Ο ΣΥΡΙΖΑ Ηπάτησέ Με

(Αν δεν είχα και τον Θανάση, τι θα ήμουν στη γη; Μπορεί αλήτης να 'μουνα, μπορεί και στη Βουλή)

ΓΕΝΕΣΙΣ, Κεφάλαιον 3:

3.1 Ο δε ΣΥΡΙΖΑ ην φρονιμώτατος πάντων των κομμάτων των εν τη Δανία του Νότου. Και είπεν ο ΣΥΡΙΖΑ τω ψηφοφόρω: τι ότι είπεν ο Πρωθυπουργός διά βουλευτάς, ου μη του ξύλου άψησθε;

3.2 Και είπεν ο ψηφοφόρος: εις OpenGov συμμετάσχετε και diavgeia.gov.gr αναγνώσετε,

3.3 Του ξύλου δε όμως, ο έστιν τακτική αριστεριστών, ου δε μη άψησθε αυτού, ίνα μη σαμποτάρητε την σωτηρίαν της πατρίδος.

3.4 Και είπεν ο ΣΥΡΙΖΑ τω ψηφοφόρω: προδομένοι εστέ, οι θυσίες δεν πιάνουν τόπο,

3.5 Ήδει γαρ ο Πρωθυπουργός, ότι εν η αν ημέρα άψησθε του ξύλου, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν.

3.6 Και διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί του ψηφοφόρου, και έγνωσεν ότι προδομένος εστί και οι θυσίες δεν πιάνουν τόπο.

3.7 Και είδεν ο ψηφοφόρος, ότι καλόν το ξύλον κατά βουλευτάς, και ιδών βουλευτήν έδωκεν αυτώ το ξύλον.

3.8 Και ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Πρωθυπουργού περιπατούντος εν συνεδρίω Σοσιαλιστικής Διεθνούς εν Λασιθίω.

3.9 Και εκάλεσεν Κύριος ο Πρωθυπουργός τον βουλευτήν και είπεν αυτώ: πού ει;

3.10 Και είπεν ο βουλευτής: της φωνής σου ήκουσα και εφοβήθην, ότι λαομίσητός ειμι.

3.11 Και είπεν ο Πρωθυπουργός: τις ανήγγειλέ σοι ότι λαομίσητός ει, ει μη ξύλο έφαγες;

3.12 Και είπεν ο βουλευτής: ψηφοφόρος, ος εψήφισεν την μεγάλην δημοκρατικήν παράταξιν, ούτος μοι έδωκεν το ξύλον και έφαγον.

3.13 Και είπεν Κύριος ο Πρωθυπουργός τω ψηφοφόρω: τι τούτο εποίησας; και είπεν ο ψηφοφόρος: ο ΣΥΡΙΖΑ ηπάτησέ με.

3.14 Και είπεν Κύριος ο Πρωθυπουργός τω ΣΥΡΙΖΑ: ότι εποίησας τούτο, επικατάρατος συ από πάντων των κομμάτων του κοινοβουλίου εν τη Δανία του Νότου. Επί χαμηλών εκλογικών αποτελεσμάτων πορεύση πάσας τας ημέρας της ζωής σου.

3.15 Και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον των ΜΜΕ και Πάσχος περί παλαβής αριστεράς αρθρογραφήσει.

3.16 Και τω ψηφοφόρω είπε: πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου και τους φόρους σου και τα τέλη σου, διά σωτηρίαν της πατρίδος. Εν λύπαις τέξη τέκνα, και προς τον βουλευτή σου η αποστροφή σου και αυτός σου κυριεύσει.

3.17 Τω δε βουλευτή είπεν: ότι έφαγες το ξύλο διά σωτηρίαν της πατρίδος, επικατάρατος ο ΣΥΡΙΖΑ εν τοις έργοις του.

3.18 Ακάνθας και τριβόλους ανατελεί αυτώ, όστις μετά κουκουλοφόρων και αριστεριστών και μειοψηφιών συναγελάζεται.

3.19 Εν ιδρώτι του προσώπου του φαγή τον άρτον του, έως του αποστρέψαι αυτόν εις εξωκοινοβουλευτισμόν, εξ ου ελήφθην, και εις εξωκοινοβουλευτισμόν απελεύση.

3.20 Και εκάλεσεν Κύριος ο Πρωθυπουργός τον ΣΥΡΙΖΑΝ αυταρχικόν.

3.21 Και εποίησε Κύριος ο Πρωθυπουργός τω ψηφοφόρω μνημόνιον και μεσοπρόθεσμον και αναδιάρθρωσιν του χρέους, και έδοκεν αυτώ.

