Η Μαίρι Και Ο Γίγαντας (Εκδόσεις Parsec)

Το 1955 ο Φίλιπ Ντικ ονειρευόταν ακόμα να γίνει mainstream συγγραφέας. Έλπιζε ότι η Επιστημονική Φαντασία θα αποτελούσε απλώς ένα προσωρινό όχημα μέχρι να αναδειχθεί, οπότε και θα την εγκατέλειπε για να αφοσιωθεί στη "σωστή" λογοτεχνία. Εκείνη τη χρονιά ήταν που ολοκλήρωσε το Η Μαίρι και ο Γίγαντας, ένα βιβλίο μη Επιστημονικής Φαντασίας σε ύφος νουάρ.

Το ολοκλήρωσε μεν αλλά ποτέ δεν το είδε δημοσιευμένο.

Γιατί η μοίρα του ήταν τελικά να αναδειχθεί, να καθιερωθεί και να διαπρέψει ως συγγραφέας Επιστημονικής Φαντασίας και το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ μετά το θάνατό του. Εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε την ευκαιρία να το διαβάσουμε πέρυσι (2008) από τις εκδόσεις Parsec και σε μετάφραση Θωμά Μαστακούρη. Στο σεμνό και ταπεινό εξώφυλλο φιγουράρει ο ίδιος ο Φίλιπ Ντικ με την Τέσα, την τελευταία του γυναίκα.

Έψαξα το βιβλίο με τη γνωστή μου εμπάθεια για να βρω λάθη, ελλείψεις και παρατηρήσεις αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Το έκανα φύλλο και φτερό, το ψείρισα από την αρχή ως το τέλος με προκατάληψη και κακοήθεια, τελικά όμως αναγκάζομαι να παραδεχτώ μετά μεγάλης μου λύπης ότι Η Μαίρι και ο Γίγαντας των εκδόσεων Parsec δείχνει να είναι μία άρτια δουλειά επιπέδου.

Όχι μόνο αυτό αλλά -ακόμα χειρότερα!- αναγκάζομαι και να απονείμω επαίνους. Πρόκειται για τον μετρημένο πρόλογο του Θωμά Μαστακούρη. Τι το αξιέπαινο έχει; Πολύ απλά, δεν πατρονάρει την ανάγνωση, δε φορτώνει το βιβλίο, διαβάζεται ευχάριστα και είναι ουσιώδης.
Σήμερα, στην εποχή του Internet και της πληροφορίας, ο αναγνώστης είναι αρκετά εύκολο να βρει πέντε βασικά πράγματα για έναν συγγραφέα, τη ζωή και το έργο του. Κρίνω πως δε χρειάζεται να του πεις από τον πρόλογο ότι π.χ. ο Φίλιπ Ντικ γεννήθηκε το 1928 και ότι καταπιάστηκε με το θέμα της πραγματικότητας. Καλύτερα να γράψεις μόνο 2-3 δυσεύρετες πληροφορίες, να αναφέρεις τη δική σου γνώμη σε ελάχιστες γραμμές (και καθιστώντας σαφές ότι πρόκειται για τη δική σου, προσωπική γνώμη), να μη φορτώσεις το κείμενο με υποσημειώσεις και... να αφήσεις τα υπόλοιπα στον Ντικ (ή στον οποιοδήποτε συγγραφέα). Άλλος είναι ο πρωταγωνιστής σ' αυτήν την παράσταση, ο μεταφραστής κι ο επιμελητής οφείλουν να παραμείνουν κομπάρσοι.
Ο πρόλογος του Θωμά Μαστακούρη πληροί όλα τα παραπάνω (κατ' εμέ σημαντικά) κριτήρια. Αναγκάζομαι λοιπόν να αναφωνήσω, ως άλλος Ζακ Ρογκ σε Τελετή Λήξης: Ευκαριστούμι Parsec! Ευκαριστούμι Θωμά! Κάνατε καλή δουλειά!