Πέραν Της Αριστεράς Και Της Δεξιάς

...να λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
Να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
Κι η Γη μας τόσο δα μικρή
Ε, λοιπόν ό,τι και να είναι τ’ άστρα
Εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω
Για μένα το λοιπόν πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό & πιο μεγάλο:
Είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει
Είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Το ποίημα φυσικά προέρχεται από έργο του Ν. Χικμέτ («Γιατί Αυτοκτόνησε Ο Μπενερτζί;») και είναι συνδεδεμένο με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη• ο αγώνας για δικαιοσύνη και ελευθερία έχει κάτι από το μεγαλείο των άστρων, τα ξεπερνά σε δέος και μεγαλοπρέπεια. Όλα καλά, όμως έχω μία διαφωνία στο στίχο: Εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω, εκεί που ο ποιητής αποστρέφεται τα «αστροφώτιστα διαστήματα» και επικεντρώνεται στα γήινα.

Δε νομίζω πια ότι πρωτοτυπεί και πολύ!

Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι άνθρωποι που έχω συναντήσει κάνουν ακριβώς το ίδιο. Καταπιάνονται με τις δουλειές τους, τα ζητήματά τους, τους αγώνες τους, τα άγχη τους ή απλώς με την τηλεόραση και βγάζουν τη γλώσσα στ’ αστέρια. Γι’ αυτούς λοιπόν το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είν’ ένα Audi που τους μποδίζει να παρκάρουν, είναι τα δάνεια που τους αλυσοδένουνε. Θα μου πείτε, αφού σ’ αυτόν τον πλανήτη ζούμε, αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζουμε, τι να κάνουμε, να πάμε στο διάστημα; Όχι, εντάξει, δεν είπα αυτό…

Αλήθεια όμως, γιατί όχι;

Πολλούς λόγους σκέφτομαι για να πάμε πράγματι στο διάστημα – μπορεί να είμαστε παιδιά της Γης αλλά δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο μ’ αυτόν τον πλανήτη. Πρώτα και καλύτερα είναι ο πληθυσμός μας που αυξάνεται συνεχώς και κοντεύουμε τα 7 δισεκατομμύρια, στριμωγμένοι κυρίως σε μεγαλουπόλεις• έχουμε γίνει πολλοί πια, δε χωράμε στο ασανσέρ και μοιραία κάποιοι πηγαίνουν από τις σκάλες. Ποιος ξέρει πόσα από τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά κ.λπ. προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν οφείλονται απλά και μόνο στην πυκνή συνύπαρξή μας; Τα ποντίκια αρχίζουν να δαγκώνουν το ένα το άλλο όταν ο πληθυσμός τους σε έναν στενό χώρο ξεπεράσει κάποιο κρίσιμο όριο• μήπως έχουμε πάθει το ίδιο κι εμείς; Μήπως –ακόμα χειρότερα– έχουμε γίνει σαν τις αράχνες που τρώνε η μία την άλλη;

Εξίσου σοβαρό όμως είναι και το θέμα των πόρων του πλανήτη. Αρκετοί από αυτούς είναι πεπερασμένοι, εμείς φροντίζουμε να τους καταναλώνουμε σε ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, ενώ οι ανανεώσιμοι πόροι δε δείχνουν να δίνουν την απάντηση – όχι τουλάχιστον κάτω από την πίεση ενός τόσο μεγάλου ανθρώπινου πληθυσμού.

Σκέφτομαι κι έναν άλλο σοβαρό λόγο, θα τον πω όμως στο τέλος.

Έχω λοιπόν μία πολιτικοκοινωνικοοικονομική λύση για όλα τα παραπάνω προβλήματα: το Άλμα στο διάστημα. Τη συστηματική και μαζική εποίκιση δορυφόρων και πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, με στόχο την επέκταση στη ζώνη Kuipert / έξω από την ηλιόσφαιρα / σε άλλα ηλιακά συστήματα, και μακροπρόθεσμο στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση ενός σημαντικού τμήματος της ανθρωπότητας στο διάστημα.

Το Άλμα δε θα είναι μερικές επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη ή στον Άρη• θα είναι η δημιουργία βάσεων εκεί, η παραγωγή τροφής, οξυγόνου, νερού, ενέργειας και χρήσιμων υλών, ακόμα και το terraforming σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα.
Το Άλμα δε θα έχει να κάνει μόνο με κάποιους επιστήμονες στα εργαστήρια της NASA, αλλά και με μία σημαντική μερίδα πληθυσμού που θα ενταχθεί στην καινούργια προσπάθεια.

