... doesn't mean they're not out to get me.
Βρισκόμαστε στην Καλιφόρνια του 1971. Ένας σχετικά άσημος συγγραφέας Επιστημονικής Φαντασίας ονόματι Philip K. Dick παλεύει να τα βγάλει πέρα με τη ζωή του, τη διατροφή τον παιδιών του από προηγούμενους γάμους, με τη γυναίκα του, τη Nancy, που τον παράτησε, με τα χρέη του στην εφορία κ.α. Τα χρήματα που παίρνει από τα δικαιώματα των βιβλίων του είναι ελάχιστα, ο κόσμος δεν τον ξέρει, είναι σχετικά περιθωριακός ακόμα και στη σχετικά περιθωριακή λογοτεχνία που γράφει. Πώς λοιπόν να εξηγήσει την αίσθηση που έχει ότι τον βάλαν στόχο οι μυστικές υπηρεσίες τις Αμερικής, αν όχι όλου του κόσμου; Περίεργα αυτοκίνητα τον ακολουθούν διακριτικά όταν βγαίνει στο δρόμο, το σπίτι του ερευνάται όταν αυτός απουσιάζει, ψάχνουν ακόμα και τα σκουπίδια του, σίγουρα θα υπάρχουν και εμφυτευμένοι κοριοί, σίγουρα το τηλέφωνο του θα είναι παγιδευμένο... Τον κυνηγάει το FBI, ίσως σε συνεργασία με την KGB, μια παγκόσμια συνωμοσία μυστικών υπηρεσιών ενδιαφέρεται γί αυτόν ειδικά.
Ή μήπως το 'χει χάσει τελείως και είναι παρανοϊκός;
Λοιπόν, δεν αποκλείεται καθόλου σ' εκείνα τα δύσκολα χρόνια, αρχές δεκαετίας του '70, ο Dick να είχε περάσει τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη λογική και την τρέλα. Όμως ακόμα κι αν πράγματι ήταν παρανοϊκός, δε σημαίνει ότι κι αυτοί δεν τον παρακολουθούσαν...
Η Tessa Busby Dick, η τελευταία σύζυγος του Philip Κ. Dick (εδώ το blog της), κάνει μια ενδιαφέρουσα σκέψη. Το 1969 ο Dick είχε ανταλλάξει μερικά τηλεφωνήματα με τον πολύ dr. Timothy Leary, τον "πιο επικίνδυνο άνθρωπο στην Αμερική" κατά τον Πρόεδρο Nixon. Λίγο αργότερα, ο Leary θα καταδικαστεί για κατοχή μαριχουάνας και τον Σεπτέμβριο του 1970 θα δραπετεύσει. Μια τεράστια αστυνομική επιχείρηση στήθηκε για να τον εντοπίσει, η οποία δεν αποκλείεται καθόλου να ενδιαφέρθηκε και γι' αυτόν τον γνωστό του, έναν συγγραφέα στην Καλιφόρνια που γράφει περίεργα βιβλία για ναρκωτικά και αστυνομικά κράτη. Ίσως τελικά ο Dick να μην ήταν τόσο πολύ τρελός όσο κι ο ίδιος νόμιζε...
Η παράνοια (;) του Dick μας ενδιαφέρει πολύ κι εμάς, ως αναγνώστες και Dickheads, γιατί είναι μέρος του ερωτήματος της πραγματικότητας ("ορισμένες φορές, η κατάλληλη αντίδραση στην πραγματικότητα είναι η τρέλα", όπως γράφει κι ο ίδιος στο VALIS). Οι σκέψεις της Tessa Dick ρίχνουν ένα καινούργιο φως κι αλλάζουν το πρίσμα με το οποίο βλέπουμε τον άνθρωπο και τη ζωή του. Σταματώ για λίγο, κάποιος χτυπάει εδώ και ώρα την πόρτα, θα συνεχίσω όμως αργότερα με κάποιες πολύ σημαντικές πληροφορίες που έτυχε να μάθω και είμαι σίγουρος ότι θα ενδιαφέρ
Ωχ! το FBI χτυπούσε την πόρτα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε τι είχε πάθει ο άνθρωπος! Με τόσες εκκρεμότητες σίγουρα θα τον παρακολουθούσε και ο αντίστοιχος ντετέκτιβ Μπέκας της Καλιφόρνια, ή στο θολωμένο του μυαλό που λέει και ο Άκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι καλά που δεν σταμάτησε να γράφει! Αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα, αλλά μπορεί και να'χε δίκιο...νοκ νοκ...ποιος είναι; Το FBI και οι Μώλντερ και Σκάλυ!
