Mystery Cart

Πάντα μου άρεσε η έκφραση: μυστήριο κάρο. Σε άλλες εποχές πρέπει να φοριόταν πολύ, σήμερα όμως είναι ουσιαστικά μουσιακή, βρίσκω όλο κι όλο 4 αποτελέσματα στο Google. Αρκετές φορές έχω διστάσει να την πω, αμφιβάλλοντας αν θα την ξέρει ο συνομιλητής μου, ενώ διασκεδάζω με τη σκέψη ενός ξένου, π.χ. Αμερικάνου, που θα προσπαθεί να κατανοήσει το «mystery cart». Η φράση εκφέρεται αργόσυρτα, με θαυμαστικό, αποσιωπητικά, επικεντρωμένη στο –στή– του μυστηρίου, με άλμα που ξεκινά από ένα αρχικό «Ρε» και με διάφορα συνοδευτικά μπαχαρικά, κάπως έτσι: «Ρε, μυστήριο κάρο που είσαι!... (αδερφάκι μου, μάνα μου, δικέ μου κ.λπ.)». Ξεκίνησε προφανώς από τους παλιούς καραγωγείς, όταν πάσχιζαν να καταλάβουν ποιο πρόβλημα έχει το όχημά τους και αρνείται να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, κάποτε όμως έβγαλε διαβατήριο και πέρασε στην επικράτεια της καθημερινής συνομιλίας, φορτωμένη με το στάτους της μεταφοράς. Πολύ κομψό αυτό, να γεννά μεταφορές ένα μεταφορικό μέσο.

(Μικρή παρένθεση: τα παλιά κάρα είχαν ολόκληρη τεχνολογία επάνω τους, μην τα σνομπάρετε. Χρειάζονταν σούστες κι αμορτισέρ για να απορροφούν τους κραδασμούς, φρένο ικανό να σταματά τον αλογίσιο κινητήρα τους, ακόμα και κάποιο στοιχειώδες διαφορικό για να στρίβουν).

Ένα τέτοιο μυστήριο κάρο λοιπόν είναι και η ευτυχία. Δεν ακολουθεί εύκολα κανόνες. Συνήθως είναι πτητική, εξατμίζεται μετά από λίγο κι αφήνει ξωπίσω της μια τρύπα, παρόμοια μ’ αυτή του Κούβελα στη Θεσσαλονίκη (η Μπίλι Χόλιντει θα έλεγε ότι η ευτυχία είναι ένα φευγαλέο αγρίμι, προτιμώ όμως να τη σκέφτομαι με όρους κάρου, είναι πιο ακίνδυνο από τα αγρίμια). Μπορεί να την πετύχεις εκεί που δεν το φαντάζεσαι, εκεί που δεν προβλέπεται από κανένα συμβόλαιο. Άλλες φορές πάλι, μπορεί να έχεις κάνει όλα όσα οφείλεις, κι όμως στο φινάλε να ανακαλύψεις την απουσία της. Σ’ αυτήν την περίπτωση, παίρνεις το Βιβλίο Οδηγιών της ζωής, το ανοίγεις στο κεφάλαιο Troubleshooting κι αρχίζεις να εφαρμόζεις ένα-ένα τα επισκευαστικά βήματα του αλγορίθμου: «Ελέγξτε το εξάρτημα Χρήματα και σε περίπτωση βλάβης, γίνετε μεγαλοπρομηθευτής του ελληνικού Δημοσίου. Αν λειτουργεί σωστά, τότε ελέγξτε το εξάρτημα Έρωτας και σε περίπτωση βλάβης, κοιταχτήτε στον καθρέφτη ή κάντε την αυτοκριτική σας. Αν κι αυτό λειτουργεί σωστά, τότε προχωρήστε στο εξάρτημα Κοινωνικές Επαφές κ.λπ.». Δοκιμάζεις να κάνεις μόνος σου, όσο μπορείς δηλαδή, την επισκευή, το κάρο όμως συνεχίζει να παραμένει Ελευσίνιο Μυστήριο. Επιχειρείς να επικοινωνήσεις με τον Κατασκευαστή, παίρνεις όμως μόνιμα την απάντηση: «Είστε σε γραμμή προτεραιότητας. Παρακαλούμε, μην κλείσετε αν δεν ακούσετε σήμα κατειλημμένου». Μένεις με μια γεύση τρικυμίας στα χείλη και με μια αίσθηση προδοσίας στην καρδιά, νιώθεις σαν κάποιος να σε εξαπάτησε, σαν να υπέγραψες κάποτε ένα συμβόλαιο και να σε ρίξαν, ενώ εσύ από τη μεριά σου έκανες τα δέοντα. Πού είναι η ευτυχία που σου υποσχέθηκαν; (ποιος; πότε;). Γιατί το μαραφέτι δε λειτουργεί σωστά; Μήπως ήρθε κάποιος κι έκανε δολιοφθορές; Μήπως αυτός ο κάποιος ήταν... η βουλευτής Γκάμπριελ Γκίφορντς;

Το πρόσφατο μακελειό στην Αριζόνα με αγγίζει προσωπικά για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι κάποτε έζησα εκεί, στη συγκεκριμένη πόλη, και μάλιστα σχετικά κοντά στο σημείο που ο Τζάρεντ Λι Λάφνερ άνοιξε πυρ, σκότωσε έξι ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους δεκατρείς. Κοιτούσα τις δορυφορικές φωτογραφίες στο Bing και προσπαθούσα να καταλάβω αν ποτέ πήγα στο συγκεκριμένο Safeway που έγινε το κακό.