Το Άλμα δε θα αφορά μόνο κάποιους ελάχιστους επαγγελματίες αστροναύτες, αλλά μεγάλους αριθμούς εθελοντών που θα επανδρώσουν τις τάξεις του (κάτι σαν τους εθελοντές αστροναύτες που ζητούσε πέρυσι ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος, αλλά σε ακόμα πιο μαζική κλίμακα). Θα επηρεάσει άμεσα και έμμεσα ένα σημαντικό τμήμα του γήινου πληθυσμού.

Η λύση αυτή που προάγω είναι πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς. Ουσιαστικά, οραματίζομαι τη δημιουργία ενός καινούργιου πολιτικού κόμματος, το οποίο σκέφτομαι να ονομάσω ΚΑΡΕ (= Κόμμα ΑΡειανών Ελλάδος), που θα κηρύξει το διαστημικό φιλελευθερισμό και θα διαφωτίσει τις μάζες ως προς την αναγκαιότητα του Άλματος. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία τονίζει ότι χρειάζεται δύο άξονες για να τοποθετηθεί πολιτικά, τον άξονα της οικονομικής και τον άξονα της ατομικής ελευθερίας• το ΚΑΡΕ χρειάζεται και έναν τρίτο, τον άξονα της διαστημικής ελευθερίας. The world is not enough!

You may say I’m a dreamer. I’m not the only one:

Ο καθηγητής Hawking είναι εδώ και πολλά χρόνια μέλος του ΚΑΡΕ. Ειδικά τον τελευταία καιρό μάλιστα, που εγκατέλειψε και τον μπαμπούλα της πλανητικής καταστροφής, έχει γίνει μία από τις λίγες φωνές λογικής μέσα σ’ έναν κόσμο τρελών. Ο καθηγητής Freeman Dyson υπογραμμίζει ήδη από τη δεκαετία του ’70 ότι μακράν η μεγαλύτερη πηγή ενέργειας που διαθέτουμε είναι ο Ήλιος, κι εμείς την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη. Όχι, δεν εννοεί τα μίζερα φωτοβολταϊκά πάνελ που πέρυσι είχαν γίνει ψωμοτύρι για πολλούς Έλληνες εργολάβους του σχοινιού και του παλουκιού, αλλά κάτι πιο… υψιπετές: τεράστιους καθρέφτες στο διάστημα που θα συλλέγουν την ηλιακή ακτινοβολία, οικοσυστήματα στους αστεροειδείς και στη ζώνη Kuipert, μία ολόκληρη βιόσφαιρα γύρω από τον Ήλιο που θα δυναμοδοτείται από την τεράστια και δωρεάν ενέργεια του μητρικού μας αστεριού. Ας μην αναφερθώ καθόλου και στις ανάλογες ιδέες του μακαρίτη, του Arthur Clarke.
Επειδή ακούω ήδη τις διαμαρτυρίες και τις ενστάσεις, έφτιαξα ένα FAQ για να απαντήσω στα κυριότερα ερωτήματα που περιμένω ότι θα συναντήσω.

Άλμα FAQ

Το Άλμα είναι τεχνικά ανέφικτο.
Είναι πλήρως πραγματοποιήσιμο, ακόμα και με τα σημερινά μέσα. Και τα διαστρικά ταξίδια είναι εφικτά, μόνο που θα διαρκέσουν... μάλλον πολύ (μερικές χιλιάδες χρόνια). Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι τεχνικά μέσα θα αποκτήσουμε στο μέλλον όταν πολλαπλασιαστούν τα κονδύλια, το επιστημονικό δυναμικό και η έρευνα πάνω στη διαστημική τεχνολογία.

Το Άλμα είναι κάτι που αφορά το πολύ μακρινό μέλλον.
Ο καθηγητής Hawking αναφέρει ότι σε 30 χρόνια θα μπορούσαμε να έχουμε μία βάση στη Σελήνη, σε 50 χρόνια μία στον Άρη και να εγκατασταθούμε ακόμα και στους απώτερους πλανήτες μέσα σε 200 χρόνια. Και όλα αυτά μόνο με τις τρέχουσες δυνατότητες και τεχνικά μέσα.