3.22 Και είπεν Κύριος ο Πρωθυπουργός τω βουλευτή: ιδού, γέγονες ως εις εξ ημών, του υποφέρειν διά την σωτηρίαν της πατρίδος, και μεγάλη η δόξα σου και το όνομά σου ζήσεται εις τον αιώνα.

3.23 Και εξαπέστειλεν τον ψηφοφόρον Κύριος ο Πρωθυπουργός εκ του παραδείσου της τρυφής,

3.24 Και εξέβαλε τον ψηφοφόρον εκ του παραδείσου της τρυφής και έταξε Χρήστον Παπουτσήν φυλάσσειν το ξύλον διά της φλογίνης ρομφαίας των ΜΑΤ.



Ψηφοφόρος έτοιμος ίνα δώση το ξύλον εις βουλευτήν, παραπίσω φαίνεται κι ο ΣΥΡΙΖΑ που συρίζει

Ο Αχιλλέας Μπέος Ως Βούληση Και Ως Παράσταση

Ο Σωκράτης δίδαξε ότι βάση της αρετής είναι η διάκριση ανάμεσα στο Ορθόν και το Λάθος. Ο Ισοκράτης τόνισε: η δε αρετής κτήσις μόνη μεν συγγηράσκει, πλούτου δε κρείττων – δηλαδή, η αρετή είναι το μόνο απόκτημα που μένει μαζί μας ως τα γεράματα και είναι καλύτερη από τον πλούτο. Χρειάστηκε όμως να έρθει ο Αχιλλέας Μπέος με τη εφηρμοσμένη βιοσοφία του («είμαι ένας άνθρωπος με ηθικές αρχές»), για να αποσαφηνιστεί το φιλοσοφικό ζήτημα που έθεσαν οι αρχαίοι διδάσκαλοι: το Ορθόν, για το οποίο μιλούσε ο Σωκράτης, τελικά είναι εταιρεία offshore στην Κύπρο (ΟΡΘΟΝ Α.Ε.). Και είναι όντως καλύτερη η αρετή από τον πλούτο, αφού είναι παράγοντας πρόσβασης στον αλλότριο πλούτο – πιο καλός και πιο γλυκός από τον σκέτο πλούτο – ο οποίος μάλιστα συχνότατα είναι και αφορολόγητος πλούτος. Μ’ άλλα λόγια: όπου ακούς για ιδανικά, ανθρωπισμούς, ιδεολογίες, ηθικότητες κ.λπ. – φυλάξου! Κάποιο χέρι κατευθύνεται στο πορτοφόλι σου!

Ας δούμε όμως ορισμένα παραδείγματα. Πρόσφατα είχαμε μια συζήτηση στο Buzz για τη βρώμικη υπόθεση των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Η ιστορία είναι παλιά και μεγάλη, πάντως τον Δεκέμβρη του 2003, τα Μεταλλεία μεταβιβάστηκαν από την χρεοκοπημένη TVX HELLAS Α.Ε. στο Δημόσιο έναντι 11 εκατ. ευρώ, έμειναν στην κατοχή του λίγες μόνο ώρες, και την ίδια μέρα πωλήθηκαν στο ίδιο τίμημα και χωρίς διαγωνισμό στην ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ Α.Ε., εταιρεία που είχε συσταθεί πριν λίγες μέρες (με μετοχικό κεφάλαιο € 60.000). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε εξηγήσεις καθότι το τίμημα της πώλησης έδειχνε να είναι πολύ κατώτερο της αγοραίας αξίας των Μεταλλείων, οι εξηγήσεις δεν έπεισαν, και το θέμα παραπέμφηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τον Μάρτιο του 2009. Γιατί όμως η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε διαγωνισμό για τα Μεταλλεία; Και γιατί δεν τα πούλησε ακριβότερα; Για κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς λόγους. Διότι «λόγω του ότι η TVX HELLAS A.E. κηρύχθηκε σε πτώχευση το 2003, υπήρχε φόβος απόλυσης των 600 εργαζομένων της (κάποιος απλώνει το ξερό του στο πορτοφόλι μου...) καθώς και ρύπανσης του περιβάλλοντος (κάτω τα χέρια απ’ το πορτοφόλι μου!) σε περίπτωση παύσης λειτουργίας της μονάδας» (εδώ, σελ 3).

Δηλαδή, η οικολογία και η κοινωνική ευαισθησία στην υπηρεσία της κλοπής. Η αβάσταχτη ηθικότητα του είναι. Το πορτοφόλι μου ως τελείωση της ηθικής και της αρετής.

