Είμαι ένας απλός άνθρωπος, ονομάζομαι Νίκος Νίκου. Ναι, ξέρω, θα κάνετε τώρα το γνωστό σχόλιο για το όνομά μου, όλοι το κάνουν... Το παρατσούκλι μου στο Δημοτικό ήταν «Νίκος στο τετράγωνο», μου το βγάλαν οι συμμαθητές μου όταν κάναμε το μάθημα για τις δυνάμεις, κι από τότε δε λέει να μ’ εγκαταλείψει.
Όλα αυτά τα δισύλλαβα επώνυμα του στιλ Νίκου, Μάνθου, Δήμου κ.λπ. φανερώνουν αρβανίτικη καταγωγή κι αυτό είναι πρόβλημα, ειδικά όταν μια ζωή έρχεσαι δεύτερος, όπως εγώ. Δηλαδή, δεν είναι κακό να έρχεσαι δεύτερος, μπορεί να είναι και πολύ καλό αν πεισμώσεις με τον σωστό τρόπο για να γίνεις πρώτος. Όταν όμως συνδυάζεις την αποτυχία σου με την αρβανίτικη ξεροκεφαλιά και το γινάτι, τότε καταλήγεις σε αδιέξοδα. Και μετά τα αδιέξοδα είναι συνήθως το μονοπάτι το πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη.
Το είχα πάθει, λόγου χάρη, με το e-mail μου. Το μακρινό 1998 (δεν είχατε γεννηθεί εσείς τότε) έφτιαξα τον πρώτο μου λογαριασμό στο Yahoo! Δοκίμασα αρχικά το nikos@yahoo.com, όμως το σύστημα μού έβγαλε μήνυμα ότι ήρθα δεύτερος, αυτό το username ήταν πιασμένο. Μήπως ήθελα το nikos5001 ή το nikos3333 που ήταν ακόμα διαθέσιμα, πρότεινε το σύστημα; Τσατίστηκα κι εγώ με όλους αυτούς που προλαβαίνουν και πιάνουν τα nikos@yahoo.com και τα yannis@yahoo.com, έφτιαξα e-mail ως nikos6788814504@yahoo.com. Βλακεία, το ξέρω, και σύντομα το μετάνιωσα αφού το e-mail παραμένει μέχρι σήμερα και δεν μπορώ ούτε καν να το θυμηθώ. Όμως δεν είναι καλό να έχεις αρβανίτικο αίμα όταν έρχεσαι δεύτερος.
Το είχα πάθει επίσης με τις σπουδές μου. Σπούδασα Πληροφορική στην Πάτρα και ήμουν καλός, πολύ καλός. Πάρα πολύ καλός. Στα δύο πρώτα έτη είχα μόνο εννιάρια και δεκάρια. C και Pascal και γλώσσες μηχανής και μαθηματική λογική, όλα τα έπαιζα στα δάχτυλα. Μετά τη θερινή εξεταστική του 2ου έτους, ένας καθηγητής με πήρε παραπέρα και μου είπε ότι μπορούν να στείλουν έναν φοιτητή με υποτροφία στο UCLA. Αν συνεχίσω έτσι, είπε, ίσως να είμαι εγώ αυτός. Εξασφαλισμένη καριέρα. Μπορεί και να φτάσω ψηλά. Βέβαια ήρθα πάλι δεύτερος, γιατί στο έτος μου σπούδαζε επίσης κι ο γιος του κοσμήτορα, που είχε σ’ όλα τα μαθήματα δεκάρια – ήταν δεδομένο ότι θα είχε σ’ όλα τα μαθήματα δεκάρια, μου εκμυστηρεύτηκε χαμηλόφωνα ο καθηγητής. Όμως εξετάσεις θα δίναμε κι οι δυο για το UCLA, μπορούσα να το κυνηγήσω. Ο ίδιος πάντως υποσχέθηκε να με υποστηρίξει. Εμένα όμως μου κακοφάνηκε τρελά που ένα τσογλανάκι έβρισκε όλες τις πόρτες της σχολής ανοιχτές, μόνο και μόνο επειδή ήταν γιος κοσμήτορα. Κάπου στο 3ο έτος λοιπόν τα παράτησα, άρχισα να διαβάζω όλο και λιγότερο, να διασκεδάζω όλο και περισσότερο, πάνε οι σπουδές στο εξωτερικό. Έτσι σήμερα, αντί για υποτροφία στο UCLA, έχω ένα μαγαζί με αναλώσιμα υπολογιστών στην Πλατεία Αμερικής. Είπαμε όμως, δεν είναι καλό να έχεις αρβανίτικο αίμα όταν έρχεσαι δεύτερος.
Το είχα πάθει επίσης και με την Έλενα, τον έρωτα της ζωής μου. Μπορώ να μιλάω ώρες γι’ αυτήν!... Τη γνώρισα στο 3ο έτος και ήταν καταπληκτική. Φτιαγμένη έτσι ώστε να μεταδίδει στα αρσενικά υποσυνείδητες εικόνες επιτυχούς κύησης, θηλασμού και υποστήριξης ενός βρέφους. Ενσυνείδητα, βέβαια, ξέρετε πώς το μεταφράζουν τα αρσενικά όλο αυτό το πακέτο. Για να πω την αλήθεια, κι εγώ ήμουν αρκετά καλά κατασκευασμένος ώστε να μεταδίδω στα θηλυκά υποσυνείδητες παραστάσεις επιτυχούς γονιμοποίησης του ωαρίου τους και προστασίας του βρέφους, ώστε να επιβιώσει σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον πεπερασμένων πόρων. Ενσυνείδητα, βέβαια, ξέρετε πώς το μεταφράζουν τα θηλυκά όλο αυτό το πακέτο.
