Ερμηνευτικός Ιζνογκουντισμός

Λοιπόν, αυτό σκέφτομαι να το ονομάσω Ερμηνευτικό Ιζνογκουντισμό. Τον συναντώ τόσο συχνά και σε τόσο ετερόκλητες περιστάσεις που, δεν μπορεί, δεν είναι τυχαίο, πρόκειται για κάποιο θεμελιώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δίνω αμέσως παραδείγματα:



(1) Μπαλτάκος 
Μια φορά κι έναν καιρό, η Ελλάδα ευημερούσε κάτω από τη χρηστή διακυβέρνηση του καλόκαρδου χαλίφη της, Αντώνη Σαμαρά (ινδιάνικο όνομα: Μιλάει Με Την Παναγία). Ο οποίος δούλευε και τα Σάββατα, έβγαζε τη χώρα στις αγορές και πολεμούσε τη Χρυσή Αυγή σκληρότερα από τον καθένα. Μέχρι που ξαφνικά... όλος ο κόσμος βλέπει τον ποταπό, μοχθηρό και απαίσιο βεζύρη Μπαλτάκο (ινδιάνικο όνομα: Πίνει Τσάι Όχι Καφέ) να χαριεντίζεται με τον Κασιδιάρη. Οπότε;

Οπότε όλοι συμφωνούνε σε κάτι βασικό: ο χαλίφης είναι καλός, για όλα φταίει ο κακός βεζύρης. Όπως μας πληροφορεί ο κ. Στάθης Καλύβας (ινδιάνικο όνομα: Η Σιγουριά Της Επιστημονικής Μελέτης), ουσιαστικά δεν υπάρχει είδηση - ή τουλάχιστον αυτή φτάνει μόνο μέχρι τον κακό βεζύρη, όχι παραπέρα:

Ο Μπαλτάκος ήταν αυτό που στην Αμερική αποκαλείται political operator ή operative. Είχε φαίνεται αναλάβει … να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Κασιδιάρη, ίσως και άλλων στην ΧΑ, για να τους ψαρεύει και να τους ταΐζει με διάφορες "πληροφορίες" που θα επηρέαζαν τις αποφάσεις τους. Πρόκειται για μια δύσοσμη πλευρά της πολιτικής, αλλά υπάρχει παντού και πάντα ... Ο Μπαλτάκος ήταν αφελής όχι σε σχέση με αυτό που έκανε αλλά γιατί δεν είχε καταλάβει πως είχε μπλέξει με ένα απασφαλισμένο κωλόπαιδο, ένα loose canon κ.λπ. κ.λπ. 

Όπως επίσης επιβεβαιώνει και η Καθημερινή (ινδιάνικο όνομα: Λήο Δες Το Λίγο Με Τον Ζήρα Γιατί Είναι Φίλοι Μας Αυτοί) της 7ης Απριλίου, ο χαλίφης είναι καλός, για όλα φταίει ο κακός βεζύρης Ιζνογκούντ:

Οσο για τον πρωθυπουργό, ο δρόμος είναι ένας και φαίνεται να τον ακολουθεί: κάθετη ρήξη με ακραία πρόσωπα και τοποθετήσεις, όσο κοντά του και αν βρίσκονταν, θωράκιση των θεσμών με τοποθετήσεις άξιων ανθρώπων παντού 

Ο καλός χαλίφης Σαμαράς κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ενώ πίσω από την πλάτη του ο κακός βεζύρης Μπαλτάκος επαναπατρίζει ψηφοφόρους από τη ΧΑ

(2) Πάσχος
Ο ιζνογκουντισμός όμως δεν περιορίζεται μόνο στον Σαμαρά και τον Μπαλτάκο. Άρθρο του Πάσχου από τις 17/2/2009 (επί Καραμανλή ακόμα, και τότε μιλούσαν για «κρίση» όμως φυσικά δεν είχε τη σημερινή έννοια).

Διαβάζουμε κι ακούμε [έλα, ρε Πάσχο, με τον πληθυντικό μεγαλοσύνης σου, σαν τον απόστολο Παύλο...] ότι για την εγχώρια κρίση στην οποία μπαίνουμε φταίει ο νεοφιλελευθερισμός ... Πώς μπορεί για την εγχώρια κρίση να φταίει ο νεοφιλελευθερισμός;

Για φτιάξε λοιπόν κι εσύ, Πάσχο, έναν κακό βεζύρη να σώσεις την εικόνα του χαλίφη. Ποιος θες να φταίει; Πώς τον λένε τον Ιζνογκούντ σου;

Ο ‘τζογαδόρικος καπιταλισμός’ συνέβαλε έστω διά της πλαγίας στην ελληνική κρίση. Ολα αυτά τα χρόνια, που κυριαρχούσαν τα αποκαλούμενα σήμερα τοξικά προϊόντα, το χρήμα ήταν άφθονο και φθηνό στις διεθνείς αγορές. Το αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μην το πολυσκέφτεται κάθε φορά που υπέγραφε για επιπλέον δαπάνες ... Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο πολιτικό σύστημα που δεν αντιστάθηκε στις σπατάλες κ.λπ. κ.λπ.