Ας μεταφερθούμε όμως στην εξωτική Ξάνθη και στον εξωτικό της Δήμο. Ο οποίος ήδη είναι μέσα 20 εκατομμύρια ευρώ, δείχνει ότι έχει περιουσία αναξιοποίητη, ζημίες από μισθώματα και πρόστιμα που δεν εισπράτονται (εδώ), διάφορες δημοτικές επιχειρήσεις έχουν το μαύρο τους το χάλι, ενώ οι απαντήσεις που δίνει η δημοτική αρχή είναι ελάχιστα πειστικές – δεν ξέρει καν για ποιο λόγο εκτινάχθηκαν οι δανειακές δαπάνες! Δεν ξέρει αν ο εργολάβος τέλειωσε ή όχι το έργο στην κεντρική πλατεία, δεν ξέρει για το μπαράζ κλοπών στον Δήμο, δεν ξέρει τι θα γίνει με τον δημοτικό φωτισμό, τους παιδικούς σταθμούς, το κολυμβητήριο, ο προς έγκριση ισολογισμός είναι διάτρητος κ.α. (εδώ). Τείνω να τα πιστέψω γιατί καταγγέλονται από τη δημοτική αντιπολίτευση και συνήθως αυτή ξέρει τι λέει – όσο είναι αντιπολίτευση, γιατί όταν έρθει στα πράγματα, μια απ’ τα ίδια αποδεικνύεται κι αυτή. Τι λέει όμως ο κ. δήμαρχος για όλο το μπάχαλο; «Ο ισολογισμός είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει, γιατί ο Δήμος δεν είναι κερδοσκοπική επιχείρηση (ωχ ωχ ωχ...) και κάνει επενδύσεις για να βελτιώσει την καθημερινότητα των δημοτών του (πάρ’ το ξερό σου απ’ το πορτοφόλι μου!) και να παράσχει υπηρεσίες» (εδώ).

Καταπληκτικό. Δηλαδή, ο δημόσιος και μη-κερδοσκοπικός χαρακτήρας της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως πρόσχημα για τη διαιώνιση του μπάχαλου κι ενδεχομένως της ρεμούλας. Δίνει και συνεντεύξεις η δημαρχάρα, όπου μιλάει για το όραμά του στον Δήμο, την επαφή του με το λαό, την αγάπη για τον τόπο κ.λπ. Ναι, αλλά ποιος θα πληρώσει τη νύφη στο φινάλε; Ακριβώς: όλα ανάγονται στο πορτοφόλι μου!

Ας φύγουμε όμως από τον αστικό κόσμο, ας πάμε στον κόσμο της ταξικής πάλης και στο επαγγελματικό κομμάτι του ΚΚΕ, αυτήν την ομάδα στελεχών του Περισσού που δίνουν τον τόνο στο κόμμα. Ποιος δε θυμάται τη συγκινητική Ρηνιώ του Ριζοσπάστη και τη διαλεκτική ανάμεσα στον προσωπικό της αγώνα και τον ταξικό αγώνα; «Με 50 ευρώ ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου σωνόμαστε. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να σωθούμε: Η ενίσχυση του ταξικού λαϊκού κινήματος (ωχ ωχ ωχ...). Μα για να δυναμώσει τούτο πρέπει πρώτα να δυναμώσει η μάνα του, το ΚΚΕ (ε πέστο, ντε!) ... 50 ευρώ έχω όλα κι όλα, σύντροφοι. Πάρτε τα. Δώστε τα στο Κόμμα από μένα και κυρίως απ' το στέρημα των παιδιών μου. Αυτό μπορώ να κάνω μόνο τούτη τη στράτα. Αύριο, αν χρειαστεί, θα δώσω και το αίμα μου, για να γυρίσει ο τροχός και να δρομολογηθεί επιτέλους ο σοσιαλισμός (άσε κάτω το πορτοφόλι μου!)».