Ο άλλος λόγος είναι ότι ο αγαπημένος συγγραφέας του δράστη ήταν ο Φίλιπ Ντικ.

Δε μου αρέσει αυτό. Θα ήθελα η πραγματικότητα να ήταν διαφορετική. Θα ήθελα να διάβαζα, για παράδειγμα, ότι τον είχε πορώσει η ρητορική της Σάρα Πέιλιν, οπότε ο τύπος αποφάσισε να καθαρίσει τις ΗΠΑ από τα μιάσματα. Θα ήταν πολύ πιο κινηματογραφικά σωστό, κι αν ήμουν σκηνοθέτης, τέτοιο κίνητρο θα έβαζα πίσω από μία απόπειρα πολιτικής δολοφονίας. Η ζωή όμως δεν είναι κινηματογράφος κι αυτό που διάβασα τελικά, θα είχε απορριφθεί από κάθε σοβαρό παραγωγό του Χόλιγουντ: μια οικογένεια με ιστορικό μανιοκατάθλιψης, ένας ήσυχος και αρκετά φυσιολογικός έφηβος, θα μπορούσε ίσως να είχε γίνει σαξοφωνίστας, έκανε ένα πέρασμα από τα ναρκωτικά, άρχισε να δραπετεύει από την πραγματικότητα, ζούσε στα όνειρά του, ζούσε στο ίντερνετ, στο θολωμένο του μυαλό έμπλεκε θεωρίες συνομωσίας συν υπαρξιακά ερωτήματα συν μαθηματικά συν κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο και κάπου στην πορεία αποφάσισε ότι έχει παγιδευτεί μέσα στον κόσμο του Πάλμερ Έλντριτς. Αυτός κι αν ήταν mystery cart...

Παρόλο που ένας άνθρωπος δε χαρακτηρίζεται από τις λογοτεχνικές και καλιτεχνικές του προτιμήσεις (οι αξιωματικοί των Ναζί που άκουγαν Μπαχ κ.λπ.), ούτε το αντίστροφο φυσικά, καταλαβαίνω ότι πέφτει μια σκιά πάνω στον συγγραφέα και, κατά δεύτερο λόγο, στους φαν του, όταν διαβάζω στη Washington Post: «Loughner's favorite writer was Philip K. Dick, whose science-fiction tales travel a mystical path in which omnipotent governments and businesses are the bad guys and the average man is often lost in an identity-shattering swirl of paranoia, schizophrenia and questions about whether the universe and the individual are real or part of some vast conspiracy». Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να ξανατονίσω δυο πράγματα για τον ίδιο τον Ντικ και για όλους εμάς, τα μυστήρια κάρα που επιμένουμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στα βιβλία του:

Πολλά μπορείς να καταλογίσεις στον συγγραφέα και άνθρωπο Φίλιπ Ντικ. Πάρα πολλά. Διάφορα βιβλία του δεν είναι καλογραμμένα, ο ίδιος πέρασε από την παράνοια, από τα ναρκωτικά, υπήρξε βίαιος απέναντι στην τρίτη του σύζυγο (κι αυτή όμως υπήρξε βίαιη απέναντί του), έπαιξε με άφθονες θεωρίες συνομωσίας και μεταφυσικές ιδέες, σε κάποιες στιγμές κόντεψε να τις πιστέψει κιόλας, για λίγο έγινε καρφί του FBI (ακόμα χειρότερο: νόμιζε πως έγινε καρφί του FBI), διέλυσε τη ζωή του... ήταν μυστήριο κάρο. Όμως ποτέ δεν έπαψε να αγανακτεί με τον πόνο των μικρών ανθρώπων, ακόμα και στις στιγμές της πιο μεγάλης του παράνοιας ή δυστυχίας. Επαναστάτησε κατά της πραγματικότητας όμως, με τα δικά του λόγια: «ποτέ δεν την αποδέχτηκα, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις αξίες μου». Και η μεγαλύτερή του αξία υπήρξε πάντα η ενσυναίσθηση, το να μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Ήταν τόσο κεντρική αυτή η στάση για την ίδια τη ζωή του, ώστε την έκανε ορισμό του ανθρώπου, θεμελιώδη ιδιότητα που διαχωρίζει τον αληθινό άνθρωπο από το ανθρωπόμορφο ον. Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα.

