Ο Ντικ ήταν ένας πολιτικός συγγραφέας, έγραψε για την εξουσία, τις αρχές καταστολής, την καταπίεση. Ο Ντικ ήταν ένας μεταφυσικός συγγραφέας, το αντικείμενο στα περισσότερα καλά έργα του ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ίδιος ο Θεός.
Μοιάζει δύσκολο να συμβιβαστούν αυτά τα δύο, γι' αυτό και χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο να εντάξουμε τη θεολογία.
Το κλειδί βρίσκεται σε μία παλιά συνέντευξη του Ντικ: "Θεωρώ πως έχουμε περιορισμένη αντίληψη της ευρύτερης εικόνας. Και λόγω αυτής της περιορισμένης αντίληψης νομίζουμε ότι οι άνθρωποι κάνουν πράγματα εσκεμμένα, ότι όλοι είναι συντονισμένοι μεταξύ τους, ότι μας βάζουν στο στόχαστρο, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο κάποια patterns που πηγάζουν πέρα από τους ανθρώπους. Και σίγουρα αυτά δεν επικεντρώνονται σε μας, είναι πολύ ευρύτερα και λειτουργούν μέσω ημών".
Με άλλα λόγια, ο Ντικ έβλεπε τους ανθρώπους σαν ρινίσματα σιδήρου επάνω σε χαρτί τη στιγμή που πλησιάζει ένας μαγνήτης: όλη αυτή η μεταλλική σκόνη διατάσσεται σύμφωνα με τις δυναμικές γραμμές του πεδίου. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι "μαγνήτες" που καθορίζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων. Ο Θεός είναι ένας απ' αυτούς. Ένας άλλος μπορεί να είναι π.χ. η παγκόσμια οικονομία▪ όταν έγινε το μεγάλο κραχ το 1929, τα κύματα της ύφεσης έπληξαν σταδιακά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την υφήλιο. Άλλοι τέτοιοι "μαγνήτες" είναι η κυβερνητική πολιτική, οι παγκόσμιες οικολογικές συνθήκες κ.λπ.
Με πιο απλά λόγια: ο Ντικ έγραφε για τους ανθρωπάκους, όντας ανθρωπάκος κι ο ίδιος. Το χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι πάρα πολλοί σημαντικοί παράγοντες της ζωής τους ρυθμίζονται από ευρύτερες καταστάσεις (αυτός είναι και ο ορισμός του ανθρωπάκου: κάποιος που δεν έχει έλεγχο στους σημαντικούς παράγοντες της ζωής του). Αν ο αναγνώστης εκλάβει τις θεολογικές επισημάνσεις του Ντικ με την κυριολεκτική τους έννοια, τότε δεν έχει παρά να τον θεωρήσει ως έναν ακόμα ιδιόρρυθμο μεταφυσικό συγγραφέα. Αν τις εκλάβει όμως ως την προσωπική του κωδικοποίηση για τους οδοστρωτήρες που συντρίβουν τις ζωές των απλών ανθρώπων, τότε αναδύεται ένας εντελώς διαφορετικός συγγραφέας μέσα από τα έργα του.
"Μια τυπική φάση του μικρού παιχνιδιού που παίζω με τις πανίσχυρες, άψυχες δυνάμεις της ζωής" - Philip K. Dick, Martian Time-Slip
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.