Πράξη Διδασκαλίας

Μια ιστορία που σκεφτόμουν πολλά χρόνια να την πω. Έχει αξία. Όμως δίσταζα μη φωτογραφήσω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, νομίζω πλέον ότι μπορώ. Ενδεχομένως κάποιοι από σας να καταλάβετε. Θα μου επιτρέψετε να μην παραθέσω ονόματα, ή λεπτομέρειες που μαρτυρούν. 

Λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οργάνωση προστασίας ζώων κάπου δυο δεκαετίες πριν. Κι ένας τύπος που δραστηριοποιείτο σ’ αυτήν. Όπως όλοι όσοι κάνατε παρόμοιες θητείες, μαθαίνατε πολλά που δεν τα λέγατε σε συνεντεύξεις ή σε επίσημες παρουσιάσεις. Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν μυστικά. Η ιστορία έγινε κάπου, κάποτε: 

Ο τύπος έτυχε να περνάει από τις αποθήκες του συνεταιρισμού. Ερημικό μέρος. Βλέπει έναν αγρότη που πετούσε κομμάτια κρέας γύρω-γύρω, αφού τα ράντιζε από ένα μπουκάλι ποντικοφάρμακο. 

«Τι κάνεις εδώ ρε;» 

Ε, τι κάνει! Πετάει φόλες σε σκυλιά και γατιά της περιοχής. Ο τύπος για τον οποίο μιλώ, θηρίο ολόκληρο. Ντουλάπα μέχρι ‘κει πάνω. Ας τους λέω: ο Αγρότης, το Θηρίο. 

Ο Αγρότης ψέλλισε διάφορα να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Το Θηρίο του εξήγησε με πειστικά επιχειρήματα (= σφαλιάρες) ότι πρέπει να μαζέψει τις φόλες μία-μία. Δεν έφτανε όμως αυτό για το Θηρίο: 

«Φάτες τώρα!» 

Ο Αγρότης αντέτεινε ότι δεν πεινούσε. Όμως το Θηρίο, με την υπεροχή του ορθού λόγου (= κλωτσιές και μπουνιές), τον έπεισε ότι πρέπει να φάει το ποντικοφαρμιασμένο κρέας. Οπότε ο Αγρότης υπέκυψε στη ανωτερότητα της ορθολογικής σκέψης. 

Ούτε αυτό ήταν αρκετό για το Θηρίο. Τον πέταξε κάτω και κάθισε πάνω του κάνα μισάωρο, μην πάει και κάνει εμετό να το βγάλει: 

«Εκεί! Να δεις τι τραβάν τα ζώα!» 

Το φινάλε της ιστορίας ήταν άγριο. Ο Αγρότης κατέληξε στο νοσκομείο με διάρρηξη στομάχου και διάφορα άλλα. 

Δεν παρουσιάζω την ιστορία ως πρότυπο. Δεν την εγκρίνω, απαράδεκτη. Την καταδικάζω απ’ όπου κι αν προέρχεται. Εγώ ποτέ δεν θα ‘κανα κάτι τέτοιο... κι αν τύχαινε να περνώ από τις αποθήκες του συνεταιρισμού τότε, θα κοιτούσα απ’ την άλλη, θα ‘κανα τον χαζό, θα ‘κανα ότι δε βλέπω. 

Μην παραβλέπετε ότι απ’ τη μεριά του Θηρίου, με τον χοντροκομμένο του τρόπο, ήταν πράξη διδαχής. Όχι πράξη σαδισμού. Δάσκαλος που διδάσκει μαθητή. Μόνο αν το περάσουμε στο πετσί μας θα το καταλάβουμε, άλλος τρόπος δεν υπάρχει.