Οι Κυνηγοί Των Χαμένων Ποδηλάτων

Δεν ήταν ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι αλλά ένα καυτό του Ιουλίου μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε το σαφάρι μας στους δρόμους του εξωτικού Βόλου. Ο στόχος μας μεγαλεπήβολος. Κυνηγούσαμε ένα όνειρο ζωής, έναν θρύλο σαν το τέρας του Λοχ Νες ή τους Δροσουλίτες στο Φραγκοκάστελο: γυρεύαμε να δούμε έστω κι ένα ποδήλατο στους περίφημους ποδηλατοδρόμους της πόλης.

Έρημοι (ποδηλατο)δρόμοι, γερμένοι ώμοι και σπίτια άδεια σαν φυλακές

Είχαμε ακούσει ψιθύρους σε κάτι σκοτεινές ταβέρνες της Νότιας Κίνας, σε σοκάκια του Παναμά και σε κακόφημα σπίτια της Μασσαλίας ότι ναι, είναι αλήθεια, κάποιος είδε κάποτε έναν ποδηλάτη μέσα στα 10 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων που κοσμούν τη Νεράιδα του Παγασητικού και την κατατάσσουν στην οικολογική πρωτοπορία της επαρχιακής Ελλάδας. Με το δέος στην καρδιά βγήκαμε εκείνο το μεσημέρι να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές.

Σε ψάχνω παντού, στους έρημους (ποδηλατο)δρόμους, στα μπαρ, στους εφιάλτες μου

Οι ποδηλατόδρομοι του Βόλου, αυτό το ζενίθ αρχιτεκτονικής και κατασκευαστικής τέχνης, αυτός ο νέος Παρθενώνας της Ελλάδας, αυτό το μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, δε μοιάζουν σε τίποτα με τους κοινούς ευρωπαϊκούς ποδηλατοδρόμους. Εκεί που όλη η Ευρώπη (μήπως όλη η υφήλιος;) οριοθετεί απλώς μια λωρίδα οδοστρώματος με χρωστική ή με διαφορετικό υλικό επιφανείας, ο Βόλος πρωτοτυπεί. Οι ποδηλατόδρομοί του οριοθετούνται από μια καλαίσθητη τσιμεντένια νησίδα ύψους 25 εκ., εφοδιασμένη με συμπαγή μαντεμένια κολωνάκια, ειδικά κατασκευασμένα ώστε να αντέξουν στη φθορά αιώνων και να παραπλανήσουν τον αρχαιολόγο του μέλλοντος ότι είναι φαλλικά αφιερώματα σε κάποια τοπική θεότητα.

Οχυρωματικά έργα; Φαλλικά αφιερώματα; Όχι, ποδηλατόδρομοι

Ο αρχαιολόγος του μέλλοντος θα θεωρήσει επιπλέον ότι το όνομα της θεότητας είναι ΔΟΜΗΚΑ, καθότι θα βρίσκει αναφορές στη λέξη αυτή πάντα σε σχέση με τους ποδηλατοδρόμους. Πρόκειται όμως απλώς για την ανάδοχo εταιρεία κατασκευής, τον εργολάβο που αποπεράτωσε το τιτάνιο αυτό έργο. Όσο για την (ευρωπαϊκή; παγκόσμια;) πρωτοτυπία των βολιώτικων ποδηλατοδρόμων, εξηγείται από τον πρόεδρο της Επιτροπής Κυκλοφοριακών Θεμάτων του Δήμου Βόλου, τον κ. Σκυργιάννη σ' αυτό το βίντεο, όπου στο 3:26 διαφωτίζει ότι πρόκειται για την "ελληνική εκδοχή ποδηλατοδρόμων, μέσα στις ελληνικές πόλεις με τις ελληνικές συνθήκες κυκλοφοριακής αναρχίας". Πού να τα φανταστεί όλα αυτά ο ταλαίπωρος αρχαιολόγος του μέλλοντος...

