Εκεί Που Ποτέ Δεν Πάτησε Ιεραπόστολος

Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι
Στη Σαϊγκόν δεν μπόραγες να ζήσεις
Δε σου ‘φτανε ο αέρας για να ζήσεις…

τραγουδούσε τα βάσανα του Φο Μι Τσιν ένας ερασιτέχνης μουσικός, ερασιτέχνης τροβαδούρος και ερασιτέχνης αριστερός το 1966, ονόματι Διονύσης Σαββόπουλος. Τι θα ‘κανε, αλήθεια, ο Φο Μι Τσιν τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια, τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια;

Α! Το κορίτσι σου θα ‘παιρνες για βόλτα!
Χέρι χέρι, Φο Μι Τσιν, χέρι χέρι
Στο δάσος για βολτίτσα χέρι-χέρι.


Θα ήθελα να έβλεπα πώς θα μετέφραζε κάποιος εκείνη την εποχή στον Φο Μι Τσιν την έννοια «το κορίτσι σου». Θα έπρεπε να του εξηγήσει ότι δεν πρόκειται για «τη σύζυγό σου». Επίσης ότι δεν πληρώνεις «το κορίτσι σου» - ούτε το ίδιο ούτε την οικογένειά του - και δεν είναι υποχρεωτικό να το παντρευτείς. Πρώτα απ’ όλα όμως, ο Φο Μι Τσιν θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι προαπαιτούμενο για να έχεις «δικό σου κορίτσι» είναι ο προσωπικός χώρος και ο ελεύθερος χρόνος. Διότι ο μέσος βιετναμέζος Φο Μι Τσιν θα ρωτούσε εύλογα: «όταν το σπίτι μου έχει όλο κι όλο δύο δωμάτια συν τουαλέτα, και μένω μαζί με τους γονείς, τους θείους, τα ξαδέρφια κι τους παππούδες, πού χωράει το κορίτσι μου;» Επίσης φαντάζομαι ότι θα ήθελε να μάθει πότε υποτίθεται ότι θα πηγαίνει βόλτα και θα κάνει όλα τα πράγματα που κάνουν οι δυτικοί με τα κορίτσια τους, όταν ο ίδιος πρέπει να δουλεύει ή να ζητιανεύει από το πρωί ως το βράδυ για ένα πιάτο φαΐ.

Χώρια που αν πας βόλτα στα δάση του Βιετνάμ, σε τρώνε οι τίγρεις, οι αρκούδες, τα φίδια, οι αγριόγατες και οι κροκόδειλοι ταυτόχρονα (αν δεν προλάβουν να σε σκοτώσουν οι αράχνες και οι σκορπιοί, εννοείται, ή να σε ποδοπατήσουν τίποτα άγριοι ελέφαντες).

Οι Ρομαντικοί του 19ου αιώνα φαντάζονταν ότι η ύπαιθρος είναι γεμάτη με ροδαλές βοσκοπούλες, χιονάτα προβατάκια και υγιείς χωρικούς• προτιμούσαν να μη σκέφτονται τις μύγες, τον τέτανο, τη βρώμα και τη φτώχια της αγροτικής ζωής. Σήμερα, όλοι εμείς, οι βολεμένοι αστοί της Δύσης, φανταζόμαστε ότι ο Τρίτος Κόσμος είναι ένα beach resort, αμόλυντο από το στρες και την υποκρισία της αλλοτριωμένης μας ζωής. Όσο για τη Φύση, νομίζουμε ότι είναι κάτι σαν ένα μεγάλο γήπεδο γκολφ: κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, φιλική προς το χρήστη και με ISO9001. Κάτι σαν κι αυτό. Δε χωράει καθόλου στην εικόνα μας ότι η Φύση, η πραγματική Φύση, μπορεί να είναι σκληρή μέχρι θανάτου.