Ο Ντικ είχε χιούμορ. Και μάλιστα με την πιο επαναστατική σημασία της λέξης: μπορούσε να γελά με τον εαυτό του, να μην τον παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Στο έντονα αυτοβιογραφικό VALIS περιγράφει κάποιες από τις μεταφυσικές εμπειρίες που έζησε, όταν ήρθε σε επαφή με τον Θεό ή με κάτι που είχε τις ιδιότητες του Θεού ή με το εαυτό του από το μέλλον ή με τη νεκρή αδερφή του ή με μια εξωγήινη φυλή εξελιγμένων όντων ή με έναν εξωγήινο δορυφόρο σε τροχιά ή έγινε στόχος τηλεπαθητικών πειραμάτων από τους Σοβιετικούς – ή, πολύ απλά, ήταν θεότρελος. Γι’ αυτό όμως δεν έγινε προφήτης, δεν ξεκίνησε κάποια λατρεία γύρω από το πρόσωπό του. Όλοι οι προφήτες, αρχαίοι ή σύγχρονοι, πλούσιοι ή φτωχοί, παίρναν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους και την αποστολή που τους ανατέθηκε. Ο Ντικ όμως διατήρησε την ικανότητα να κοροϊδεύει τον εαυτό του, να αμφιβάλλει ακόμα και για τα ιερά & όσιά του. Και πάλεψε πολύ για να το καταφέρει. Κράτησε τη ζωή του – ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα πεύκα.

Ευτυχώς που ο Λάφνερ τουλάχιστον διάβαζε Φίλιπ Ντικ. Αν δεν έκανε κι αυτό, σήμερα θα είχε δολοφονήσει τη μισή Αριζόνα.

39 σχόλια:

  1. Θα με πεθανεις βρε συ!!!! :)))) Αντε...

    Και "μυστήριο τραίνο" λεγαμε στον καιρο μου, το "μυστήριο κάρο" το έλεγε η γιαγιά μου, όπως και το "άλλο κάρο με πατάτες"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ντικ αυτός, και από την άλλη Έλιοτ οι Πυρήνες της Φωτιάς και Μπαλζάκ παλιότερα η 17Ν.

    Αμερικανέ, Αμερικανέ, δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ.

    Αλλά τελικά, ανεξαρτήτως αν μιλάμε για συγγραφείς ή αναγνώστες, υπάρχουν εκείνοι που στη ζωή ανακαλύπτουν το θανάτο, κι οι άλλοι που κάνουν το αντίστροφο ταξίδι.

    “Brother, I am not dejected or crestfallen. Life, life is everywhere, life is in us ourselves, not outside. Near me will be people, and to be a person among persons and stay him forever, to not be cast down or despondent no matter what the misfortunes are – therein lies life, therein lies its purpose. I realized that. This idea entered my flesh and blood. Yes! It’s true! The head that created and got accustomed to the higher demands of the spirit, that head is cut off from my shoulders. What’s left are the memories and images created and not reified by me. They will ulcerate me, indeed! What I have left is my heart and the same flesh and blood, which can love, suffer, pity, and remember, and this is life, after all …”

    Ευλογημένοι κι εκείνοι που πραγματοποιούν όλοκληρη τη διαδρομή αλέ ρετούρ.

    (αυτούς δεν κάνουν κανένα ταξίδι δεν τους σώζει τίποτα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος18/1/11

    ''Ένα τέτοιο μυστήριο κάρο λοιπόν είναι και η ευτυχία. Δεν ακολουθεί εύκολα κανόνες. Συνήθως είναι πτητική''
    Tο έχεις ξαναπεί αυτό ε;
    Καταπληκτικό όπως και το κείμενο και μην ξανακούσω τέλος και τέτοια, όποτε το μυστήριο κάρο θέλει να κινείται θα πρότεινα!

    gasireu

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Mystery cart - έτσι που νιώθω την έκφραση είναι κάποιος που εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις δεμένο και τραβάει μαζί σου σε μια πορεία, συμπεριφέρεται κάπως ιδιαίτερα, χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.

    Κοντά μέναμε. Tucson & Ft. Lowell εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι απαντήσεις είναι ανακατεμένες, βρείτε ο καθένας τη δική του.