Ευτυχώς όμως που η Ελλάδα έχει την ποιμένουσα Εκκλησία, φάρο πνευματικότητας κι άγρυπνο φρουρό των ηθικών αξιών του έθνους. Η οποία εξηγεί συχνά πυκνά για ποιους λόγους πρέπει να σιτίζεται από το πρυτανείο του Κράτους – δηλαδή, στο φινάλε, από το πορτοφόλι μου: «Oι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι τού κράτους μας δεν επιβαρύνουν τις τοπικές ενορίες, αλλά πληρώνονται από το κράτος, από χρήματα που αλλοιώς θα κατέληγαν ποιος ξέρει πού (εκπληκτικό!) ... το ότι το Ελληνικό κράτος έχει την ευλογία να συμμετέχει στην οικονομική ενίσχυση τής Εκκλησίας, είναι το μεγάλο αγκάθι στο μάτι τού διαβόλου (κάποιος έβαλε στο μάτι το πορτοφόλι μου!...) (εδώ). Ενώ πρόσφατα ο αρχιεπίσκοπος δήλωσε κάτι πολύ παρόμοιο μ’ αυτό του δημάρχου Ξάνθης πιο πάνω: «Δεν θα πρέπει να επιδοθούμε στο έργο αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας με σκοπό να εξελιχθεί η Εκκλησία σε πανίσχυρο οικονομικό οργανισμό. Διακαής μας πόθος είναι να μετουσιωθεί η ύλη σε πνευματικό έργο (άσε κάτω το πορτοφόλι μου!). Η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να πάρει πνευματική αξία» (εδώ).

Βοήθεια! Όχι άλλους ευαισθητοποιημένους ανθρωπιστές! Όχι άλλους ιδεολόγους! Όχι άλλους τίμιους! Όλοι το πορτοφόλι μου γυρεύουν!

Τέλος, για όσους από εσάς είστε βουδιστές, θα ήθελα να δώσω ένα αρχαίο βουδιστικό μάντρα, στη γλώσσα Πάλι, να σας φυλάει από σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, ιδεολόγους, καλοπροαίρετους, ανθρωπιστές, ιδεαλιστές, φιλάνθρωπους, ανιδιοτελείς κι άλλους υψηλόφρονες. Απαγγείλετέ το τρεις φορές την ημέρα επάνω στη μελωδία και θα πετύχετε τη φώτιση:

Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη

Θα σου το κόψω τούτο το μακρύ σου χέρι
Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη
Όταν ακούω για ιδανικά, τραβάω μαχαίρι.

Άσε τα σάπια και την κοροϊδία
Μη μου μιλάς για ιδεολογία
Μη μου πουλάς μέγιστα ιδεώδη
Με κίνητρα θολά και ερεβώδη.

Μεγάλους ιδεαλισμούς κηρύττεις
Καλός κι αγνός, το παίζεις, Σαμαρίτης
Στα χρήματά μου θες να βάλεις χέρι
Αυτές είναι οι βλέψεις σου, Λευτέρη!

Την προπαγάνδα σου θ’ ανασκευάσω
Τις πονηριές σου θα υπερκεράσω
Και μια και δυο, Λευτέρη, Λευτεράκη
Θα ‘ρθω να σου τις βρέξω ένα χεράκι!

Τη φτέρη, τη φτέρη, τη φτέρη
Λαγός την έσειε και γρουσουζιά θα φέρει
Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη
Να σε συλλάβουν ψάχνουν οι καραμπινιέροι.

Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα
Μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα
Ανθρωπισμούς μη μου επικαλείσαι
Ένας κοινός απατεώνας είσαι.

Ψεύτικες ερμηνείες ενσταλάζεις
Πραγματικότητα κατασκευάζεις
Μα ένα αλάρμ χτυπάει στα σωθικά μου:
Πρόσβαση ψάχνεις για τα χρήματά μου!

Τα παραμύθια σου θ’ αποδομήσω
Το οικοδόμημά σου θα γκρεμίσω
Και μια και δυο, Λευτέρη, Λευτεράκη
Θα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη!

Της Λαμογιάς Η Σκάλα

Εις τον βουλευτή Θεόκριτο παραπονιούνταν
Μια μέρα ο αφισοκολλητής Ευμένης:
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν στο κόμμα
Και μια δουλίτσα έστησα μονάχα,
Τα μόνα χρήματα που έβαλα στην τσέπη μου είναι.
Aλίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
Πολύ υψηλή της Λαμογιάς η σκάλα•
Κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
Ποτέ δεν θ’ ανεβώ, ο δυστυχισμένος...»

Είπ’ ο Θεόκριτος: «Aυτά τα λόγια
Ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
Να ‘σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•
Τόσα που έφαγες, μεγάλη μπάζα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
Πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
Πρέπει να είσαι μέσα στα κυκλώματα.
Στων σχέσεων και των συναναστροφών
Την καθημερινή κομματική ανοησία.
Και δύσκολο τα κυκλώματα αυτά είναι
Και σπάνιο να σου ανοίξουν την πόρτα.
Έχουν Υπουργούς και Νομοθέτας
Που δεν αγγίζει κανείς δημοσιογράφος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•
Τόσα που έφαγες, μεγάλη μπάζα».

