«Η αγελάδα είναι η τέλεια μητέρα. Έχει τέσσερις θηλές: μια για το μοσχαράκι της, μια για ευπρόσδεκτους καλεσμένους – πουλιά και ζώα συμπεριλαμβανομένα – μια για ιερές τελετές, και μια για τον αφέντη της. Τους φροντίζει όλους με το γάλα της. Κι είναι με πάθος αφιερωμένη στο μοσχαράκι της, όπως πρέπει να είναι μια μητέρα στο παιδί της. Κάποιες φορές, και μόνο που βλέπει το μοσχαράκι, το γάλα τρέχει απ’ τα μαστάρια της – όχι απλώς στάζει αλλά τρέχει βρύση. Το ‘χα δει αρκετές φορές παλιά που είχα βουτυροκομείο».
«Κι αν πεθάνει το μοσχαράκι, η αγελάδα αρνείται να δώσει γάλα. Όχι σαν τους νεροβούβαλους που μπορείς να τους ξεγελάσεις με το κεφάλι ενός μοσχαριού πάνω σ’ ένα ραβδί. Ή σαν τις δικές σας, τις αγελάδες της Δύσης, που δίνουν γάλα είτε ζει είτε δε ζει το μοσχαράκι τους».
«Πολλά ζώα δίνουν γάλα, όμως το μεγαλείο των δικών μας, Ινδικών αγελάδων, είναι ότι δίνουν γάλα από ξεχείλισμα αγάπης. Αυτήν την αξία έχει το γάλα της αγελάδας. Μα δεν περνάει έστω λίγη απ’ αυτήν την αγάπη στο γάλα; Σίγουρα περνάει. Άρα πώς μπορούμε να μη λατρεύουμε τις αγελάδες; Δε λατρεύουμε τις οπλές, το δέρμα, την ουρά τους, λατρεύουμε την ουσία τους»
(από το Aghora: The Left Hand of God, 1986, του Robert E. Svoboda)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.