Μονομαχία Στο Αλφάβητο

(Παιδικό παραμυθάκι που είχα γράψει παλιά, προ ΟΝΕ και ευρωζώνης! Το είχα διαβάσει τότε σε διάφορους πιτσιρικάδες που με βοήθησαν να το σουλουπώσω, ένας μάλιστα κάθισε και μου ζωγράφισε τους δύο στρατηγούς της ιστορίας. Νόμιζα ότι το είχα χάσει, όμως το ξαναβρήκα σήμερα εντελώς απροσδόκητα)


Μια φορά κι έναν καιρό, τσακώθηκαν δύο γράμματα του αλφαβήτου, το Μι και το Πι. Το καθένα ισχυριζόταν πως ήταν πιο χρήσιμο από το άλλο, σε προφορικό και γραπτό λόγο.

«Χωρίς εμένα», έλεγε το Μι, «δε θα είχαμε Μήλα, Μακαρόνια, Μονοπώλια, Μετρονόμους και Μαύρα Μεσάνυχτα!»

«Ναι, αλλά και χωρίς εμένα», απαντούσε το Πι, «δε θα είχαμε Παπούτσια, Πυραύλους, Παντρολογήματα, Περιστερώνες και Παιδικά Παραμύθια!»

Ο καυγάς όλο και φούντωνε. Τελικά αποφάσισαν να καταφύγουν στα όπλα. «Θα γίνει Μεγάλη Μάχη!» είπε το Μι. «Όχι!» διαφώνησε το Πι. «Θα γίνει Παγκόσμιος Πόλεμος!»

Το καθένα λοιπόν έφτιαξε και το στρατό του. Οι λέξεις που αρχίζουν από Μι σχημάτισαν το Μπλε στρατόπεδο (που ένα Μεγάλο Μήνυμα στη Μέση του έγραφε: Απαγορεύεται Η Είσοδος Στο Δέκατο Έκτο Γράμμα). Οι λέξεις που αρχίζουν από Πι έφτιαξαν το Πράσινο στρατόπεδο (κι ένα Πελώριο Πανό στην Πύλη του, έγραφε: Απαγορεύεται Η Είσοδος Στο Δωδέκατο Γράμμα).

Για αρχηγό του στρατού, το Μι διάλεξε το φοβερό Μεξικάνο στρατηγό Μ’ αρέσει και το Πι διάλεξε τον τρομερό Πρώσο στρατηγό Πρέπει. Ο καθένας κουβάλησε και τους δικούς του αξιωματικούς για να φτιάξει επιτελείο: τα πράγματα που κάνουμε επειδή μας αρέσουν, ενάντια στα πράγματα που κάνουμε επειδή έτσι πρέπει. Ο στρατηγός Μ’ αρέσει έφερε τους κλόουν, τις σοκολάτες και τις μπάλες, ενώ ο στρατηγός Πρέπει έφερε τους οδοντογιατρούς, τις μπάμιες και τα εμβόλια.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή της σύγκρουσης. Ήτανε Πέμπτη (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Πρέπει), μέσα στο Μάρτιο (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Μ’ αρέσει). Ο Μπλε στρατός όρμησε με Μυδραλιοβόλα και Μαστίγια. Τον περίμενε ο Πράσινος στρατός με Πολυβόλα και Πιστόλια. Απ’ το χαλασμό ταρακουνήθηκε το αλφάβητο, κρύφτηκε η περισπωμένη και χάθηκε η υπογεγραμμένη!

Σηκώθηκε μεγάλη σκόνη κι όταν κατακάθισε... οι δυο στρατηγοί είδαν ότι δε νίκησε κανείς! Όσες λέξεις άρχιζαν από Μι, άλλες τόσες άρχιζαν κι από Πι!

«Κατάρα!» είπε ο στρατηγός Πρέπει που καθόταν πάνω σ’ ένα Περίπτερο. «Θα εξαγοράσω τους στρατιώτες του εχθρού!»

Πλήρωσε λοιπόν πολλές ισπανικές Πεσέτες κι εξαγόρασε τη Μέση στο Πράσινο στρατόπεδο. Αυτή κουβάλησε όλη την οικογένειά της: τα Μεσοφόρια, τη Μεσοτοιχία, τη Μεσοποταμία, το Μεσημέρι, τις Μεσοκαθέτους και το Μεσαίωνα! «Ωραία!», έτριψε τα χέρια του ο στρατηγός Πρέπει. «Τώρα είμαστε ισχυρότεροι!»

«Μα τις Μύριες Μαρμίτες!» είπε ο στρατηγός Μ’ αρέσει. «Οι εχθροί ολοένα και αυξάνονται... Θ’ αγοράσω Μισθοφόρους!»

Έδωσε λοιπόν πολλά γερμανικά Μάρκα κι αγόρασε την Πέτρα στο Μπλε στρατόπεδο. Αυτή κουβάλησε όλη την οικογένειά της: τον Πετροπόλεμο, τα Πετροκέρασα, τα Πετροχελίδονα, τα Πετρέλαια και τον Πέτρο! «Φίνα!» έσκασε ένα χαμόγελο ο στρατηγός Μ’ αρέσει. «Τώρα θα νικήσουμε!»