Η Έλενα πάντως ήξερε. Γι’ αυτό και σύντομα αρχίσαμε να ξημεροβραδιαζόμαστε μαζί. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι κάναμε και πολύ καλή παρέα επίσης. Τη βρίσκαμε να συζητάμε με τις ώρες, γελούσαμε ο ένας με τον άλλον, πάντα ανακαλύπταμε κάποιο παιχνίδι να παίξουμε, σκέτη απόλαυση. Παρόλο που αυτό που ονομάζουμε «Έλενα» δεν ήταν παρά η παγίδα που μηχανεύτηκαν μερικά ωάρια για να προσελκύσουν σπερματοζωάρια, ήταν όμως μια λειτουργική, ενδιαφέρουσα παγίδα. Εμένα, τουλάχιστον, μου ταίριαζε πολύ, παρόλο που κι εγώ δεν ήμουν παρά η παγίδα που μηχανεύτηκαν μερικά σπερματοζωάρια για να βρουν ωάρια προς γονιμοποίηση. Τι δεν πήγε καλά λοιπόν;
Αυτό που δεν πήγε καλά ήταν ότι προϋπήρχε στη ζωή της Έλενας μια άλλη παγίδα ωαρίων, με το όνομα Κώστας. Εγώ ήρθα δεύτερος. Έτσι τη γνώρισα αρχικά την Έλενα, ως κοπέλα του Κώστα, κι οι συναντήσεις μας γίνονταν στα διαλείμματα της σχέσης τους. Εμένα όμως δε μου άρεσε αυτό. Εγώ ήθελα ο Κώστας να ήταν τα διαλείμματα της σχέσης μας. «Μα παράτα τον πια!» της είπα εκατό φορές νευριασμένος, όμως αυτή δε μου απαντούσε και τελικά ξαναγύριζε στον Κώστα – για να ξανάρθει μετά από λίγο πάλι σε μένα. Ήξερα ότι το έκανε να με κεντρίσει. Ήξερα ότι τα ωάριά της εμένα είχαν επιλέξει, ο Κώστας ήταν μια αποτυχημένη παγίδα, το ελαττωματικό εξάρτημα του εργοστασίου, ποτέ δεν κατάλαβα τι του έβρισκε. Πάντως την εκατοστή πρώτη φορά δεν άντεξα... Οπότε ένα βράδυ (αχ, καρδούλα μου) διώχνω ξαφνικά τη Συννεφούλα μου, δεν αντέχω άλλο πια να με γελάει, μ’ αγαπάει τη μια, την άλλη με ξεχνάει. Το αρβανίτικό μου αίμα δεν μπόρεσε να κάνει άλλη υπομονή.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Τώρα είμαι παντρεμένος με τη Βάσω και περνάμε όμορφα – δηλαδή, ανεκτά. Δεν έχω ιδέα τι έγινε η Έλενα, σε κάποια στιγμή χαθήκαμε και δεν ξαναβρεθήκαμε. Με καίει συνεχώς η υποψία, σχεδόν βεβαιότητα, ότι έπρεπε να είχα κάνει λίγη υπομονή ακόμα. Να την περίμενα για εκατοστή πρώτη φορά. Το αρβανίτικό μου γινάτι δοκιμάστηκε σκληρά με την Έλενα, τελικά όμως πήρε το πάνω χέρι. Έστω και στο παρά πέντε. Καλή είναι η Βάσω, μην είμαι κι αχάριστος, όμως ποτέ ξανά δε συνάντησα άλλη τέτοια παγίδ – τέτοια γυναίκα σαν την Έλενα.
Αυτά σκεφτόμουν όλη την πρόσφατη Πρωτοχρονιά, έπαιζα τη ζωή μου σε playback κι έψαχνα να βρω που έκανα τα λάθη. Πολύ σύντομα έψαχνα να βρω πού έκανα τα σωστά. Κατέληξα ότι έπρεπε, εκεί στα δεκαοκτώ, να είχα κάνει μια αιμοκάθαρση, μια ολική μετάγγιση αίματος, γιατί με τόση αρβανιτιά που κουβαλούσα στις φλέβες μου, ήταν επόμενο να είμαι συνέχεια ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου. Η καημένη η Βάσω το καταλάβαινε ότι ήμουν κακόκεφος και προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση με αστειάκια, μάταια όμως... Δεν της είχα πει για το χουνέρι που πάθαμε παραμονές Χριστουγέννων, δεν τολμούσα. Σε κανέναν δεν το είχα πει, δηλαδή. Το κουβαλούσα μέσα μου σαν καρκίνωμα.
Την επόμενη μέρα δεν άντεξα πια. Ήμουν στο μαγαζί, είχα πάει να μετρήσω τι απόμεινε από το χουνέρι που πάθαμε, είπα σε μια στιγμή να πάρω έναν φίλο να εξομολογηθώ, όμως δεν κατάφερα να σηκώσω το τηλέφωνο. Αύριο θα μου το κόβαν κιόλας, δυο μήνες απλήρωτος ο λογαριασμός. Τελικά, έφτιαξα καφέ κι έκατσα στον υπολογιστή να τα γράψω σε e-mail και να τα πω σε κάποιον τυχαίο. Μερικές φορές είναι ευκολότερο να λες τον πόνο σου σε αγνώστους παρά σε γνωστούς, δεν ξέρω γιατί, το παθαίνουν κι άλλοι που δεν έχουν αρβανίτικο αίμα. Σκέφτηκα αυτόν τον Νίκο που πρόλαβε και κατοχύρωσε πρώτος το κοινό μας όνομα στο Yahoo! και του έγραψα τα παρακάτω:
From: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
To: Nikos (nikos@yahoo.com)
Sent: Sun, January 2, 2011 4:11:31 PM
Subject: Γεια σου Νίκο (?)
Φίλε Νίκο, αν λέγεσαι Νίκος φυσικά,
Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις (υποφέρω κι υποφέρεις), σου γράφω απλώς να πω τον πόνο μου. Θα πρέπει να είσαι μεγάλος μάγκας που πρόλαβες και πήρες το nikos@yahoo.com, μπράβο σου, είσαι γρήγορο πιστόλι, εγώ το βρήκα πιασμένο όταν δοκίμασα. Λογικά λοιπόν θα είσαι κομπιουτεράς, σαν κι εμένα, μέσα στα κόλπα. Ίσως μπορείς να με καταλάβεις...
Δεν την παλεύω άλλο, ρε Νίκο! Η κρίση μ’ έχει σκίσει και το μαγαζί πάει κατά διαόλου. Όταν λέω μαγαζί μη φανταστείς κάτι μεγάλο, μια αποθήκη έχω με φτηνά μελάνια, κινέζικα mp3 player, CD, χαρτί για εκτυπωτές και διάφορα σχετικά αναλώσιμα. Κατασκευάζω και websites με το Drupal – ψιλοδουλειές, καταλαβαίνεις. Παραμονές Χριστουγέννων λοιπόν, ήρθε ένας τύπος απ’ το μαγαζί, με κουστούμι, γραβάτα, notebook, άψογος. Από την εταιρεία Omegaplan, είπε. Την ξέρεις; Ούτε εγώ την ήξερα, η κάρτα του είχε μια διεύθυνση κάπου στην Κηφισίας, «Tourist Development», θυγατρική μιας ελβετικής με διεθνή δραστηριότητα. Έτσι είπε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τύπος ζήτησε ν’ αγοράσει... το μισό στοκ σε μελάνια κι αναλώσιμα. Κανονικά, έπρεπε να τον ξαπόστελνα, όμως το τελικό νούμερο στο κομπιουτεράκι βγήκε πενταψήφιο, ρε Νίκο, ψίχουλα πουλούσα όλους τους τελευταίους μήνες, δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ... Βιαζόταν κιόλας, δεν είχα χρόνο να τηλεφωνήσω στην τράπεζά μου, να της ζητήσω να ψάξει γι’ αυτήν την Omegaplan, είχε και το βανάκι παρκαρισμένο παράνομα στο στενό με τα αλάρμ αναμμένα, τα φορτώσαμε άρον–άρον, μου ‘κοψε την επιταγή κι έφυγε. Βλακεία μου, το ξέρω...