Το Βιετνάμ όπως το φαντάζεται ο Σαββόπουλος


Το πραγματικό Βιετνάμ



Ο Φο Μι Τσιν και το κορίτσι του με τις οικογένειές τους



Ο Φο Μι Τσιν και το κορίτσι του μετά τη βόλτα στο δάσος


«Πίσω από τα καθημερινά τα πράγματα υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο», λέει το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου, «ν’ αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους ουρανούς». Όλοι έχουμε παραδοθεί κάποτε σ’ αυτό το όνειρο και έχουμε φανταστεί ότι η Φύση θα μας γλιτώσει από τους ψεύτικους ουρανούς του αθηναϊκού νέφους και της νυχτερινής φωτομόλυνσης που κρύβει τ’ αστέρια• απηυδήσαμε από την αποστειρωμένη ζωή μας και ποθήσαμε το ζην επικινδύνως της Φύσης. Καταλήξαμε όμως να γευόμαστε μόνο μία παροπλισμένη Φύση θερμοκηπίου στις δύο βδομάδες των διακοπών μας και σε σαββατιάτικες εκδρομές. Ή φιλήσαμε τις κατάλληλες κατουρημένες ποδιές και βγάλαμε εξοχικό στο Πήλιο, όπως ο Σαββόπουλος, για να ερχόμαστε σε επαφή με την τουριστικοποιημένη Φύση. Καμία έκπληξη: αυτό είχαμε στο μυαλό μας κατά βάθος, αυτό παραγγείλαμε κι αυτό σερβιριστήκαμε. Υπήρξαν όμως κάποιοι που τόλμησαν και πήγαν «εκεί που ποτέ δεν πάτησε ιεραπόστολος» ή Σαββόπουλος…




Ο σερ Ρίτσαρντ Φράνσις Μπάρτον υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εξερευνητές του 19ου αιώνα. Ο άνθρωπος ήταν από άλλον πλανήτη! Κατ’ αρχήν, είχε μία απίστευτη ικανότητα στις γλώσσες και μέχρι τα 19 του μιλούσε Γαλλικά, Ιταλικά, Λατινικά, Αραβικά, Ναπολιτάνικα (τοπική διάλεκτο της Νάπολης), καθώς και κάποια Τσιγγάνικη γλώσσα – είχε φιλενάδα Τσιγγάνα. Όταν αργότερα υπηρέτησε στην Ινδία, διατηρούσε μία σειρά πιθήκων και τους παρατηρούσε με τις ώρες ελπίζοντας να μάθει και τη δική τους γλώσσα. Ως το τέλος της ζωής του λέγεται ότι έφτασε να μιλάει 29 Ευρωπαϊκές, Ασιατικές και Αφρικανικές γλώσσες. Όσο για τα υπόλοιπα ταλέντα του, υπήρξαν κι αυτά λιγουλάκι πρωτότυπα: ιππασία, ξιφομαχία, ιερακοθηρία (= κυνήγι με εκπαιδευμένα γεράκια), υπνωτισμός, μεταμφιέσεις και πολλά άλλα…

Ήταν το πιο αντιφατικό και σκανδαλώδες πρόσωπο της εποχής του. Ένας άνθρωπος με τρομερό χαρακτήρα, τρομερό παρουσιαστικό, τρομερές διανοητικές ικανότητες και τρομερό μουστάκι, που όμως έζησε όλη του τη ζωή περιθωριοποιημένος γιατί ασφυκτιούσε από τις συμβάσεις του ζην αγγλοπρεπώς. Πέταξε άπειρες ευκαιρίες πλουτισμού και δόξας, μόνο και μόνο επειδή δεν τον ενδιέφεραν. Ποθούσε την εξερεύνηση για την ίδια την εξερεύνηση, όχι για τα οφέλη που θα του αποφέρει. Έγραψε αμέτρητα βιβλία με αναφορές των ταξιδιών του, εδώ μπορείτε να βρείτε μία ολόκληρη βιβλιοθήκη με έργα του, τα οποία βρίθουν από παρατηρήσεις πολιτιστικού, μετεωρολογικού, γλωσσικού, λαογραφικού και γεωγραφικού χαρακτήρα. Επίσης κι από παρατηρήσεις σεξουαλικού χαρακτήρα – διότι ο σερ Ρίτσαρντ Φράνσις Μπάρτον ήταν ένας άνθρωπος που, όταν επρόκειτο για σεξ, δε μασούσε τα λόγια του ούτε λυπόταν τον κόπο. Η σεμνοτυφία ήταν άγνωστη λέξη γι’ αυτόν. Μετέφρασε το Κάμα Σούτρα στα αγγλικά, τις Χίλιες & Μία Νύχτες, καθώς και πολλά άλλα παραδοσιακά ερωτικά συγγράμματα της Αραβίας και τις Ινδίας. Όχι ιδιαίτερα ταιριαστός για την Αγγλία της βασίλισσας Βικτώριας…

Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έκανε μεταμφιεσμένος το προσκύνημα στη Μέκκα, σε μία εποχή που για έναν Χριστιανό αυτό σήμαινε θανάτωση έτσι και τον καταλάβαιναν – αυτοπεριτμήθηκε μάλιστα για να μην κινήσει υποψίες. Εξερεύνησε ένα μεγάλο τμήμα της ανατολικής Αφρικής (Σομαλία, Ζανζιβάρη, Αιθιοπία), οργάνωσε αποστολές στη Μέση Ανατολή, στην Ινδία, στη Νότια Αμερική, στη Νέα Γουινέα, στην Ισλανδία, στη βορειοαμερικάνικη Δύση, πολέμησε, μόχθησε, αρρώστησε από μία σειρά τροπικών ασθενειών, ανακάλυψε τη λίμνη Τανγκανίκα (τη 2η μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου), έγινε Σούφι, έγινε Βεδουίνος, πήρε μέρος σε αμέτρητες θρησκευτικές τελετές ανά τον κόσμο, κόντεψε να πεθάνει από δίψα και πολέμησε για τη ζωή του με ακόντιο καρφωμένο στο στόμα του. «Θέλω να περηφανεύομαι ότι έχω παραβιάσει και τις Δέκα Εντολές», είπε κάποτε. Μιλάμε επίσης για έναν άνθρωπο που ήρθε σε επαφή με πολλές φυλές της Αφρικής και της Ασίας, και δεν τις αντιμετώπισε με την έπαρση του δυτικού ιμπεριαλιστή ούτε με τη χαζοχαρούμενη αφέλεια του τουρίστα, αλλά κατάφερε να γίνει ένας απ’ αυτούς και να ενσωματωθεί στην κουλτούρα και στον τρόπο ζωής τους – ακόμα κι αν χρειάστηκε να μεταμφιεστεί γι’ αυτό.

Μιλάμε τέλος για έναν άνθρωπο που μέχρι το θάνατό του έμεινε πιστός στο προσωπικό του μόττο (οι κυρίες κι οι προοδευτικοί ας κλείσουν τα μάτια, παρακαλώ): «Κάνε αυτό που σε προστάζει ο ανδρισμός σου και μην περιμένεις κανενός το χειροκρότημα παρά μόνο του εαυτού σου». Αυτός ήταν ο σερ Ρίτσαρντ.


* * * * *

Υπάρχει ένα εκπληκτικό βιβλίο που δε μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο, οι «Εξερευνήσεις» του συνταγματάρχη Φώσετ. Πρόκειται για μία σειρά ημερολογιακών καταχωρήσεων και επιστολών του φημισμένου εξερευνητή, που ολοκληρώθηκε σε βιβλίο από τη φροντίδα του γιου του. Δε θυμάμαι ποιος συγγραφέας ήταν που είχε πει ότι με το υλικό που περιέχει μόνο μία σελίδα αυτού του βιβλίου, μπορείς να γράψεις ολόκληρο μυθιστόρημα. Και είχε απόλυτο δίκιο.