Εμεις εδω το εχουμε συνηθισει.. Μας ψεκαζουν! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή..να εισαι σίγουρος ότι θα ενδιαφέρ
Πάντως, ειναι λιγο ζορικη η παλη μεταξυ λογικης και παράνοιας, ιδιως οταν ξερεις οτι ούτε η μια ούτε η άλλη είναι καταστάσεις συμβατές με τη φύση του ανθρώπου.
Ένας καλός φίλος υπήρξε παρανοϊκά dickhead και valisικός, κάθε φορά που έρχομαι εδώ τον θυμάμαι. Του λόγου μου ένας ταπεινός ουμπικικός, που πλέον αντλώ πυντσονικές παράνοιες -αυτός δεν κρατά ούτε τα προσχήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά, από χθες προσπαθώ να σας απαντήσω, όμως μέσ' στο κεφάλι μου έχω λιωμένο παγωτό, όχι μυαλό... Θα συνεχίσω την προσπάθεια και αύριο, οκ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι εμείς, ως αναγνώστες και dickheads, σε κάποιο σημείο της ζωής μας περάσαμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα από τη λογική και την τρελα, νομίζαμε ότι ήμασταν παρανοϊκοί, όμως σε κάποια στιγμή ανακαλύψαμε (με έκπληξη) ότι τελικά δεν ήμασταν εμείς οι τρελοί. Όλοι οι άλλοι ήταν τρελοί κι εμείς ήμασταν οι μόνοι λογικοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓί αυτό βρήκα ωραία και παρήγορη τη σκέψη της Tessa Dick. Τα βιβλία και η ζωή του ιδιου του Philip Dick μας βοηθάνε να σκιαγραφήσουμε και τη δική μας ζωή, την προσωπική μας εκδοχή παράνοιας. Αρχές της δεκαετίας του '70, ο ίδιος ο Dick νόμιζε ότι το 'χε χάσει. Νόμιζε ότι πάσχει από μανία καταδίωξης, ότι είναι παρανοϊκός, σχιζοφρενικός, κάτι τέτοιο. Αναρωτιόταν για ποιο λόγο το FBI να ενδιαφερόταν γί αυτόν, έναν ασήμαντο άνθρωπο που μόνιμα του έλλειπαν χρήματα - σιγά και το τεράστιο κοινό πια που διάβαζε τα περίεργα του βιβλία!... (ο Dick εκτοξεύτηκε από το 1975 και μετά). Αν όμως οι αρχές τον παρακολουθούσαν διότι έλπιζαν ότι ο Leary μπορεί να ερχόταν σε επικοινωνία μαζί του, τότε αυτό δεν είναι μονο μια εύλογη εξήγηση αλλά και μια ανακούφιση. Για όλους εμάς τους dickheads.
Εντάξει, είμαι τρελός, όχι όμως τόσο πολύ όσο νομίζετε. Και το ότι εγώ είμαι τρελός, δε σημαίνει πως κι αυτοί δε με παρακολουθούν...
@Rodia
Μου άρεσε αυτό το "ούτε η λογική ούτε η παράνοια είναι συμβατές με τη φύση του ανθρώπου". Σαν να έχει βγει από τις σελίδες του VALIS.
@arcades
Είσαι εκλεκτός άνθρωπος με εκλεκτούς φίλους. Άκουσες κι εσύ το μήνυμα του δορυφόρου. Αμήν λέγω υμίν, σήμερον θέλει είσθε μετ' εμού εν τη βασιλεία των ουρανών.