    Ωχ μωρέ, δε βαριέσαι... Στο κάρο της ευτυχίας, το Μπλογκ είναι ένα δευτερεύον και μικρής σημασίας εξάρτημα – ο κοτσαδόρος, ας πούμε. Ακόμα κι η Εύα Καϊλή έχει ένα. Κάποτε ο Θεός θα μας ρωτήσει τι κάναμε στη ζωή μας. Εμείς θα του πούμε: «Κύριε, έγνων σκληρός ης, θερίζων όπου ουκ έσπειρας και συνάγων όθεν ου διεσκόρπισας, και φοβηθείς ιστολόγιον εποίησα, αναρτήσεις ανήρτησα, εις τουΐτερ και φέισμπουκ και μπαζζ εμνημονεύθην, έκρυψα το τάλαντον σου εν τη γη». Και τότε ο Θεός θα μας πει: «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ, ηδείς ότι θερίζω όπου ουκ έσπειρα και συνάγω όθεν ου διεσκόρπισα, έδει ουν σε του ψηφιακού βίου απεξαρτηθής και βίον αληθινόν διάγεις. Άρατε ουν απ' αυτού το ιστολόγιον, του διαδικτύου αποσυνδέσατέ τον, και εκβάλετε αυτόν εις το σκότος το εξώτερον, εκεί έσται εκπομπές του Χαρδαβέλα εις τους αιώνας των αιώνων».

    Η φράση λέγεται συνήθως για πρόσωπα που συμπεριφέρονται ακατανόητα. Σαν να του λες, «δε βγάζω άκρη με σένα», κάτι τέτοιο. Χρησιμοποιείται όμως και για καταστάσεις, μηχανήματα, προβλήματα μαθηματικών, αντιπροέδρους ελληνικών κυβερνήσεων κ.λπ.
    Ποια εποχή ήσουν εσύ εκεί; Είχες μήπως επαφές με τον father Anthony και την ελληνορθόδοξη κοινότητα;

    Σημαντική διευκρινιστική πληροφορία: ο παππούς μου ήταν καροποιός. Την έκφραση ουσιαστικά την κληρονόμησα απ’ αυτόν, όπως ο άλλος κληρονόμησε το ρολόι απ’ τον δικό του παππού (και το όνομα απ’ τον πατέρα του). Όμως ούτε τραίνα ούτε κάρα με πατάτες.

    Προσπάθησα επί ματαίω να βρω κάτι στο ίντερνετ. Το πέτυχα στην τύχη παλιότερα και με εντυπωσίασε: ένας γιαπωνέζος ναυαγός σε μια σχεδία, που έμεινε πέντε μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο χωρίς πόσιμο νερό και στο τέλος υπέκυψε. Όταν τον βρήκαν λίγο αργότερα, ανακάλυψαν ότι έγραφε ένα είδος ημερολογίου πάνω στο δέρμα του (δε θυμάμαι τι χρησιμοποιούσε για μελάνι). Κάποιες εγγραφές ήταν περιγραφικές, άλλες ήταν ακατάληπτες, και στην τελευταία του προφανώς εγγραφή έλεγε: «είμαι ήδη νεκρός» («I have died» ή κάτι τέτοιο). Σκεφτόμουν ότι ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που γράφτηκε αυτή η φράση.
    Μερσί. Ωραίος ο Ντοστογιέβσκι. Το ταξίδι μπορεί να είναι και εσωτερικό, όπως μου ‘πε κάποιος κάποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εξαιρετικό κείμενο. Ο Ντικ είναι από τους μεγάλους του αιώνα που πέρασε και κατέγραψε την παράνοια της εποχής μας με μεγάλη ευαισθησία...

    Προτείνω το κείμενό σου στους φίλους μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ηλία, το σχόλιό σου παραπάνω να εξελιχθεί σε ποστ, πληζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. UofA και δουλειά παράλληλα, αρχές από 92 ως 95. Πήγαινα κάθε Σεπτέμβρη στο ελληνικό πανηγύρι, δύο βήματα από το σπίτι μου. Με τον father Antony τον M. υπάρχει η εξής σύμπτωση: η παπαδιά στο χωριό μου, στην Ελλάδα, είναι εξαδέλφη του. Αυτές τις μέρες είναι κατάκοιτη.

    Ένα βράδυ, στην Αθήνα, συνέβη κάτι περίεργο. Πήρα από το αεροδρόμιο ένα ταξί μαζί – σύμπτωση - μ' έναν καλόγερο από την Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου, εκεί δυτικά από τη Florence. Στην κοσμική του ζωή ήταν ψυχοθεραπευτής. Τον φιλοξένησα, τον πήγα και στον Άγιο Λουκά στη Βοιωτία. Είχε κάνει και στην Αλάσκα. Τ' όνομά του Elias. Όταν κάποτε ξαναπέρασα από το Tucson τον έψαξα στο Μοναστήρι, είχε επιστρέψει στην κοσμική ζωή, αρνήθηκαν να μου δώσουν πληροφορίες.