Έλα τώρα, δε γίνονται αυτά τα πράγματα, είναι εντελώς Επιστημονική Φαντασία!
Η οποία όμως λίγο έλειψε να γίνει πραγματικότητα πριν 37 χρόνια. Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον ενθουσιασμό που είχε προκαλέσει η προσσελήνωση και οι αποστολές Apollo. Το επόμενο βήμα θα ήταν οι τακτικές αποστολές στη Σελήνη, μία μόνιμη βάση εκεί και επανδρωμένες αποστολές στον Άρη. Ήταν τόσο κοντά η σχετική απόφαση της αμερικάνικης κυβέρνησης…
Όμως τα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε οι ΗΠΑ (Βιετνάμ, κινήματα φοιτητών, μαύρων, Watergate κ.α.) έστρεψαν αλλού την προσοχή του κόσμου και βύθισαν τη διαστημική ανάπτυξη στη λίστα προτεραιοτήτων των πολιτικών. Το μεγάλο στοίχημα φαίνεται ότι χάθηκε το 1972. Το ΚΑΡΕ δεν υπήρχε τότε.

Το Άλμα θα έχει απαγορευτικό κόστος.
Ο καθηγητής Hawking προτείνει το 0,25% του παγκοσμίου ΑΕΠ να διοχετευτεί για το Άλμα. Κρίνει ότι είναι ένα ικανοποιητικό ποσό για να ανάψει η φωτιά. Τι σημαίνει αυτό σε αριθμούς: το παγκόσμιο ΑΕΠ για το 2008 εκτιμήθηκε σε 78,36 τρισ. δολάρια. Το 0,25% αυτού είναι περίπου 200 δισ. δολάρια. Αν μπορέσει να εξοικονομηθεί αυτό το ποσό και να διοχετεύεται κάθε χρόνο στην ανάπτυξη διαστημικών στόχων, είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει μία αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που θα καταλήξει κυριολεκτικά στα ουράνια.
Ας έρθουμε στα καθ’ ημάς: η Ελλάδα συνεισφέρει στο παγκόσμιο ΑΕΠ περίπου 4,7 τοις χιλίοις. Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται από αυτήν περίπου 950 εκατομμύρια δολάρια, κοντά 722 εκατομμύρια ευρώ με την τρέχουσα ισοτιμία, δηλαδή περίπου 65 ευρώ το χρόνο από τον καθένα μας. Πολύ είναι; Κάπου 20 ευρώ το χρόνο, κατά Σιούφα, πληρώνει κάθε Έλληνας για τη λειτουργία της νομοθετικής του εξουσίας και προκοπή δεν είδε. Πάνω από 100 ευρώ το χρόνο πληρώνει ο καθένας μας για τις ζημίες της Ολυμπιακής και μόνο οι συνδικαλιστές το θεωρούν αυτό σωστό. Ακόμα και τώρα, σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, μπορεί να εξασφαλίσει κάποιος 500 εκατομμύρια ευρώ (=660 εκατομμύρια δολάρια) απλώς και μόνο κλείνοντας την εθνική οδό.
Το ΚΑΡΕ δηλώνει ότι μπορεί μεν τα χρήματα να μην είναι ασήμαντα, αλλά δεν είναι και ασήμαντος ο σκοπός για τον οποίο θα διατεθούν.

