Εντάξει, όλοι ξέραμε τη φιγούρα του τελευταίου καρέ, που καλπάζει προς τη δύση και τραγουδάει «είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόι...», όμως υπήρχε πραγματικά αυτό το τραγούδι; Σε φα μείζονα ή σε ρε ελάσσονα; Αλήθευαν οι ισχυρισμοί της αντιπολίτευσης που το ήθελαν προϊόν φαντασίας; Σε τι θα μπορούσαμε να βασιστούμε, τέλος πάντων;...
Η αρχική έρευνα πρότεινε αβασάνιστα ότι το περίφημο τραγούδι του Λούκυ Λουκ ήταν αυτό (Marty Robbins). Η υπόθεση ετοιμαζόταν να μπει στο αρχείο, τότε όμως ήρθε ο Κουκουζέλης και παρουσίασε νέα στοιχεία (Pat Woods). Η κατάσταση περιπλέχτηκε. Τα πρωτοσέλιδα οργίασαν, οι ομιλούσες κεφαλές άστραψαν και βρόντηξαν στα τηλεπαράθυρα, ενώ από την υπόθεση δε θα μπορούσε να λείψει, φυσικά, και ο Elvis. Ήταν, λέει, ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε κοντά στο 1957, τότε που οι Goscinny & Morris ένωσαν τις δυνάμεις τους και σχημάτισαν κυβέρνηση συνασπισμού. Βάσιμη υπόθεση, λέει, για να είναι αυτό το τραγούδι του Λούκυ Λουκ. «Δε σχολιάζω υποθέσεις!» επέμενε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο φάκελος δεν έμενε παρά να μεταβιβαστεί στη Βουλή.
Το μπλογκ, πάντα πρωτοπόρο στον αγώνα για διαφάνεια και αξιοπιστία, συνέστησε αμέσως Προανακριτική Επιτροπή και εξέτασε λεπτομερώς τα στοιχεία. Τελικά, ο μίτος της Αριάδνης βρέθηκε σ’ ένα καταχωνιασμένο αρχείο: «ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ MORRIS», εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ, 1997. Εκεί αναφέρεται (σελ. 78-79) ότι η παρθενική εμφάνιση του τραγουδιού ήταν στο πρώτο καρέ της τρίτης περιπέτειας (The Buffalo Creek Gold Rush) του δευτέρου τεύχους, τότε που ο Morris είχε ακόμα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στις υπογραφές του δημιουργού εντοπίστηκε: «Morris 48». Μιλάμε για 1948! Τότε που η folk μουσική ήταν ακόμα σχετικά περιθωριακό άκουσμα.
Ως εκ τούτου, το τραγούδι του Elvis απορρίφθηκε. Ομοίως και το τραγούδι του Marty Robbins, που κυκλοφόρησε στις 01.01.1960. Το τραγούδι του Pat Woods ήταν σύνθεση Claude Bolling, ο οποίος όμως πρωτοανακατεύτηκε με τον Λούκυ Λουκ το 1971 (Daisy Town) - απορρίφθηκε κι αυτό. Οπότε λοιπόν; Μία πρώτη σκέψη ήταν ότι εφόσον η Wikipedia δεν αναφέρει πηγή για το τραγούδι, ίσως αυτό να αποτελούσε απλώς μία ιδέα του Morris, προϊόν της φαντασίας του, όπως ακριβώς ήθελε η αντιπολίτευση...
Σε μία τόσο σοβαρή υπόθεση όμως, η Προανακριτική Επιτροπή του μπλογκ δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθεί με «ίσως» και εικασίες. Όχι, κύριε! Άπλετο φως!
Περαιτέρω έρευνα στα αραχνιασμένα βάθη του internet έφερε στο φως αυτό το παραδοσιακό τραγούδι (scroll down please), αγνώστου δημιουργού, από τότε που η Δύση ήταν ακόμα Άγρια!
I'm a poor lonesome cowboy (x3)
And a long way from home
I ain't got no father
To buy the clothes I wear
I ain't got no mother
To mend the clothes I wear
I ain't got no brother
To drive the steers with me
I ain't got no sweetheart
To sit and talk with me
I'm a poor lonesome cowboy (x3)
Κλείνοντας αυτήν την έρευνα και ως εκπρόσωπος της Επιτροπής, θέλω να παραδώσω το πόρισμα στη δημοσιότητα: βρέθηκε το τραγούδι του Λούκυ Λουκ! (μάλλον)
- Μήπως θα μπορούσαμε να το ακούγαμε κιόλας;
- Βεβαίως, πάρτε μία γεύση: στα δύο τέταρτα εδώ, στα τρία τέταρτα εδώ.