Συμπέρασμα: Ο χαλίφης (= νεοφιλελευθερισμός) είναι καλός, αυτός που φταίει είναι ο κακός βεζύρης Ιζνογκούντ (= τζογαδόρικος καπιταλισμός, σπάταλες κυβερνήσεις κ.λπ.).



(3) Μνημόνιο 
Κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει δεν φταίει το (καημένο το) μνημόνιο, φταίνε οι πολιτικοί που δεν το εφάρμοσαν σωστά. Πιστεύω ότι δεν χρειάζονται πολλά εδώ, ε; Τέλος πάντων, ας βάλω λίγο Φλωρίδη από τον Ιούνιο του 2011:

Κανένα μνημόνιο δεν μας φταίει. Φταίει ότι παρατηρούμε μέχρι τώρα έλλειψη πολιτικής βούλησης απ΄ όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας

Ας βάλω και λίγη Ντόρα από τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς:

Δεν φταίει το μνημόνιο, φταίει–  

Για να δούμε, ποιος είναι ο κακός βεζύρης Ιζνογκούντ;

–η κυβέρνηση και η εφαρμογή του. Το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε σωστά πέραν του ασφαλιστικού

Τι έκπληξη...



(4) Σημίτης
Α, ώστε το ‘χετε ακούσει κι εσείς, ε; Κάποτε η Ελλάδα στάθηκε τόσο τυχερή ώστε να έχει ένα πρωθυπουργό από το μέλλον. Έναν εκσυγχρονιστή ο οποίος δεν της άξιζε, παραήταν καλός γι’ αυτήν. Και είπεν ο Θεός: γεννηθήτω Κώστας Σημίτης. Και εγένετο Κώστας Σημίτης. Ο οποίος ήταν 100 χρόνια μπροστά – όμως ας μας τα πει καλύτερα ο Γιώργος Σιακαντάρης στην AthensVoice, Δεκέμβρης 2011:

Πίστεψε στη δημιουργική και όχι στην επιδοτούμενη Ελλάδα ... Μπορεί να έγιναν αστοχίες και καθυστερήσεις, μπορεί να μη χτυπήθηκε τόσο πολύ ο κρατισμός όσο έπρεπε, όμως ξεκίνησε μία προσπάθεια 

ΟΚ, ο χαλίφης είναι καλός, έχουμε το πρώτο στοιχείο του μύθου. Λίγο άστοχος, όμως καλός. Όχι επιδοτούμενος αλλά δημιουργικός (ειδικά στη λογιστική). Τουλάχιστον προσπάθησε. Ας μάθουμε τώρα και ποιος είναι ο κακός βεζύρης Ιζνογκούντ:

Αντιτάχθηκαν όσοι θεωρούν πως η Ελλάδα σε γενικές γραμμές ήταν μία καλή κοινότητα (των ορθόδοξων εθνικιστών και των δήθεν αριστερών αντιευρωπαϊστών). Άρα γι’ αυτούς τα πράγματα δεν χρειάζονταν κανένα επαχθή εκσυγχρονισμό. Τι να τον κάνουμε τον εκσυγχρονισμό, είναι ένα κακό πράγμα που μπορεί να μας δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα, να διαταράξει ισορροπίες, να διαταράξει στρωμένες καριέρες κ.λπ. Έτσι εξηγώ την αντίθεση προς τον Σημίτη από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά και από διανοούμενους και καλλιτέχνες. Γιατί δήθεν στον εκσυγχρονισμό υπάρχει ένας εξορθολογισμός και είναι μακριά από το συναίσθημα

Ωραίο. Το φάγαν το παλικάρι οι επιδοτούμενοι και οι ανορθόλογοι συναισθηματικοί. Και οι αδιαφώτιστοι, επίσης: «Τελικά εκείνο που δεν άρεσε είναι η συνέπεια, η συστηματικότητα, η ανάγκη τήρησης των κανόνων και των συμφωνηθέντων. Και κυρίως το διαφωτιστικό πρόταγμα». Ήλιε φονιά, πώς βάσταξες να γίνει το κακό, σκοτώσανε τον σταυραετό και τον αυγερινό, πάνω στο σταυροδρόμι, τον εκσυγχρονισμό...

Θα επανέρθω όμως, θα ψάξω και για άλλα παραδείγματα, παίρνω όρκο ότι έχω συναπαντήσει αυτόν τον ιζνογκουντισμό πάρα πολλές φορές. Όποιος έχει κάτι άλλο υπόψη, ας συνεισφέρει.

(βούτηξα τον ναζί Ιζνογκούντ από το μπλογκ Ocean Swells)