Ήρθε λοιπόν η στιγμή της δεύτερης σύγκρουσης... Αυτή τη φορά, ήτανε Παρασκευή (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Πρέπει), μέσα στο Μάιο (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Μ’ αρέσει).

Από το σεισμό τραντάχτηκε το αλφάβητο, ψήλωσε η ψιλή και βάρυνε η βαρεία. Σηκώθηκε σκόνη και μόλις κατακάθισε... οι δύο στρατηγοί είδαν πάλι τα στρατεύματά τους ισοδύναμα!

«Τώρα, τι κάνουμε;» είπε ο ένας στρατηγός. «Τι κάνουμε τώρα;» είπε κι ο άλλος. Τους είχαν τελειώσει οι σφαίρες, οι βόμβες, οι Πεσέτες και τα Μάρκα. Κάθισαν ντροπιασμένοι κι αναγκάστηκαν να δεχτούν τη μεγαλύτερη ατίμωση που υπάρχει για έναν στρατιωτικό: το σύμφωνο ειρήνης.

Αποφάσισαν να συναντηθούν στην ουδέτερη χώρα της Γραμματικής. Αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Σταυρολέξων ανάλαβε να συντάξει τη συνθήκη και με μία συγκινητική ομιλία να διαβεβαιώσει τις δύο πλευρές ότι όσο σημαντικό είναι το Μι, άλλο τόσο είναι και το Πι – και αντιστρόφως.

Οι δύο στρατηγοί έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου, έδωσαν τα χέρια και αποκάλεσαν ο ένας τον άλλο: ‘Αδερφέ μου!’ και ‘Φίλε μου!’. Όλα θα τέλειωναν κατ’ ευχήν, ώσπου ξαφνικά...
...ο στρατηγός Πρέπει είδε τα Μαθήματα να σεργιανίζουν ανέμελα!

«Φέρτε τα εδώ!» διέταξε. «Είναι από τους εχθρούς! Φαίνονται και λίγο Παγαπόντηδες!»

Πήγαν οι υπασπιστές του, πιάσανε τα Μαθήματα και τα έβαλαν να υποκλιθούν μπροστά στον αρχηγό τους.

«Θέλετε να Προσχωρήσετε στις δικές μας τάξεις;» βροντοφώναξε ο στρατηγός.

«Εξαρτάται. Τι δίνεις;» είπαν τα Μαθήματα.

Εδώ ο στρατηγός κόμπιασε, γιατί είχε μείνει Πανί με Πανί! Όμως ένας Πολυδιαβασμένος Πιλότος Πετάχτηκε με μια ιδέα:

«Παναγιότατε!» του είπε. «Υπάρχει λύση!»

«Ποια;» ρώτησε ο στρατηγός Πρέπει.

«Να Πληρώσουμε σε Πέσος, Πανιερότατε!»

«Περίφημα!» είπε ο στρατηγός. Γυρνώντας προς τα Μαθήματα, Πρόσθεσε:

«Λοιπόν, σας Προσφέρουμε... Πενήντα χιλιάδες Πέσος!»

«Πες Πως έγινε!» είπαν αυτά και συμφώνησαν.

Εδώ χρειάζεται να διευκρινήσουμε ότι μέχρι εκείνη την αποφράδα μέρα, τα Μαθήματα ήταν η χαρά των παιδιών! Διασκέδαζαν με τη Φυσική, έπαιζαν με τη Γεωγραφία! Δώσ’ τους Γεωμετρία και παρ’ τους την ψυχή! Όμως, από τη στιγμή που δωροδοκήθηκαν και πήγαν στο Πράσινο στρατόπεδο, τα παιδιά δε θέλουν να τα δουν ούτε ζωγραφιστά (εκτός αν πρόκειται για Ζωγραφική).

Σταμάτησαν λοιπόν οι συνομιλίες. Διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις και ξεθάφτηκε το τσεκούρι του πολέμου. Οι δύο στρατηγοί αποκάλεσαν ο ένας τον άλλον: ‘Ψεύτη!’ και ‘Απατεώνα!’ Έγινε η τρίτη σύγκρουση κι αυτή τη φορά νίκησε ο στρατηγός Πρέπει! Κι από τότε στη ζωή κάνουμε αυτό που πρέπει κι όχι αυτό που μας αρέσει...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
«Εύγε!» είπε ο νικητής στρατηγός στα Μαθήματα. «Χάρη σε σας νικήσαμε!»

«Ευχαριστούμε, στρατηγέ! Το καθήκον μας κάναμε!» είπαν τα Μαθήματα.

«Σας απονέμω το υψηλότερο Παράσημο! Το Πράσινο Πι!» είπε ο στρατηγός και τα Παρασημοφόρησε.

Άλλαξαν λοιπόν τα Μαθήματα κι έγιναν Παθήματα!

Από τότε, σαν επιτύμβιο αυτής της μάχης, σε κάθε σπίτι με μικρά παιδιά ακούγεται η φράση:

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ!