Χαμογέλα!

Μετά από πολλές εκατοντάδες χρόνια στο μέλλον, οι ιστορικοί θα χαρακτηρίζουν την εποχή μας ως: «Τα Χρόνια Της Επιβεβλημένης Ευτυχίας». Θα μελετήσουν εκατομμύρια φωτογραφίες του 19ου, 20ου, 21ου αιώνα και θα επισημάνουν την τάση του επιβεβλημένου χαμόγελου, του χαμόγελου κατά παραγγελία, που χαρακτηρίζει αυτές («χαμογέλα!»). Ω ναι, διότι θα έρθει στο μέλλον η στιγμή που δε θα είναι φυσιολογικό να απαθανατίζεις την καλλωπισμένη εικόνα ενός προσώπου, να χαμογελάς μόνο και μόνο για το κλικ της κάμερας. Στη μελλοντική έκδοση του Τριανταφυλλίδη, το ρήμα «χαμογελώ» δε θα έχει προστακτική – ίσως μόνο μια σημείωση που θα αναφέρει για τη λέξη «χαμογέλα!» ότι είναι όρος των οδοντογιατρών, αυστηρά επαγγελματικός.

Διότι όλοι έχουμε γραμμένο, που το λέμε πεπρωμένο, κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί. Σε κάποια στιγμή της πάλης του, θα έρθουν κι οι μέρες που δε θα μπορεί να χαμογελάσει. Από τη στιγμή όμως που συνδεθήκαμε μ’ αυτό το πρόσωπο –φιλικά, ερωτικά, συγγενικά– τότε αποκτήσαμε και μια κάποια ευθύνη για την καλή του διάθεση. Δε δικαιούμαστε πλέον να την απαιτήσουμε, να την παραγγείλουμε («χαμογέλα!»), αλλά να τη βοηθήσουμε ν’ ανθίσει. Έστω να κάνουμε την προσπάθεια. Κι άμα δεν μπορούμε να φυτέψουμε το χαμόγελο στα χείλη του φίλου/συντρόφου/συγγενή μας, τουλάχιστον ας τον σεβαστούμε κι ας μην τον φορτώσουμε και με ενοχές επιπλέον. Κάθε «χαμογέλα!» που εκτοξεύεται στον κόσμο, είναι και μια ύπουλη απόταξη ευθυνών για την καλή διάθεση του οικείου μας προσώπου. Ή θα προχωρήσουμε όλοι μαζί, ως ένα βαθμό υπεύθυνος ο καθένας για την ευτυχία του άλλου, ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Το ρήμα «χαμογελώ» δεν έχει προστακτική.