Ο Πέρσι Χάρισον Φώσετ λέγεται ότι ήταν αυτός στον οποίο στηρίχτηκε η κινηματογραφική φιγούρα του Ιντιάνα Τζόουνς. Ο ίδιος υπήρξε ένας απλός αξιωματικός του βρετανικού στρατού, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από λίγες γνώσεις τοπογραφίας. Γι' αυτό και το 1906, ο πρόεδρος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας τον ρώτησε αν ήθελε να αναλάβει μία αποστολή χαρτογράφησης στα σύνορα μεταξύ Βραζιλίας και Βολιβίας, σε ανεξερεύνητα τροπικά δάση γεμάτα εχθρικούς ιθαγενείς, εκφυλισμένους δουλεμπόρους, τερατώδεις ανακόντες, θηριώδη τζάγκουαρ, πεινασμένους κροκόδειλους, τροπικές ασθένειες, δύσβατα ποτάμια με πιράγχας, βουνά με αβυσσαλέους γκρεμούς - χιλιάδες γνωστούς και άγνωστους κινδύνους. «Όμως δε χρειάζεται να μου απαντήσετε, κ. Φώσετ, βλέπω κιόλας τη λάμψη στα μάτια σας!»



O Φώσετ στο Μάτο Γκρόσο

Τελικά έκανε επτά πολύχρονες εξερευνητικές αποστολές στις ζούγκλες του Αμαζονίου, σε περιοχές που ακόμα και σήμερα δεν έχει ξαναπάει (λευκός) άνθρωπος. Κάτι συνέχιζε να τον κρατάει δεμένο στην αγριάδα του τροπικού δάσους και δεν μπόρεσε/θέλησε να ελευθερωθεί ποτέ του από αυτό. Το 1926, στην τελευταία του αποστολή, χάθηκε και δεν ξαναβρέθηκε. Άφησε πίσω του, εκτός από τον θρύλο του, ένα μοναδικό υλικό με τα θαυμαστά που είδε και έκανε στα ταξίδια του, ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Διάλεξα να κλείσω με ένα απόσπασμα αυτού του βιβλίου, ένα κομμάτι που εκφράζει τέλεια τη λαχτάρα του γεννημένου εξερευνητή, το πάθος που σπρώχνει κάποιους ανθρώπους να τα αφήσουν όλα και να πάνε εκεί που ποτέ δεν πάτησε ιεραπόστολος. Βρισκόμαστε λοιπόν στις 18 Οκτωβρίου 1907 και ο Φώσετ μόλις τέλειωσε την πρώτη του αποστολή:

Δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο εκτός από την επιστροφή στην πατρίδα. Ήθελα να ξεχάσω το δουλεμπόριο, τα εγκλήματα, τις αρρώστιες, την αδιαπέραστη ζούγκλα της φύσης και των ανθρώπων της. Ήθελα να αγκαλιάσω τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Να διαβάσω την εφημερίδα μου μετά το δείπνο, να πάω για ψάρεμα με τον εφημέριο, να πιάσω κουβέντα με τους γείτονες. Να σκάψω τον κήπο, να βάλω τα παιδιά στο κρεβάτι μετά το βραδινό παραμύθι, να κάτσω στο τζάκι. Βαρέθηκα τους αγριότοπους.

Πέρασα τα Χριστούγεννα στο σπίτι. Ο πολιτισμένος Αγγλικός χειμώνας κύλισε γρήγορα, ήρεμα, λες και δεν υπήρξε ποτέ η Νότια Αμερική. Κάπου κάπου όμως, καθώς περνούσε ο καιρός, ένιωθα μέσα μου μία σιγανή φωνή, ένα κάλεσμα της ζούγκλας που τώρα πια ήταν κομμάτι του εαυτού μου … Η καρδιά μου είχε μείνει εκεί μακριά, αιχμαλωτισμένη από την κολασμένη γοητεία της. Ήθελα να την ξαναδώ.

22 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον.
    Αξιοσημείωτη ήταν κι η εμμονή που είχε ο Φώσετ να ανακαλύψει την πόλη Ζ (η Ατλαντίδα του μυαλού του ίσως;).

    Γνωρίζετε αν υπάρχουν σε ελληνική έκδοση οι ‘Εξερευνήσεις’;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχει μία φτηνή έκδοση από την ΩΡΟΡΑ με σχετικά πετσοκομμένο το υλικό του βιβλίου. Ίσως μπορείς να τη βρεις στο βιβλιοπωλείο της ΩΡΟΡΑΣ (υπάρχει ακόμα;) στη Μαυρομιχάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μμ..την είδα αυτή την έκδοση της Ωρόρας σε ένα γρήγορο search, αλλά κάτι μου λέει πως δε θα είναι κι η καλύτερη ιδέα..