Ο Θεός Είναι Μεσαία Τάξη


(η σχετική συζήτηση στο Buzz εδώ)

Ο λογαχός H. R. Robinson ήταν η ενσάρκωση της αποτυχίας. Μια ζωή looser! Αρχές του 20ου αιώνα κατατάχτηκε στον βρετανικό στρατό, τον έστειλαν στη Μεσοποταμία κι έπαθε δυσεντερία με το καλημέρα. Κατόπιν καταχρεώθηκε και ζήτησε μετάθεση για Βιρμανία, να γλιτώσει από τους πιστωτές του. Μια μέρα δοκίμασε όπιο από περιέργεια, όμως κατευθείαν εθίστηκε. Μπήκε σε βουδιστικό μοναστήρι μήπως και αποτοξινωθεί, όμως το όπιο ήταν πιο δυνατό από τον Βούδα. Στα όνειρα του ναρκωτικού, έβλεπε συνέχεια μια πανέμορφη κοπέλα που του ψιθύριζε την Έσχατη Απάντηση, το μυστικό για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα• όταν ξυπνούσε, είχε την πολύτιμη Απάντηση στην άκρη της γλώσσας του, στην άκρη του μυαλού του, έστιβε το κεφάλι του όμως δεν μπορούσε να τη θυμηθεί – μέχρι που μια νύχτα πίεσε τον εαυτό του, ξύπνησε στη μέση του ονείρου και μισοκοιμισμένος σημείωσε την Απάντηση σ’ ένα κομμάτι χαρτί (όχι, δεν ήταν 42!). Κατόπιν άνοιξε μια επιχείρηση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, όμως γρήγορα χρεοκόπησε. Τελικά η ζωή του διαλύθηκε εντελώς, μέχρι που μια μέρα έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο και πάτησε τη σκανδάλη ν’ αυτοκτονήσει. Είναι απίστευτο αλλά απέτυχε και πάλι! Η σφαίρα διαπέρασε τους βολβούς των ματιών του κι όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά έμεινε τυφλός για την υπόλοιπη ζωή του. Η ενσάρκωση της αποτυχίας, μιλάμε.

Κι όμως, όπως διαβάζω την καταπληκτική αυτοβιογραφία του, δε βρίσκω πουθενά να μην εφάρμοσε τα κηρύγματα του Steve Jobs, την Επί Του Στάνφορντ Ομιλία. Ακολουθούσε την καρδιά του, παράτησε τις σπουδές του κι αυτός για να ξεφύγει από την αγγλική μιζέρια της εποχής, κατατάχτηκε στο στρατό για ένα όνειρο, να δει εξωτικά μέρη και να ζήσει περιπέτειες. Η μοίρα κι οι εξαγριωμένοι πιστωτές τον έφεραν στη Βιρμανία, την οποία αγάπησε απ’ την καρδιά του, από χριστιανός έγινε βουδιστής. Όμως πλήρωσε ακριβά την περιέργεια μιας βραδιάς με το όπιο. Έζησε πολλές αποτυχίες όμως δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε – για να αποτύχει την επόμενη φορά ακόμα πιο πολύ. Ήταν και συμπαθής άνθρωπος, όπως φαίνεται μέσα από το βιβλίο του: δίκαιος, κριτικός προς τον αγγλικό ρατσισμό, φιλάνθρωπος προς τους Βιρμανούς, τους οποίους αγαπούσε πιο πολύ από τους συμπατριώτες του. Το ότι ήταν αξιόλογος άνθρωπος το βεβαιώνει ο φίλος του και συνάδελφος στον στρατό της Βιρμανίας, ο Eric Blair (που αργότερα έγινε πολύ πιο γνωστός ως George Orwell).