Ναι, όμως αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να διοχετευτούν σε πολύ πιο ζωτικές ανάγκες!
Θα συμφωνούσα απόλυτα αν δεν ήταν υπερπολλαπλάσια τα χρήματα που πετάγονται κάθε χρόνο σε δραστηριότητες επιβλαβείς, ανούσιες, παράνομες, αντικοινωνικές, καταστροφικές, άχρηστες:
- 42,5 δισ. δολάρια το χρόνο ξοδεύονται για αγορά ανθρώπων, κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
- Κάπου 400 δισ. δολάρια ετησίως ξοδεύονται για (παράνομα) ναρκωτικά, κατά τον ΟΗΕ το 1997.
- Ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε άμεσα 845 δισ. δολάρια στην αμερικάνικη οικονομία και κάπου 3 τρισ. δολάρια έμμεσα, κατά τον Stiglitz.
- Το ΚΑΡΕ ρωτά: τους χρειαζόμαστε πραγματικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Πάντως, οι Κινέζοι λένε πως οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου κόστισαν κοντά 2,6 δισ. δολάρια κι άμα θέλουμε τους πιστεύουμε. Oι Ολυμπιακοί του Λονδίνου εκτιμάται ότι θα κοστίσουν κάπου 12,9 δισ. δολάρια με την τρέχουσα ισοτιμία δολαρίου-στερλίνας, ενώ οι καλύτεροι Ολυμπιακοί της Ιστορίας («Ευκαριστούμι Ατήνα!») ξεκίνησαν από 4,5 και κατέληξαν στα 8,954 δισ. ευρώ. Κι αυτά μόνο για τους (θερινούς) Ολυμπιακούς. Όλα τα διάφορα Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Τουρνουά, τα χρειαζόμαστε πραγματικά; Εντάξει, ας μην τα καταργήσουμε εντελώς, όμως μπροστά στο όραμα του διαστήματος δε θα μπορούσαν να μειωθούν; Δεν αξίζει τον κόπο; Το ΚΑΡΕ κρίνει ότι αξίζει.
- Πόσα ξοδεύει η ανθρωπότητα ετησίως για προϊόντα καπνού; Για εξοπλισμούς; Για παράνομα όπλα; Επιμένω, το Άλμα είναι ζήτημα απόφασης. Δεν υπάρχουν αντικειμενικά, εμπράγματα εμπόδια, ούτε πρόκειται για δυσβάστακτη θυσία.

Το πραγματικό διάστημα είναι μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Εκεί θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας, όχι στ’ αστέρια.
Συμφωνώ απολύτως. Και τίποτα δε θα στρέψει καλύτερα την προσοχή μας στο εσώτερο διάστημα παρά μόνο η τεράστια μεταβολή αντίληψης που θα συντελεστεί όταν ο άνθρωπος βιώσει την πραγματική του θέση μέσα στο τιτάνιο σύμπαν. Γιατί το να εξερευνήσουμε τον εαυτό μας δεν είναι θέμα βούλησης, αποφασίζω να εξετάσω τα πραγματικά μου κίνητρα, να παρακολουθήσω τις σκέψεις και τις επιθυμίες μου κ.λπ. Ο διαλογισμός, η προσευχή και η ψυχανάλυση δοκιμάστηκαν και δε φάνηκαν να βοηθούν – όχι μαζικά, τουλάχιστον. Χρειάζεται το εξωτερικό ερέθισμα που θα αποκαλύψει αυτό το τμήμα του εαυτού μας που διαφεύγει από το φως της συνείδησης.

Τι υλικό όφελος θα έχουμε από το Άλμα;
Τι όφελος έχουμε από ένα νεογέννητο; (Φρόιντ) Αν μη τι άλλο, εκεί έξω στο διάστημα υπάρχει ενέργεια και πρώτες ύλες σε… ασύλληπτα μεγέθη. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί σήμερα τι ωφέλειες μπορούν να μας φέρουν αυτά – όχι άμεσα, το παραδέχομαι, αλλά στο προβλεπτό μέλλον. Όταν το Internet ξεκινούσε στα τέλη του ’60 ως Arpanet, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σε λίγα χρόνια θα ένωνε τον κόσμο, θα έκανε την πληροφορία διαθέσιμη στον καθένα και θα οδηγούσε σε σύγχρονα θαύματα, όπως το press.gr και το troktiko.

Ποια διαστημικά σώματα είναι οι στόχοι του Άλματος;
Ένας είναι που ξεχωρίζει για τα άμεσα πλεονεκτήματά του: ο Άρης.

Ουπς, λάθος, όχι αυτός...

...α, μάλιστα, αυτός.

Το μέγεθός του είναι συγκρίσιμο με το γήινο, πολύ πιθανό να έχει νερό και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες, ενώ η στοιχειώδης του ατμόσφαιρα έχει αρκετό διοξείδιο του άνθρακα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για χρήσιμους σκοπούς. Πυρηνικοί αντιδραστήρες μπορούν να μεταφερθούν και να στηθούν εκεί για να παράσχουν την απαραίτητη ενέργεια. Υπάρχουν υλικά στον Άρη ακόμα και για χτίσιμο. Υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής οξυγόνου και καλλιέργειας φαγητού σε πλαστικά θερμοκήπια, φτιαγμένα από υδρογονάνθρακες του ίδιου του Άρη.
Κοντά σ' αυτόν τίθεται και ο προφανής διαστημικός μας στόχος, η Σελήνη. Λίγο αργότερα, θα μπορούμε να σκεφτούμε σοβαρά και άλλους στόχους, όπως οι αστεροειδείς, ο Τιτάνας, η ζώνη Kuipert, το νέφος Oort (αν υπάρχει), το Α του Κενταύρου.

