Ζητούνται Επαναστάτες Για Εργασία Ημιαπασχόλησης

Περίληψη προηγουμένων: πρότεινα ότι στο επαγγελματικό κομμάτι του ΚΚΕ, στα στελέχη του, καθοριστικός παράγοντας της ιδεολογίας και της δράσης τους είναι το γεγονός του βιοπορισμού τους μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς. Κάτι που δίνει τον τόνο σε όλο το κόμμα, καθότι το ΚΚΕ είναι τόσο στρατιωτικά ιεραρχημένο. Επομένως, εκεί πρέπει να οφείλονται αυτές οι συμπεριφορές που συνηθίζουμε να προσάπτουμε στο κόμμα του λαού – ο δογματισμός, η απολυτότητα, η χωριστικότητα κ.λπ. Η Riski όμως κι ο κ. Δύτης παρατήρησαν, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι δεν μπορούμε να πούμε πως το ΚΚΕ μονοπωλεί αυτές τις συμπεριφορές, εμφανίζονται και σε πολλούς άλλους χώρους της Αριστεράς. Άρα;

Λοιπόν, εδώ ετοίμαζα μια εκτενή απάντηση, με πολλή ανάλυση και ανάπτυξη, όμως τελικά δε θα τη γράψω. Διότι σήμερα έπεσα τυχαία πάνω σ’ ένα καταπληκτικό κείμενο ενός αμερικανού αναρχικού, που τα λέει 10 φορές καλύτερα από μένα. Ο τύπος λέγεται Dave Neal και δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Του δίνω τον λόγο με ορισμένα αποσπάσματα που μετέφρασα και συλλαμβάνουν 100% το νόημα όσων ήθελα να εκφράσω. Προσπάθησα να διατηρήσω και το ύφος της γραφής. Προσοχή όμως! Η αξία του κειμένου δεν έγκειται στο μήκος και το πλάτος της ανάλυσής του αλλά στο ότι μιλάει από την εμπειρία του. Ο άνθρωπος περιγράφει το βίωματικά του συμπεράσματα:

Έχω μεγάλο πρόβλημα με τον επαγγελματία επαναστάτη – κάποιον που, στο στιλ του Μαρξ, απασχολείται πλήρως με την επαναστατική δραστηριότητα.

Προδότη! Πώς μπορείς να λες τέτοια πράγματα και μετά να θεωρείσαι αναρχικός; Ο λόγος που τα λέω είναι ότι πιστεύω πως αυτοί που υιοθετούν επαγγελματική στάση, απομακρύνονται από τον απλό κόσμο και τελικά γίνονται τάξη οι ίδιοι.

Οι επαναστάσεις δεν είναι ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης ή δε θα έπρεπε να είναι. Κάποιες ομάδες τις κάνουν επάγγελμα, ονομάζονται: πολιτικά κόμματα. Και, τι έκπληξη, σύντομα ξεστρατίζουν από τον αρχικό τους στόχο κι επικεντρώνονται στο να χτίσουν το δικό τους το μαντρί με τις ελπίδες και τα όνειρά σου, τα οποία εξαγοράζουν με ψέμματα, αδιαφανείς διαδικασίες και μαύρα χρήματα

Κατά τη γνώμη μου, είναι ζωτικής σημασίας να είναι κάποιος ημιαπασχολούμενος επαναστάτης και να δουλεύει για τα προς το ζην, ειλικρινά μιλάω. Διότι μαθαίνεις πράγματα με την καθημερινή σου έκθεση στο βόθρο της καπιταλιστικής οικονομίας. Μαθαίνεις τι σημαίνει να είσαι εργαζόμενος, κάτι που έχει χαθεί από πολλούς επαγγελματίες επαναστάτες.

Σήμερα, η πλειοψηφία αυτών που παριστάνουν τους ριζοσπάστες προέρχονται από τη φοιτητική κοινότητα – αυτό είναι κληρονομιά του ’60 – η λεγόμενη Νέα Αριστερά. Στην ακμή της ριζοσπαστικής αριστεράς, οι ριζοσπάστες προέρχονταν από την εργατική τάξη – είχες ανθρώπους που δούλευαν τη μέρα και συναντιόντουσαν μετά τη δουλειά να τυπώσουν φυλλάδια και να οργανωθούν.

Αυτό πρέπει να κάνουν οι αναρχικοί για να καταλάβουν τι είναι το καθημερινό μεροδούλι – μεροφάι. Αλλιώς θα καταλήξεις απομονωμένος στη ριζοσπαστική σου υποκουλτούρα και θα χάσεις εντελώς την επαφή με τον κόσμο της εργασίας.

Μέρος της αισιοδοξίας μου για τους ανθρώπους της εργασίας προέρχεται από το ότι είμαι ένας από αυτούς. Δουλεύω από τα 16 μου, σε κάθε είδος δουλειάς – φαστ φουντ, παρκαδόρος, χειριστής κλαρκ, εργάτης οικοδομών, αποθηκάριος, υπάλληλος σε πολυκατάστημα, σε καφέ, έφτιαξα σάντουϊτς και πίτσες, περιστασιακές δουλειές, βοηθός σύνταξης, συντάκτης. Σ’ αυτές τις δουλειές αντιμετώπισα καθημερινά τον ταξικό πόλεμο και τελικά ριζοσπαστικοποιήθηκα από τις ίδιες μου τις εμπειρίες – έμαθα ότι τα αφεντικά γενικώς δεν ξέρουν την τύφλα τους κι ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν είναι ικανοί για εκπληκτική ριζοσπαστικότητα.

Αν δεν είχα κάνει όλες αυτές τις δουλειές, μπορεί να είχα κολλήσει κι εγώ αυτόν τον σνομπ μαρξισμό που μολύνει ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς – την άποψη ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν είναι πολύ οπισθοδρομικοί ή αντιδραστικοί για να επαναστατήσουν. Ευτυχώς όμως εγώ έχω δει ότι δεν είναι έτσι. Η πίστη μου στον εργαζόμενο άνθρωπο οφείλεται στο ότι είμαι ένας από αυτούς.

Αν είσαι φοιτητής ή κάτι άλλο και δεν δουλεύεις, τότε βρες μια δουλειά οπωσδήποτε. Το λέω αυτό όχι επειδή έχω πίστη στο σύστημα, αλλά περισσότερο επειδή θα σου προσφέρει την προοπτική την οποία χάνεις άμα δε δουλεύεις. Θα ενεργοποιήσει τη ριζοσπαστικότητά σου και θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις γιατί η εργατική τάξη δεν πεθαίνει από λαχτάρα να σε ακολουθήσει.

Τις περισσότερες φορές, αυτό συμβαίνει επειδή είναι κουρασμένοι. Θέλουν να περάσουν χρόνο με την οικογένειά τους, απολαμβάνουν τις ελεύθερές τους στιγμές και δε γουστάρουν κήρυγμα. Δουλεύουν όλη μέρα με κάποιον κόπανο πάνω από το κεφάλι τους να δίνει εντολές, το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι ένας άλλος κόπανος να δίνει άλλες εντολές.

Οι άνθρωποι που δουλεύουν δεν είναι αντιδραστικοί – οι άνθρωποι που δουλεύουν απλώς δουλεύουν. Το οφείλεις στον εαυτό σου να πας και να δουλέψεις κάπου. Τράβα δούλεψε φαστ φουντ να δεις τι σκατά που είναι αυτή η δουλειά – μην παραλείψεις να γλύψεις και τα καψίματα στους καρπούς σου από τις τηγανιτές πατάτες που θα μαγειρέψεις για υπέρβαρους τύπους της γενιάς των Baby Boomers. Κάνε εξυπηρέτηση πελατών ή λιανικές πωλήσεις: πρώτο τραπέζι πίστα για να παρακολουθήσεις την αστική τάξη σε δράση. Βγες και δούλεψε, θα μάθεις πολλά. Δούλεψε σε κατασκευαστικά έργα να μάθεις από πρώτο χέρι τι είναι η αλληλεγγύη.

Το πιο σημαντικό είναι ότι θα αποκτήσεις πρόσβαση στους εργαζόμενους ανθρώπους, τέτοια που ποτέ δε θα είχες αν ήσουν επαγγελματίας επαναστάτης.