Στην παραπάνω φωτογραφία είναι κρυμμένος ένας ποδηλατόδρομος. Τον βλέπετε;

Αμέτρητα τα οφέλη που προσέφεραν οι ποδηλατόδρομοι στην πόλη του Τζόρτζιο ντε Κίρικο και του Πέτρου Κωστόπουλου. Κατ' αρχήν, θωράκισαν τη δημοκρατία. Οι βολιώτες δεν έχουν να ανησυχούν για πραξικόπημα, αφού και να βγουν τα τανκς στους δρόμους, οι ποδηλατόδρομοι θα τα σταματήσουν. Κατά δεύτερον, είναι σοσιαλιστικοί. Μείωσαν τις ταξικές αποστάσεις και τον τζίρο των απεχθών εργοδοτών - όποιος επαγγελματίας είχε την ατυχία να έχει μαγαζί μπροστά από ποδηλατόδρομο, μεταβλήθηκε σταδιακά σε προλετάριο, κάτι που οδηγεί μια ώρα αρχύτερα στην εδραίωση της αταξικής κοινωνίας. Κατά τρίτον, εξυγιαίνουν το ασφαλιστικό. Είναι ειδικά σχεδιασμένοι να κρύβονται μέσα στους πάγκους των λαϊκών αγορών και να στήνουν παγίδες θανάτου σε ανύποπτες γιαγιάδες, κάτι που οδηγεί σε μείωση των συντάξεων. Κατά τέταρτον, αφαίρεσαν κοντά 25.000 τετρ. μέτρων από τους δρόμους του Βόλου κι έτσι η πόλη γράφει καλύτερα στις αεροφωτογραφίες και στο Google Earth. Κατά πέμπτον, απογείωσαν την ποιότητα ζωής των κατοίκων, καθότι στένεψαν δρόμους σε πλάτος κάτω από το απαραίτητο για να περνάνε πυροσβεστικά κι ασθενοφόρα, που ως γνωστόν είναι εξοπλισμένα με ενοχλητικές σειρήνες. Οι κάτοικοι τώρα κοιμούνται ήσυχοι ξέροντας ότι ακόμα κι αν πιάσει φωτιά ή χρειαστεί διακομιδή κάποιος ασθενής, τα διαβολο-οχήματα με τις σπαστικές σειρήνες δε θα μπορέσουν να προσεγγίσουν τη γειτονιά τους.

Προκάλεσαν βέβαια ορισμένα προβληματάκια, με πρώτο και καλύτερο ότι δεν έχουν καθόλου ποδήλατα (το αναγνώρισε κι η Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία Μαγνησίας ότι "δεν υπήρξε χρόνος για επαρκή διαβούλευση και διόρθωση των τυχόν αστοχιών της μελέτης"), όμως δεν μπορούν να συγκριθούν με την αισθητική και λειτουργική επανάσταση που προσέφεραν.

Σταματάει το μηχανάκι μέσα στον ποδηλατόδρομο για να πάρει κάτι από το περίπτερο

Εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι λοιπόν, ερευνήσαμε ώρες ατέλειωτες το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων. Βρήκαμε κάδους σκουπιδιών, παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, λακούβες, πινακίδες, φρεάτια υπονόμων, μαμάδες με το μωρό στο καροτσάκι, ποδήλατα όμως δε βρήκαμε. Γιατί άραγε;

Βάζει και το μαγαζί την πινακίδα του (στο βάθος μια ποδηλάτισσα ΕΞΩ από τον ποδηλατόδρομο)

Το μυστήριο πύκνωνε διαρκώς. Είδαμε έναν ποδηλάτη σε κάποια στιγμή αλλά δε μετράει, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Του δηλώσαμε συγκινημένοι ότι προσφέρουμε ένα μισθό για την πατρίδα κι αυτός μας πίστεψε. Ευχαρίστησε κι αναχώρησε για τον Άγιο Δομίνικο, ενώ εμείς συνεχίσαμε την αναζήτησή μας χωρίς τελικά να δούμε ούτε ένα ποδήλατο. Μα γιατί; Ο Βόλος, μια τυπική ποδηλατούπολη, που κάποτε ήταν από τις πρώτες πόλεις στην Ευρώπη σε αναλογία αριθμού ποδηλάτων/πληθυσμό, η "Κοπεγχάγη της Ελλάδας", απέκτησε ποδηλατοδρόμους χωρίς ποδήλατα; Γιατί;

Γιατί;....

