Πιστεύω, το 'χετε δει στα διεθνή νέα. Μοιάζει ότι το ξεκινήσαν φοιτητές, όπως και το Πολυτεχνείο σε μας - και ξέρετε ποιο ήταν το αρχικό σύνθημα στο Πολυτεχνείο, έτσι; Ελπίζω να είναι ιστορική στιγμή, απ' την καρδιά μου το ελπίζω (αν και έχω μάθει να περιμένω μόνιμα το χειρότερο...). Όμως τα τελευταία 20 χρόνια δεν υπάρχει σχεδόν ούτε μία οικογένεια σ' αυτή τη χώρα να μην ξέρει κάποιον που έχει βασανιστεί, δολοφονηθεί, εξαφανιστεί, φυλακιστεί, τρομοκρατηθεί, εξοριστεί.
Για αξιόπιστη πληροφόρηση μπορείτε να εμπιστευτείτε το Prachatai.
Για ενδιαφέρουσες σχετικές πανεπιστημιακές έρευνες, δείτε το New Mandala.
Κοιτάτε και το μπλογκ του Ατζάν Τζάι, εξόριστου σοσιαλιστή
Για όλους τους φίλους και τ' αδέρφια που απλά θέλαν να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή, όμως ούτε αυτό δεν τους επέτρεψαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.