Κατάθεση Ψυχής Από Περιορισμό Δαπανών - V

Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Σκεφτόμουν κάποιες ιστορίες για τον Άλλον, για τον Doppelgänger, και ειδικά το Lui του Γκυ ντε Μωπασσάν: έχει μία αδιόρατη μελαγχολία, μία έξοχη ασάφεια, που μόνο αυτός κατάφερε να εκφράσει.
Γενικώς, ο Γκυ ντε Μωπασσάν έγραψε 2-3 από τα πιο υπέροχα διηγήματα που διάβασα ποτέ μου.

Ο Δίδυμός Μου Αδερφός

Έχει το ίδιο πρόσωπο με μένα
Το ίδιο βλέμμα, την ίδια τη φωνή
Ως και τα γούστα μας είναι τα ίδια
Σαν δυο κομμάτια απ’ την ίδια μηχανή.

Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός
ο δίδυμός μου αδερφός
Ίδιος και διαφορετικός
και μ’ άλλο όνομα γνωστός.

Στο δρόμο μού μιλάει άγνωστος κόσμος
Κόσμος που δεν τον έχω ξαναδεί
Και μ’ άλλο όνομα με χαιρετάνε
Θα με περνάνε για τον άλλο, δηλαδή.

Δεν είμαι εγώ κ.λπ.

Με είδαν, είπανε, στη Δύση
Χθες μεσημέρι, ώρα δύο και μισή
Μην τους το πεις, μην τους το μαρτυρήσεις
Πως τέτοια ώρα ήμουν στην Ανατολή.

Δεν είμαι εγώ κ.λπ.

Το βράδυ μέσ’ στους έρημους τους δρόμους
Κάποιος ζυγώνει από πέρα μακριά
Όταν με φτάσει και συναντηθούμε
Θα με κοιτάζει η δική μου η ματιά.

Δεν είμαι εγώ κ.λπ.

Νομίζεις, κι όμως δε με ξέρεις
Ποτέ δε μ’ έμαθες πραγματικά
Αυτός που πέρναγε κάθε φορά για μένα
Απλά είναι κάποιος που μου μοιάζει τρομερά.

Δεν είμαι εγώ κ.λπ.

Ποιος απ’ τους δυο τώρα να σε κοιτάζει;
Ποιος απ’ τους δυο να σου χαμογελά;
Άραγε κάποιος που τον ξέρεις τόσα χρόνια
Ή που τον είδες πρώτη σου φορά;

Δεν είμαι εγώ κ.λπ.

Δεν είμ’ αυτός που νόμιζες πως ήμουν
«Είμ’ ένας άλλος», όπως είπε κι ο Ρεμπώ
Αυτά που ήξερες για μένα ξέχασέ τα
Γιατί τον άλλον ήξερες τόσο καιρό.