Ο PKD έγραφε εντελώς αντίθετα από ό,τι έγραφε π.χ. ο Heinlein (όταν σκέφτεται κάποιος τη συμπάθεια και το σεβασμό που έτρεφαν αμοιβαίως αυτοί οι τόσο διαφορετικοί συγγραφείς και άνθρωποι, δεν μπορεί παρά να απορήσει). Ο βασικός ήρωας του δευτέρου ήταν πάντα κάποιος γενναίος, δυνατός, έξυπνος, σπουδαίος -ήταν πάντα κάτι το ιδιαίτερο. Ο βασικός ήρωας του πρώτου ήταν πάντα κάποιος κοινός, ασήμαντος, καθημερινός -έως μίζερος και καταθλιπτικός. Το σπίτι του ήταν συνήθως ακατάστατο, η ζωή του άχρωμη, η γυναίκα του στρίγγλα, η δουλειά του ρουτίνα. Ακόμα κι όταν έκανε κάποια γενναιότητα, την έκανε αφού πρώτα είχε στριμωχτεί με την πλάτη στον τοίχο.
Οι ταινίες που έχουν γίνει με βάση τα έργα του Dick αποτυγχάνουν όλες να αναδείξουν αυτό το σημείο, ο ανύποπτος θεατής θα δει τον ήρωα να έχει τη γοητεία του Harrison Ford, τους μύες του Arnold Schwarzenegger και τη νεανική δροσιά του Tom Cruise. Η αλλαγή όμως που ευαγγελιζόταν ο Dick δεν ήταν υπόθεση των λίγων και εκλεκτών, του ανθρώπου-φαινόμενο που θα χαράξει τον καινούργιο δρόμο. Ήταν υπόθεση του κάθε Γιάννη και Γιαννάκη, γι' αυτούς έγραφε και αυτούς είχε πάντα στο μυαλό του. Ίσως επειδή και ο ίδιος ήταν ένας τέτοιος.
Μεγαλη αληθεια αυτο,θυμαμαι σαν τωρα τον ηρωα απο το Galactic Pot-Healer,το πρωτο βιβλιο του φιλιπου,που διαβασα,σε αντιθεση με τους ηρωες απο καποια βιβλια του norman spinrad που επισης διαβαζα ταυτοχρονα εκεινη την περιοδο.
ΑπάντησηΔιαγραφή