Τη συνέχεια τη μαντεύεις. Πέντε μέρες μετά, πήγα στην τράπεζα να εισπράξω την επιταγή κι ο λογαρισμός δεν είχε μία. Τον πήρα στο κινητό που έγραφε η κάρτα του, «η κλήση σας προωθείται». Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Η χαριστική βολή ήρθε όταν πήγα στην Αστυνομία να κάνω καταγγελία και βρήκαν ότι είμαι ο τέταρτος επαγγελματίας που την πατάει απ' την Omegaplan, μια εταιρεία που ιδρύθηκε πριν λίγες βδομάδες, προφανώς για να ξαφρίσει αναλώσιμα με νόμιμο τρόπο και μετά να εξαφανιστεί. Ναι, αλλά εμένα με χαντάκωσε... Μου ‘κλεισε το σπίτι...
Νίκο, είσαι ο πρώτος που τα μαθαίνει όλα αυτά. Ούτε η γυναίκα μου δεν τα ξέρει ακόμα. Τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τρέχουν επιταγές 7.000 ευρώ ως το τέλος του μήνα και δεν έχω φράγκο. Και πού θα βρω, τώρα που η Omegaplan με λήστεψε κάτω απ’ τη μύτη μου; Τέσσερις μήνες απλήρωτο το νοίκι στο μαγαζί, ο ιδιοκτήτης μου ‘στειλε εξώδικο, πλήρωσα σήμερα το κινητό αλλά δεν έχω λεφτά για το σταθερό, θα μου το κόψουν αύριο, άσε, κόλαση...
Νίκο, αν σε λένε Νίκο φυσικά, το μυαλό μου είναι θολωμένο, χθες σκεφτόμουν να πάρω χάπια. Πρώτα να βρω την Omegaplan και να τους σκοτώσω όλους, μετά να πάρω χάπια. Ρε γαμώτο, όταν σπούδαζα Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορική, είχα άλλα όνειρα για το μέλλον μου. Πότε έφτασα στο χείλος του γκρεμού, πώς την πάτησα έτσι;...
Πώς;...
Μη σε ζαλίζω άλλο. Να ‘σαι καλά,
Νίκος
Πάτησα το κουμπί και το έστειλα. Περίμενα λίγη ώρα να δω μήπως το e-mail ξαναγυρίσει, τελικά όμως δεν ξαναγύρισε (ήρθαν μόνο κάτι προσφορές φτηνών διαμερισμάτων από τα κατασχεμένα των τραπεζών). Είναι αλήθεια ότι ένιωσα λίγο καλύτερα που κάθισα και τα έγραψα, προσπαθούσα να φανταστώ κι αυτόν τον άγνωστο Νίκο (;) που θα διαβάσει έκπληκτος ένα από τα πιο σπαρακτικά e-mail της ζωής του. Τι θα σκεφτεί άραγε; Δεν είχα ιδέα. Πάντως εγώ στη θέση του δε θα απαντούσα.
Τέλειωσα τον καφέ μου, κλείδωσα το μαγαζί και πήγα σπίτι. Η υπόλοιπη μέρα κύλισε μάλλον βαρετά, ετοιμάσαμε φαγητό με τη Βάσω, είδαμε μια ταινία στην τηλεόραση – το καταλάβαινε ότι κάτι μ’ έτρωγε αλλά δε μιλούσε, περίμενε να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να της τα πω εγώ. Είχε εκπαιδευτεί καλά τόσα χρόνια στο αρβανίτικο αίμα. Ξαναμπήκα στο ίντερνετ το βράδι, από τον Η/Υ του σπιτιού. Δεν το περίμενα, όμως βρήκα απάντηση στο μεσημεριανό μου e-mail:
From: Nikos (nikos@yahoo.com)
To: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
Sent: Sun, January 2, 2011 11:46:02 PM
Subject: Re: Γεια σου Νίκο (?)
Γιατί μου έστειλες αυτό το e-mail; Βρίσκομαι στην Αμερική τώρα για μια σειρά διαλέξεων, δε θα έρθω Ελλάδα πριν το Πάσχα.
Ξαναρωτάω: γιατί μου έστειλες αυτό το e-mail;
Νίκος
Στην Αμερική για διαλέξεις, ο γάτος! Προφανώς στην Πληροφορική. Ομολογώ ότι τον ζήλεψα. Άλλοι διαπρέπουν στην Αμερική κι άλλοι βογγάνε στην Πλατεία Αμερικής... Ξαναδιάβασα όλα όσα του έγραψα και ντράπηκα λιγάκι – πάντως βοήθησε αυτή η εξομολόγηση γιατί μου πέρασε η μελαγχολία. Δε σκεφτόμουν πια να πάρω χάπια, ατένιζα το μέλλον με αισιοδοξία κι έκανα θετικά σχέδια: να πάω στο χωριό της μάνας μου στα Τρίκαλα, κάπου εκεί λογικά θα κρύβεται ο Παλαιοκώστας (άλλος Νίκος κι αυτός), με λίγη καλή τύχη να τον βρώ, με πολλή καλή τύχη να τον συλλάβω, να τον παραδώσω στην Αστυνομία, να εισπράξω το 1.000.000 ευρώ της αμοιβής, και να ζήσω ζωή χαρισάμενη.
Πριν πέσω για ύπνο, έστειλα μια απλή απάντηση στον Νίκο νομίζοντας ότι αυτή θα είναι και το τέλος στη μεταξύ μας επικοινωνία:
From: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
To: Nikos (nikos@yahoo.com)
Sent: Mon, January 3, 2011 00:27:15 ΑM
Subject: Re:Re:Γεια σου Νίκο (?)
Γεια σου συνονώματε,
Σ’ ευχαριστώ που κάθισες και διάβασες τα βάσανά μου. Ήθελα απλώς να τα πω σε κάποιον. Σε βρήκα κατά τύχη, πάντα αναρωτιόμουνα ποιοι είναι όλοι αυτοί που κατοχυρώνουν πρώτοι τα nikos@yahoo.com, dimitris@yahoo.com, καταλαβαίνεις.
