Νεροβούβαλοι

Όπως έχουμε πει αναλυτικά εδώ, η Ταϊλάνδη είναι μια χώρα που έχει μόνο ναρκωτικά, τροπικές παραλίες και ανήλικες πόρνες (Update: η φράση ειρωνεύεται τα στερεότυπα του μέσου απληροφόρητου Έλληνα, ΔΕΝ είναι κυριολεκτική!) Ακούγεται απίστευτο, όμως η χώρα έχει και κάτι ακόμα: δική της μουσική κουλτούρα.
Το θέμα τώρα με την πραγματικά παραδοσιακή ταϊλανδέζικη μουσική είναι πως... δεν ακούγεται! Στα δικά μας αυτιά, τουλάχιστον, φαντάζει λιγότερο ως μουσική και περισσότερο ως θόρυβος – ή, τέλως πάντων, ως ένα θέμα μουσικολογικής μελέτης, παρά αισθητικής ευχαρίστησης. Όσοι θέλουν ας ρίξουν μια ματιά σ' αυτό το βίντεο που δείχνει πραγματική παραδοσιακή μουσική του ταϊλανδικού βορρά (κι ας φανταστούν, σε πραγματικές συνθήκες, την ένταση κάπου στο εκατονταπλάσιο).

Ήδη όμως από τις αρχές του 20ου αιώνα, η χώρα δυτικοποιούταν ραγδαία και, ανάμεσα στ' άλλα, αντέγραφε και τα μουσικά ακούσματα της Δύσης. Κυριολεκτικά αντέγραφε. Χωρίς έμπνευση και πρωτοτυπία, χωρίς δημιουργικότητα και, κάποια έστω, αυθεντικότητα. Σήμερα πάντως έχει δημιουργηθεί μια ταϊλανδική ποπ αποκλειστικά τοπικής κατανάλωσης, που συμπυκνώνει ό,τι πιο νερόβραστο και βλακώδες από καταβολής μουσικής. Όσοι έχουν γερά στομάχια μπορούν να πάρουν ένα παράδειγμα εδώ: Ρακ Σαμ Σαο (= Ερωτικό Τρίγωνο), περσινή μεγάλη επιτυχία.

Μην αποτύχετε να συλλάβετε και τα υποσυνείδητα μηνύματα του βίντεοκλιπ: πολυτελή διαμερίσματα, ξενοδοχεία, ρούχα, όλοι οι ηθοποιοί με πολύ πιο λευκό δέρμα από τον μέσο Ταϊλανδό (θεωρείται σημείο ομορφιάς, σκούρο δέρμα = αγρότης, επαρχιώτης, χωρίς πολλά λεφτά και εκπαίδευση), και κυρίως: καμία αναφορά σε εργασία και χρήματα! Οι εραστές του τραγουδιού έχουν όλα τα βιοτικά τους προβλήματα λυμένα, οπότε άλλη δουλειά δεν κάνουν απ' το να ερωτεύονται, να πονούν, να χωρίζουν και να ξανασμίγουν κ.λπ. Σε ποιους απευθύνονται αυτά τα τραγούδια; Κι όμως, η πιτσιρικαρία τα λατρεύει...

Οπότε ποια λύση απομένει σ' έναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να ακούσει αξιοπρεπή ταϊλανδική μουσική;

Carabao είναι μια διεθνής λέξη για τον νεροβούβαλο, αυτό εδώ το τέρας με τα μεγάλα κέρατα. Στην Ελλάδα, απ' όσο ξέρω, υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες, κάπου στη λίμνη Κερκίνη. Είναι πιο μεγάλο και πιο δυνατό ζώο από τη συνηθισμένη αγελάδα και, σαν την εφημερίδα Αυριανή, αρέσκεται να καλύπτει το σώμα του μ' ένα στρώμα λάσπης.

Carabao επίσης είναι και μια λέξη που σημαίνει πολλά για τους αγρότες όχι μόνο της Ταϊλάνδης, αλλά και όλης της Νοτιοανατολικής Ασίας. Επί αιώνες υπήρξε το τρακτέρ τους, το αγροτικό τους φορτηγάκι, καθώς επίσης και μια πηγή γάλακτος & κρέατος. Συνεχίζει ακόμα και σήμερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε κάποιες ελάχιστες περιοχές της χώρας, αν και πλέον είναι οι παλιότερες γενιές που έζησαν, όργωσαν και κουβάλησαν μ' αυτό το ζώο.

