Ζωή Αναφόριστη

Η ζωή δεν είναι απλή. Η ζωή κρύβει τεράστιες φρίκες και σπαραγμούς, πόνους σαν να σου ξεριζώνουν τα χέρια και τα πόδια, βάσανα, αγωνίες και βογγητά. Κρύβει όμως κι ευλογίες, οι οποίες συχνά έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις, σαν την Ισπανική Ιερά Εξέταση. Κρύβει όμως κι άλλα, πολλά και διαφορετικά, που δεν χωράνε στην παραπάνω διπλή κατηγοριοποίηση. Η καλλιέργεια των σπουδαγμένων κι η μαζεμένη εμπειρία των σοφών γηρατειών μπορεί να αχρηστευτεί σε μια στιγμή από τα καπρίτσια της ζωής, που συνηθίζει να φέρνει τα πάνω κάτω, να λειτουργεί δίχως κανόνες αλλά με ένα συνονθύλευμα εξαιρέσεων.

Γιατί τελικά αυτό είναι η ζωή: το αντικείμενο που δεν μπορεί να οριστεί με τίποτα. Τούτος είναι ο ορισμός της. Και κανένας Ηλίας που γράφει δυο αφορισμούς σε μια ανάρτηση δεν μπορεί να την περιορίσει στα στεγανά του, στο φινάλε πάντα αυτή θα ξεφεύγει. Και σε κάθε update των αφορισμών, αυτή θα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά, να τους αχρηστεύει σαν χθεσινές εφημερίδες, τρελή κι αδέσποτη παρόλα τα update. Είναι κβαντικό το φαινόμενο, όπως ο παρατηρητής που μεταβάλλει το αντικείμενο με την πράξη της παρατήρησής του, έτσι κι ο αφοριστής μεταβάλλει τη ζωή με κάθε πρότασή του που αρχίζει από: «Η ζωή είναι...» ή «Η ζωή έχει...» ή «Στη ζωή πρέπει...».

Ζωή είναι το μικρό της όνομα• το επώνυμό της είναι Αναφόριστη.