Δύσκολη η ζωή, ρε συνονώματε... Δύσκολη για μένα, δηλαδή, εσύ πρέπει να την έχεις καλά, θα ‘σαι δυνατός πληροφορικάριος, με διαλέξεις στην Αμερική και δε συμμαζεύεται. Ντρέπομαι κιόλας που σου έγραψα για τα websites που φτιάχνω, αυτά για σένα θα είναι παιχνιδάκια. Πάντως, για ερασιτέχνης κάνω καλούτσικη δουλειά, σου ‘χω στα συνημμένα δυο σελίδες που έφτιαξα, να πάρεις ένα παράδειγμα. Καλές δεν είναι, ε; Στο page source θα βρεις και το πλήρες όνομά μου και την επαγγελματική μου διεύθυνση και το τηλέφωνό μου. Όταν έρθεις στην Ελλάδα, πέρνα απ’ το μαγαζί ν’ αγοράσεις κανένα άγραφο CD, κάνα χαρτί, γιατί δε βγαίνουμε αλλιώς... (πληρωμή τοις μετρητοίς, δε δεχόμαστε επιταγές!)
Δε θα σε ξαναενοχλήσω. Να είσαι καλά,
Νίκος Νίκου
Του έβαλα συνημμένες δυο δουλειές μου (το website από το προπατζίδικο της γειτονιάς και το κομμωτήριο που πήγαινε η Βάσω, εγώ τα έφτιαξα, με πληρώσαν κιόλας), πάτησα το SEND κι αμέσως μετά θυμήθηκα ότι έκανα το κλασικό λάθος, το «συνωνόματε» γράφεται με ωμέγα όμικρον, όχι όμικρον ωμέγα, πάντα με μπέρδευε. Έκλεισα το μηχάνημα κι έπεσα για ύπνο.
Την άλλη μέρα στο μαγαζί δεν είχα ίντερνετ γιατί μου είχαν κόψει το σταθερό. Πέρασα όλο το πρωί με το κινητό κάνοντας εξευτελιστικά τηλεφωνήματα. Προσπαθούσα να βρω πού έχουν καταλήξει οι επιταγές μου, έπαιρνα τον τελικό παραλήπτη κι άρχιζα την κλάψα: συγνώμη, δεν έχω τα χρήματα, με κρεμάσαν, μου ‘χαν υποσχεθεί ότι θα μου πληρώναν μια μεγάλη παραγγελία μέσ’ στον Γενάρη, όμως σήμερα μου είπαν για τον άλλο μήνα, ο λογαριασμός δε θα ‘χει χρήματα τέλος Γενάρη, καταλαβαίνετε, συγνώμη και πάλι, μήπως μπορούμε να την αλλάξουμε με μια άλλη για τον Φλεβάρη;... Είναι αυτό ακριβώς που αρνείται κι ο Παπανδρέου ότι θα κάνει με τα ελληνικά ομόλογα, μόνο που αυτός το ονομάζει «αναδιάρθρωση του χρέους». Πελάτης, φυσικά, δεν πάτησε ούτε για δείγμα.
Κατά το μεσημεράκι, έκλεισα το μαγαζί και πήγα σ’ ένα καφέ της γειτονιάς να πιω μια μπύρα. Τα παιδιά που το είχαν με ξέραν, τους είχα φτιάξει και το website του μαγαζιού (αυτοί δε με πληρώσαν, όμως με κερνούσαν συστηματικά μπύρες και σάντουιτς), οπότε μου δώσαν σε κάποια στιγμή το λάπτοπ τους να χαζέψω λίγο στο ίντερνετ. Δεν περίμενα φυσικά απάντηση από τον Νίκο, εγώ σίγουρα δε θα μου απαντούσα στη θέση του – παραδόξως όμως υπήρχε και μάλιστα ήταν το πιο εκπληκτικό, απίστευτο e-mail της ζωής μου:
From: Nikos (nikos@yahoo.com)
To: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
Sent: Mon, January 3, 2011 08:01:57 AM
Subject: Re:Re:Re: Γεια σου Νίκο (?)
Καλημέρα συνονώματε
Θα σου πω την αλήθεια: στην αρχή νόμιζα ότι ήθελες να με εκβιάσεις. Να μου ζητήσεις λεφτά. Όλη αυτή η κλάψα για τα βάσανά σου, εκεί πήγε το μυαλό μου. Φαντάστηκα ότι ήθελες να μου δείξεις με διακριτικό τρόπο ότι με ξέρεις. Εννοώ τη διεύθυνσή σου, nikos6788814504@yahoo.com. Διότι 678 881 4504 είναι το κινητό μου, περίμενα από ώρα σε ώρα να χτυπήσει και ν’ ακούσω μια άγνωστη φωνή να μου ζητάει χρήματα. Χώρια που μου έγραφες ότι σπούδασες Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορική, αυτό σπούδασα κι εγώ στην Ελλάδα (Πάτρα), λέω: κάποιος μου δείχνει ότι γνωρίζει για μένα.
Σήμερα όμως κοίταξα το προφίλ σου στο Yahoo! και είδα ότι έχεις δεκατρία χρόνια αυτήν τη διεύθυνση... Φοβερό! Εγώ έχω μόλις τέσσερις μήνες τον αριθμό. Τι σύμπτωση είναι αυτή; Άρα μάλλον είσαι ειλικρινής, λογικά είσαι ειλικρινής, σίγουρα είσαι ειλικρινής. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, έχω πάθει την πλάκα μου με σένα.
Μήπως μαντεύεις το επώνυμό μου; Σου έχω στα συνημμένα ένα πρόσφατο δικό μου paper, τώρα είναι ακόμα σε peer review.
Όπως σου είπα, αρχικά σπούδασα Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορική στην Πάτρα, υποθέτω ότι στην ίδια σχολή ήσουν κι εσύ. Μετά έκανα μεταπτυχιακά στο UCLA, πήγα και στο Yale, υπάρχει μεγάλη συνέχεια. Ποια χρονιά ήσουν στην Πάτρα; Εγώ πέρασα με πανελλήνιες το 1989.
Νίκος
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι με κοροϊδεύει. Ξέρει για μένα και μου κάνει πλάκα. Άνοιξα το συνημμένο paper, που είχε τίτλο: Modeling Sentiment from Twitter Tweets Using Naive Bayes and Unsupervised Artificial Neural Nets, συγγραφέας Nikos Nikou. Δεν είναι δυνατόν...