Όμως ποτέ δεν ενώθηκαν οι τελείες στη ζωή του λογαχού Robinson. Ο αγώνας δεν δικαιώθηκε, τα όνειρα δεν πραγματοποιήθηκαν, η αποτυχία δεν απεδείχθη τελικά ευλογία, παρόλο που συνεχώς ακολουθούσε την καρδιά του, σύμφωνα με Steve Jobs. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως ότι ο Θεός είναι Αμερικάνος κι όχι Άγγλος, ενώνει τις τελείες στη ζωή του Steve Jobs αλλά όχι στη ζωή του λοχαγού Robinson; Μπορεί, όμως πιο πιθανό μου φαίνεται ο Θεός να είναι μεσαία τάξη. Όπως η μεγάλη πλειοψηφία όλων ημών που καταναλώνουμε τον μύθο της Επί Του Στάνφορντ Ομιλίας. Και θεωρούμε φυσιολογικό να απολαμβάνουμε την εργασία μας, να δουλεύουμε σε κάτι που μας αρέσει – ενώ για τον ωκεανό των κατώτερων τάξεων, τα πράγματα δεν είναι τόσο ειδυλλιακά, εκεί κάνεις κάτι από ανάγκη, να βγει το μεροκάματο, κι η εργασιακή απόλαυση είναι πολυτέλεια. Όμως εμείς καλούμαστε να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μάλιστα όχι μόνο για την απόλαυση του αντικειμένου, αλλά και ως οδό ανάδειξης κι επιτυχίας. Η εργασιακή απόλαυση ως μέσο για την απελευθέρωση της δημιουργικότητάς μας – τι λέω; ως ένθεος βίος, αφού οι αποτυχίες θα αποδειχθούν φαινομενικές και πρόσκαιρες, δεν θα είναι καν αποτυχίες αλλά μεταμφιεσμένες ευκαιρίες. Όταν έρθει η ώρα, ο Θεός θα ενώσει τις τελείες, ο αγώνας θα δικαιωθεί, ενδεχομένως μάλιστα να αναληφθούμε, όπως ο Μεσσίας, στους ουρανούς της ανώτερης τάξης. Πολύ ωραίο όραμα, το παραδέχομαι, όμως φοβάμαι ότι αφήνει απ’ έξω τη μεγάλη θάλασσα της κατώτερης τάξης. Ο Θεός είναι μεσαία τάξη.


*   *   *   *   *

ΥΓ: Ξεχάσαμε όμως την Έσχατη Απάντηση, αυτήν που παρεδώθη μέσα σε όνειρο στον λογαχό Robinson! Σήμερα λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, σου έχω το μεγάλο μυστικό για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα – και μάλιστα δωρεάν. Αν νιώθεις δυνατός να περπατήσεις εκεί που και οι άγγελοι ακόμα τρέμουν να διαβούν, συνέχισε την ανάγνωση με δική σου ευθύνη, να δεις το τέλος της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της ιστορίας, της ψυχολογίας, όλων. Εγώ πάντως σε προειδοποίησα.

Η Έσχατη Απάντηση λοιπόν, αυτό που διάβασε ο λοχαγός Robinson το πρωί της επόμενης ημέρας, αφού ξύπνησε μέσα στη νύχτα και το σημείωσε βιαστικά σ’ ένα κομμάτι χαρτί, ήταν:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ΚΑΛΗ Η ΜΠΑΝΑΝΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ Η ΦΛΟΥΔΑ!

Η παρακαταθήκη του λοχαγού Robinson στην ανθρωπότητα, η Επί Του Οπίου Ομιλία! Ας είναι καλά ο άνθρωπος, σ' όποιον ουρανό (ή κόλαση) κι αν βρίσκεται τώρα, γιατί φαίνεται συμπαθής μέσα από το βιβλίο του. Κι όταν έρθει η ώρα να ξαναγεννηθεί, ας του χαρίσει ο Βούδας όλα όσα ονειρεύτηκε και πόθησε, όμως το σύμπαν δεν συνωμότησε για να τον βοηθήσει.

Η Επί Του Στάνφορντ Ομιλία


(η σχετική συζήτηση στο Buzz εδώ)

Μετά από 500 χρόνια που θα καταστραφεί ο πολιτισμός, οι λίγοι επιζώντες του μέλλοντος θα προσπαθήσουν να ψηλαφίσουν τον κόσμο μας από τα ελάχιστα θραύσματα που θα απομείνουν τότε. Θα καταλήξουν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι στις μέρες μας εμφανίστηκε και διαδόθηκε ταχύτατα ένα καινούργιο θρησκευτικό ρεύμα, μάλλον παραλλαγή του Χριστιανισμού, με το όνομα «Στιβτζομπσισμός».