Οι ποδηλατόδρομοι που έχουν οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδήλατα

Γιατί κι ένας τυφλός μπορεί να το δει: ο ποδηλάτης φοβάται να μπει σ' αυτούς τους ποδηλατοδρόμους. Αν πέσει πάνω στο τσιμέντο και στα κολωνάκια, δεν ξανασηκώνεται. Το έργο στοίχισε 1,2 εκατ. ευρώ (τα 900.000 ευρώ δε μετράνε, μας τα δώσαν οι κουτόφραγκοι) και δεν είναι απλά άχρηστο. Είναι επιβαρυντικό. Επικίνδυνο. Αντιαισθητικό. "Αυτοί που το σχεδίασαν προφανώς δεν έχουν ανεβεί σε ποδήλατο στη ζωή τους". Για ποιες "αστοχίες της μελέτης" μιλάει μετά η Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία και για ποια ασφάλεια προσπαθεί να πείσει ο κ. Σκυργιάννης; Όλοι εμείς, που μεγαλώσαμε μ' ένα ποδήλατο κάτω από τα πόδια μας, το καταλαβαίνουμε. Η Δημοτική Αρχή δεν μπορεί να το καταλάβει; Τέτοια κατάφωρη κοροϊδία πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις αλλού.

Όμως ο Βόλος είναι μικρή πόλη κι όλα μαθαίνονται. Ονόματα, διασυνδέσεις μεταξύ ονομάτων, εργολάβοι, εκπτωτικές προσφορές. Αν οι ποδηλατόδρομοι ήταν μια ακόμα περίπτωση τυπικής ελληνικής αρπαχτής, θα μπορούσε να πει κανείς "χαλάλι". Θα ήταν κατανοητό, τέλος πάντων. Δε φαίνεται όμως πολύ πιθανό κάτι τέτοιο. Αντίθετα, μοιάζει ότι πράγματι έγιναν μελέτες, κρίθηκαν, αξιολογήθηκαν, εγκρίθηκαν, κι ότι μια σειρά από δημοτικούς συμβούλους και ειδικούς (ανάμεσά τους κι ένας συγκοινωνιολόγος, ο κ. Σκυργιάννης) πίστεψαν ότι πράγματι, το έργο θα είναι λειτουργικό και ασφαλές. Κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό...

Ας μείνει λοιπόν το όνομα του Δημάρχου ως την αιωνιότητα και μια μέρα (ή ως τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές): κ. Αλέκος Βούλγαρης, ο οποίος, εμπνευσμένος προφανώς από τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες, απειλεί να διοργανώσει και τους "καλύτερους Μεσογειακούς Αγώνες". Ως προς τους ποδηλατόδρομους όμως, έχει αφήσει το έργο ημιτελές. Η αλήθεια να λέγεται. Η τσιμεντένια νησίδα και τα μαντεμένια κολωνάκια δε φτάνουν, θα μπορούσε ακόμα να βάλει παλούκια με δηλητηριασμένες αιχμές, καταπακτές που ανοίγουν ξαφνικά σε στιλ Ιντιάνα Τζόουνς, καμιά τάφρο με κροκόδειλους, την κατάρα του Τουταγχαμών κ.λπ., έτσι ώστε κανένας να μην τολμήσει να ταράξει τον ύπνο των ποδηλατοδρόμων.

ΥΓ: Αν κάποιος αναγνώστης έχει δει ποτέ έστω κι ένα ποδήλατο στους ποδηλατοδρόμους, ας το αναφέρει και θα μπει στην κλήρωση για 10 εισιτήρια των Μεσογειακών του 2013.