    Μάλλον θα πρέπει να τσεκάρω το πρωτότυπο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος19/8/09

    Εξαιρετικό ποστ, όπως συνήθως! Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... Την αναφορά στον Μπάρτον (έχει γράψει ένα ωραίο δοκίμιο ο Μπόρχες, στους "Μεταφραστές των Χιλίων και Μιας Νυχτών" [στον τόμο "Ιστορία της Αιωνιότητας"]); Τον Ιούνιο που ήμουν στην Πόλη, ένα από τα (φωτοτυπημένα) βιβλία που έφερα ήταν το αραβικό ερωτικό σύγγραμμα που είχε μεταφράσει ο Μπάρτον. Υπάρχει και η (ψιλο)σχετική ταινία του Μπομπ Ράφελσον, "Τα βουνά του φεγγαριού".
    Τον Φώσετ τον έχω διαβάσει στην "φτηνή έκδοση της Ωρόρα", που δίνει έμφαση στην αναζήτηση της πόλης των Αμαζόνων.
    Αλλά έχω τη γνώμη, φίλτατε Ηλία, ότι είσαι λίγο άδικος με τον αγαπημένο μου Σαββόπουλο. Αυτό όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση που ίσως κάνουμε μια άλλη φορά (είναι το ποστ που ονειρεύομαι να κάνω από τότε που ξεκίνησα να μπλογκάρω!) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι πάθος...
    Καλησπέρα, ομολογώ μου έλειψε το blog σου.
    Έλεγα λοιπόν, τι πάθος, κι αναρωτιέμαι σε ποιον αναφέρομαι, στον Μπάρτον, στον Φώσετ (ΩΡΟΡΑ - τι μου θυμίζεις..) ή σε σένα (με Σαβ δεν ασχολούμαι, δεν ξέρω / δεν απαντώ)που κατακαλοκαιριάτικα έχεις το κουράγιο / διάθεση να συνεχίζεις, αθέλητα ίσως, μια συζήτηση που άρχισε σε ένα άλλο ποστ.
    Τι κοινό είχαν οι πιονέροι του αγνώστου (το είπα), Μπάρτον, Φώσετ; Την ανακάλυψη της άλλης πλευράς, της μη-δυτικής, μη-καυκάσιας, μη-χριστιανικής κλπ μη-.
    Ίσως τελικά δεν είναι το δίλλημα πολιτισμός ή φύση (καθώς η φύση είναι στ' αλήθεια έτσι όπως την περιγράφεις, άγρια, φόνισσα) αλλά η φυγή από μια λιμνάζουσα κοινωνία και αντίληψη, προς ανακάλυψη μιας θεραπείας που να "αναπαύει" τον έσω άνθρωπο, να τον φέρνει σε αναζωογονητική επαφή με την άλλη εσωτερική πλευρά του...
    Το είχε διατυπώσει ωραία, νομίζω, ο Γιουνγκ. Ο σύγχρονος, πολιτισμένος άνθρωπος είναι ένα άρρωστο ζώο. Το ζώο μέσα στον άνθρωπο ασφυκτιά, λιμοκτονεί στο κελί του δυτικού, χριστιανικού, ηθικίστικου πολιτισμού.
    Φυσικά, τίποτα δεν καλύπτεται στα πλαίσια ενός σχολιασμού, απλά ερεθίσματα προκύπτουν.
    Και πάλι καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, κ. Δύτη και κ. Sadmanivo, όμως δε με ρίχνετε. Ετοιμάζεστε να μου ζητήσετε δανεικά, το ξέρω. Δε δίνω φράγκο, έχουμε κρίση!

    "Πάθος" είναι αυτό που είχε ο Μπάρτον, ο Λίβινγκστον κ.λπ. Όταν κάποιος κάθεται και γράφει κείμενα μέσ' στη ζέστη (σιγά το πράμα), η σωστή περιγραφή είναι: "ιδανικός κι ανάξιος εραστής".