    Σου αφιερώνω αυτά τα δύο – 1, 2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε (δεν είναι ρητορική προσφώνηση), θα σε πικράνω. Λες, το έχεις ξαναπεί (και μου το έγραψες και σε μήνυμα) ότι ο Ντικ

    "ποτέ δεν έπαψε να αγανακτεί με τον πόνο των μικρών ανθρώπων, ακόμα και στις στιγμές της πιο μεγάλης του παράνοιας ή δυστυχίας"

    Αναρωτιέμαι πόσο φαίνεται αυτό στα βιβλία του. Γνήσια το αναρωτιέμαι, αφού πολύ λίγα (τρία; τέσσερα;) έχω αντέξει να διαβάσω. Αναρωτιέμαι εάν ο μέσος αμερικάνος (με τις προσδοκίες του μέσου αμερικάνου αναγνώστη που προσεγγίζει το έργο του μάστορα των θεωριών συνωμοσίας) μπορεί να διακρίνει ή άντε να εκτιμήσει αυτό που εσύ θεωρείς τον λόγο να διαβάζουμε Ντικ. Φοβάμαι ότι στο έργο του Ντικ απλώς βλέπει το γουάου και μετά πάει στα ίντερνετς να διαβάσει για την προσελήνωση που δεν έγινε και για ανθρωπόμορφα σαυροειδή (αυτό κι αν είναι ντικική θεωρία συνωμοσίας).

    Κι επειδή πάντα μπαίνω στη θέση του άλλου. Αγαπώ πολύ τον Ντε Λίλλο. Αγαπώ την ουσιωδώς φιλάνθρωπη ματιά του, το πώς χειρίζεται τον ανθρώπινο πόνο, την αποστασιοποίηση που όμως δε γίνεται φιλιπροθικό μπουάχαχα. Κι όμως, όποιος διαβάζει Ντε Λίλλο τι βλέπει; "Αμερικάνα". Κι εγώ στενοχωριέμαι.

    Αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι πραγματική όσο κι αν την πολεμάμε. Στο τέλος μάς πηδάει. Οπότε καλά θα κάνει να είναι όμορφη. Και δεκτική. Όσο γίνεται.

    Πατάω "ΔΗΜΟΣΙΕΎΣΤΕ" χωρίς να το πολυσκεφτώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λουκά, δεν ξέρω αν είσαι ευπρόσδεκτος σ’ αυτό το μπλογκ – βασικά, δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω απέναντί σου. Από τη μια είσαι φίλος του Γιώργου Πήττα, τον οποίο έχω καταδικαστεί να αγαπώ λόγω των Μονοπατιών του Γαλαξία, από την άλλη όμως είμαι εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι σε συνεργάτες του Γιαννουλάκη. Παίζω με ανοιχτά χαρτιά, οκ; Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, όμως δε θα ήθελα να μεταφέρθεί σ’ αυτό το μπλογκ οτιδήποτε από το γιαννουλακικό πνεύμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θωμά, πολύ απολαυστικό το αφιέρωμά σου, ευχαριστώ. Αν θυμάμαι καλά, ο father Anthony ήταν Κεφαλλονίτης. Παλιά, είχε γίνει σάλος με το μοναστήρι στη Florence και τον ηγούμενό του, τον elder Ephraim (το ‘χει τ’ όνομα, φαίνεται), που ξεμυάλιζε πιτσιρικάδες και τους στρατολογούσε μοναχούς. Μια μέρα βρήκα στο YouTube μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία ζωής: ένας τύπος που μαγεύτηκε από τον elder Ephraim, έγινε μοναχός, μετά όμως τα παράτησε για να γίνει σαμάνος (εδώ, 1 από 4 – Sraosha, το θυμάσαι;), είδε και το πραγματικό πρόσωπο του Ιησού. Δες κι αυτό εδώ (Worldbeat).

    Είσαι το δεύτερο πρόσωπο που συναντώ με φίλο/γνωστό, ο οποίος πέρασε από το συγκεκριμένο μοναστήρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το θυμάμαι, αλλά γιατί; από πού; από πότε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Sraosha, πάτησέ το, το τιμημένο! Δεν πικραίνομαι εύκολα, μίλα μου βρώμικα και χωρίς αυτολογοκρισία.

    Όλα όσα επισημαίνεις τριγυρίζουν και στο δικό μου το μυαλό αυτές τις μέρες. Τελικά, ο δολοφόνος της Αριζόνα με σόκαρε πολύ. Σήμερα αναρωτιόμουνα μήπως έφτασε ο καιρός να παρατήσω αυτήν την παράνοια με τον Ντικ και να βρω καμιά καινούργια – πηγαίνω βόλτα στο σταθμό κι αλλάζω θεωρίες. Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ με σκοπό να γράψω τη δική μου ανάγνωση και κατανόηση των βιβλίων του, όμως τώρα αρχίζω να σκέφτομαι μήπως έπλασα έναν κατά φαντασίαν Φίλιπ Ντικ, μήπως πρόβαλα τον εαυτό μου στα έργα του, μήπως...; Θα προσπαθήσω να γράψω κι άλλα αύριο, τώρα είμαι ψόφιος.

    Δεν έχω διαβάσει Ντε Λίλλο, όμως έχω δει να τον συγκρίνουν με τον Ντικ.

