Η Ζωή Αλλάζει Δίχως Να Κοιτάζει Τη Δική Σου Μελαγχολία

Η δική μου μεταστροφή δεν έγινε καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, αλλά μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία πριν λίγους μήνες. Ήμασταν μερικές εκατοντάδες άτομα, μερικές εκατοντάδες χαρτάκια με τριψήφιους αριθμούς, και περιμέναμε τη LED επιγραφή να δείξει το δικό μας νούμερο και τους βασανιστές στα γραφεία να μας καταδεχθούν. Κούραση, μια κάποια ανησυχία κι ατέλειωτη πλήξη. Αρχικά νομίζαμε ότι εμείς κρατούσαμε τα χαρτάκια, μετά όμως καταλάβαμε ότι τα χαρτάκια κρατούσαν εμάς. Μια μεγάλη οθόνη τοίχου στο χώρο αναμονής μάς βομβάρδιζε με ταινίες χωρίς ήχο – στην αρχή δείξαν ένα καρτούν, κατόπιν το Καζινό Ρουαγιάλ – μπας και ξεγελαστούμε ότι είμαστε στο Σπήλαιο του Πλάτωνα και εκλάβουμε τα προϊόντα της βιομηχανίας του θεάματος ως πραγματικότητα. Μάταιος κόπος. Η ψευδαίσθηση δεν έπιανε, κανείς δεν ξεχνούσε στιγμή ότι βρισκόταν πιο χαμηλά κι από τον τελευταίο κύκλο της Κολάσεως: μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία. Εξάλλου, η έλλειψη ήχου σαμποτάριζε το όλο εγχείρημα.

Εξαντλήσαμε όλα τα μέσα να κάνουμε την εμπειρία λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Και τι μπορείς να κάνεις; Ποιάνεις κουβέντα με τον διπλανό, πας στο κυλικείο για καφέ, διαβάζεις λίγες σελίδες από το βιβλίο που έφερες, ξαναπάς στο κυλικείο για καφέ, κοιτάζεις τις κοπέλες, βγαίνεις έξω να περπατήσεις λίγο, ξαναπάς στο κυλικείο για καφέ, ξαναλές δυο κουβέντες με τον διπλανό κ.λπ. Όμως μετά από ατέλειωτες ώρες αναμονής, όλα αυτά κατέρρευσαν κι απόμεινε ο καθένας με το χαρτάκι του να κάνει υπολογισμούς – πόσο χρόνο περίπου κρατάει κάθε αριθμός, πόσοι αριθμοί είναι ακόμα μπροστά, πολλαπλασιασμός. Τελεία και παύλα: ήμασταν ηττημένοι.

Μετά το Καζινό Ρουαγιάλ, η οθόνη το γύρισε στα βιντεοκλίπ – πάντα χωρίς ήχο. Κάπου εκεί λοιπόν, τότε που όλοι είχαμε πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αναχθήκαμε σε τριψήφιους αριθμούς χωρίς ταυτότητα, χωρίς ανθρώπινη υπόσταση... κάπου εκεί έγινε το θαύμα. Γιατί η οθόνη άρχισε να δείχνει το πιο σοκαριστικό, σεξουαλικό, φρικιαστικό βιντεοκλίπ που είδα ποτέ μου. Μια παρέλαση τεράτων, σωμάτων, μορφών, ταυτόχρονα τρομακτική κι ερωτική, που χόρευαν, γεννούσαν, συνουσιάζονταν, σκότωναν. Η αντίθεση με το καφκικό περιβάλλον της υπηρεσίας ήταν τέλεια. Δεν πίστευα στα μάτια μου, δεν ήξερα καν τι έβλεπα. Κοίταξα γύρω μου σε κάποια στιγμή• όλοι οι υπόλοιποι είχαν μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα, κολλημένοι στην οθόνη. Ώστε δεν ήταν υποκειμενική η εμπειρία, τη μοιραζόμουν με τους άλλους... Και τότε ξαφνικά είδα το όραμα! Παρουσιάστηκε μπροστά μου Αυτή με το θεϊκό-υπερβατικό Της σώμα, καλυμμένο με πράσινο ζελέ που ξεκινούσε από τα μαλλιά και κατέβαινε ως τη μέση Της αφήνοντας ακάλυπτο το αριστερό Της στήθος, το οποίο είχε ένα μάτι που με κοίταζε. Το δεξί Της χέρι στο ύψος του καρπού είχε έναν πειρατικό γάντζο. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν συμβολικά. Κοιτάζοντάς με με τρία μάτια, αποδομημένη σαν πορτραίτο του Πικάσο κι όμως ερωτική, μίλησε μέσ’ στο μυαλό μου με ηλεκτρονική φωνή και είπε: Ηλία, Ηλία, διατί με απορρίπτεις ως κατασκεύασμα της show business;... Είδα το φως το αληθινό. Από τότε και μετά, έγινα πιστός. Γιατί κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν είναι απλά, εδώ υπάρχει μια μυστική δύναμη σε δράση, κάτι παίζει με τη Lady Gaga.





Προσπαθήστε να φανταστείτε το βίντεοκλιπ μέσα στην αφυδάτωση μιας δημόσιας υπηρεσίας!


Είναι δυνατόν; Υπάρχει ουσία στη Lady Gaga; Πέρα από τα τραγούδια της, έχει να προσφέρει κάτι άλλο στη ζωή μας; Μα δεν είναι μια ακόμα σαπουνόφουσκα της ποπ; Οι απαντήσεις: Ναι. Υπάρχει. Έχει να προσφέρει ακόμα και στην Αριστερά και στην παγκόσμια ειρήνη. Ναι, όμως αυτό δεν την κάνει λιγότερο ουσιαστική. Λοιπόν, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε την ανάγνωσή μας για τη Μητέρα Τέρας (Mother Monster) η οποία τόσο πολύ διχάζει τον κόσμο, καθότι επιστήμονες επιστήμην αιτούσιν, ψαγμένοι αβάν-γκαρντ ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Lady και αυτήν Gaga, επιστήμωσι μεν σκάνδαλον, ψαγμένοις δε μωρίαν (πριν από όλα όμως μην ξεχνάτε ότι έχετε homework: Telephone, Paparazzi, Bad Romance, Alejandro, Born This Way – διαβάστε καλά, θα μπει διαγώνισμα). Εν αρχή λοιπόν ήτο η μεσαία τάξη...




Tο μωρόν της Lady Gaga σοφώτερον των επιστημόνων εστίν και το ασθενές της ισχυρότερον των ψαγμένων


«Τα διηγήματά μου έχουν ως αφετηρία την πεποίθηση ότι αν συναντούσα μια ευφυή εξωγήινη μορφή ζωής, θα είχα να της πω πιο πολλά απ' όσα έχω να πω στους γείτονές μου», έλεγε σε μια συνέντευξη ο Φίλιπ Ντικ προς το τέλος της ζωής του. «Μπαίνουν σπίτι με την εφημερίδα και την αλληλογραφία, φεύγουν με το αυτοκίνητό τους, μόνο αυτό κάνουν. Δεν έχουν άλλες εξωτερικές ασχολίες εκτός από το κούρεμα του γκαζόν. Κάποτε επισκέφτηκα τους διπλανούς μου να δω με τι ασχολούνται στο σπίτι: έβλεπαν τηλεόραση».