Το πρόβλημα είναι οτι όσο περισσότερη φαντασία έχει (ή έχει διαβάσει) ο άνθρωπος, τόσο πιο εύκολο είναι να παρανοήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα, εγώ ας πούμε, πιστεύω οτι κάποιοι καταγράφουν τη ζωή μου με κάμερες (όχι αυτοί που ξέρουμε, άλλοι, άγνωστοι, με αόρατες κάμερες). Αυτό το πίστευα από πάντα, ή τουλάχιστον από τότε που είδα το Truman Show. Από πάντα (κλπ) επίσης αναρωτιέμαι γιατί θα μπορούσε κανείς να θέλει να παρακολουθήσει τη δική μου βαρετή και πεζή ζωή. Πριν μερικές μέρες συνειδητοποίησα το ελκυστικό της ζωής μου: είμαι μια Ελληνίδα που ζει στο εξωτερικό, την εποχή της Μεγάλης Κρίσης- που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας! Προφανώς, με παρακολουθούν ταξιδιώτες του χρόνου από το μέλλον, που επισκέπτονται ιστορικά σημαντικές περιόδους και τοποθεσίες. Αυτό επί τη ευκαιρία είναι πλοκή ενός διηγήματος που είχα διαβάσει παλιότερα, δε θυμάμαι τον τίτλο (εκτυλισσόταν την εποχή του μεγάλου σεισμού στο Σαν Φρανσίσκο).
Και πώς με παρακολουθούν, αφού δεν μπορώ να δω τις κάμερες; Α, είναι απλό. Στην πραγματικότητα δεν ταξιδεύουν στο χρόνο- μένουν στην εποχή τους, σε κάποιο μακρινό (;) μέλλον, αλλά αναψηλαφούν τις μνήμες μου μέσω του βιολογικού δεσμού μου με έναν από τους μακρινούς (;) μου απογόνους. Κάτι σαν αυτό που παίζει στο Assassin's Creed δηλαδή.
... με άλλα λόγια, αν θες να πάψεις να παρανοείς κόβεις την ΕΦ και το Φάνταζι, μην πούμε γενικά το διάβασμα, το σινεμά, τα παιχνίδια κλπ κλπ. Με τον ίδιο τρόπο που αν θες να σταματήσει να στάζει η βρύση, κλείνεις την παροχή.
Όσο για τον Ντικ, ο άνθρωπος όχι απλώς είχε ανοίξει τη βρύση, την είχε ξηλώσει απ' τον τοίχο. Δυστυχώς κι η έμπνευση δεν ρέει μοναχή της.
(Γι' αυτό ας πούμε, εδώ και δεκαπέντε χρόνια δεν μπορώ πια να γράψω. Αλλά έχω μια ηρεμία και μια γαλήνη...!).
Ενδεχομένως να μη σε παρακολουθούν μόνο, αλλά να σε καθοδηγούν κιόλας. Προσπάθησε ίσως να καταγράφεις ημερολογιακά τις πράξεις σου ώστε να εντοπίσεις την επιρροή τους. Αυτά τα πράγματα λειτουργούν μέσω υποβολής, οπότε τη στιγμή που κάνεις κάτι, ακόμα κι αν αυτό είναι εντελώς παράλογο, αισθάνεσαι απόλυτα δικαιολογημένη για την πράξη σου. Μόνο άμα τα κοιτάξεις εκ των υστέρων με καθαρό μυαλό εντοπίζεις τη δράση αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως, το The Truman Show είναι κλοπή από το Time Out of Joint του Philip K. Dick.
Τα βιβλία και οι ταινίες μάς κάνουν παρανοϊκούς; Μήπως έχουμε ήδη το μικρόβιο μέσα μας, οπότε αναζητούμε συναφή αναγνώσματα; Χαίρομαι πάντως που έκοψες τα σκληρά ναρκωτικά εδώ και 15 χρόνια, κι έγινες ξανά φυσιολογικός άνθρωπος. Τώρα οι ταξιδιώτες του χρόνου θα σε παρακολουθούν πιο άνετα, αφού δεν έχεις ερεθίσματα που θα σε βοηθήσουν να ανιχνεύσεις τη δράση τους.
«Τα βιβλία και οι ταινίες μάς κάνουν παρανοϊκούς;»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον είναι αυτό που λένε "ήτανε στραβό το κλήμα...".