Ο Μεσσίας είχε ταπεινή καταγωγή, θα συμπεράνουν οι επιζώντες του μέλλοντος. Απέφευγε τις επαφές με πλούσιους και μέλη της ανώτερης τάξης, προτιμούσε να συναναστρέφεται με βουδιστές, πρεζόνια, χάκερ κι άλλους αμαρτωλούς εκφραστές αντικουλτούρας. Έκανε πολλά θαύματα στη ζωή Του, χαρακτηριστικά: το 1976 μεταμόρφωσε έναν Η/Υ σε αντικείμενο προσωπικής χρήσης, και το 1984 παρουσιάστηκε στους μαθητές εν όλη τη δόξα και τη μεγαλοπρέπειά Tου, κρατώντας έναν Μάκιντος. Θεράπευσε πολύ κόσμο, πραγματικά πάρα πολύ κόσμο. Έδωσε στην ανθρωπότητα το δώρο του graphical interface. Πριν πεθάνει, είπε στους μαθητές Του: «Τώρα εγώ προς τον Πατέρα πορεύομαι, θα σας αφήσω όμως τον Παράκλητο με μορφή μήλου (Apple), ίνα μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα». Και φυσικά, μια μέρα ανέβηκε στο Όρος του Στάνφορντ, όπου μίλησε στα πλήθη και δίδαξε τους λαούς της γης.






Έμαθα πρώτη φορά για την Επί του Στάνφορντ Ομιλία από ένα θρησκευτικό μπλογκ, και έκτοτε εντυπωσιάστηκα από το πόσοι πολλοί άνθρωποι ανατρέχουν σ’ αυτήν. Τώρα, με τον θάνατο του Μεσσία, βαρέθηκα ν’ ακούω για το πόσο «εμπνευστική» είναι - μια Ομιλία που διαβάζεται από το χαρτί, όπως Γιώργος Παπανδρέου, που υποτίθεται ότι είναι βαθιά προσωπική, βγαλμένη μέσα από τη ζωή του ομιλητή, κι όμως δεν παρεκκλίνει ούτε στιγμή από τα τυπωμένα, δεν παρασύρεται έστω και λίγο. Ο μύθος λοιπόν τα έχει όλα: ηθικά διδάγματα, τη Σταχτοπούτα που γίνεται Πριγκήπισσα (ή μάλλον iΠριγκήπισσα), το μυστικό σχέδιο της ζωής πίσω από τον κόσμο των φαινομένων, ακόμα και την παρουσίαση του Προέδρου στην αρχή, «θα σας τα πει καλύτερα ο οπίσω μου ερχόμενος, ου ουκ ειμί εγώ άξιος ίνα αυτού τον ιμάντα του υποδήματος λύσαι». Θέλω εδώ να δώσω μια μετάφραση στη δημοτική της Ομιλίας, αυτού του παραδείγματος μεσοταξικού Χριστιανισμού, γιατί η αρχαΐζουσα των Ευαγγελίων είναι ακατανόητη στους περισσότερους από εμάς:


Mακάριοι οι ουδέποτε αποφοιτήσαντες, διότι αυτοί θα πάρουν πτυχίο από το κολέγιο της ζωής.

Mακάριοι οι διαφορετικώς σκεπτόμενοι, διότι αυτοί θα επιβάλουν τη διαφορετικότητά τους.

Mακάριοι οι τρελοί, οι απροσάρμοστοι και οι επαναστάτες, διότι αυτοί θα γράψουν την ιστορία.

Mακάριοι αυτοί που θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, διότι θα τον αλλάξουν.

Mακάριοι είστε όταν σας κοροϊδέψουν, όταν σας πουν ότι ακολουθείτε χίμαιρες και πετάτε στα σύννεφα.

Nα χαίρεστε και να αγάλλεστε, γιατί θα είναι πολύς ο μισθός σας στους ουρανούς του αμερικάνικου ονείρου, στον παράδεισο της μεσαίας τάξης. Άλλωστε έτσι κορόιδεψαν τους πρωτοπόρους και τους οραματιστές πριν από σας.

Σεις, οι φοιτητές του Στάνφορντ, είστε το άλας της γης. Σεις είστε το φως του κόσμου. Mη νομίζετε ότι ήρθα να κηρύξω κάποιο μανιφέστο εναλλακτικότητας και χιπισμού, να καταταργήσω την άρρητη σύμβαση που μας διέπει – επιτυχημένος CEO, φοιτητές σπουδαίου κολεγίου, εμπνευσμένη ομιλία προς μετατροπή της φιλοδοξίας σε δημιουργικότητα κ.λπ. Δεν ήρθα να καταργήσω αλλά να εκπληρώσω.