Έριξα μια ματιά στο paper όμως δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Αναλύει, έλεγε, πάνω από 80 εκατομμύρια μικρομηνύματα του Twitter για να δει κατά πόσον οι πληροφορίες από αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να προσφέρουν απεικόνιση της κοινής γνώμης και ικανοποιητική προβλεπτική δυνατότητα, κάνει keyword analysis, summarization και clustering, προτείνει έναν αλγόριθμο binary choice keyword με self-organizing maps, μπόλικα διαγράμματα, οπτικά μοντέλα, της Παναγιάς τα μάτια... Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τύπος ετοιμαζόταν να φτιάξει μια καινούργια επιστήμη, τελικά ήταν πολύ μεγάλος γάτος! Όπως θα μπορούσα ίσως να είχα γίνει κι εγώ, αν συνέχιζα τις σπουδές μου στο UCLA... όπως αυτός. Αυτός που έχει το ίδιο όνομα με μένα, κάνει το ίδιο ορθογραφικό λάθος με μένα, ήταν στο ίδιο έτος της ίδιας σχολής με μένα – γιατί το 1989 πέρασα κι εγώ Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορική στην Πάτρα – και ποτέ δεν τον συνάντησα ή δεν άκουσα γι’ αυτόν. Προφανώς κι αυτός ποτέ δεν άκουσε για μένα. Και το username μου στο Yahoo! λέει ότι έχει το τηλέφωνό του...
Δεν μπορεί, με δουλεύει! Έβαλε ντετέκτιβ να με ψάξουν! Είναι κάποιος από αυτούς τους χάκερ, που μπορούν να βρουν στο ίντερνετ μέχρι και το όνειρο που είδες χθες βράδυ! Είναι υπάλληλος της NASA, έχει συσκευές που ταξιδεύουν στο μέλλον, προκαλούν αλλοίωση του χωροχρόνου, ελεγχόμενες παραισθήσεις και πυτιρίδα! Μάλλον. Ίσως. Λίγο απίθανο. Πολύ απίθανο... Εξάλλου, αν δεν του είχα στείλει εκείνο το αρχικό e-mail, τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Για μια στιγμή σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο, να δω αν είναι αλήθεια αυτό που λέει, όμως (ντρέπομαι λίγο) δεν ήθελα να χρεωθώ ένα τηλεφώνημα στην Αμερική. Παράτησα την μπύρα μου και του έγραψα μερικές γραμμές:
From: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
To: Nikos (nikos@yahoo.com)
Sent: Mon, January 3, 2011 01:13:20 PM
Subject: Re:Re:Re:Re:Γεια σου Νίκο (?)
Νίκο, κατ’ αρχήν το «συνωνόματε» γράφεται με ωμέγα όμικρον, όχι όμικρον ωμέγα. Το κάνω κι εγώ αυτό το λάθος, όπως θα διαπιστώσεις αν ανατρέξεις στο προηγούμενό μου e-mail.
Κατά δεύτερον, είμασταν στην ίδια σχολή, τα ίδια χρόνια. Ναι, το 1989 πέρασα. Πώς είναι δυνατόν να μη σε ξέρω; Είχα σκεφτεί κι εγώ να φύγω για σπουδές στο UCLA, όμως δεν το κυνήγησα όσο έπρεπε. Προφανώς εσύ το κυνήγησες. Προφανώς εσύ έκανες πολλά από αυτά που θέλησα κι εγώ να κάνω στη ζωή μου. Έχουμε και το ίδιο όνομα... Εσύ τι συμπέρασμα βγάζεις;
Κατά τρίτον, απάντησε σε παρακαλώ στις παρακάτω απλές ερωτήσεις:
1) Ποιο ήταν το παρατσούκλι σου στο Δημοτικό;
2) Τι καταγωγή έχεις; (εννοώ π.χ. βλάχικη, ποντιακή κ.λπ.)
3) Ποιος ήταν ο έρωτας της ζωής σου;
4) Πότε τον συνάντησες;
5) Πού έχει ένα σημαδάκι σαν τούρκικη ημισέληνο;
Κατά τέταρτον, θα κοιτάξω να σου στείλω μερικές φωτογραφίες μου. Τώρα είμαι έξω σε μια δουλειά, τις έχω όλες περασμένες στον Η/Υ του σπιτιού, θα σου τις στείλω το βράδυ.
Συνωνόματος
Το έστειλα, πήρα μια βαθιά ανάσα κι έμεινα να κοιτάω τον απέναντι τοίχο στο καφέ. Θυμήθηκα ότι κάπου είχα μια μπύρα, την τέλειωσα με δυο γερές γουλιές και παρήγγειλα άλλη μία. Όταν μου την έφεραν τα παιδιά (δε μου τη χρέωσαν, να ‘ναι καλά), τότε μόνο άρχισε το μυαλό μου να δουλεύει ξανά. Δεν είχα σκοπό να του στείλω φωτογραφίες, φυσικά, ήμουν απλώς περίεργος να δω τις απαντήσεις του. Πολύ περίεργος. Αν κι αυτός ήταν σαν κι εμένα, τότε θα τον έτρωγε η περιέργεια να δει τις φωτογραφίες μου, οπότε λογικά θα μου έστελνε τις απαντήσεις γρήγορα.
Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ, μέσα σε λίγα λεπτά ήρθε το e-mail του, ο τύπος ήταν ονλάιν:
From: Nikos (nikos@yahoo.com)
To: Nikos (nikos6788814504@yahoo.com)
Sent: Mon, January 3, 2011 01:19:02 PM
Subject: Re:Re:Re:Re:Re: Γεια σου Νίκο (?)
Συνωνόματε, ευχαριστώ για τη διόρθωση, είμαι λίγο ανορθόγραφος. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάζω, εσύ τι συμπέρασμα βγάζεις;
1) Το παρατσούκλι μου στο Δημοτικό ήταν «Νίκος στο τετράγωνο». Και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο επίσης.
2) Έχω αρβανίτικη καταγωγή.
3) Ο έρωτας της ζωής μου είναι η γυναίκα μου, η Έλενα. Σου έχω συνημμένη μια πρόσφατη φωτογραφία μας, να μας δεις και τους δύο.
4) Τη συνάντησα στο 3ο έτος της σχολής
5) Κανονικά δεν πρέπει ν’ απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση! Πού το ξέρεις για το σημαδάκι; Τέλος πάντων, τι ρωτάω κι εγώ τώρα... Περισσότερο όμως σαν φέτα από καρπούζι είναι, παρά σαν τούρκικη ημισέληνος. Το έχει –
Η συνέχεια δεν σε αφορά, αδιάκριτε αναγνώστη. Η απάντηση πάντως ήταν σωστή – όλες οι απαντήσεις ήταν σωστές. Δηλαδή, παρανοϊκές. Είχα μήπως αρχίσει να χάνω τα λογικά μου; Με χέρια που έτρεμαν, άνοιξα τη συνημμένη φωτογραφία.
