Τον έλεγαν Κωνσταντίνο Χατζόπουλο και ήταν πληκτικός. Έγραφε όλο ποιήματα για βοσκοπούλες, ραχούλες, πράσινες λαγκαδιές, χοροπηδηχτά αρνάκια και δε συμμαζεύεται. Κι όμως, αυτός ο ποιητής της βαρεμάρας, αυτή η τυραννία της μετριότητας, αυτή η άνοδος της ασημαντότητας, κατάφερε να γράψει το ωραιότερο ελληνικό ποίημα όλων των εποχών. Πραγματικά, πρόκειται για τη Μητέρα Όλων Των Ποιημάτων:
Άσ' τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει,
Ας ορίζει τ' αγέρι, τιμόνι-πανί,
Τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
Είναι πιο όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί,
Η ζωή μια δροσιά είναι, ένα κύμα, ας το φέρει
Όπου θέλει τ' αγέρι, όπου ξέρει τ' αγέρι.
Ας αλλάζουν λιβάδια με βράχους και δάση,
Γύρω ας φεύγουν πού πύργοι, πού καλύβας καπνός,
Είτ' ειδύλλιο γελούμενο απλώνετ' η πλάση,
Είτ' αντάρες και μπόρες κρεμά ο ουρανός,
Μη θαρρείς το πανί σου πως μπορείς να βαστάξεις,
Όπου θέλει το κύμα μαζί του θ' αράξεις.
Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;
Έχεις πιάσει ποτέ σου το τι κυνηγάς;
Μη όπου σπέρνεις καλό, το κακό δε θερίζεις;
Δε σκοντάφτεις σε ρώτημα σ' ό,τι ρωτάς;
Ό,τι σ' έχει μαγέψει κι ό,τι σου 'χει γελάσει,
Το 'χεις μόνος κερδίσει; Μοναχός ετοιμάσει;
'Ασε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει,
Άσ' τις ζάλες να σέρνουν τυφλά τη καρδιά
Κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συννεφιάζει,
Κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά
Κι αν πικρό τη ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνει
Πάντα κάπου κρυφή μια χαρά την προσμένει.
Ναι. Αριστούργημα, όντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘκ βαθέων
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπήσου με, Θέ μου, στὸ δρόμο ποὺ πῆρα,
χωρίς, ὡς τὸ τέλος, νὰ ξέρω τὸ πῶς,
- χωρὶς νά ῾χω μάθει, μὲ μιὰ τέτοια μοῖρα,
ποιὸ κρῖμα μὲ δέρνει, καὶ ποιὸς ὁ σκοπός!
Λυπήσου τὰ χρόνια ποὺ πᾶνε χαμένα,
προτοῦ ἡ νύχτα πάλι βαριὰ ν᾿ ἁπλωθεῖ,
ζητώντας τοὺς ἄλλους, ζητώντας καὶ μένα,
ζητώντας ἐκεῖνο ποὺ δὲ θὰ βρεθεῖ!
Λυπήσου ὅλα κεῖνα ποὺ πᾶνε τοῦ κάκου,
γιατὶ ἔτσι τοὺς εἶπαν πὼς εἶναι γραφτό,
καὶ γίνουνται χῶμα, στὰ βάθη ἑνὸς λάκκου,
χωρὶς νὰ γυρέψουν τὸ λόγο γι᾿ αὐτό!
Λυπήσου κι ἐκεῖνα, λυπήσου κι ἐμένα,
- καὶ μένα, ποὺ πάω μὲ καρδιὰ στοργική,
ζητώντας μία λύση σὲ πράματα ξένα,
ποὺ δὲν ἔχουν, Θέ μου, καμιὰ λογική...
Λιγάκι νὰ κάνω πὼς κάτι μὲ σέρνει,
λιγάκι νὰ φέξει, μὲς στὰ σκοτεινά,
κι ἀμέσως ἡ μοῖρα μου τὸ ξαναπαίρνει,
κι ἀμέσως ἡ νύχτα γυρίζει ξανά...
Λυπήσου με, Θέ μου, στὴν ἀπόγνωσή μου,
λυπήσου τὴ φλόγα ποὺ μάταια σκορπῶ,
- λυπήσου με μὲς στὴν ἀγανάκτησή μου,
νὰ ζῶ δίχως λόγο, καὶ δίχως σκοπό...
Γιατί να μην είναι αυτό???
Κι αυτό καλό, κι αυτό είναι η Μητέρα Όλων Των Ποιημάτων ("ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί").
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λαπαθιώτης έχει γράψει κι άλλα ωραία, το Άσ' Τη Βάρκα όμως ξεχωρίζει μέσα στα μαϊστράλια και στις βοσκοπούλες του Χατζόπουλου.
Αληθινή έκπληξη! Ήξερα μόνο το πρώτο δίστιχο, ως τραγούδι. Ποιος το μελοποίησε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, Άγγελε, δεν έχω ιδέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλεις, πάντως, περίμενε και σε λίγο καιρό (πρώτα ο Θεός) θα ανεβάσω τη δική μου μελοποίηση
(Είδα το προφίλ σου. Δεν πιστεύω να είσαι ο Άγγελος Χ. που γνωριστήκαμε πριν περίπου ένα μήνα κάτω από... ελαφρώς ιδιόρρυθμες περιστάσεις;)