Ακούσατε πως ειπώθηκε: Η ζωή είναι ζαριά, η ζωή είναι πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως εριμμένα, η ζωή είναι τυχαία αμοντάριστα πλάνα. Eγώ όμως σας λέω: Όλα συνδέονται. Όλα έχουν σκοπό και τίποτα δε συμβαίνει τυχαία, αυτό που αρχικά μοιάζει καταστροφή, στο τέλος μπορεί ν’ αποδειχθεί ευλογία. Ψάξτε να βρείτε το κρυφό νόημα της ζωής, το σχέδιο πίσω από την φαινομενική τυχαιότητα των γεγονότων, και μοντάρετε τα αμοντάριστα πλάνα. Έτσι μόνο θα κερδίσετε τη βασιλεία των ουρανών του αμερικάνικου ονείρου, τον παράδεισο της μεσαίας τάξης.

Eιπώθηκε ακόμα ότι πρέπει να βγάλετε ένα πανεπιστήμιο, να πάρετε ένα χαρτί στα χέρια σας, και πως όσο πιο φημισμένο το πανεπιστήμιο, τόσο το καλύτερο. Eγώ όμως σας λέω: Ακολουθείστε τη διαίσθησή σας, ικανοποιείστε την περιέργειά σας, κάντε αυτό που σας αρέσει και σας τραβάει. Μην ανησυχείτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Παρατηρήστε τα πουλιά του ουρανού που δε σπέρνουν, δε θερίζουν, δε συνάζουν σε αποθήκες, δεν αγοράζουν σπίτι με στεγαστικό, όμως ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει. Παρατηρήστε τα κρίνα στην εξοχή που δεν κοπιάζουν μήτε γνέθουν. Kι όμως, ούτε ο Σολομών σε όλη του τη δόξα δεν ντυνόταν σαν ένα από αυτά. Κάντε αυτό που σας τραβάει, ακόμα κι αν χρειαστεί να κοιμάστε στο πάτωμα ή να μην έχετε χρήματα για το φαγητό σας. Μόνο έτσι όμως θα εκφράσετε τη δημιουργικότητά σας και μια μέρα θα γίνετε δεκτοί στη βασιλεία των ουρανών του αμερικάνικου ονείρου, στον παράδεισο της μεσαίας τάξης.

Aκούσατε επίσης πως δόθηκε στους αρχαίους η εντολή: Να δουλεύετε σκληρά. Εγώ όμως σας λέω: Να περνάτε όμορφα. Να αγαπάτε αυτό που κάνετε, ακόμα κι αν είναι φαινομενικά άσχετο με την καριέρα σας. Κάποια μέρα οι τελείες θα ενωθούν, τα αμοντάριστα πλάνα της ζωής θα μονταριστούν, το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε η καριέρα σας να απογειωθεί. Εμπιστευτείτε το ένστικτο, τη μοίρα, το κάρμα σας, κι όλα θα αποκτήσουν νόημα στο μέλλον. Και θα είναι πολύς ο μισθός σας στη βασιλεία των ουρανών του αμερικάνικου ονείρου, στον παράδεισο της μεσαίας τάξης.

Aκούσατε ακόμα πως ειπώθηκε: Η ζωή είναι σκληρή και κάποιες φορές σε χτυπάει κατακέφαλα. Eγώ όμως σας λέω να μην το βάζετε κάτω. Να μην τα παρατάτε. Συνεχίστε να ψάχνετε γι’ αυτό που σας αρέσει. Όπως και στον έρωτα, έτσι και στην δουλειά, θα το καταλάβετε αμέσως μόλις το βρείτε. Κι η εταιρεία που φτιάξατε στο γκαράζ των γονιών σας, θα γίνει πολυεθνική δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Aκούσατε ακόμα πως ειπώθηκε: Ανταποκριθείτε στις προσδοκίες των γονέων σας, ξέρουν καλύτερα, γίνετε γιατροί ή δικηγόροι να έχετε κύρος και μεγάλες αμοιβές. Eγώ όμως σας λέω: Μη ζήσετε τη ζωή κάποιου άλλου. Mπείτε από τη στενή πύλη, γιατί είναι πλατιά η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος που οδηγεί στο χαμό – δηλαδή, στη μεσοταξική κομφορμιστική μιζέρια. Ακούστε την καρδιά σας και ζήστε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σας. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε στις γνώμες των άλλων. Θυμηθείτε ότι μια μέρα θα πεθάνετε κι εσείς, αυτό θα σας βοηθήσει να παίρνετε τις σωστές αποφάσεις (και να κερδίσετε τη βασιλεία των ουρανών του αμερικάνικου ονείρου, τον παράδεισο της μεσαίας τάξης).

Zητάτε και θα σας δοθεί. Γυρεύετε και θα βρείτε. Xτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Ο κόσμος δημιουργήθηκε για τη μεσαία τάξη.