Στη ζωή γουστάρω τα απόνερα της εξέλιξης. Τους χαμένους, τους απροσάρμοστους, τους άτυχους, τους λούζερς. Αυτών την παρέα θέλω. Οι νικητές είναι ξενέρωτοι. Οι μεγιστοποιητές συναρτήσεων χρησιμότητας είναι βαρετοί. Όμως οι Σταχτοπούτες της εξέλιξης είναι σέξι (κι όποιος αντέξει). Τα λιπάσματα της εξέλιξης, αυτοί που γίνονται τροφή για τους νικητές, αυτοί που θα ξεχαστούν σαν των βουνών το περσινό το χιόνι, αυτοί που δίνουν χαμένους αγώνες. Όχι αυτοί που δίνουν αγώνες με πιθανότητες. Όχι αυτοί που προσαρμόζονται βέλτιστα στο περιβάλλον τους (πλήξη...) - αυτοί που είναι βέλτιστοι όμως το περιβάλλον δεν είναι βέλτιστο γι' αυτούς.
Οι Εβραίοι της εξέλιξης, όχι οι Ναζί της εξέλιξης.
Συνήθως είναι αυτοί που γράφουν τα πιο όμορφα τραγούδια, διηγούνται τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, κάνουν τα πιο ξεσηκωτικά γλέντια, βλέπουν τα πιο όμορφα όνειρα. Όμως τι γλέντι να κάνεις με τους τυχερούς και τους εξελικτικά προσαρμοσμένους;... Πώς να ξεσηκωθείς με τους δαρβινικούς μαυραγορίτες;...
Οι Εβραίοι της εξέλιξης, όχι οι Ναζί της εξέλιξης.
Συνήθως είναι αυτοί που γράφουν τα πιο όμορφα τραγούδια, διηγούνται τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, κάνουν τα πιο ξεσηκωτικά γλέντια, βλέπουν τα πιο όμορφα όνειρα. Όμως τι γλέντι να κάνεις με τους τυχερούς και τους εξελικτικά προσαρμοσμένους;... Πώς να ξεσηκωθείς με τους δαρβινικούς μαυραγορίτες;...