    (το θυμάσαι από το Buzz που το είχα βάλει παλιότερα, έψαξα να το βρω και είδα ότι το είχες ψηφίσει τότε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Από Ντε Λίλλο ξεκίνα με το Underworld, εσένα θα σου αρέσει. Είναι το αγαπημένο μου. Το Names μιλάει θαυμαστά για την Ελλάδα του 1980.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Sraosha:

    «Not much, but enough for one old man. Enough to buy him tobacco and firewood and magazines, so that he could be comfortable as he waited for the occasional cars to come by. Not very many cars came along the highway any more. The highway had begun to fall into disrepair; there were many cracks in its dry, rough surface, and most cars preferred to take the big state highway that ran beyond the hills. There was nothing in Derryville to attract them, to make them turn toward it. Derryville was a small town, too small to bring in any of the major industries, too small to be very important to anyone. Sometimes hours went by without - Shadrach tensed. His fingers closed over the money. From outside came a sound, the melodic ring of the signal wire stretched along the pavement.

    Dinggg!»

    Philip Dick – “The King of the Elves” - σχετικά με τον πόνο των μικρών ανθρώπων

    @ Elias

    Είχα δει την εικόνα στο nick σου, και το ίδιο το nick και διαβάζοντάς σε εχθές, μου ήρθε φλασιά ότι ίσως τον είχες συναντήσει. Σε κάθε περίπτωση είναι μια ιστορία που ίσως στη διηγηθώ κατ’ ιδίαν κάποια στιγμή. Και προς αποφυγή παρεξήγησης από καχύποπτους αναγνώστες: δεν ήταν gay ούτε κι εγώ την είχα πατήσει μαζί του. Είχαμε όμως συνδεθεί φιλικά, μιλούσαμε με τις ώρες, μετά επικοινωνούσαμε αλλά χαθήκαμε.

    Απολαμβάνω το blog σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν ξέρω αν είστε ακόμα εδώ. Σκεφτόμουν κι εγώ να παραθέσω ένα απόσπασμα από το VALIS για τη ματιά του Ντικ, όμως τελικά δεν ξέρω αν έχει νόημα. Ο Λάφνερ έρχεται και με βγάζει αδιάβαστο.

    Η Walt Disney απειλεί να γυρίσει τον Βασιλιά των Ξωτικών σε καρτούν, τον έχει προγραμματισμένο για τα Χριστούγεννα του 2012. Το διήγημα είναι από τα αγαπημένα μου και πολύ ανησυχώ γι’ αυτό που θα βγει. Βάζω στοίχημα ότι θα είναι γεμάτο με κυνηγητά, μάχες ξωτικών εναντίον τρολ, που θα κορυφώνονται σε μια μεγάλη αναμέτρηση στο τέλος. Ο Σάντραχ θα γίνει κωμικός και αστείος, θα απουσιάζει η γλυκιά ματιά με την οποία τον έβλεπε ο Ντικ, ο Φινέας θα γίνει υπερκακός και διαβολικός, κάτι τέτοιο. Τώρα σκέφτομαι ότι το διήγημα μπορεί να διαβαστεί κι αλλιώς, σαν τις προσωπικές παραισθήσεις ενός ψυχοπαθή, που σκοτώνει έναν άνθρωπο νομίζοντάς τον για κάποιου είδους τέρας. Σαν το Σόλο του Φίγκαρο, ένα πράμα.

    Διάβαζα αυτό το άρθρο (μέσω Buzz & Ακίνδυνου) για την ανάγνωση του Νίτσε από τον Λάφνερ. Μπορούμε να τον κατηγορήσουμε ότι έκοψε κι έρραψε τον Νίτσε στα μέτρα του, όμως δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε ότι ο γερμανός φιλόσοφος άφηνε άφθονο περιθώριο για παρερμηνείες. Το ίδιο και ο Ντικ. Είμαι από τη φύση μου οπαδός, όχι φίλαθλος. Δε μ’ αρέσει το «μ’ αρέσει», γουστάρω το «γουστάρω». Και τώρα νιώθω λίγο σαν έναν φανατικό οπαδό που διαβάζει ότι η ΠΑΕ της ομάδας του ίσως να είναι ανακατεμένη σε ξέπλυμα χρημάτων από όπλα και ναρκωτικά. Αναρωτιέμαι μήπως έφτασε ο καιρός να βρω άλλη ομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δε φανταζόμουν ότι έπαιρνες όντως τόσο στα σοβαρά τον Ντικ. Εγώ δεν παίρνω κανέναν στα σοβαρά, ούτε καν τον πιο αγαπημένο μου συγγραφέα.