(«Ανάθεμά σε, Κουκουζέλη!» - πολεμική ιαχή των Ναβάχο)
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή πιστεύω βαθιά τις απεριόριστες δυνατότητες του εγχειρήματός μας, επειδή πιστεύω βαθιά ότι όποιες δυσκολίες έχουν βρεθεί μπροστά μας είναι υπερβάσιμες, επειδή άκουσα συντρόφισσες και συντρόφους να μιλάνε με την καρδιά τους πρώτα, και με το μυαλό τους, στην παρέμβασή μου αυτή δεν θα μιλήσω για τους άλλους. Θα μιλήσω για μας.
Έχει αξία νομίζω ο τεκμηριωμένος, αποφασιστικός, μαχητικός λόγος απέναντι στους άλλους. Το κύριο όμως που θα κρίνει τη δικιά μας πορεία θα είναι, όχι η κριτική μας στις θέσεις τους, θα είναι η προβολή των δικών μας θέσεων. Όχι η κριτική μας στην αδράνειά τους, απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία, αλλά η δικιά μας δυνατότητα να οδηγήσουμε σε κινηματικές δράσεις. Όχι η κριτική μας στα δικά τους σχέδια, που είναι σχέδια ενσωμάτωσης και υποταγής σε ένα σύστημα το οποίο απ΄ όλους πια γίνεται δεκτό σ΄ όλον τον πλανήτη για την τεράστια, την εκρηκτική ζημιογόνα δράση που έχει, αλλά το δικό μας σχέδιο. Κι όχι κριτική στις δικιές τους αξίες μόνο, αλλά η προβολή των δικών μας αξιών.
Το πρώτο που θέλω να πω,
"Whoopee Ti-Yi-O" is one of the most interesting of the cowboy songs in its picturesque cowboy vernacular and in the weirdness of its tune. The tune of my version is similar to Owen Wister's, [10] as recorded by Lomax, except that mine is further complicated by an additional refrain, which makes another peculiar turn in the melody.
As to the age of the song, Miss Larkin thinks it dates from somewhere in the 1860's, [11] But so far as I have been able to learn, neither the exact date nor the author is known. N. Howard Thorp says that he heard it sung by Jim Falls, in Tombstone, Ariz. [12] Wister's date, 1893, seems to be the earliest thus far noted. The version here recorded, as set down by Dr. Hull Alden Cook, is still sung on the ranges of Colorado and Wyoming.
...
Oh, you will be soup for Uncle Sam's Injuns,
It's "Beef-heap beef" I hear them cry.
Git along, git along, git along little dogies,
You'll be beef Steers bye and bye.
Oh, I ain't got no father; I ain't got no mother,
My friends, they all left me when first I did roam.
I ain't got no sister; I ain't got no brother,
I'm a poor lonesome cowboy an' a long ways from home [13]
13. The last stanza is given by Lomax and Lomax, op. cit., p. 418, as a part of "Poor Lonesome Cowboy."
Όλο αυτό είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Μια μεγάλη κατάκτηση που δεν έχουμε δικαίωμα να την αφήσουμε να γίνει γκρίζα. Δεν έχουμε δικαίωμα να την συνηθίζουμε (πόσο μ' αρέσει!). Πρέπει συνεχώς να έχουμε την ικανότητα, αυτό το στοιχείο της σύμπραξης, της συνεύρεσης, της συνεργασίας της Αριστεράς συνεχώς να το αναδημιουργούμε και να το αναγεννούμε.
Και γι αυτό η διαφορετικότητα στον προβληματισμό, στις προελεύσεις, στις πηγές της κριτικής που ακούγονται κι εδώ είναι μια δύναμη για μας και δεν πρέπει να την αφήσουμε να χαθεί. Μια δύναμη όμως η οποία πάντα θα είναι παρούσα στην αριστερά, ακόμη κι αν γινόταν αυτό που είπαν κάποιοι σύντροφοι, δηλαδή να έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα, πάλι θα είχαμε τις ανάγκες συμμαχιών. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις που αναδείχθηκαν από το μαθητικό κίνημα του Δεκέμβρη. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις, τις μη υποταγμένες στα κόμματα, τις αδέσμευτες, τις προσανατολισμένες σε μια άλλη αντίληψη για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας που αναδείχθηκαν μέσα από το αγροτικό κίνημα του Φλεβάρη.
Μ΄ αυτή την έννοια, μην φοβόμαστε τη διαφορετικότητά μας. Φτάνει μόνο να υπάρχει σπονδυλική στήλη. Φτάνει μόνο με τις διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές προελεύσεις, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές γλώσσες να συνενωνόμαστε με σαφήνεια, με ευκρίνεια πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα δράσης το οποίο θα είναι η σπονδυλική στήλη του εγχειρήματός μας. Κι αυτό νομίζω ότι έχουμε απόλυτα τη δυνατότητα να το καταφέρουμε.
Νομίζω ότι πλέον και με την παρέμβαση της Αριστεράς, η υπόθεση έκλεισε! Χαμπέμους πόρισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πώς να τη συνηθίσουμε, έλα ντε; Με ποιο δικαίωμα;)