Ήμουν εγώ... μάλλον! Ίσως. Η φωτογραφία ήταν αρκετά σκοτεινή, το πρόσωπο δε φαινόταν εντελώς καθαρά, όμως θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν εγώ. Ή ο δίδυμός μου αδερφός που δεν έχω. Πάντως τα μαλλιά, η έκφραση, το χαρακτηριστικά μεγάλο αρβανίτικο μέτωπο, όλα ταίριαζαν. Και δίπλα μου στεκόταν, χαμογελαστή και καλοντυμένη, η Έλενα!... Δηλαδή, έτσι όπως θα ήταν η Έλενα σήμερα, σαραντάρα και παντρεμένη, κάπου δεκαπέντε χρόνια μετά την τελευταία φορά που την είδα. Πάντως διαπίστωσα με συγκίνηση ότι δεν είχε χάσει κανέναν από τους μηχανισμούς υποσυνείδητης παγίδευσης σπερματοζωαρίων. Αν, βέβαια, ήταν αυτή η Έλενα. Κι αν, βέβαια, ήμουν εγώ αυτός δίπλα της, που την κρατούσε από τους ώμους με το ένα χέρι και με το άλλο της έδειχνε το φακό. Κι αν, βέβαια, δεν είχα τρελαθεί για τα καλά.
Μου πήρε πολλή ώρα να τελειώσω αυτή τη δεύτερη μπύρα, καθώς διάβαζα ξανά και ξανά το e-mail, κοιτούσα ξανά και ξανά τη φωτογραφία. Αργότερα γύρισα στο μαγαζί, όμως το μυαλό μου ήταν αλλού. Παραδόξως μπήκαν μερικοί πελάτες και τουλάχιστον με βγάλαν λίγο από το σοκ μου (με πληρώσαν κιόλας, πολύ καλοί άνθρωποι). Κατά το βραδάκι, τα έκλεισα όλα και πήγα σπίτι.
«Βασούλα, πρέπει να σου πω κάτι... έχεις ακούσει ποτέ για μια Omegaplan, εταιρεία;». Της τα είπα. Δεν μπορούσα πια να τα κρύβω. Σημειώθηκαν τα γνωστά μετεωρολογικά φαινόμενα: στην αρχή ηλεκτρισμένη άπνοια και σιωπή, κατόπιν ένα θυελώδες κατηγορητήριο με κεραυνούς και βροντές, που κατέληξε σε μια παγωμένη κούραση. Φάγαμε αμίλητοι, αποφεύγοντας να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια – εγώ, τουλάχιστον. Δίκιο είχε, τι μπορούσα να της πω, ήμουν αδικαιολόγητος. Μια φορά χρειάστηκα κι εγώ την αρβανίτικη ξεροκεφαλιά μου, αυτή όμως με πρόδωσε. Η Omegaplan εξελισσόταν σε αιτία διαζυγίου.
Αργότερα που η Βάσω κάθισε στην τηλεόραση, βρήκα ευκαιρία ν’ ανοίξω τον υπολογιστή. Δεν ήξερα τι να του πω του Νίκου, δεν υπήρχαν λέξεις πλέον. Το καταλάβαινε κι αυτός, είμαι σίγουρος. Αν ήταν σαν κι εμένα, τότε κι αυτός πρέπει να είχε μείνει από λέξεις. Έγραψα ένα απλό e-mail, «οι απαντήσεις σου ήταν όλες σωστές» και του έβαλα συνημμένες τέσσερις πρόσφατες φωτογραφίες μου. Σηκώθηκα και πήγα να βρω τη Βάσω για να ξεκινήσω τις διαδικασίες συμφιλίωσης, όμως άνοιξα πάλι τον υπολογιστή και του έστειλα άλλες δύο φωτογραφίες – παλιές, από τον καιρό της σχολής, με μένα και την Έλενα. Δεν πρόλαβα να κλείσω το μηχάνημα και ήρθε η απάντηση, ο τύπος ήταν μάλλον 24 ώρες το 24ωρο ονλάιν. Ήταν λίγες γραμμές όλο κι όλο: «Έλα στην Αμερική να με βρεις τώρα. Πρέπει να συναντηθούμε οπωσδήποτε. Τα λεφτά του εισιτηρίου δεν είναι θέμα, ξέρω ότι περνάς δυσκολίες, όμως δώσ’ μου έναν λογαριασμό σου με το ΙΒΑΝ και τον κωδικό της τράπεζας, να σου τα στείλω ηλεκτρονικά». Το έκανα. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε αλλά το έκανα. Είναι και θέμα αρχής, ποτέ δε λέω όχι σε κάποιον που προσφέρεται να μου δώσει λεφτά.
Η συμφιλίωση με τη Βάσω απέτυχε οικτρά. Στο τέλος πέσαμε για ύπνο πλάτη με πλάτη, ο καθένας στην πιο απομακρυσμένη μεριά του κρεβατιού. Μέσα στη νύχτα ξύπνησα και πήγα τουαλέτα. Πριν επιστρέψω στο κρεβάτι, δεν άντεξα κι άνοιξα πάλι τον υπολογιστή. Κοίταξα τον λογαριασμό μου με το e-banking και είδα ότι είχαν ήδη μπει 1.500 ευρώ από αμερικάνικη τράπεζα, μια από αυτές που τις ακούμε μόνο στις ειδήσεις, όταν αποκαλύπτεται ότι δάνειζαν τον Σημίτη κι αυτός το έκρυβε με δημιουργική λογιστική. Αποστολέας Nikos Nikou. Ακόμα κι αν ήμουν τρελός, ήταν όμως οικονομικά επωφελής η τρέλα μου.
Ξημέρωσε λοιπόν η Τρίτη 4 Ιανουαρίου. Εκείνη τη μέρα άργησα να πάω στο μαγαζί γιατί είχα πιο σημαντικές δουλειές. Πέρασα πρωί πρωί από την τράπεζα και πήρα τα λεφτά του Νίκου, πριν προλάβει να τα τραβήξει καμιά επιταγή. Για μια στιγμή σκέφτηκα να τα κρατήσω και να πληρώσω λογαριασμούς, όμως ήξερα ότι δεν θα το έκανα. Ήξερα ότι έπρεπε να πάω στην Αμερική και να συναντήσω αυτόν τον παράξενο άνθρωπο, που η ζωή του ήταν φωτοτυπία της δικής μου, που κι ο ίδιος ήταν φωτοτυπία του εαυτού μου. Θα πέθαινα άμα δε λυνόταν το μυστήριο. Ήξερα επίσης ότι κι αυτός θα πέθαινε άμα δε λυνόταν το μυστήριο.