    Εγώ τον Ντικ τον θεωρώ πολύ προικισμένο λογοτεχνικά, αλλά πολύ διαταραγμένο συναισθηματικά και τελείως καμμένο από τα ναρκωτικά. Δεν ξέρω τι ένιωθε και τι πίστευε κατά βάθος. Εικάζω ότι έχεις δίκιο, ότι ως ένα βαθμό νοιαζόταν για τον πόνο των μικρών ανθρώπων, δεν ξέρω όμως με ποιον τρόπο ακριβώς. Σε κάθε έργο του καθρεφτίζεται λίγο διαφορετικός, ωστόσο σπάνια εμφανίζεται αισιόδοξος, και μοιάζει αρκετά μοιρολάτρης.

    Πολύ φοβάμαι ότι ένα μυαλό καμμένο μπορεί θαυμάσια να βρει στον σκοτεινό κόσμο του Ντικ τροφή για αποτρόπαιες φαντασιώσεις. Το οποίο δεν σημαίνει ότι πρέπει να πετάξουμε τον Ντικ στα σκουπίδια: απλώς να τον βάλουμε στο σωστό ράφι μέσα στο μυαλό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όπως ο έρωτας είναι επικίνδυνος θεός, το ίδιο επικίνδυνη είναι και η τέχνη. Έφηβος, διαβάζοντας του στίχους του Ρεμπώ, ένοιωθα ένα αγρίμι μέσα μου. Μου ερχόταν να πάρω πέτρα και να κατεβάσω τζαμαρίες. Απολαμβάνω ακόμα τον Ρεμπώ, με ζωντανεύει, έχω όμως τιθασεύσει τη δύναμή του. Πως έγινε αυτό; Από πείρα ζωής και άσκηση καθημερινότητας. Η τέλεια παντρειά, ο σοφός έρωτας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εδώ είμαστε. Πού να πάμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τώρα το είδα το σχόλιο για το αν είμαι ή δεν είμαι ευπρόσδεκτος. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να κρίνονται από το ποιού είναι ή δεν είναι συνεργάτες (εξάλλου είμαι συνεργάτης μόνο του εαυτού μου και κανενός άλλου) αλλά από το τι λένε. Αν υπάρχει κρίση απέναντι σε πράγματα που λέω, δεν έχω πρόβλημα να τη συζητήσω...

    Ενδιαφέρον όμως αυτό... Ποιο είναι αυτό το «γιαννουλάκειο πνεύμα» και από πότε εγώ το ενστερνίζομαι;

    Θα ήθελα να το συζητήσουμε, αν έχεις την όρεξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χέσ' το, μάλλον εγώ γίνομαι εμμονικός. Το παθαίνω συχνά. Αυτός ο Λάφνερ με σόκαρε πολύ εκείνες τις μέρες κι ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει.
    Σόρι και για το λάθος, το τσέκαρα τώρα και είδα ότι ο συνεργάτης του Γ. Πήττα ήταν Δημήτρης, όχι Λουκάς, Καβακόπουλος.
    Δεν είμαι σε ισορροπημένη φάση αυτόν τον καιρό και παθαίνω διάφορους εκτροχιασμούς. Μέχρι το βράδυ, θα ξανανοίξω τον Η/Υ, αν θες για συζήτηση. Από αύριο το πρωί ξεκινάνε μερικές πολύ φορτωμένες μέρες, δεν ξέρω πότε θα ξαναβρεθώ online και με μια στάλα καθαρό μυαλό.

    Πλην της Άννας Παναγιωταρέα, όλοι ευπρόσδεκτοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ανώνυμος2/2/11

    Η άποψή σου για τον Ντικ είναι εξαιρετική, δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω.

    Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα να συζητήσουμε, αλλά θα προτιμούσα να γίνει επί ειδικών θεμάτων, πάνω σε κείμενα δηλ.

    Παρακολουθώ το blog σου, έχεις ιδιαίτερη άποψη, θα δωθούν εναύσματα.

    Αν δεν έχεις υπόψη σου το antidogma.gr, σε προσκαλώ να του ρίξεις μια ματιά, ίσως σε ερεθίσουν και εσένα κάποια πράγματα που έχουν γραφτεί εκεί...

    Είσαι φυσικά ευπρόσδεκτος. Οι μόνοι που δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο αντιδόγμα είναι οι διάφοροι Ταλιμπάν ή ακροδεξιοί (έχω και εγώ τις παραξενιές μου), αν και δεν έχω πρόβλημα αν θέλουν να συζητήσουν. Αλλά πότε θέλουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Awake Et17/2/11

    Λατρευω τον Ντικ , τον θεωρω τη μεγαλυτερα πενα του 20ου αιωνα

    Εχοντας διαβασει >10 βιβλια του κ 2 βιογραφιες , εχω μονο μια προταση-συμβουλη σε οσους εδω μεσα θελουν να εισχωρησουν βαθυτερα στο συμπαν και στη μεγαλοφυια του.

    Διαβαστε τα βιβλια του απευθειας στα αγγλικα - η μεταφραση ειναι παντα μιση δουλεια. Σαν σεξ με προφυλακτικο -ειναι 'ασφαλες' αλλα χανεις ολο το feeling.Κ δεν υπαρχει ευτυχως ακομα Book Aids/STD...

