?

Όπως και να το κάνουμε, το αγγλικό ερωτηματικό (?) είναι πολύ πιο κομψό από το ελληνικό (;)

Λοιπόν, το κείμενο αυτό ξεκίνησε ως σχόλιο σε μια συζήτηση στης Αόρατης Μελάνης, για τη ζωή, τον σκοπό της, τον αναγκαίο εξωγενή παράγοντα νοηματοδότησής της («Θεό»), τη συνέχεια μετά θάνατον, τη διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα κ.α. Το σχόλιο όμως τελικά βγήκε πολύ μακρύ, πέθανε εν τη γεννέσει του και μετενσαρκώθηκε ως ξεχωριστή ανάρτηση. Ούτε λίγο ούτε πολύ, στη συνέχεια θα δώσω την τελειωτική απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα.

Αυθύπαρκτος είναι μόνο ο Κίμωνας Κουλούρης, κανείς άλλος. Ο γίγας αποτελεί το μόνο έλλογο ον (υπό διερεύνηση το «έλλογο») που αυτοπροσδιορίζεται ολοκληρωτικά, που υπάρχει an Sich, όλοι εμείς είμαστε ετεροκαθοριζόμενοι από εξωγενείς παράγοντες (π.χ. ΙΚΑ, πολεοδομία, μνημόνιο κ.λπ.). Γνωρίζουμε το Αυτοπροσδιοριζόμενο Ον μόνο μέσα από τα έργα Του, η ουσία του Κίμωνα Κουλούρη είναι απροσπέλαστη για την κατανόησή μας.

Φυσικά και ο άνθρωπος διαφέρει οντολογικά από τα υπόλοιπα ζώα! Δε χωράει αμφιβολία. Είναι η μόνη μορφή ζωής που έχει Facebook. Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης για να φτάσουμε στο τεχνολογικό και κοινωνικό σημείο, όπου μπορεί πλέον ο συλλογικός μας βίος να αναπαραχθεί ψηφιακά με προσωποβιβλιακό τρόπο. Οπότε, αυτό που καλούμε «ζωή» είναι απλώς η πρώτη ύλη, το ακατέργαστο πετρέλαιο πριν από το υπαρξιακό διυλιστήριο και εμπλουτιστήριο που ονομάζουμε «Facebook» – ο ο λόγος εστί και το αληθινόν όνομα αυτού απρόφερτον, Facebook καλείται πλην Facebook το όνομα αυτού ουκ εστί, αμήν.

Η κόλαση υπάρχει. Την έχω δει προσωπικά, μια μέρα που ήμουνα στημένος από το πρωί στη ΦΑΕΕ της Καλλιθέας.

Ας πούμε τώρα και κάνα αστείο για να το ελαφρύνουμε λιγάκι. Είμαι σίγουρος ότι όλοι, σε κάποια στιγμή, καταπιαστήκαμε με παρόμοια υπαρξιακά ερωτήματα: Γιατί υπάρχω; Ποιο το νόημα της ζωής; Υπάρχει κάτι πέρα από τη ζωή; Θεωρούμαι «ζωντανός» όταν έχω πρωθυπουργό έναν Κώστα Καραμανλή; (μη βιαστείς να απαντήσεις). Θα συνεχίσω να υπάρχω μετά θάνατον; κ.λπ. Όλοι κατά καιρούς παίξαμε με διάφορες στάσεις, απορρίψαμε κάποιες άλλες, κατασταλάξαμε κάπου, περάσαμε φάσεις losing my religion, βρήκαμε καινούργιες απαντήσεις, πιάσαμε τον εαυτό μας να γλύφει εκεί που κάποτε έφτυνε κ.ο.κ. Προσωπικά, απαντώ με ένα συνειδητοποιημένο ερωτηματικό σε πολλά από αυτά τα ζητήματα.

Το σύμπαν δεν αγαπάει το κενό κι ο άνθρωπος δεν αγαπάει τα ερωτηματικά. Τον ενοχλούν, τον τσατίζουν – ακόμα και σχεδιαστικά, το (αγγλικό) ερωτηματικό απεικονίζει έναν μισοτελειωμένο κύκλο που παρακαλάει να ολοκληρωθεί. Ή να σιδερωθεί σε μια ευθεία και να γίνει θαυμαστικό! Να διολισθήσει σε αθεΐα ή θεϊσμό, υλιστικότητα ή ιδεαλισμό, μετά θάνατον ζωή ή ανυπαρξία, σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα – να δοθεί μια απάντηση, τέλος πάντων, οποιαδήποτε απάντηση, αρκεί να πάψει επιτέλους να υφίσταται αυτός ο ενοχλητικός κουτσουρεμένος κύκλος. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να διατηρήσεις το ερωτηματικό, να πεις στα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα της ζωής: «δεν ξέρω...». Είναι ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί. Με όρους κβαντομηχανικής, το ερωτηματικό είναι μια μετασταθερή στάθμη ενέργειας κι εμείς ηλεκτρόνια που γυρεύουμε να εκπέμψουμε ένα φωτόνιο για να ξαναγυρίσουμε στην ασφάλεια της γνωστής μας τροχιάς. Όπως μπορεί να διαβεβαιώσει κάθε φυσικός, χρειάζεται πλεόνασμα ενέργειας για να διατηρηθούν τα ηλεκτρόνια στις μετασταθερές τους τροχιές.

Δεν ξέρω, λοιπόν, ποιο το νόημα της ζωής κι ενδεχομένως να μη μάθω ποτέ. Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα η ζωή ή όλα είναι παιχνίδια της τύχης. Αρνούμαι πάντως να διολισθήσω σε μια απάντηση – κρατάω το ερωτηματικό μου, παραμένω στη μετασταθερή μου στάθμη ενέργειας, τραβάω το δρόμο μου κι έχει ο Θεός. Δεν είναι ό,τι καλύτερο αυτό το μανιφέστο του ερωτηματικού, συμφωνώ, όμως είναι πολύ προτιμότερο απ’ το να προξενευτώ με μια απόφανση μόνο και μόνο για να βολευτώ, να λέω ότι έχω απαντήσεις. Το καλύτερο είναι ο γάμος από έρωτα, το επόμενο καλύτερο είναι η τίμια μοναξιά, το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ο γάμος από βόλεμα. Κι όπως έχει διδάξει ο Γιάννης Πάριος, πιο καλή η μοναξιά – του ερωτηματικού.

?