Σήμα Καμπάνα

Κάποτε το κινητό ήταν ακριβό, εξεζητημένο και πελώριο. Αυτή ήταν η Πρώτη Περίοδος. Απευθυνόταν μόνο στους ευκατάστατους και σε κάποιους επαγγελματίες (π.χ. δημοσιογράφους), ενώ εμείς περισσότερο το είχαμε ακουστά παρά το ξέραμε.

Μετά ήρθε η Δεύτερη Περίοδος, όπου όλο και κάποιος φίλος, γνωστός, συγγενής θα το είχε. Τότε ήταν που βεβαιωθήκαμε ότι το κινητό πράγματι υπάρχει, δεν είναι αστικός μύθος. Το βλέπαμε δίπλα μας. Στα χέρια ανθρώπων που νομίζαμε ότι ξέραμε καλά.

Στην Τρίτη Περίοδο, όλο και κάποιος φίλος θα μας έλεγε: "αγόρασα καινούργια συσκευή, θες να σου δώσω την παλιά;". Όπως και με το τσιγάρο, δεν είπαμε όχι. Ήταν τότε που γίνονταν φασαρίες με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, αντιδρούσαν οι ντόπιοι.

Στην Τέταρτη Περίοδο ήμασταν εμείς που είπαμε σε κάποιον φίλο, "αγόρασα καινούργια συσκευή, θες να σου δώσω την παλιά;"

Στην τωρινή Πέμπτη Περίοδο το κινητό είναι παντού. Είναι μικρό, λαϊκό και δεν έχει πλέον κουμπάκια. Δεν είναι καν κινητό, είναι και κάμερα και Η/Υ και όλα. Αποτελεί είδηση αυτός που δεν το έχει, όχι αυτός που το έχει ( = όλοι μας).

Αναλογίζομαι ότι έχω πολλά χρόνια να ακούσω φασαρίες για κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Όλοι θέλουμε σήμα καμπάνα. Το σκέφτομαι αυτό γιατί εκεί παλιά, στην Τρίτη Περίοδο, είχα πάρει μια συνέντευξη από έναν γνωστό φυσικό του ΑΠΘ και τον ρώτησα για το βάσιμο ή όχι του φόβου που προκαλούσε η ακτινοβολία μιας τοπικής κεραίας στους κατοίκους του Χορτιάτη. Γελάσαμε με τις δεισιδαιμονίες των ντόπιων, και σιγά την ακτινοβολία δηλαδή, σάμπως η συσκευή δεν έχει ακόμα μεγαλύτερη ακτινοβολία; Όμως αυτοί βλέπουν την κεραία και σκιάζονται, ωχ θα μας ψήσει το τέρας, χα-χα-χα! (εδώ ήταν η στιγμή που όλοι έπρεπε να γελάσουμε). Στο τέλος μου αποκάλυψε ότι είχε κάνει μια έρευνα και βρήκε ότι η ακτινοβολία μπορούσε να θεωρηθεί αμελητέα - με παρακάλεσε όμως να μην το ανακοινώσω, off the record, δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα τα αποτελέσματα. Μου είπε ότι την έρευνα την παράγγειλε η Vodafone. Έφυγα από το γραφείο του προβληματισμένος, αναρωριόμουν πόση εμπιστοσύνη μπορούσα να έχω σε μια έρυενα παραγγελίας Vodafone. Αναρωτιόμουν αν έκανα καλά που γέλασα.

Όμως όλα αυτά δεν έχουν πια σημασία, πέρασε η εποχή που γίνονταν φασαρίες με τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Πώς ζούσαμε κάποτε χωρίς κινητό; Πώς συναντιόμασταν στα ραντεβού μας όταν δεν μπορούσαμε να καλέσουμε οποιαδήποτε στιγμή και να πούμε, "Έλα, πού είσαι; Δεν σε βλέπω. Εγώ είμαι στην πλατεία, στο πάνω μέρος"; Πλέον όλοι θέλουμε σήμα καμπάνα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.