Το El Minero των Savia Andina βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να είναι το ωραιότερο τραγούδι όλων των εποχών.
Οι ιδιαίτερα χαρούμενοι και αναπτερωτικοί του στίχοι λένε περίπου τα εξής (δική μου απόπειρα μετάφρασης από τα ισπανικά, διορθώστε με αν έκανα κάποιο σοβαρό λάθος):
Σκοτεινές ημέρες στα λαγούμια
Νύχτες τραγωδίας
Απελπισία και διάψευση
Κυριαρχούν στην ψυχή μου
Έτσι πέρασε όλη η ζωή μου
Διότι είμαι μιναδόρος
Μιναδόρος για την πατρίδα μου
Στη ζωή όμως πρέπει να υποφέρω
Τόση αχαριστία
Κι η μεγάλη μου τραγωδία θα τελειώσει
Πολύ μακριά από εδώ
Προορισμένος να ζήσω
Στη Βασιλεία των Ουρανών
Γι' αυτό και ζητώ από το Θεό να πεθάνω
Σαν ένας καλός μιναδόρος
Περισσότερη αναπτέρωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, αν και τα χορευτικά κορίτσια ρίχνουν μια θλιβερή σκιά που μαυρίζει τον ήλιο της ψυχικής ανάτασης
ΑπάντησηΔιαγραφήΆψογη η μετάφραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο πο το minero εγώ θα το προτιμούσα "μιναδόρος". Μου αρέσει ο ήχος και ο απόηχός του, το έχουμε δει και στην ελληνική λογοτεχνία (δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα πού, ήταν ένα απόσπασμα σε κείνα τα ανθολόγια του γυμνασίου, από το Λουκή Λάρα μήπως;), έχει πιο γνήσιο άκουσμα.
Μη σου πω ότι ακόμη και σκαφτιάς καλύτερα θα μου καθότανε από το αποστειρωμένο "μεταλλεργάτης" που μου θυμίζει λήμμα λεξικού ή σύμβαση εργασίας.
Εμένα πάλι το "Μιναδόρος" μου θυμίζει το "μηνάρας". Σόρυ. :(
ΑπάντησηΔιαγραφή