Ρεαλιστικά μιλώντας, υπάρχουν οι προϋποθέσεις τώρα για να γίνει το Άλμα;
Πριν πέντε χρόνια, ο Πρόεδρος Μπους ανακοίνωσε την επιστροφή στη Σελήνη κατά το 2020 (τώρα τοποθετείται στο 2018) και τις πρώτες επανδρωμένες πτήσεις στον Άρη κατά το 2030 με 2040. Τότε λοιπόν θα μπορούμε να συζητάμε στα σοβαρά για μία αποικία με λίγες δεκάδες αποίκους στον Κόκκινο Πλανήτη. Θα είναι υπόγεια αποικία, για προστασία από τις κοσμικές ακτίνες και τις θύελλες, αλλά και για εξοικονόμηση ενέργειας. Οι πρώτοι άποικοι θα πάνε εκεί με την ψυχολογία του πιονιέρου, όπως και οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι του Νέου Κόσμου. Όχι κάποιου που πηγαίνει ένα μεγάλο ταξίδι και μετά από λίγο θα επιστρέψει, ίσως και να μην επιστρέψει ποτέ, όπως πολλοί από τους πρώτους εξερευνητές των πόλων ήξεραν στα σίγουρα ότι δε θα επέστρεφαν ποτέ. Οι συνθήκες ζωής θα μοιάζουν όπως περίπου στους επιστημονικούς σταθμούς της Ανταρκτικής: περιορισμένος χώρος, μεγάλη έμφαση στη δυνατότητα επιτυχούς συνύπαρξης με άλλους, λίγα μέσα, θανατηφόρες εξωτερικές συνθήκες.

Όταν όμως έρθει αυτή η ώρα και ανακοινωθούν οι πρώτες επανδρωμένες πτήσεις, θα αφυπνιστεί το ενδιαφέρον του κόσμου και θα δώσει έρεισμα στους πολιτικούς να διοχετεύσουν χρήματα στην έρευνα του διαστήματος. Θα είναι μία φωτιά αδύναμη στην αρχή, που δεν ξέρεις αν θα τη σβήσει τελικά ο αέρας ή όχι, όμως αν αρχίσει και φουντώνει θα καταστεί αυτοτροφοδοτούμενη. Στο χέρι μας είναι να τη φουντώσουμε. Το ΚΑΡΕ θα είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό.