Αγόρασα εισιτήριο για την ερχόμενη Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011. Πήγα κατόπιν στην Αμερικάνικη Πρεσβεία για τη βίζα – ο Νίκος μού είχε στείλει επιπλέον μια τυπική πρόσκληση, «αγαπητέ μου φίλε, θα χαρώ πολύ να σε ξαναδώ έστω και για δύο μέρες, πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που σπουδάζαμε μαζί στην Πάτρα, θα γνωρίσεις και τη γυναίκα μου, την Έλενα κ.λπ.». Μου έγραφε ότι δε θα είχα κανένα πρόβλημα με μια τέτοια επιστολή, να την εκτυπώσω και να την καταθέσω μαζί με το διαβατήριο. Πράγματι, την επομένη πήγα και πήρα τη βίζα μου κανονικά.
Οι υπόλοιπες μέρες κύλισαν μάλλον πληκτικά. Στο μαγαζί δεν ερχόταν πελάτης, το τηλέφωνο χτυπούσε μόνο από εξαγριωμένους προμηθευτές και τράπεζες που γκρίνιαζαν για τη καθυστερημένη δόση, συνηθισμένα πράματα. Το μόνο ασυνήθιστο ήταν η Βάσω, που αυτή τη φορά είχε θυμώσει άγρια. Προσπαθούσαμε να κουβεντιάσουμε, όμως δεν μπορούσε να ηρεμήσει με τίποτα, συνέχεια ξεσπούσε σε φωνές και βαριές κουβέντες, γινόμασταν χάλια. Την Τετάρτη το βράδυ, τελικά τα μάζεψε και πήγε στους δικούς της. Δεν την κατηγορώ...
Όλες αυτές τις μέρες, ανταλλάσσαμε κανένα σποραδικό e-mail με τον Νίκο χωρίς να λέμε τίποτα σπουδαίο, περιμέναμε κι οι δυο να τα πούμε όλα από κοντά το Σάββατο το πρωί που θα συναντιόμασταν. Θα πήγαινα να τον βρω στο Τούσον της Αριζόνα, όπου ήταν επισκέπτης καθηγητής στο τοπικό Northern Arizona University. «Έχεις το τηλέφωνό μου», έγραφε στο τελευταίο του e-mail, «νομίζω πως μπορείς να μου στείλεις μήνυμα – αν έχεις σύνδεση Vodafone, πρέπει να μπορείς. Θα προσπαθήσω να έρθω στο αεροδρόμιο, δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρω, το Σάββατο κανόνισαν οι τύποι απ’ το πανεπιστήμιο να μου κάνουν ξενάγηση στην πόλη. Σε κάθε περίπτωση, θα κοιτάξω να το σκάσω με την πρώτη ευκαιρία. Πάρε κοντομάνικα».
Και ήρθε η Παρασκευή... Ξύπνησα από τα χαράματα, μόνος στο σπίτι, ώστε να πάω στο αεροδρόμιο πριν το πρωινό μποτιλιάρισμα. Όλες τις προηγούμενες μέρες, η Βάσω αρνιόταν να απαντήσει στο τηλέφωνο όταν έβλεπε τον αριθμό μου. Δεν ήξερα τι σημείωμα να της γράψω. Τελικά, άφησα τον υπολογιστή ανοιχτό στο Yahoo! και σημείωσα σ’ ένα χαρτί, «Δες τα τελευταία μου e-mail». Έλπιζα να με καταλάβαινε.
Η πτήση απεδείχθη ατέλειωτη. Πρώτα Φρανκφούρτη (ψοφόκρυο), εκεί άλλαξα αεροπλάνο, πέρασα από χιλιάδες ελέγχους, πέρασα τον Ατλαντικό, πέρασα του λιναριού τα πάθη. Προσγειώθηκα στο JFK της Νέας Υόρκης (ψοφόκρυο με βροχή), έτρεξα να προλάβω το άλλο αεροπλάνο, πήρα ένα λεωφορείο, βγήκα απ’ το αεροδρόμιο, ξαναμπήκα πάλι, κόντεψα να το χάσω. Τελικά όλα πήγαν καλά κι από το JFK έφτασα στο μέρος που δολοφονήθηκε ο JFK, στο Ντάλας. Εκεί κατάλαβα γιατί μου είχε πει ο Νίκος να πάρω κοντομάνικα. Έβγαλα όλο το βράδυ της Παρασκευής στο αεροδρόμιο του Ντάλας περιμένοντας μια πρωινή πτήση για Τούσον. Ύπνος μηδέν. Είχα και έξαψη, όσο να ‘ναι. Στο τελευταίο αεροπλάνο μόνο κοιμήθηκα λίγο, έχασα και το πρωινό που σερβίρανε. Η καινούργια μέρα είχε χαράξει για τα καλά όταν επιτέλους προσγειώθηκα στον προορισμό μου.
Πήρα τη βαλίτσα μου, πέρασα από τελωνεία και σαχλαμάρες, και βγήκα στον χώρο των αφίξεων. Τα ρολόγια έδειχναν 8:50 π.μ. Κοίταξα όλος αγωνία τον κόσμο περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να δω κάποιον που να μου μοιάζει καταπληκτικά, όμως δεν τον είδα. Άνοιξα το κινητό μου και του έστειλα μήνυμα: ΜΟΛΙΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΑ, ΔΕ ΣΕ ΒΛΕΠΩ. Η ζέστη ήταν θανατηφόρα.
Η απάντηση έφτασε μέσα σε δυο λεπτά: ΠΑΡΕ ΤΑΞΙ, ΕΛΑ NORTH ARIZ UNIVER, ΚΤΙΡΙΟ Β, ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ. Άλλαξα μερικά ευρώ σε δολάρια κι ακολούθησα τις οδηγίες του.
Το ταξί ευτυχώς είχε κλιματισμό. Βγήκε με αυτοπεποίθηση στους δρόμους της πόλης, γεμάτους από αυτούς τους κάκτους που είναι σαν τεράστια Ψ. Ο αέρας μύριζε με μια παράξενη μυρωδιά, μάλλον από την κοντινή έρημο, όχι δυσάρεστη πάντως. Κοιτούσα γύρω μου σαν χαζός, ταλαιπωρημένος από τη χθεσινή πτήση όμως γεμάτος με μια παράξενη προσμονή. Ήξερα ότι κι ο Νίκος θα ένιωθε κάτι παρόμοιο.