Για μένα, η ισορροπία είναι ζωτικής σημασίας για να διατηρήσει κανείς ένα ίχνος αντικειμενικότητας και σκεπτικισμού. Κι ο ημιαπασχολούμενος επαναστάτης, κάποιος δηλαδή που κλέβει μια ώρα από δω κι από κει στο πρόγραμμά του, σε αντιδιαστολή μ’ αυτόν που ζει κι αναπνέει μόνο για ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, είναι ένα πολύ πιο ισορροπημένο πρόσωπο. Βλέπει τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις.

Όλο το κείμενο βρίσκεται εδώ, διαβάστε το, έχει πολλά αξιόλογα σημεία. Λίγα έχω να προσθέσω από κει και πέρα. Μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη κι ευελπιστείς να σώσεις ορισμένους ανθρώπους, τη στιγμή που δεν είσαι ένας απ' αυτούς, δε νιώθεις τη ζωή τους, τις αγωνίες τους, τις προτεραιότητές τους... Είτε φοιτητής είσαι είτε αμοιβόμενο στέλεχος είτε θεωρητικός του κινήματος, ουσιαστικά είσαι ανεπάγγελτος, πώς μπορείς μετά να μιλάς στο όνομα των ανθρώπων της εργασίας; Πώς τολμάς, κύριε επαναστάτη ολικής απασχόλησης, να ζητάς εισφορές από ανθρώπους που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν τους περισσεύουν τα χρήματα; Να καταλαμβάνεις τον πολύτιμο ελεύθερό τους χρόνο με τις θεωρητικές σου αναλύσεις από καθέδρας; Ενδεχομένως και να τους απαξιώνεις κιόλας που δε συνειδητοποιούνται ως τάξη. Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως να μην είναι στραβός ο γιαλός, ίσως εσύ ν’ αρμενίζεις στραβά; Ακόμα κι αν κάποτε εργάστηκες, δε φτάνει, τώρα είσαι βολεμένος κι άεργος, έχεις εντελώς άλλη οπτική, άλλες προτεραιότητες κι άλλα συμφέροντα από αυτούς που νομίζεις ότι διαφωτίζεις. Η καλή πρόθεση δεν αρκεί – αν δεν είσαι στη θέση του άλλου, δεν υπάρχει περίπτωση να τον κατανοήσεις πραγματικά. Βρες μια δουλειά!

Κλείνω με μια παγκόσμια αποκλειστικότητα, κάτι που δημοσιεύεται για πρώτη φορά:

Όλοι θαυμάσαμε τη Ρηνιώ του Ριζοσπάστη, κλάψαμε με την τραγωδία της, πονέσαμε με τα βάσανά της, γίναμε καλύτεροι άνθρωποι με τη μεγαλοσύνη της, αναστηθήκαμε με την αξιοπρέπειά της. Οι Offspring εμπνεύστηκαν από το δράμα της κι έγραψαν τραγούδι, το οποίο με χαρά παρουσιάζω σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση. Παραθέτω και τους στίχους στα Αγγλικά για διευκόλυνση, ακούστε το διαβάζοντάς τους παράλληλα για να το καταλάβετε:

Rinio has a comrade
And she hates that dick
She tells me every day
She says "man, I really gotta lose that prick
In the worst kind of way"

He sits on his ass
She works her hands to the bone
His duty just to point the way
But he wants more dinero just to do class war
Well, Rinio, you gotta say:

I won't pay, I won't pay ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?
Say no way, say no way ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?

I guess all her efforts are just not enough
To overthrow the system one day
I guess all her money, well it isn't enough
Cause the party has demands to purvey.

I won't pay, I won't pay ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?
Say no way, say no way ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?

Well, I guess it ain't easy being revolutionary vanguard
But classless society requires sacrifice

Rinio has a comrade and she hates that dick
She tells me every day
“He wants more dinero to prepare class war”
Well, Rinio, you gotta say:

I won't pay, I won't pay ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?
Say no way, say no way ya, no way!
Comrade, why don’t you get a job?

I won't give ya no money
I always pay!
Comrade, why don't you get a job?
Say no way, say no way ya, no way!
Comrade, why don't you get a
Job!