Αυτό μας έλειπε τώρα! Σαν να μη μας έφταναν ήδη τα προβλήματα εδώ στη Γη…
Κάτι που με φέρνει στον τρίτο σημαντικό λόγο για τον οποίο πρέπει να βγούμε στο διάστημα.
Κατ’ αρχήν, το Άλμα δεν αντιτίθεται στις άλλες προσπάθειές μας για την επίλυση των κοινωνικών, πολιτικών κ.λπ. προβλημάτων. Μπορούμε να έχουμε και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα προβλήματα δεν πρόκειται ποτέ να επιλυθούν οριστικά αν δε λάβει χώρα μία βαθιά, υπαρξιακή αλλαγή αντίληψης στον άνθρωπο. Ο Ρουσσώ προειδοποιούσε εδώ και 250 χρόνια ότι κάποιο θεμελιώδες σφάλμα υπάρχει στο ίδιο το ανθρώπινο ον και στις κοινωνίες που συγκροτεί. Από τότε μέχρι σήμερα συντελέστηκαν κοσμογονικές αλλαγές, όμως μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος δεν κατέκτησε τη συλλογική ευτυχία. Οι μουσουλμάνοι μισούν τους απίστους, οι Ρώσοι μισούν τους Τσετσένους, η τάδε φυλή της Ρουάντα μισεί τη δείνα φυλή του Κονγκό, οι καθώς πρέπει πολίτες της Δύσης μισούν τους τριτοκοσμικούς μετανάστες και όλοι μισούν τους Εβραίους. Η κατάθλιψη δίνει θριαμβευτικά το παρών στα ανεπτυγμένα κράτη, το ίδιο και η ανία, η κοινωνική πυραμίδα συνεχίζει να εδράζεται πάνω σε ένα πλειοψηφικό ποσοστό μη προνομιούχων, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Προτείνω λοιπόν το Άλμα ως μία μέθοδο μεταμόρφωσης του ανθρώπου, ένα LSD διαφορετικό από αυτό που κήρυξε και χρησιμοποίησε ο Timothy Leary. Πόσα αλήθεια από τα πάθη και τις κακίες της ανθρώπινης φύσης μας θα επιβιώσουν όταν θα μετράμε τις αποστάσεις όχι σε μέτρα και χιλιόμετρα αλλά σε parsec; Όταν θα βιώσουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν είμαστε παρά μία σταγόνα νερού μέσα στον αχανή ωκεανό του διαστήματος; Όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι το σύμπαν δεν έχει δημιουργηθεί για μας; Εντάξει, τα ξέρουμε και τώρα όλα αυτά, όμως με έναν καθαρά εγκεφαλικό τρόπο. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από την απλή ανάγνωση πληροφοριών σε ένα χαρτί, χρειάζεται η βίωσή τους. Στις συνθήκες του διαστήματος, όλη η μέχρι τώρα κοινωνιολογία και η ψυχολογία θα πρέπει να ξαναγραφτούν από την αρχή. Ο εθνικισμός δε θα έχει νόημα. Η ίδια η θρησκεία θα αποκτήσει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τώρα πώς θα μεταμορφωθεί η σκέψη και η συμπεριφορά μας! Και το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος έχει την περιπέτεια στο αίμα του, χρειάζεται στόχους να κατακτήσει και ορίζοντες να διασχίσει• όπως έλεγε κι ο μέγας Poul Anderson: «δε μας αρκεί ένας μόνο ορίζοντας, θέλουμε πολλούς ορίζοντες, τόσους όσους υπάρχουν στο σύμπαν». Το ΚΑΡΕ συμπληρώνει: καλύτερα μιας ώρας διαστημική ζωή, παρά 40 χρόνια στης Γης τη φυλακή.

Κλείνω αυτό το κείμενο με μία εμπειρία που μου αφηγήθηκε πρόσφατα μία λογίστρια. Μου αρέσει γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ που παράθεσα στην αρχή, θα μπορούσε και να ονομαστεί αντι-Χικμέτ εμπειρία.
Η κοπέλα λοιπόν προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα με τη δουλειά της, τη ζωή της και το παιδί που μεγάλωνε μόνη της, χωρίς πολλά χρήματα, χωρίς καθόλου ανησυχίες για υπαρξιακά θέματα, μέχρι που κάποιοι φίλοι αποφάσισαν κάποτε να της κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο: ένα επαγγελματικό τηλεσκόπιο. Το χρησιμοποίησε στην αρχή από περιέργεια, ξεκίνησε έτσι να κοιτάζει τον νυχτερινό ουρανό, σιγά σιγά η περιέργεια εξελίχθηκε σε ενδιαφέρον και χωρίς να το καταλάβει, ανακάλυψε ότι περνούσε πολλές ώρες κάθε βράδυ παρακολουθώντας τ' αστέρια. Άρχισε ν’ αναγνωρίζει αστερισμούς και ουράνια σώματα, αγόρασε και εκλαϊκευμένα βιβλία αστρονομίας και τα διάβαζε μανιακά στον ελάχιστο ελεύθερό της χρόνο, μετά άρχισε να παίρνει το αυτοκίνητό της και να πηγαίνει στην ύπαιθρο για παρατήρηση, με λίγα λόγια απορροφήθηκε εντελώς. Μέχρι που μια μέρα το έκοψε μαχαίρι. Τα βιβλία μπήκαν στο ράφι και το τηλεσκόπιο θάφτηκε στο πατάρι. Γιατί; Διότι, με τα δικά της λόγια, «η αίσθηση συντριβής που είχα από τα τεράστια μεγέθη του σύμπαντος κόντεψε να με εκτροχιάσει εντελώς, ένιωθα πως όλη η ζωή μου, ο εαυτός μου, το παιδί μου, η δουλειά μου, οι άνθρωποί μου, όλα αυτά δεν είχαν πλέον την παραμικρότερη σημασία».

Κρίνω ότι αυτή η αίσθηση συντριβής είναι ψυχωφελής και είναι ακριβώς το φάρμακο που χρειάζεται η ανθρωπότητα. Ψήφο στο ΚΑΡΕ! Αρειανοί όλου του κόσμου, ενωθείτε!