Το παραπάνω απόσπασμα επισημαίνει το Νο 1 σύμβολο της μεσαίας τάξης παγκοσμίως, που είναι το γκαζόν. Η μεσαία τάξη θα μπορούσε μάλιστα να οριστεί ως το γύρω-γύρω του γκαζόν: όπου βρίσκεις μια επιφάνεια τουλάχιστον 50 m2 καλοκουρεμένης χλόης, κοίτα γύρω της κι ό,τι δεις, αυτό είναι η μεσαία τάξη. Την έκτη ημέρα ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, όμως την εβδόμη δημιούργησε τη μεσαία τάξη για να εξουσιάζει επάνω στο πολιτισμικά πρότυπα και στις επικρατούσες νοοτροπίες και στις αξιακές νόρμες. Και ευλόγησε ο Θεός τη μεσαία τάξη λέγοντας: «Αυξάνεστε και πληθύνεστε, παράδειγμα κοινωνικής καταξίωσης να είστε και να εκλαμβάνεστε από όλους ως κάτι το φυσικό, γνήσιο». Από τότε και μετά, όλοι ονειρευόμαστε να γίνουμε μεσαία τάξη, μας συνεπαίρνει η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εκλαμβάνουμε τις νοοτροπίες της, τις συμπεριφορές της, το ντύσιμό της, τα ιδανικά της, την αισθητική της ως φυσικά, ως τον στόχο προς τον οποίο κινείται ο πολιτισμός (αν όχι η εξέλιξη των ειδών). Tο νορμάλ, η φυσική τάξη πραγμάτων, είναι εφεύρημά της κι ό,τι είναι έξω από το μεσοταξικό σύμπαν – ιδεολογικά, αισθητικά, πολιτισμικά κ.λπ. – το ερμηνεύουμε ως σκουπίδι, τέρας ή ως τεχνητό.

Όποιος κατέχει το γκαζόν, κατέχει και την κοινωνική ισχύ. Η κατώτερη τάξη έχει αριθμούς αλλά δεν έχει χρήματα: συνολικά ελάχιστο γκαζόν θα βρεθεί στα διαμερίσματα και στις αυλές των σπιτιών της. Η ανώτερη τάξη έχει χρήματα αλλά δεν έχει αριθμούς: οι πολυστρεμματικές εκτάσεις χλόης στις βίλες της αθροίζονται συνολικά σε ένα μικρό κλάσμα του γκαζονοσυνόλου. Η μερίδα του λέοντος του κοινωνικού γκαζόν θα βρεθεί στα 50 m2, 100 m2... των κατοικιών της μεσαίας τάξης. Αυτοί κάνουν παιχνίδι, είναι οι μόνοι που έχουν και χρήματα και αριθμούς.

Όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος... Η μεσαία τάξη προβάλλει αξίωση φυσικότητας, προσπαθεί να επιβάλλει το γκαζόν της ως υπόδειγμα φύσης, όμως αυτό δεν παύει να είναι υποταγμένη, κομφορμιστική, ελεγχόμενη φύση. Πάνω εδώ, υπήρξαν τρία σημαντικά πολιτισμικά-πολιτικά κινήματα τις τελευταίες δεκαετίες που επιτέθηκαν στο γκαζόν της μεσαίας τάξης κι αμφισβήτησαν την έννοια του νορμάλ:

1) Το punk. Που εξ’ ορισμού ήταν οργισμένο και ασεβές. Το punk πήγε να ξεριζώσει το μεσοταξικό γκαζόν, να του ρίξει μύκητες για να μαραθεί. We are the poison in your human machine. Και μάλιστα επιδίωξε να το κάνει αυτό χωρίς απώτερο στόχο, χωρίς κάποιο μανιφέστο: η ίδια η πράξη του ξεριζώματος ήταν και το μανιφέστο της. Μέσο και σκοπός ταυτόχρονα. Don’t know what I want but I know how to get it.

2) H Αριστερά και ειδικά η κριτική θεωρία. Αυτή επιδίωξε να αποδομήσει το γκαζόν – για την ακρίβεια, δεν έβλεπε καν γκαζόν αλλά μετατροπή μη-παραγωγικού πλούτου σε σύμβολο στάτους, προκειμένου να ενισχύονται τα κοινωνικά στεγανά και να διαιωνίζονται οι ταξικές διαφορές.

3) Υπήρξε κι ένα τρίτο κίνημα, το οποίο δεν επιδίωξε ούτε να ξεριζώσει ούτε να αποδομήσει το μεσοταξικό γκαζόν, αλλά να το βάψει φούξια.




Το camp γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως μυστικός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ ομοφυλόφυλων, κατόπιν θέριεψε και σταδιακά εξελίχθηκε σε ολοκληρωμένο αισθητικό κίνημα με πολιτικές προεκτάσεις. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς, ουδέποτε δημοσίευσε κάποιο καταστατικό ή διακήρυξη. Στο κάτω-κάτω μέθοδος επιβίωσης υπήρξε, συνθηματικό σινιάλο της ομοφυλόφυλης κοινότητας, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’60.

Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως υπερβολή, επιτήδευση, ακρότητα και στιλιζάρισμα. Είναι όμως και τρόπος αντίληψης: 1) να βλέπεις τον κόσμο ως τεχνητό. Η έννοια της φυσικότητας εξαφανίζεται τελείως, όλα είναι κατασκευάσματα, όλα παίζουν έναν ρόλο, 2) να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στη μορφή, στο εξωτερικό, χωρίς καμία αναφορά στο εσωτερικό.

Τίποτα που να διατηρεί έστω κι ένα ίχνος σοβαρότητας δεν μπορεί να είναι camp. Εκφράζεται κυρίως με τα ρούχα, το ντεκόρ, οτιδήποτε έχει μια εξωτερική Μορφή και μια εσωτερική Ουσία, και σκοπός του είναι να κοροϊδέψει την Ουσία μέσω της Μορφής. Το camp λατρεύει να αντικαθιστά κάτι με κάτι άλλο σε βαθμό υπερβολής. Camp sees everything in quotation marks. It’s not a lamp, but a “lamp”; not a woman but a “woman” (Susan Sontag)

Εμείς οι νορμάλ αντιδρούμε στο camp και το ερμηνεύουμε συνήθως ως τεχνητό, θεατρικό, τόσο κιτς που πλέον γίνεται τέχνη. Camp είναι τα διακοσμητικά ροζ φλαμίνγκο στους κήπους, η Οικογένεια Άνταμς, οι drag queens. Δεν ταυτίζεται ακριβώς με το κιτς• camp είναι όταν χρησιμοποιείς συνειδητά το κιτς (και το τρας) προκειμένου να σαρκάσεις το ηγεμονικό νορμάλ. Αυτή είναι και η δύναμή του, ο λόγος που πήρε πολιτικές διαστάσεις: η ειρωνική αντίθεση με το στάτους κβο. Δεν αρνιέται ότι είναι τεχνητό, επισημαίνει όμως ότι κι εσύ, ο νορμάλ, είσαι τεχνητός.

Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τη Lady Gaga. Μπορούμε λοιπόν τώρα να τη διαβάσουμε σωστά:


Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη


«Δίνω παράσταση κάθε λεπτό της ζωής μου», λέει η ίδια και το αποδεικνύει συνεχώς. Εμφανίζεται και σου πετάει συνέχεια στα μούτρα ότι είναι φτιαχτή. Συνέχεια όμως! Δεν αισθάνεσαι ότι έχεις π.χ. μια σταρ που καβάλησε το καλάμι και βγάζει την εκκεντρικότητά της, αλλά κάτι διαφορετικό, κάποια που η ίδια η περσόνα της έχει ως συστατικό στοιχείο την τεχνητότητά της. Γιατί όταν βγαίνει με φόρεμα από ωμό κρέας ή φόρεμα από βατράχους–Κέρμιτ, όταν εμφανίζεται κάθε φορά και πιο υπερβολική, καρτουνίστικη, εξωγήινη... τότε κάτι θέλει να πει. Κάτι δηλώνει. Είναι τόσο κιτς που πλέον γίνεται τέχνη.

«Όλα στη ζωή είναι ρόλοι», έλεγε ο Ρασούλης και το υπογράφει η Lady Gaga. Όμως αυτή είναι μια αλήθεια του κοινωνικού περιθωρίου. Εμείς οι νορμάλ είμαστε τόσο συνηθισμένοι στο καθημερινό θέατρο που δεν το αντιλαμβανόμαστε, χρειάζεται να μας το υπενθυμίσουν οι μειονότητες, οι ομοφυλόφυλοι, οι παρίες, οι τραβεστί κ.λπ. Από τη δική τους σκοπιά μιλάει η Lady Gaga. Κι ο στόχος της δεν είναι να μας επιτεθεί θυμωμένα ή να μας αποδομήσει, αλλά να μας κάνει να αισθανθούμε ανήσυχα με την κανονικότητά μας.



Πράσινη ανάπτυξη


Το δεύτερο στοιχείο του λεϊντιγκαγκαϊκού camp είναι η θηλυκότητα. Μια πολύ περίεργη θηλυκότητα όμως! Η Μητέρα Τέρας καταφέρνει συνεχώς να είναι ερωτική κι εξωφρενική ταυτόχρονα. Οι εμφανίσεις της απέχουν συνήθως ένα χιλιοστό από το πορνό, όμως πάντα αυτό συνοδεύεται από την εξτραβαγκάνσα και τη θεατρικότητα. Σε κάνει να νομίζεις ότι κάθε μέρα, εκτός από φόρεμα αλλάζει και σώμα. Στα βιντεοκλίπ, το αγαπημένο της σπορ είναι να σκοτώνει άντρες• κι ενώ τα περισσότερα τραγούδια της είναι απλές χορευτικές επιτυχίες, το βιντοκλίπ τα υπονομεύει διαρκώς! Τα μεταμορφώνει σε τέρατα! Γιατί όλοι είμαστε τέρατα, λέει η Lady Gaga, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Το νορμάλ είναι τερατώδες. Η γυναικεία εμπειρία ειδικά είναι μια τερατωδία. Όμως αυτό είναι κάτι καλό, είναι ελευθερία! «Unleash your inner monster!»





Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και καλά κάνει! Ζούμε ήδη στην μετά-Ταχρίρ εποχή, όπου καταλάβαμε ότι το Facebook, το Twitter, τα Blogs, το Google και το YouTube είναι παγκόσμιο και λαϊκό θέμα. Η ποπ κουλτούρα μπαίνει σε εκπληκτικά πολλά σπίτια παγκοσμίως και η Lady Gaga είναι υπόθεση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Για να το βιώσετε αυτό, πηγαίνετε στο βίντεο του Bad Romance στο YouTube, με πάνω από 1.100.000 σχόλια και πάνω από 400.000.000 views. Διαβάστε τα τελευταία σχόλια, ακούστε το τραγούδι, και μόλις τελειώσει, κάντε refresh. Δείτε πόσο άλλαξαν τα views και διαβάστε τα καινούργια σχόλια που προστέθηκαν. Ξανακάντε refresh. Κατόπιν πηγαίνετε και στα υπόλοιπα τραγούδια της και κάντε τα ίδια. Η Lady Gaga είναι πλανητική όσο και το ποδόσφαιρο, διαταξική όσο και το σεξ.

Κάτι που μας φέρνει στο επόμενο θέμα μας. Αν είστε σαν κι εμένα και πρεσβεύετε ότι η επανάσταση, όταν γίνει, θα πρέπει οπωσδήποτε και να ερωτικοποιηθεί, τότε θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Αν πάλι έχετε κάποια ανάγνωση για την πραγματικότητα, κάποια θεωρία για την αλλαγή της κοινωνίας που δεν ασχολείται με τη σεξουαλική πλευρά της, τη θεωρεί δευτερεύουσα, αιτιατό κι όχι αίτιο... τότε δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνουμε συζήτηση: ούτε εσείς θα με πείσετε ούτε εγώ θα σας πείσω. Συνεχίστε πάντως την ανάγνωση από περιέργεια, να δείτε πώς σκέφτονται οι παραπλανημένοι.

Ομάδες της Αριστεράς, επιτροπές του ΟΗΕ, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – τόσοι και τόσοι άνθρωποι που μάχονται για να αλλάξουν τις νοοτροπίες και τις κοινωνίες, κι όλοι να παραπονιούνται ότι η θεωρία απέχει από την πράξη!... Την ίδια στιγμή, η Lady Gaga μπαίνει στα σπίτια όλου του πλανήτη και λέει: No matter gay, straight or bi / Lesbian, transgendered life / I'm on the right track, baby / I was born to survive.

Τόσοι και τόσοι άνθρωποι που μάχονται για την ισότητα των φύλων, την ενδυνάμωση των σεξουαλικών μειονοτήτων και το δικαίωμα των γυναικών στο σώμα τους! Υπάρχουν αποτελέσματα, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, όμως είναι πολύ πιο πενιχρά απ’ όσο όλοι αυτοί θα ήθελαν!... Την ίδια στιγμή, η Lady Gaga μπαίνει στα σπίτια όλου του πλανήτη και σου πετάει στα μούτρα τοκετούς, συνουσίες και δολοφονίες αντρών, εξοικειώνει όλη τη Γη με την εικόνα της δυναμικής γυναίκας, της γυναίκας γατούλας, της χαζής γυναίκας, της έξυπνης γυναίκας, της γυναίκας τέρας, της εκδικητικής γυναίκας – με όλη την γκάμα της γυναικείας εμπειρίας. Αν εσείς τα θεωρείτε ασήμαντα όλα αυτά, συγνώμη αλλά εδώ έχουμε διάσταση απόψεων: εγώ δεν τα θεωρώ καθόλου ασήμαντα.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και καλά κάνει! Η Ευρώπη κι η Αμερική δεν το καλαβαίνουν αυτό, βυθισμένες στις κρίσεις τους, όμως ένα τεράστιο μέρος του Τρίτου Κόσμου βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο. Mια καινούργια γενιά 10χρονων και 15χρονων μεγαλώνει παγκοσμίως που θέλει να ζήσει ανθρώπινα. Τίποτα (μα τίποτα!) δεν έχει μεγαλύτερη απήχηση σ’ αυτήν τη γενιά απ’ όσο η Lady Gaga. H τόσο περιφρονημένη διασκέδαση, το δικαίωμα στην ανεμελιά, πλέον αρχίζει να γίνεται παγκόσμιο αίτημα. Παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. «Μα γιατί έχουμε κολλήσει;», αναρωτιέται σ’ αυτό το άρθρο (Lady Gaga Meets Ban Ki-Moon) η Wendy Harcourt, για τις δράσεις του ΟΗΕ σε θέματα ισότητας. Το κείμενό της είναι μια τίμια ανασκόπηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα υψηλά ιερατεία τεχνοκρατών, ακόμα κι αν έχουν τους καλύτερους σκοπούς του κόσμου: «Φοβόμαστε να μιλήσουμε για σεξουαλικότητα και για σώματα, μη μας περικόψουν τη χρηματοδότηση ... δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε το τιτάνιο έργο ν’ αλλάξουμε ολόκληρες οικονομίες, κυβερνήσεις, θρησκείες, οικογενειακές δομές ... κοιμισμένοι σύνεδροι και βαρετές επιτροπές ... ψύχωση με τους αριθμούς και τα μετρήσιμα αποτελέσματα». Και την ίδια στιγμή, η Lady Gaga με το Telephone κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο ΟΗΕ: στέλνει εικόνες γυναικείας δύναμης, ασέβειας κι ελευθερίας στα πιτσιρίκια όλου του κόσμου. Πρόσφατα είχαμε την Αιγύπτια που ανήρτησε τη γυμνή της φωτογραφία στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έβαλε λίγο το χεράκι της και η Μητέρα Τέρας στην απόφαση της κοπέλας! Κάτι σαν: «Βγάλε το τέρας που κρύβεις μέσα σου κι άσε τους φανατικούς να σκυλιάσουν!»

Φαν της Lady Gaga, αποενοχοποιηθείτε! Δεν έχετε να χάσετε παρά μόνο την κανονικότητά σας! Έχετε όμως να κερδίσετε έναν ολόκληρο κόσμο! Αντίθετα μ’ αυτό που έλεγε ο Πρόεδρος Μάο, η επανάσταση πρέπει να είναι και πάρτι! Είναι απαραίτητο να έχει και την πλάκα της, τη διασκέδασή της, το κέφι της! Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία και καλά κάνει και θα μας προσπεράσει όλους! Έφτασε η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις: με τους νορμάλ ή με τα τέρατα;

Paws up!




Παραδόξως Όλα Θα Πάνε Καλά

- Είναι στιγμές που νιώθω να τρελαίνομαι. Τα βλέπω όλα μαύρα.

- Καταλαβαίνω τι εννοείς.

- Ερείπια γύρω.

- Πράγματι. Όμως στο τέλος όλα θα πάνε καλά, παραδόξως.

- Στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε.

- Ναι... Πριν πεθάνουμε. Παραδόξως όλα καλά θα πάνε.

- Κι εσύ πού το ξέρεις;

- Το ξέρω.

- Σε κάποιο άλλο επίπεδο όλα καλά θα πάνε...

- Ναι... Όχι! Ποιο άλλο επίπεδο; Άσ’ τα άλλα επίπεδα, δεν είναι σέξι. Εδώ, σ’ αυτό το επίπεδο!

- ...

- Δε γουστάρω άλλα επίπεδα. Αποτυχία που να ‘ναι το ίδιο με την επιτυχία, δε γουστάρω. Αυτό το επίπεδο, τ' άλλα είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Κι όλα θα πάνε καλά. Παραδόξως.

- Να σου πω την αλήθεια, δεν το βλέπω...

- Γι’ αυτό λέω «παραδόξως».

- ...

- Κάτι θα βρεθεί τελικά.

- Κι εσύ πού το ξέρεις;

- Το ξέρω.

- Ναι αλλά με ποιον τρόπο;

- Δεν ξέρω.

- ...

- Έλα, χαλάρωσε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Και θα τελειώσει καλά. Όλως παραδόξως.

Η Τρομοκρατία Της Καλοσύνης

Ο Γιώργος είναι καλός άνθρωπος κατά βάθος. Εννοώ ότι αν μπορούσαμε να διαβάσουμε το ημερολόγιό του, θα το βρίσκαμε γεμάτο από καλές προθέσεις και όνειρα για τη χώρα του. Έχει μόρφωση, καλλιέργεια, φαντάζομαι ότι θα είναι υπέροχος στην παρέα του, ότι θα σταματήσει στον δρόμο άμα δει ατύχημα και θα προσφέρει βοήθεια, ενώ υποψιάζομαι ότι κάνει και είκοσι λεπτά διαλογισμό κάθε πρωί.



Πόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός

Σε αντιδιαστολή με τον καλό άνθρωπο Γιώργο, να κι ένας Κακός Άνθρωπος. Ο οποίος νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Πέρασε πολλά χρόνια μέσ’ στην πιάτσα, έμαθε να χειρίζεται τους ανθρώπους, να βγάζει χρήματα κι έφτιαξε μεγάλη περιουσία, σίγουρα όχι με τον καθαρότερο τρόπο, ένα μέρος της τουλάχιστον. Ο Κακός Άνθρωπος δεν έχει ούτε τη μισή καλλιέργεια και κουλτούρα του Γιώργου (μοιράζονται μόνο το πάθος με το ίντερνετ) ενώ το ημερολόγιό του υποθέτω ότι θα μπορούσε να δώσει υλικό για ένα ακόμα Wikileaks.

Υπάρχουν και κάποιες άλλες μικρούτσικες διαφορές μεταξύ τους:

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος θα μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ. Ο Κακός Άνθρωπος παρέλαβε τη χώρα του χαντακωμένη στο ΔΝΤ και την έβγαλε σε χρόνο-ρεκόρ, σε έξι μήνες (ενώ πιο πριν, οι αναλυτές θεωρούσαν ότι θα πάρει πολλά χρόνια).

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος συνδέεται με μια δραματική μείωση εισοδημάτων του πληθυσμού της χώρας του, χωρίς προηγούμενο. Ο Κακός Άνθρωπος συνδέεται με μια δραματική άνοδο του βιοτικού επιπέδου των φτωχών στρωμάτων της χώρας του, χωρίς προηγούμενο.

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος δημιούργησε θέμα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας στη χώρα του. Το ίδιο κι ο Κακός Άνθρωπος, από την ανάποδη όμως: παρέλαβε μια ημι-δημοκρατική χώρα με παραιτημένο πληθυσμό, και δημιούργησε πρωτόγνωρη πολιτική συνειδητοποίηση και αγωνιστική διάθεση στον μέχρι πρότινος αδιάφορο λαό της.

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος χειρίστηκε την πολιτική ιερατικά, με αφ’ υψηλού αδιαφορία για τη γνώμη του κόσμου. Ένα δημοψήφισμα είπε να κάνει, κι αυτό τελικά ήταν για το πάπλωμα. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να δώσει αναφορά για τις αποφάσεις του, να επικοινωνήσει με τον λαό του. Ο Κακός Άνθρωπος ήταν κάθε Σάββατο στο κρατικό ραδιόφωνο κι εξηγούσε την πολιτική του, τους άμεσους στόχους της, τους μακρόπνοους στόχους της, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, όλα. Χώρια που μιλούσε κατανοητά, όχι σαν τις ομιλίες του Γιώργου που δεν αντέχονται.

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος βρέθηκε στα βαθιά νερά της υψηλής πολιτικής και συμπεριφέρθηκε σαν παραχαϊδεμένο παιδί που διαπίστωσε ξαφνικά ότι η ζωή είναι σκληρή. Σαν απατημένη γκόμενα που της είχαν πει θα την αγαπούν αιώνια, της είχαν τάξει γάμο, όμως την κορόιδεψαν• δεν μπόρεσε καν να βρει έναν εύσχημο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική. Ο Κακός Άνθρωπος ήξερε πολύ καλά τι θα συναντήσει, τον εξοντωτικό πόλεμο που θα δεχτεί, και τον αντιμετώπισε με μια ιστορική κίνηση: κέρδισε τον ωκεανό των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων. Τα τζάκια και οι κλίκες της χώρας του διαπίστωσαν ξαφνικά ότι μπήκε ένας καινούργιος παίκτης στο πολιτικό παιχνίδι, ο κόσμος, κι ακόμα δεν έχουν συνέρθει από την κεραμίδα που έφαγαν.

Ο καλός άνθρωπος Γιώργος απέδειξε πόσα πολλά μπορούν να καταστραφούν σε λίγο χρόνο. Ο Κακός Άνθρωπος απέδειξε πόσα πολλά μπορούν να δημιουργηθούν σε λίγο χρόνο, ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Ας τελειώσει πια αυτή η τρομοκρατία της καλοσύνης!... Ο Γιώργος είναι καλός άνθρωπος, σύμφωνοι, ως απομονωμένο σώμα μέσ’ στο σύμπαν. Ως ναυαγός σε ερημονήσι είναι καλός άνθρωπος. Όμως no man is an island, όλοι λειτουργούμε μέσα σε κάποιο περιβάλλον. Και η «καλοσύνη» του Γιώργου απεδείχθη ότι έχει ανάγκη την αποδοχή και τον θαυμασμό του περιβάλλοντός του. Όταν δεν νιώθει αυτήν την αποδοχή, τότε αντιδρά αψυχολόγητα και καταστροφικά για όλους, όχι μόνο για τον ίδιο. Πώς η ανάγκη (του Γιώργου) γίνεται Ιστορία.

Είναι καλός άνθρωπος, ως τιμημένος σοφός που ξέρει καλύτερα από τον κόσμο και τον οδηγεί στη Γη της Επαγγελίας. Δε χρειάζεται να δώσει λόγο, να επικοινωνήσει, να ακούσει γνώμες, παρά μόνο μέσα στο υψηλό του ιερατείο. Ο Φρόντο δε χρειάζεται κανενός άλλου τη γνώμη, μόνο του Γκάνταλφ. Αυτοί είναι οι εκλεκτοί. Αν όμως ξεσηκωθεί η Γκόντορ και η Μίνας Τίριθ, κι αποκτήσουν άποψη για το Δαχτυλίδι, τότε ο Φρόντο παθαίνει υπαρξιακό σοκ. Τους βλέπει ως ανώριμους που του κάνουν τη ζωή δύσκολη, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ο Δαχτυλιδοκουβαλητής είναι ο μόνος που μπορεί να τους σώσει από τα σκοτεινά σχέδια του Σάουρον.

Τελικά, η προσωπική καλοσύνη δεν είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να ερμηνεύσουμε έναν άνθρωπο, και δη πολιτικό, και δη τον Γιώργο. Δεν προσφέρει προβλεπτική ικανότητα για τις πράξεις του. Μια μουσική νότα δεν είναι εύφωνη ή παράφωνη από μόνη της. Αν το μουσικό της περιβάλλον είναι Α, τότε η νότα είναι «εύφωνη»• αν είναι Β, τότε η νότα είναι «παράφωνη» (δεν ισχύει για κάποια έργα του Σκαλκώτα και του Ξενάκη, όπου οι παράφωνες νότες είναι ταυτόχρονα και εύφωνες). Ο Κακός Άνθρωπος ήταν ένα κάθαρμα, όμως οδηγήθηκε από το περιβάλλον και τις συγκυρίες ώστε να παίξει το πολιτικό παιχνίδι διαφορετικά• είχε και την εξυπνάδα – όχι καλοσύνη, εξυπνάδα – να το καταλάβει. Και τυχαίνει να μας αρέσει πολύ αυτό το διαφορετικό πολιτικό παιχνίδι που εισήγαγε. Αντίθετα, ο Γιώργος οδηγήθηκε από την πίεση του περιβάλλοντός του ώστε να βγάλει στην επιφάνεια τις εμμονές, τις παράνοιες και τον ναρκισσισμό του (όλοι έχουμε). Κι έφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.

Είναι όμως καλός άνθρωπος κατά βάθος...

Στο Μυαλό Του Γιώργου Παπανδρέου

Μία σούπερ προσφορά του ιστολογίου. Χάρη στην προσωπική σχέση που έχω με τον Γιώργο, είμαι σε θέση να γνωρίζω τι παίζει μέσα στο μυαλό του, πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Αυτή τη γνώση λοιπόν θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας:

Κατά την Τρίτη Μεταπολιτευτική Εποχή της Μεσοπρόθεσμης Γης, ενός φανταστικού κόσμου που κατοικείται από αλλόκοτες φυλές όπως Δενδρανθρώπους, Κομματανθρώπους και Κομματόσκυλα, εμφανίζεται το Δαχτυλίδι του Χρέους... Το Δαχτυλίδι αυτό σφυρηλατήθηκε στη Δεύτερη Μεταπολιτευτική Εποχή και παρέμενε κρυφό, όμως η μοίρα θέλησε να το κληρονομήσει κατά τύχη ένα χόμπιτ, ο Γιώργο Μπάγκινς, από τον Μπίλμπο, ένα άλλο πολύ κουρασμένο χόμπιτ που γύρευε να τα παρατήσει όλα και ν’ αράξει στη Ραφήνα, να παίζει με τα παιδιά και με το Nintendo του.



Ο Γιώργο κι ο Κουρασμένος, με εμφανή τα σημάδια της κούρασης, καθώς ετοιμάζεται ν’ αναχωρήσει για τη Γη της Ραφήνας


Ο Γιώργο λοιπόν μέχρι πρότινος ζούσε στην όμορφη χώρα του Σάιρ, σχεδιασμένη από τον Αθεμπίγιο, κι απολάμβανε τη ζωή του παίζοντας με πράσινη ανάπτυξη κι ανοιχτή διακυβέρνηση. Μια μέρα όμως ο μάγος της οικονομίας, Γκάνταλφ Παπακωνσταντίνου, τον πληροφορεί ότι αυτό το φαινομενικά απλό δαχτυλίδι που είχε ήταν, στην πραγματικότητα, το Δαχτυλίδι του Χρέους• το ύψιστο αντικείμενο δύναμης που μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή και να ρίξει τους κατοίκους της Μεσοπρόθεσμης Γης στην υπανάπτυξη και τη βαλκανιοποίηση...



Το ειδυλλιακό Σάιρ, πρότυπο πράσινης ανάπτυξης, στο οποίο όλοι χρησιμοποιούν ανακυκλώσιμα υλικά, έχουν λάπτοπ και κυκλοφορούν με υβριδικά αυτοκίνητα. Το κάπνισμα απαγορεύεται παντού


Ο Γιώργο λοιπόν φεύγει από το Σάιρ, στο δρόμο όμως δέχεται επίθεση από τους Νάζγκουλ των διεθνών χρηματαγορών. Η ζωή του απειλείται σοβαρά, όμως τον βοηθάει ο Έλροντ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η Άργουεν, καγκελάριος της Γερμανίας. Κατά τη συνδιάσκεψη που κάνουν στο Σχιστό Λαγκάδι, αποφασίζουν να καταστρέψουν το Δαχτυλίδι στο Βουνό του Μνημονίου, πέρα βαθιά στη γη της Μόρντορ, εκεί που βασιλεύει η λιτότητα και η ανεργία. Σχηματίζεται έτσι η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού για να φέρει εις πέρας το δύσκολο αυτό έργο, με την προσθήκη του Χρήστου «Λέγκολας» Παπουτσή (ένα Ξωτικό Φρούτο), του Καστανίδη (ένας Πολιτικός Νάνος), και μερικών ακόμα υπεύθυνων δυνάμεων (Βενιζέλος, Ρέππας, Πάγκαλος κ.λπ.).



Οι υπεύθυνες δυνάμεις για τη σωτηρία της πατρίδας σε ένα στιγμιότυπο από το μακρύ και επίπονο έργο τους. Διακρίνονται από δεξιά: Παπακωνσταντίνου, Γιώργο, «Λέγκολας», Καστανίδης, Βενιζέλος, Ρέππας, Ραγκούσης, Πάγκαλος, άλογο, Σκανδαλίδης


Η Συντροφιά ξεκινά την επικίνδυνη πορεία της. Σύντομα ο Γιώργο διαπιστώνει ότι τους ακολουθεί ένα απαίσιο γλοιώδες πλάσμα, το Γκόλουμ, γνωστό και ως Αντώνης Σαμαράς, που έχει ψύχωση με το Δαχτυλίδι και είναι πρόθυμο να κάνει οποιαδήποτε κωλοτούμπα για να το αποκτήσει. Η Συντροφιά προσπαθεί αρχικά να περάσει από το βουνό Καράντρας και να τα βγάλει πέρα με τις δικές της δυνάμεις. Δεν τα καταφέρνει όμως κι αναγκάζεται να ταξιδέψει υπογείως, μέσα από τα Ορυχεία της Αναδιάρθρωσης του Χρέους. Ο Παπακωνσταντίνου δεν προλαβαίνει να περάσει τη γέφυρα του Καζάντ-Ντουμ και καταβαραθρώνεται στην άβυσσο.

Κατόπιν η Συντροφιά δέχεται επίθεση από Ουρούκ–Χάι, γενετικά μεταλλαγμένους αριστεριστές, όλο ανευθυνότητα και λαϊκισμό, οι οποίοι προσβλέπουν στην έξοδο από την ΕΕ και την επιστροφή στη δραχμή. Η Συντροφιά κλονίζεται κι ο Γιώργο, γνωρίζοντας ότι το Δαχτυλίδι είναι πολύ δυνατό και επικίνδυνο για τους υπόλοιπους, αποφασίζει να πάει στη Μόρντορ μόνος του. Ή έστω μαζί με τον άσπονδό του φίλο, τον Βενιζέλο.

Πάνω στους λόφους του Έμιν Μούιλ, τα δύο χόμπιτ δέχονται επίθεση από το Γκόλουμ που θέλει το «πολύτιμό του». Το αιχμαλωτίζουν, όμως ο Γιώργο επιλέγει να το εμπιστευτεί και του προτείνει να πάνε μαζί στη Μόρντορ. Το Γκόλουμ δείχνει συνεργάσιμο.



Ο Γιώργο κι ο Βενιζέλος σε συνδιάσκεψη με τον Σαμαρά που παριστάνει τον συναινετικό 


Όμως ο σκοτεινός εαυτός του Γκόλουμ επανέρχεται στην επιφάνεια κι αποφασίζει να κλέψει το Δαχτυλίδι. Οδηγεί τα δύο χόμπιτ στη Μίνας Μόργκουλ, την επικίνδυνη γη της πόλωσης, και ρίχνει τον Γιώργο στα δίχτυα της αράχνης. Ο Βενιζέλος παίρνει το Δαχτυλίδι κι αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ο Γιώργο τελικά αποδεικνύεται εφτάψυχος και μαζί οι δυο τους φτάνουν στο Βουνό του Μνημονίου. Εκεί ξαναδέχονται επίθεση από το Γκόλουμ, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πάρει το Δαχτυλίδι. Τότε ο Γιώργο αναγγέλει δημοψήφισμα, το απαίσιο γλοιώδες Γκόλουμ ξεβρακώνεται και πέφτει στην άβυσσο, το χρέος χαλιναγωγείται, η πατρίδα σώζεται. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστό ακόμα το αποτέλεσμα της ψήφου επιστοσύνης στη Βουλή (Παρασκευή 04 Νοεμβρίου 2011). Είμαι σίγουρος όμως ότι ο Γιώργο περιμένει τους Αετούς της σωτηρίας να τον σηκώσουν στα φτερά τους και να τον αναδείξουν ήρωα.



Έπιασαν τόπο οι θυσίες


Ο άνθρωπος νιώθει Δαχτυλιδοκουβαλητής! Ιδού ο σοσιαλιστής του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου. Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η υφήλιος ολόκληρη είναι η προσωπική σκηνή του Γιώργο, επάνω στην οποία δίνει τον τίμιο αγώνα ενάντια στους Νάζγκουλ των κεφαλαιαγορών, στους Ουρούκ–Χάι του λαϊκισμού, στην γκολουμική ψύχωση του Αντώνη Σαμαρά, και παράλληλα αντιστέκεται στις κακόβουλες επιρροές του Δαχτυλιδιού. Παραμένει ένας απλός στρατιώτης που όταν τελειώσει την αποστολή του, θα αράξει στο Σάιρ να απολαύσει τη χαρά της ζωής παίζοντας με πράσινη ανάπτυξη κι ανοιχτή διακυβέρνηση. Εμείς είμαστε πιόνια στο παιχνίδι, ο Γιώργο μάς σκηνοθετεί κατά βούληση και μας δίνει φωνή με δημοψήφισμα, εφόσον αυτό τον εξυπηρετεί στον αγώνα του ενάντια στο Γκόλουμ. Bravo, Herr Papandreou! Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Γιατί εγώ πιστεύω στον Θεό, όμως φοβάμαι ότι ο Θεός πιστεύει στον Γιώργο.

Εκεί Που Τελειώνει Η Λογική Αρχίζει Ο ΓΑΠ

Ήταν ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι. Κουρασμένος και νυσταγμένος τέλειωνα ένα κείμενο, λίγες γραμμές μου μέναν ακόμα, ενώ την επόμενη μέρα έπρεπε να είμαι στο πόδι από πολύ πρωί. Πάνω εκεί, έκανα το λάθος να ρίξω μια τελευταία ματιά στις ειδήσεις του in.gr... «Τι πράμα; Δημοψήφισμα!;» Πάει κι η κούραση, πάει κι η νύστα. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα μία ώρα.

Λίγα 24ωρα μόνο πέρασαν, όμως από τότε κάτι έχει αλλάξει στη σχέση μου με τον πρωθυπουργό. Θέλω να πω, άμα ένα ολόκληρο βράδυ έστελνες e-mail, έκανες συνέχεια refresh να δεις τα τελευταία νέα, τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων, παρακολουθούσες το twitter που είχε πάρει φωτιά, περπατούσες πάνω-κάτω στο δωμάτιο να ηρεμήσεις... τότε δεν μπορεί, αρχίζεις να τοποθετείσαι διαφορετικά απέναντι στον άνθρωπο που σου προκάλεσε αυτόν τον υπαρξισμό. Έχεις πλέον προσωπική σχέση μαζί του. Οπότε λοιπόν και για τη συνέχεια του κειμένου, ούτε «Παπανδρέου» ούτε «ΓΑΠ», αλλά «Γιώργος».

Χθες βράδυ θυμήθηκα ξαφνικά ότι ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ έκανε ο Γιώργος και τον Σεπτέμβρη του 2007, τα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση. Προκειμένου να στριμώξει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, πέταξε έναν παρόμοιο κεραυνό απροειδοποίητα και κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Ο τρόπος με τον οποίο εκτονώθηκε η κατάσταση τότε – η διπλωματικότητα του Κακλαμάνη, η ζεστή κουβέντα του Ανδρουλάκη κ.λπ. – φανερώνει ότι αυτό που γύρευε κατά βάθος ο Γιώργος τότε ήταν δυο ζεστά λόγια, μια κουβέντα στήριξης, λίγη αγάπη. Σίγουρα το ίδιο ισχύει και για την τωρινή κίνηση-φωτοτυπία του Γιώργου - στον ίδιο μάλιστα χώρο όπως και τον Σεπτέμβρη του 2007, στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Ούτε σατανικά σχέδια ούτε μελετημένοι ελιγμοί ούτε τίποτα, απλώς ο άνθρωπος κουράστηκε δυο χρόνια τώρα να τον αμφισβητούνε οι πάντες. Απλώς τώρα δε βρέθηκε κανένας Κακλαμάνης να τον τουμπάρει και κανένας Ανδρουλάκης να του πει, "έλα, σ' αγαπάμε, ηρέμησε".

Μόνο σήμερα όμως, που οι σφυγμοί μου επανήλθαν στο κανονικό και κοιμήθηκα επιτέλους λίγες ώρες, μόνο σήμερα συνειδητοποίησα τις πραγματικές διαστάσεις αυτής της προχθεσινής ανακοίνωσης δημοψηφίσματος. Υπάρχει ένα μεγαλείο εδώ, μια δύναμη σε δράση... Πώς είχε δικαιολογηθεί τον Σεπτέμβρη του 2007; «Είναι προσωπική μου ανάγκη». Τότε κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, τώρα κοντεύει να διαλύσει την Ελλάδα και κάτι πέρα από αυτήν – την ευρωζώνη; Την Ευρώπη; Την παγκόσμια οικονομία; Μιλάμε για έναν απίστευτο άνθρωπο, που κατάφερε να διεθνοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες. Να πολιτικοποιήσει την ψυχολογία του. Να βάλει τον Ομπάμα και τη Μέρκελ να ανησυχούν για το αν ο Γιώργος δε θυμάται πού έβαλε τα κλειδιά του. Είναι απίστευτο αυτό που έκανε, είναι πέραν της έλλογης σκέψης. Θα τον γράψει η Ιστορία με τίτλο: «Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία». Δεν έχουν καθόλου δίκιο αυτοί που λένε ότι είναι ανόητος, όχι, τίποτα τέτοιο, ο Γιώργος είναι αδιανόητος. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, δεν προβλέπεται από καμία θεωρία.

Έχω προσωπική σχέση μαζί του και ξέρω πολύ καλά τι λέω. Με τον Γιώργο, η πολιτική αποκτά καινούργιο νόημα, γίνεται η συνέχιση της ψυχολογίας με άλλα μέσα. Ο κόσμος όλος αποκτά καινούργιο νόημα, γινόμαστε σκέψεις μέσα στο όνειρο του Γιώργου. Κι όταν σταματήσει να μας ονειρεύεται, τότε θα πάψουμε να υπάρχουμε. Εδώ μιλάμε για Χρήστο Γιανναρά και μεταφυσική του προσώπου - ή μάλλον, μεταφυσική του Γιώργου. Το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου 2011, ανατράπηκε όλος ο βουδισμός, διότι ο Γιώργος εντόπισε το πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης σε εξωτερικές, όχι εγγενείς αιτίες. Κι επειδή ξέρω ότι κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε είστε κρυπτοβουδιστές, ή και εκδηλωμένοι βουδιστές, επιτρέψτε μου να το αναλύσω. Ο Φωτισμένος κήρυξε τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες:

1) Όλα είναι πόνος.
2) Πηγή του πόνου είναι η άγνοια
3)Ο πόνος εξαφανίζεται όταν εξαφανίζεται η πηγή του.
4) Η εξάλειψη της πηγής του πόνου γίνεται μέσω της Ευγενούς Οκταπλούς Ατραπού (ορθή αντίληψη, ορθή απόφαση, ορθή ομιλία κ.λπ.)

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι και το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2011. Στον μεταβουδισμό όμως που δίδαξε ο Γιώργος, ισχύει πλέον:

1) Όλα είναι πόνος (εδώ διατηρούμε την παράδοση).
2) Πηγή του πόνου είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
3) Ο πόνος εξαφανίζεται όταν ξεβρακώνεται η πηγή του.
4) Το ξεβράκωμα της πηγής του πόνου γίνεται με ανακοίνωση δημοψηφίσματος.

Εκεί που τελειώνει ο Βούδας, αρχίζει ο Γιώργος... Ο άνθρωπος αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού (ή μήπως ο Θεός αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Γιώργου;). Συνέθεσα μια ραψωδία και του την αφιερώνω με όλη την αγάπη μου. Ας εκφράσει η τέχνη αυτό που έχει μέσα της η καρδιά:

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
Τα νεύρα μου σμπαράλια από το σοκ
Περνάν απ’ έξω τα ασθενοφόρα
Και συ μου λες, «μας περιμένει μπόρα»
Παράνοια, φρίκη, τρόμος και αμόκ.

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
Όμως εσύ είσαι ο πρωθυπουργός
Κι όταν την ευρωζώνη αναστατώνεις
Και δημοψήφισμα ανακοινώνεις
Μου πέφτει στο κεφάλι ο ουρανός.

Τη συμφωνία παίζεις στη ρουλέτα
Σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
Έβαλες γκολ εφάμιλλο του Κούδα
Όμως εσύ φρικάρεις και τον Βούδα
Ρίγη δημιουργείς και πανικό.

Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία
Πώς η υστερία γίνεται δραχμή
Και σε κοιτάζω, Γιώργο, μουδιασμένος
Ξερός κι αποπροσανατολισμένος
Όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί.

Ο Βούδας Επαναλαμβάνεται Ως Κούδας

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως δημοψήφισμα...

Βρισκόμαστε στον Σεπτέμβρη του 2007, με το ΠΑΣΟΚ να παραπαίει. Ο Βενιζέλος έδειχνε να έχει ισχυρό ρεύμα και να αμφισβητεί άμεσα τον ΓΑΠ από την ηγεσία του κόμματος. Ήταν της μόδας τότε όλοι να δηλώνουν: «εγγυητές της ενότητας του ΠΑΣΟΚ». Η Τετάρτη 26 του μηνός ήταν μια ασήμαντη μέρα, στη Βουλή συνεδρίαζε η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ για κάποιο ασήμαντο θέμα, ο Παπανδρέου μιλούσε με τον ασήμαντό του τρόπο, μέχρι που ξαφνικά τα πράγματα έγιναν σημαντικά: «μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα σε αυτή τη μάχη θέλω να έχω την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή σας, και γι' αυτό ζητώ να το εκφράσετε με ψηφοφορία, που θα διεξαχθεί αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης».

Έγινε χαμός κι όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Ο κεραυνός εν αιθρία που πέταξε ο Παπανδρέου ήταν μια αιφνιδιαστική κίνηση για να ξεβρακώσει δημόσια τους υποστηρικτές του Βενιζέλου. Μια πρόκληση: Αν δε μου δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης, ρισκάρετε να διαλύσετε το ΠΑΣΟΚ. Θα το κάνετε;

Λύση δε φαινόταν. Ο Σημίτης δήλωσε ότι διασπάται η ενότητα του ΠΑΣΟΚ, η ομάδα Βενιζέλου σκέφτηκε σοβαρά να αποχωρήσει από την αίθουσα, ο ίδιος ο Βενιζέλος πήρε τον ρόλο της Μάρθας Βούρτση («Σε παρακαλώ, αγαπητέ μου πρόεδρε Γιώργο Παπανδρέου, σεβάσου την ενότητα του ΠΑΣΟΚ, σεβάσου τον πόνο της παράταξης, δώσε μας την ευκαιρία να πορευτούμε ενωμένοι, αξιοπρεπείς και δυνατοί, μην επιμένεις στην πρότασή σου αυτή») κι η Διαμαντοπούλου πήρε τον ρόλο του Ραν Ταν Πλαν («Εκτός της πρότασης που κατέθεσε ο πρόεδρος υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι;»). Εκείνη την ημέρα και ώρα, το ΠΑΣΟΚ έφτασε στα όρια της διάλυσής του.

Όμως ο Παπανδρέου άκουγε ατάραχος και δεν αντιδρούσε.

Την κατάσταση έσωσε ο Κακλαμάνης, που βρήκε το κουμπί του ΓΑΠ: «Εάν υπάρχει κανείς που αμφισβητεί τον Γ. Παπανδρέου, να τεθεί το θέμα τώρα και να γίνει ψηφοφορία, αλλιώς, πρόεδρε, έχεις διά βοής τη στήριξη όλων μας». Χειροκροτήματα κι επευφημίες, ο Παπανδρέου κατέβηκε απ’ το βήμα χαμογελώντας, ο Ανδρουλάκης του είπε μια εμψυχωτική κουβέντα, «Γιώργο, σ’ αγαπάμε» με άλλα λόγια, η ένταση άρχισε να εκτονώνεται, το ΠΑΣΟΚ ενώθηκε.

Όμως μέσα στον πανικό, Σημίτης και Κακλαμάνης αναρωτιόντουσαν: «Είναι μια βλακώδης ιδέα! Ποιος νοσηρός κι ανόητος εγκέφαλος τη σκέφτηκε;» (κι ο Βενιζέλος έριχνε μπηχτές: «Το ίδιο ισχύει και γι' αυτόν που την υιοθέτησε»). Κανένας νοσηρός εγκέφαλος, απλώς ο άνθρωπος είχε ανάγκη ν’ ακούσει μια κουβέντα αγάπης, «Γιώργο, σ’ αγαπάμε». Καθώς και να παίξει τον ρόλο του Βούδα, να βλέπει ατάραχος τους εσωκομματικούς του αντιπάλους να τρελαίνονται. Ακόμα κι αν ρισκάρησε κάτι ευρύτερο από αυτόν, το κόμμα του. Τι να κάνουμε όμως; Όλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη και τρυφερότητα, ανθρώπινο είναι (εδώ το ρεπορτάζ των ημερών από την Ελευθεροτυπία).

Επειδή όμως ο Βούδας επαναλαμβάνεται ως Κούδας, τα έφερε η μοίρα ώστε ο Παπανδρέου να ξαναρίξει ΑΚΡΙΒΩΣ τον ίδιο κεραυνό και στις 31 Οκτωβρίου 2011! Χθες βράδυ ζήτησε απροειδοποίητα μια ψήφο εμπιστοσύνης, όπως και το 2007, τρελαίνοντας τους πάντες και ρισκάροντας κάτι ευρύτερο από αυτόν (την Ελλάδα; Την ευρωζώνη; Την παγκόσμια οικονομία;). Θέλησε να ξαναπαίξει τον ρόλο του Βούδα και είμαι σίγουρος ότι αυτήν τη στιγμή απολαμβάνει ατάραχα τον πανικό που έχει δημιουργήσει, το ξεβράκωμα των πολιτικών του αντιπάλων. Το πέτυχε. Διάβαζα το πρωί την αμήχανη ανακοίνωση του ΚΚΕ («δεν είναι σωστό!... μας βάζουν μαζί με τη ΝΔ, ενώ η ΝΔ είναι μαζί με το ΠΑΣΟΚ, όχι με μας! κ.λπ.»), το πέτυχε, πράγματι...

Παρακολουθείστε τον οργασμό σ’ αυτό το βίντεο από 00:00 ως 00:29. Δείτε τον πολλές φορές. Προσπαθείστε να φανταστείτε τον άνθρωπο που προκαλούσε τέτοιους οργασμούς. Είναι κάποιος που βρήκε όλες τις πόρτες ανοιχτές στη ζωή του μόνο και μόνο επειδή λέγεται «Παπανδρέου». Που περιτριγυρίζεται συνεχώς από αυλοκόλακες, που έχει μάθει να τον θαυμάζουν όλοι, να γελάν με τα αστεία του όλοι, να του λένε ότι είναι σπουδαίος κι αυτός να το πιστεύει. Ο άνθρωπός μας, λοιπόν, τα τελευταία δύο χρόνια έχει δεχτεί τεράστια αμφισβήτηση. Όπως και τότε, τον Σεπτέμβρη του 2007. Δεν είναι συνηθισμένος στην αμφισβήτηση, να μην γίνεται αντικείμενο θαυμασμού. Οπότε τι κάνει; Αψυχολόγητες, απρογραμμάτιστες, προκλητικές πολιτικές κινήσεις; Όχι, είναι λάθος, μην το βλέπετε έτσι. Δεν είναι θέμα νοσηρών εγκεφάλων, όχι. Αγάπη ζητάει ο άνθρωπος! Αγάπη και τρυφερότητα! (όπως όλοι μας, άλλωστε). Μια καλή κουβέντα, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, τέτοια πράματα. Άνθρωπος είναι κι αυτός, λίγα ψίχουλα αγάπης γύρεψε χθες βράδυ.

Και τρελάθηκε το σύμπαν.