    Καλη συνεχεια στο μπλογκ σου , ειναι ωραιο να βλεπεις σκεπτομενους ανθρωπους στη θαλασσα των ντυμενω πιθηκων.

    Και ενα προχειρο τοπ-5 , επειδη με πορωσες απογευματιατικα

    Valis (επος απλα)
    The 3 stigmata Of Palmer Eldritch
    Do Androids Dream Of Electric Sheep ?
    Ubik
    The Man In The High Castle


    Awake Et

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μια υπεράσπιση για τον παππού Ντικ (και δικό μου νονό στο διαδύκτιο)

    Όσο καμμένος κι αν ήταν, δεν ίδρυσε ποτέ μια δικιά του θρησκεία, παρέμεινε ένας συγγραφέας που έγραφε μυθιστορήματα. Δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι γράφει δοκίμια, μελέτες, αλήθειες.
    Ο καθένας έχει δικαίωμα να χειριστεί τον εαυτό του όπως θέλει. Να πιστέψει στα δικά του ψέμματα.
    και να είναι ένα μυστήριο κάρο.

    Ο Ντικ δεν είναι Χαρδαβέλας. Just a novelist.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ανώνυμος1/12/12

    Hello there! This post couldn't be written any better! Reading through this post reminds me of my good old room mate! He always kept talking about this. I will forward this post to him. Pretty sure he will have a good read. Many thanks for sharing!
    Feel free to visit my web site :: borkum riff

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ανώνυμος1/12/12

    I am regular visitor, how are you everybody?
    This paragraph posted at this web page is truly fastidious.
    My webpage :: drum tobacco

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ανώνυμος2/12/12

    I am really inspired together with your writing skills and also with the layout
    in your weblog. Is that this a paid subject matter or did you modify it yourself?
    Anyway keep up the nice high quality writing, it is rare to peer a great weblog
    like this one today..
    Visit my page ... free iphone

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ανώνυμος2/12/12

    I used to be suggested this web site via my cousin.
    I'm no longer positive whether this submit is written by way of him as nobody else recognise such particular about my difficulty. You're wonderful!

    Thank you!
    My webpage :: captain black sweets

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ανώνυμος4/12/12

    Hi, i believe that i noticed you visited my web site
    thus i got here to return the favor?.I am trying to find things to improve my site!
    I suppose its ok to use some of your ideas!!
    Feel free to surf my page - Asunto Bodrumissa

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ανώνυμος4/12/12

    Howdy! Do you use Twitter? I'd like to follow you if that would be okay. I'm
    definitely enjoying your blog and look forward to new updates.
    Also visit my web site - boligityrkia.net

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ανώνυμος4/12/12

    If you desire to obtain much from this post then you have to apply such methods to your won webpage.
    Also visit my web site :: lägenheter i Antalya till salu

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ανώνυμος4/12/12

    If some one wants to be updated with most recent technologies
    after that he must be go to see this web site and be up to date daily.
    Here is my web-site : asuntoturkista.net

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ανώνυμος4/12/12

    Hi, I read your blog like every week. Your humoristic style is awesome,
    keep doing what you're doing!
    Also visit my page :: Huoneisto Alanyasta

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ανώνυμος4/12/12

    You made some really good points there. I checked on the web to learn more about the issue and found most
    individuals will go along with your views on this site.
    Also visit my web-site ... häuser türkei

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ανώνυμος5/12/12

    Nice post. I used to be checking continuously this weblog and I am inspired!
    Extremely helpful information specifically the closing phase
    :) I handle such info much. I used to be seeking this certain information for
    a long time. Thank you and good luck.
    Feel free to visit my weblog how to get rid of man breasts

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ανώνυμος15/12/12

    Hi there, yeah this paragraph is in fact pleasant and I have learned lot
    of things from it about blogging. thanks.
    My blog :: old holborn blu

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Ανώνυμος17/12/12

    I'm gone to say to my little brother, that he should also pay a quick visit this blog on regular basis to take updated from most recent gossip.
    Feel free to surf my web site http://butterflyweed.skybookmarks.com/technology/posts-labeled-with-dermatologists/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Ανώνυμος17/12/12

    Greetings! I've been following your website for a long time now and finally got the courage to go ahead and give you a shout out from Kingwood Tx! Just wanted to mention keep up the great work!
    Look at my web site ; livesoccer.freetzi.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Ανώνυμος8/2/13

    Hi there! I know this is kinda off topic nevertheless I'd figured I'd ask.
    Would you be interested in exchanging links or maybe guest
    authoring a blog article or vice-versa? My site goes over
    a lot of the same topics as yours and I believe we could greatly
    benefit from each other. If you're interested feel free to shoot me an e-mail. I look forward to hearing from you! Terrific blog by the way!
    my page - acne came back

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.