Carabao επίσης είναι και ένα συγκρότημα ροκ μουσικής! Για την ακρίβεια, είναι μακράν το δημοφιλέστερο συγκρότημα στην Ταϊλάνδη, από το 1976 (!) που πρωτοξεκίνησαν. Και πώς να μην είναι; Είπαμε τι σημαίνει το όνομά τους και πόσο συναισθηματικό φορτίο φέρει για τον μέσο Ταϊλανδό μικροαγρότη (δηλ. για μερικά εκατομμύρια ανθρώπους). Τα τραγούδια τους δεν έχουν καμία σχέση με τα όνειρα του Πέτρου Κωστόπουλου ούτε με lifestyle για βολεμένους και ευκατάστατους. Μιλάνε για τους μόχθους των αγροτών, των μεροκαματιάρηδων, για τα σχολεία στη βαθιά επαρχία με έναν δάσκαλο, για τους ανθρώπους του Ισάν (του σχετικά φτωχού κομματιού της χώρας), για τους πλούσιους της χώρας οι οποίοι στέκονται υπεράνω των νόμων, ακόμα και για τους ζητιάνους και για τους αλκοολικούς.
Υπάρχουν φυσικά και τα ερωτικά τραγούδια, καθώς και τα χιτ, όμως οι Carabao έβαλαν στον μουσικό χάρτη τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα της χώρας, τις καθημερινές αγωνίες και τους αγώνες τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ως ένα σημείο, έκαναν κάτι ανάλογο με τραγούδια του Θεοδωράκη, όπως π.χ. η Δραπετσώνα. Εντάξει, τα ακούμε σήμερα με το φολκόρ εκείνης της εποχής, όμως ήταν πολύ σημαντικό τότε να βγει κάποιος και να πει ότι και στη Δραπετσώνα (κανονική φαβέλα σ' εκείνα τα χρόνια του '60) υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται να ζήσουν, όχι σκουπίδια.

Carabao

Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας περάσουμε στο ζουμί: Νουμ Μπαο Σαο Παν, πρόσφατο χιτ των Carabao και της Παν (άλλη μία αξιοπρεπής μουσική επιλογή).

Η υπόθεση με δυο λόγια: το αγόρι (που λατρεύει τα τραγούδια των Carabao) έρχεται στην πρωτεύουσα από την επαρχία για να δουλέψει μηχανικός σε συνεργείο για μηχανάκια. Γνωρίζεται με το κορίτσι (που λατρεύει τα τραγούδια της Παν), το οποίο έρχεται κι αυτό στην πρωτεύουσα από την επαρχία. Το κορίτσι όμως έχει όνειρα πλουτισμού και θέλει να βγάλει λεφτά. Φεύγει και τελικά γίνεται ερωμένη ενός πλούσιου. Έχει λεφτά μα είναι δυστυχισμένη. Μέχρι που αναλαμβάνουν δράση οι Carabao & Παν, φέρνουν ξανά μαζί τους δύο εραστές, οι οποίοι ανοίγουν ένα μπαρ, το ονομάζουν “(Cara)Bao & Παν” και είναι πλέον χαρούμενοι.

Μην αποτύχετε να συλλάβετε και τα υποσυνείδητα μηνύματα του τραγουδιού: σκουρόδερμοι ηθοποιοί (όπως είναι πραγματικά οι Ταϊλανδοί, δηλαδή!), υπαρκτές καταστάσεις (το αγόρι & το κορίτσι που έρχονται στην πρωτεύουσα από την επαρχία), και το βασικότερο: εργασία και αγωνία για τον βιοπορισμό – για το μεροκάματο, διάολε! Σύμφωνοι, το τραγούδι είναι και μια έμμεση διαφήμιση, οι Carabao & Παν βλογάν λίγο τα γένια τους, όμως το μήνυμά του είναι πανίσχυρο: δεν είναι τα πολλά λεφτά που έχουν αξία, αλλά να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή μ' έναν καλό σύντροφο.
Προσέξτε και τα παραδοσιακά ταϊλανδικά ξυλόφωνα (ακούγονται πρώτη φορά στο 2:16). Στο τέλος τραγουδήστε πάνω στο βίντεο: Νουμ Μπαο Σαο Παν, Νουμ Μπαο Γκαπ Σαο Παν! Κάντε και με τα δάχτυλά σας το σήμα των Carabao, τα κέρατα του νεροβούβαλου, δε θα πάθετε και τίποτα πια!

ΥΓ: Εντάξει, καλό και το ταϊλανδικό ροκ, καλά και τα τραγούδια του Θεοδωράκη, όμως κάπου εδώ πρέπει ν' αφήσουμε τ' αστεία και να σοβαρευτούμε, μόνο συμφορές και δυστυχίες θα επιφέρει η ελαφρότητα σε τέτοια ζητήματα κοσμικής τάξης:

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ!