Εκεί γύρω στο 1992 - 1993, πέρασα μία απίστευτη χρονιά: κάθε βράδυ, έβλεπα στον ύπνο μου πάρα πολλά και διαυγή όνειρα. Ήταν κάτι που ήρθε από μόνο του. Σταδιακά, τα όνειρά μου άρχισαν όχι μόνο να αυξάνονται, αλλά και να ζωντανεύουν - να γίνονται πλούσια σε αισθήματα, χρώματα, λεπτομέρειες, ακόμα και μελωδίες, να έχουν αρχή, μέση & τέλος, να αποκτούν ολοένα και συνθετότερη πλοκή.
Ήταν τόσο υπέροχο!
Είδα όνειρα εκπληκτικής ομορφιάς, αφάνταστης μελαγχολίας, συγκλονιστικού μυστηρίου και παραλυτικού τρόμου. Κυριολεκτικά, πήγαινα για ύπνο με μία αίσθηση ανυπομονησίας και περιπέτειας! Σε κάποια στιγμή μάλιστα, άρχισα να κρατάω και σημειώσεις. Άφηνα δίπλα μου χαρτί και μολύβι όταν έπεφτα για ύπνο, και μόλις ξυπνούσα έγραφα μανιωδώς την παραγωγή της προηγούμενης νύχτας - πριν ακόμα σηκωθώ από το κρεβάτι. Ακόμα και σήμερα ανακαλύπτω διπλωμένες σελίδες με τα σημειωμένα όνειρα της εποχής εκείνης μέσα σε παλιά βιβλία, βιβλία που ξαναπιάνω για διάβασμα μετά από χρόνια (δεν ήμουν τακτικός, δεν είχα ένα σταθερό μπλοκάκι για να τα μαζεύω όλα, τα έγραφα σε φύλλα χαρτιού και τα άφηνα όπου έβρισκα)
Η περίοδος εκείνη κράτησε περίπου έναν χρόνο. Έτσι όπως ξεκίνησε, σταδιακά και απρόσμενα, έτσι ακριβώς έσβησε. Κάθισα κάποτε να γράψω ένα τραγουδάκι για να αποδώσω εκείνη την αίσθηση της μυστηριακής ονειροσύνης από την οποία είχε γεμίσει η ζωή μου τότε. Είχα φτιάξει και μία δική μου ορολογία, ότι ήμουν δύτης και βουτούσα όχι στους νιπτήρες, αλλά στη:
Θάλασσα του Ονείρου
Ποιο να 'ναι το αίσθημα, μεράκι που σε πνίγει;
Κι όλο ζητάς να βρεις μια χώρα μακρινή
Μέσα στα σπίτια τα παλιά, τα ερειπωμένα
Τις νύχτες ξαγρυπνά μια μυστική ζωή.
Ποιο να 'ναι τ’ όνειρο που κάτι σου θυμίζει;
Αν μόνο άκουγες τη λέξη-κλειδί...
Ξυπνάς χαράματα λουσμένος στον ιδρώτα
Μες στο δωμάτιο νιώθεις κάποιος είν’ εκεί.
Ξέρεις το αίσθημα πως κάποιος σε κοιτάζει
Στα σκοτεινά δρομάκια σε ακολουθεί.
Ξυπνάς και τ’ όνειρο μέσα σου ζει ακόμα
Κι αναρωτιέσαι άμα έβγαλες κραυγή.
Κοιτάζεις γύρω σου μέχρι να καταλάβεις
Αν είναι όνειρο ή αλήθεια αυτή η στιγμή
Γυρίζεις στο πλευρό κι ο ύπνος δε σε παίρνει
Να ξαναζούσες τ’ όνειρο για μια στιγμή...
Όταν η νύχτα πέφτει μες στη γειτονιά σου
Μοιάζουνε οι σκιές να κρύβουν μυστικά
Κάτι υπέροχο σε ψάχνει, σε γυρεύει
Κάτι σε περιμένει πίσω απ’ τη γωνιά.
Να ‘σουν ιππόκαμπος στη Θάλασσα του Ονείρου
Να ήσουν γάτα και να τρύπωνες παντού
Άλογο που σηκώνεται στα πίσω πόδια
Κομήτης που περνά στο μαύρο του ουρανού.
Έχει πανσέληνο και μοιάζει να 'ναι μέρα
Έχει πανσέληνο και είναι μαγικά
Των καραβιών τα φώτα μέσα στο λιμάνι
Αντανακλούνε πάνω στα θολά νερά.
Σε παίρνει ο ύπνος και κοιτάζεις το φεγγάρι
Μεσ’ στο δωμάτιο είναι το μόνο φως
Πέφτεις για ύπνο και ξεχνάς το όνομά σου
Κοιμάσαι και ξανακοιμάσαι συνεχώς.
Κύματα ύπνου γαληνεύουν το μυαλό σου
Σου φέρνουνε μηνύματα από μακριά
Βούτα στη Θάλασσα του Ονείρου μοναχός σου
Μαργαριτάρια ψάξε να 'βρεις στα βαθιά!
Ευχαριστώ για το hommage! Και τι σύμπτωση, περίπου την ίδια περίοδο έγραφα κι εγώ τα όνειρά μου. Έχω ακόμα ένα κουτί από κακάο, γεμάτο με χαρτάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι συμβαίνει λοιπόν με το μπλόγκινγκ, και πέφτεις συνέχεια πάνω σε ανθρώπους με παρόμοιες εμπειρίες, σε παρόμοια μέρη, με παρόμοια γούστα... Τι καλά.
Βετεράνος Ονειροναύτης, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι είχα ψυλλιαστεί...
Χρόνια με απασχολούσε το θέμα, δυστυχώς δεν έκανα κάτι γι' αυτό - συστηματικά.
Δεν θα ήταν ωραίο (έστω, μια ευγενής χορηγία σε ψυχολόγους για τη διπλωματική τους) ένα blog ονείρων;
Μπλογκ ονείρων δεν ξέρω, αλλά υπάρχει ένα βιβλίο με τα όνειρα του Κέρουακ, μερικά πολύ ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δύτη, έχω μία συνήθεια: δεν πετάω ποτέ παλιά βιβλία, δε μου κάνει καρδιά. Αν καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω, το παίρνω και το αφήνω σ' ένα παρκάκι εδώ, στη γειτονιά μου. Όλο και κάποιος θα ενδιαφερθεί και θα το πάρει - θέλω να ελπίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιθανό, λοιπόν, να έχω αμολήσει έτσι όνειρα χωμένα σε σελίδες παλιών βιβλίων, στο "Εκκρεμές Του Φουκώ" και στο "Τρίτο Κύμα", που τα διάβασαν μετά κάποιοι άγνωστοι. Μήπως αυτό σημαίνει ότι χαράμισα, ξεπούλησα τα όνειρά μου;...
@Sadmanivo
Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα, μπορεί και οι φροϋδιστές να 'ρθουν στην εξουσία!
Το θέμα είναι ότι για να καλλιεργήσεις συστηματικά τα όνειρά σου, χρειάζεσαι μία υποστηρικτική ζωή από πίσω - χωρίς άγχος, κούραση, με άφθονο ελεύθερο χρόνο, βιοτικά εξασφαλισμένη κ.λπ. Πρέπει να είσαι ο Οδυσσέας Ελύτης ή, έστω, κουμπάρος Υπουργού της ΝΔ. Αν όμως λιώνουν τα νιάτα σου στη βιοπάλη, τι ονειροναύτης να γίνεις μετά;
Τα όνειρα είναι αξία της αστικής τάξης.
Μήπως αντί για blog ονείρων, να φτιάξουμε ένα συγκρότημα ποιοτικής μουσικής, τους "Ονειροναύτες";
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είμαστε για τα πανηγύρια, δεν το συζητώ, όμως με τέτοιο όνομα θα σκίσουμε στα κοριτσάκια και στα άβγαλτα. Μπορεί να πάρουμε και καμιά επιδότηση από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Εγώ στη μουσική;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε συ, αυτό ούτε για black humor δεν περνάει...
Α, κι εγώ κάπου εκεί ονειροβατούσα, γύρω στα '93 - '97.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι στο νερό, ίσως...
Χαχα! Χαίρομαι που βρίσκω κι άλλον που -έστω και για περιορισμένο διάστημα- βλέπει συναρπαστικά όνειρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπάνια είναι τα βράδια που δεν ονειρεύομαι -ή που δεν θυμάμαι "τι όνειρο είδα".. τόσο που πάω για ύπνο γεμάτη περιέργεια για το... τι έργο θα δω αυτή τη νύχτα!!
Συνήθως ειναι σε πολυκολόρ και σινεμασκοπ :)
(με απίστευτα σενάρια, εννοείτα)
ΠΟΛΥ ωραίο ποστ!!!
Πάνε εκείνες οι εποχές...
ΑπάντησηΔιαγραφή