    Ίσως ν' αδικώ τον φίλο σου, κ. Δύτη. Είμαι συνήθως ισοπεδωτικός, είναι η αλήθεια. Απόλυτος. Και άδικος ενίοτε; Μπορεί. Και ψιλοπαρανοϊκός, το παραδέχομαι. Εντάξει, εντάξει, είμαι και Δεξιός. Οπισθοδρομικός. Συντηρητικός.
    Όμως φιλάω ωραία.
    Ας σημειωθεί στα πρακτικά, παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλά όλα τα άλλα κύριε ΙΑ Εραστή που λέτε ότι φιλάτε ωραία...
    ΑΛΛΑ ΔΕΞΙΟΣ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλά όλα τα άλλα κύριε ΙΑ Εραστή που λέτε ότι φιλάτε ωραία...
    ΑΛΛΑ ΔΕΞΙΟΣ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και οι Δεξιοί έχουν ψυχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος21/8/09

    Χάρη στα χρονικά παράδοξα (βλ. το επόμενο ποστ), ορίστε η σημερινή Ελευθεροτυπία περί Φώσετ:
    http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=74994

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μόλις είδα και το Mountains of the Moon, κ. Δύτη. Καλή ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έτυχε όμως κι όλοι αυτοί οι μεγάλοι εξερευνητές να προέρχονται από κοινωνίες εύπορες και που είχαν ήδη ανάγει το πνεύμα της "εξερεύνησης" (βλέπε, επέκτασης) σε υψηλή αξία.

    Λέω, δεν αρκεί η αρετή για ν' αγιάσεις, θέλει και προνόμιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν μπορείς όμως να κατηγορήσεις τους συγκεκριμένους εξερευνητές για ιμπεριαλιστικές αποστολές. Ούτε καν για ιμπεριαλιστική νοοτροπία. Διαλέγω προσεκτικά τους ήρωές μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Προ καιρού πήγα στο βιβλιοπωλείο της Ωρόρας για να (ξανα)πάρω την Επαφή του Σέηγκαν, υπάρχει ακόμα και ζει ο εκδότης Νίκος Ράπτης. Όσο υπάρχουν ακόμα μερικά αξιόλογα βιβλιαράκια, τα περισσότερα κοστίζουν 5€, να τα πάρετε γιατί δεν τον βλέπω τον τύπο να συνεχίζει για πολύ...

    Respect για την αναφορά στον Φώσετ, αλλά που το ξέρεις ότι είναι πετσοκομμένη η ελληνική έκδοση; Αγαπημένο βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Άκυρο, προφανώς έχεις το πρωτότυπο. θα ήταν ωραίο να ξαναμεταφραστεί, ο Μπαλάνος ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι. Ας έκανε τη δουλειά ο Βερέττας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δε βαριέσαι, ας είναι καλά οι άνθρωποι, κι ο Μπαλάνος κι ο Βερέττας κι ο Πανώριος. Εγώ τους αγαπάω όλους. Προσέφεραν τόσα πολλά που τους συγχωρώ (σχεδόν) τα πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπράβο, και ο Μάκης Πανώριος. Συμφωνώ ότι προσέφεραν τα μέγιστα στους χώρους τους, απλά ο Μπαλάνος λίγο μου κάθεται στο στομάχι. Έχω διαβάσει ένα βιβλίο του -που δεν θυμάμαι ευτυχώς τον τίτλο του- και θαύμασα το απίστευτο καλάμι του.

    ΥΓ. Για τα σχετικά με την Πεντέλη, ας μην σχολιάσω τίποτε, εκτός από το ότι συνεισέφερε τα μέγιστα για την πιο απίστευτη μπουρδολογία που κυκλοφορεί μέχρι σήμερα. Υποθέτω, γνωρίζεις το Ίρανον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Και θα σε μαλώσω γιατί πρόσφατα ανακάλυψα ότι πέρυσι τέτοια εποχή πέθανε ο Lyall Watson κι εσύ δεν το ανακάλυψες ακόμα; Κανένα ποστ του αξίζει του τύπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μετά τα μεσάνυχτα ξυπνάει ο Χρήστος Γιανναράς μέσα μου και το βλέπω ως εξής: ο Μπαλάνος έχει τα κολλήματά του, ο Βερέττας έχει τα δικά του κολλήματα, άλλου τύπου, ο Πανώριος έχει κι αυτός τις αδυναμίες του (είναι και μεγάλος άνθρωπος πια) κ.λπ. Ποιος δεν έχει, στο κάτω κάτω; Εγώ να δεις!

