Don't Cry For Me, Ypatia

Συνεχίζοντας τις σκέψεις της προηγούμενης ανάρτησης, ας πάμε λίγο μέσα στο κτίριο Υπατία, στη θέση των μεταναστών:

Μετά από Χ μέρες απεργίας πείνας, το μυαλό αρχίζει και λειτουργεί περίεργα. Η κάθε καινούργια μέρα είναι επανάληψη της προηγούμενης, η αίσθηση του χρόνου αλλάζει, γίνεται κυκλική, όχι γραμμική, το χαρτάκι που μετρά τις μέρες και η καθημερινή κατάρρευση του σώματος απομένουν τα μόνα υπενθυμιστικά γραμμικότητας. Οπότε, ακόμα καλύτερη περιγραφή είναι ότι η αίσθηση του χρόνου γίνεται σπειροειδής: κάθε μέρα και μια ακόμα βόλτα στη σπείρα, η οποία έχει κέντρο τον θάνατο.

Ένα παχύ στρώμα λήθαργου καλύπτει τα πάντα, ο ξύπνιος γίνεται μαρτύριο γιατί το σώμα πονάει και το κεφάλι σφυροκοπάει, η πιο απλή κίνηση είναι κούραση, επιζητάς συνεχώς τη λύτρωση του ύπνου. Δεν μπορείς να σκεφτείς πολλά σε τέτοια κατάσταση! Λίγα απλά πράγματα έχεις όλο κι όλο στο μυαλό σου – το σλίπινγκ μπαγκ να σκεπαστώ, να γυρίσω ανάσκελα γιατί αισθάνομαι ανακάτεμα, να περπατήσω λίγο να ξεμουδιάσω, να πω δυο κουβέντες με τους φίλους μου, πού είναι η γωνιά μου να ξαπλώσω, μέχρι εκεί.

Δεν πιστεύω αυτό που είπαν σε κάποια στιγμή, ότι κάποιοι θα κάνουν απεργία δίψας. Η δίψα είναι πολύ διαφορετική από την πείνα. Θεωρώ σχεδόν αδύνατο να το κάνεις, τη στιγμή που ξέρεις ότι υπάρχει νερό στον χώρο σου. Το ένστικτο παίρνει το πάνω χέρι στη δίψα, πρώτα πίνεις νερό και μετά συνειδητοποιείς τι έκανες. Οπότε μπορείς να κάνεις απεργία δίψας μόνο αν έχεις απομονωθεί σε μέρος χωρίς νερό. Όμως και μόνο οι 43 μέρες απεργίας πείνας, φτάνουν και περισσεύουν.

Η λύτρωση του ύπνου λίγο απέχει από τη λύτρωση του θανάτου, σε τέτοιες καταστάσεις. Ακόμα και δευτερεύουσες λεπτομέρειες, που εμάς μας φαίνονται ασήμαντες μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, μπορεί να αποκτήσουν τεράστια σημασία για τον απεργό πείνας: π.χ. ντρέπεται που τα μαλλιά του πέφτουν, τα μάγουλά του βουλιάζουν, καλύπτει τα πόδια του γιατί το κρέας μοιάζει σαν να είναι έτοιμο να ξεκολλήσει κ.λπ. Στο θολωμένο από τον πυρετό μυαλό του, ο θάνατος μπορεί να γίνει φάρμακο, το γιατρικό που θα αποκαταστήσει το σώμα μου και θα το ξανακάνει όμορφο, όπως ήμουν παλιότερα, όχι έτσι όπως κατάντησα τώρα.

Μικραίνει η απόσταση της πραγματικότητας από τη φαντασία για έναν απεργό πείνας που ο οργανισμός του έχει αρχίσει ήδη να κανιβαλίζει την πρωτεΐνη του. Παλιές αναμνήσεις έρχονται με τεράστια σφοδρότητα, συχνά τα όνειρα γίνονται ζωντανά, βιώνονται ως πραγματικότητα, η ίδια η πραγματικότητα αποκτά αίσθηση ονείρου. Μην ξεχνάμε ότι καθώς περνάνε οι μέρες, ο απεργός όλο και περισσότερο βιώνει έναν ύπνο με διαλείμματα ξύπνιου, παρά το αντίστροφο. Χρειάζεται πραγματικά ισχυρό κίνητρο για να σταματήσει την απεργία – κάτι που, στο δικό του βίωμα, μεταφράζεται: να βγει από τον (ανακουφιστικό) ύπνο και να επιλέξει τον (οδυνηρό) ξύπνιο.

Και σ’ αυτούς τους ανθρώπους βρήκε τώρα η κυβέρνηση να προτείνει 6μηνη ανοχή + υπόσχεση ότι θα παραταθεί άλλους 6 μήνες + υπόσχεση ότι θα ψηφιστεί ένα απαραίτητο προεδρικό διάταγμα που εκκρεμεί + νομιμοποίηση για όσους μπορούν ν’ αποδείξουν ότι παραμένουν 12 χρόνια στην Ελλάδα;...