Καθώς ήμασταν στο δρόμο, ήρθε ένα άλλο μήνυμα: ΦΕΥΓΟΥΜΕ & ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΟΥΡ. ΘΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΙΣΩ. ΜΕΙΝΕ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ. Το είπα στον ταξιτζή κι αυτός σταμάτησε στο πρώτο καφέ που βρήκαμε.
Δε χρειάστηκε να περιμένουμε πάρα πολύ. Μετά από δέκα λεπτά, ήρθε ένα άλλο μήνυμα: ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΙΣΑ, ΕΙΜΑΙ Σ’ ΕΝΑ SAFEWAY ΒΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. Βγήκαμε από τον κλιματισμό του καφέ και ξαναμπήκαμε στον κλιματισμό του ταξί. Ενδιάμεσα περάσαμε από τα καζάνια της κόλασης. Με το που μπήκαμε στο αμάξι, ήρθε το επόμενο μήνημα: W. INΑ Rd. & ORACLE Rd.
Ξεκινήσαμε για τον καινούργιο προορισμό. Μετά από μερικά λεπτά, ο ταξιτζής μου το έδειξε από μακριά, ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ με ανοιχτά κόκκινα τούβλα. Αυτό λοιπόν ήταν το Safeway. Κάπου εκεί ήταν κι ο Νίκος. Το τηλέφωνό μου ξαναχτύπησε: ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ ΕΔΩ, ΜΙΛΑΕΙ ΜΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ.
Πλήρωσα τον ταξιτζή και κατέβηκα. Το μέρος έμοιαζε απέραντο, ολόκληρη πόλη. Αν στην Αθήνα είχαμε σούπερ μάρκετ, τότε αυτό ήταν σούπερ σούπερ μάρκετ. Είχε κάτι κακόμοιρα δεντράκια που πάσχιζαν ν’ αντέξουν την κολασμένη ζέστη κι ένα πάρκινγκ σαν ποδοσφαιρικό γήπεδο. Κάτι αφίσες ήταν κολλημένες παντού με μια χαμογελαστή ξανθιά, «η βουλετής Γκάμπριελ Γκίφορντς συζητάει με τους πολίτες». Την άκουγα κιόλας, έβλεπα και τον κόσμο που ήταν μαζεμένος κοντά στην είσοδο. Έβγαλα το κινητό κι έγραψα ένα μήνυμα στον Νίκο, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;
Η απάντηση ήρθε σχεδόν αμέσως: ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ, ΠΑΡΑΜΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ & ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΖΙΝ.
Περπάτησα, πέρασα από τη ζώνη των δυστυχισμένων δέντρων και πήγα προς την είσοδο. Η βουλευτής είπε κάποιο αστείο, γιατί άκουσα τον συγκεντρωμένο κόσμο να γελάει. Είδα την είσοδο του Safeway και πράγματι εκεί κοντά στεκότανε ένα γαλάζιο πουκάμισο πάνω σ’ ένα ανοιχτό τζιν. Πλησίασα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.
Έβλεπα καθαρά την πλάτη και το λαιμό του, λίγα μέτρα μόνο μας χώριζαν. Ο κόσμος ξεκαρδίστηκε πάλι με κάποιο αστείο. Παρόλο που περπατούσα αθόρυβα, το γαλάζιο πουκάμισο κατάλαβε την παρουσία μου και γύρισε προς το μέρος μου.
Ήταν σαν να κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Ίδιος μέχρι και την παραμικρότερη λεπτομέρεια. Ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, όμως έμεινα αποσβολωμένος όταν το έζησα, δεν μπορούσα να σαλέψω ούτε εκατοστό. Κατάλαβα ότι έτσι ένιωθε κι αυτός, τα μάτια του ήταν γουρλωμένα. «Είμαι ο Νίκος...» είπε κάποιος απ’ τους δυο μας, δεν ξέρω ποιος, μπορεί κι εγώ.
Οι πυροβολισμοί σκέπασαν τα πάντα. Άκουσα κόσμο να ουρλιάζει κι ένιωσα ένα φριχτό κάψιμο στο στήθος. Είδα το πουκάμισο του Νίκου να βάφεται κατακόκκινο. Ένα πηχτό υγρό ανέβηκε στο λαιμό μου και δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Αίμα αρβανίτικο πετάχτηκε απ’ το στόμα του Νίκου. Οι πυροβολισμοί και τα ουρλιαχτά συνέχιζαν, δεν έλεγαν να σταματήσουν. Τα γόνατά μου πια δε με στήριζαν κι ο Νίκος μπροστά μου σωριάστηκε στο έδαφος, τα μάτια του έγιναν γυάλινα. Με σκέπασε το σκοτάδι.
Από την
Καθημερινή της Τρίτης, 11 Ιανουαρίου, 2011:
Οι σφαίρες δοκιμάζουν την αμερικανική Δημοκρατία
ΦΟΙΝΙΞ. Ενώπιον δικαστηρίου του Φοίνιξ επρόκειτο να εμφανιστεί χθες ο 22χρονος Τζάρεντ Λι Λάφνερ, που το Σάββατο δολοφόνησε 6 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 13, έξω από σούπερ μάρκετ Safeway στο Τούσον της Αριζόνα. Η υπ' αριθμόν 1 στόχος της επίθεσης, η 40χρονη βουλευτής των Δημοκρατικών Γκάμπριελ Γκίφορντς, συνέχισε χθες να δίνει μάχη για τη ζωή της.
Το Σάββατο το πρωί, η Γκίφορντς συζητούσε με ψηφοφόρους από την 8η εκλογική περιφέρεια της Αριζόνα όπου εκλέγεται, όταν ο 22χρονος Λάφνερ εμφανίστηκε και άρχισε να πυροβολεί με ημιαυτόματο όπλο τύπου Γκλοκ. Ενας ομοσπονδιακός δικαστής, μία 9χρονη μαθήτρια, ένας βοηθός της Γκίφορντς και τρεις πολίτες έπεσαν νεκροί, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικής καταγωγής Νικόλαου Νίκου, 39. Αρχικές πληροφορίες που ανέφεραν για δύο νεκρούς ελληνικής καταγωγής τελικά διαψεύστηκαν. Ο μόνος Έλληνας στα θύματα του μακελειού ήταν ο άτυχος 39χρονος.
(Αν δεν είχα και τον κ. Horn τι θα ήμουν στη Γη; Μπορεί αλήτης να 'μουνα, να 'χα καταστραφεί)