    Όλοι αυτοί όμως προσέφεραν μία σειρά πολύτιμων βιβλίων που χάραξαν καινούργιες αυλακιές στον εγκέφαλό μου. Δεν μπορώ να τους αντιπαθήσω, ό,τι κι αν κάνουν. Ακόμα κι αν τους κριτικάρω, το κάνω με στεναχώρια. Όπως και τον Δημήτρη Αρβανίτη, και τον φίλο σου με τα "Μονοπάτια του Γαλαξία", και κάποιους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τις πιο απίστευτες μπουρδολογίες τις έχει πει ο Φουράκης. Ο άνθρωπος δεν παίζεται, όλα τ' άλλα είναι οδοντόπαστες.
    Από κει και πέρα, έρχεται μια ηλικία που απομυθοποιείς τους πάντες και τα πάντα, και προχωράς με τη δική σου κατανόηση, τα δικά σου ιερά και όσια, τη δική σου αυθεντία. "Κανενός άλλου το χειροκρότημα μην περιμένεις παρά μόνο του εαυτού σου". Ας κάνουν ό,τι θέλουν κι ο Μπαλάνος κι ο Βέμπος και όλοι, εμένα μου φτάνουν τα βιβλία που μετέφρασαν, μια χαρά τους αγαπώ γι' αυτά.

    Κοίτα, δεν είμαι κανένας επαγγελματίας του internet ή της ΕΦ για να κάνω συστηματική δουλειά, αφιερώματα κ.λπ. Ένας απλός άνθρωπος είμαι και στον (ελάχιστο) ελεύθερο χρόνο που διαθέτω, γράφω τις περισπούδαστες σοφίες μου - λίγο Ντικ, λίγο Ρουσσώ, κανένα τραγουδάκι κ.λπ.

    Μου αρέσει όμως να με μαλώνουν. Μίλα μου βρώμικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Φουράκης; Ποιος είναι αυτός... Μιλάμε για κάποιες τραγελαφικές καταστάσεις που (συν)ένοχοι είναι πολλοί όχι μόνο ένας. Ο Φουράκης ανήκει σε άλλη κατηγορία, αυτών των ξεδιάντροπων απατεώνων.

    Όσο για το "φίλο μου με τα Μονοπάτια" (γιατί δεν γράφεις το όνομά του;), δεν είναι κι αυτός άμοιρος ευθυνών κι έχει παραδεχτεί πολλά λάθη του. Ή μάλλον καλύτερα, άλλαξε τις αντιλήψεις του προς το καλύτερο σαφώς αντιμετωπίζοντας τον κόσμο με περισσότερα ορθολογικά κριτήρια. Αλλά ξέρεις, όταν ο άνθρωπος ωριμάζει και δέχεται τα λάθη του κοιτάζοντας το παρελθόν, σίγουρα αυτό προσθέτει κάτι παραπάνω στην αξία του. Κάποιοι όμως παραμένουν αμετανόητοι.

    Κι εγώ δεν παραμένω στάσιμος, όπως κι εσύ. Προσλαμβάνουμε από τα ερεθίσματα του κόσμου εκείνα που ωφελούν όχι μόνο εμάς προσωπικά αλλά και το γενικότερο σύνολο. Όλα αυτά είναι βέβαια υποκειμενικά, αλλά ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι μερικά πράματα μπορούν να αλλάξουν στο βαθμό που αρχίσουμε να νιώθουμε υπεύθυνοι με τον εαυτό μας.

    Θα λάβω με χαρά την πρόκληση να σας μιλάω βρώμικα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.