Οι Ανόητοι Που "Δεν Βλέπουν Τα Προφανή"

Μαζεύτηκαν με τις σφυρίχτρες τους για να διαδηλώσουν, πολλοί από αυτούς δεν είχαν ξαναδιαδηλώσει στη ζωή τους. Στην αρχή, εισέπραξαν έντονη ειρωνία για την κυριλέ εικόνα τους: διαδήλωση με γόβες και κουστούμια, γραβάτες, διάλειμμα για λάττε στα γύρω μαγαζιά... είναι σίγουρα ασυνήθιστο. Είχαν σαφή μεσοταξικό χαρακτήρα: σίγουρα η πλειοψηφία από τις σφυρίχτρες δεν ήταν άνθρωποι που δούλευαν χειρωνακτικά, αλλά άνθρωποι που είχαν συνηθίσει σε γραφείο, βιβλία και Η/Υ. Υψηλοί πολιτικοί θεσμοί, που υποτίθεται ότι είναι ουδέτεροι, δεν άντεξαν στον πειρασμό και πήραν θέση υπέρ αυτών. Δεν γνώρισαν αστυνομική καταστολή, η κυβέρνηση αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει χωρίς γκλομπ, ΜΑΤ και δακρυγόνα - οι ίδιοι όμως το προσπέρασαν στο ντούκου αυτό και το ερμήνευσαν ως δικό τους κατόρθωμα, ότι πρώτη φορά γίνεται μια πολιτισμένη διαδήλωση, μια διαδήλωση διαφορετική από τις άλλες. Μαζί τους συν-σφύριξαν και μερικά γνωστά πολιτικά καθάρματα, όμως αυτούς δεν τους πείραξε πολύ, δεν αγανάκτησαν ιδιαίτερα που βρέθηκαν να συμπορεύονται με αχρείους της πολιτικής. Διότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: έβλεπαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως ανόητους που «δεν καταλαβαίνουν τα προφανή» και κατέστρεφαν τη χώρα, οπότε έπρεπε να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατό.

Όχι, δεν μιλάω για τους Μένουμε Ευρώπη στην Ελλάδα. Μιλάω για τους μοναρχικούς («Κίτρινους») της Ταϊλάνδης. Και τις σφυριχτρικές συγκεντρώσεις τους το φθινόπωρο του 2014 που κατάφεραν να οδηγήσουν τη χώρα σε εκτροπή και να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση:

«Είμαστε εδώ για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας από την πλειοψηφία. Ως το πιο σημαντικό, μορφωμένο και ευκατάστατο 29% της χώρας, δεν θα ηρεμήσουμε μέχρι να επιβάλουμε το δικαίωμά μας να κυβερνήσουμε ως η δικαιωματική μειονότητα. Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από καλούς ανθρώπους που νοιάζονται για όλους, όχι μόνο για τον εαυτό τους. Κι εμείς, το 29%, είμαστε εδώ για να αντιπροσωπεύσουμε τα συμφέροντα όλων, είτε τους αρέσει είτε όχι» (η ιστοσελίδα είναι σατιρική, σαν το The Onion).  

Για την ιστορία, η πόλωση και το μίσος ανέβαινε κατακόρυφα στις συγκεντρώσεις των μοναρχικών. Όπως και ο σεξισμός: ξεκίνησε από αστειάκια και υπονοούμενα, όμως σύντομα τα σχόλια για τις γυναίκες των πολιτικών τους αντιπάλων, ειδικά γι’ αυτές, άρχισαν να φτάνουν σε επίπεδο γηπεδικής καφροσύνης. Όπως και η νοοτροπία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, στο κάτω-κάτω, ήταν ένα μάτσο ανόητοι που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ούτε τα προφανή, κατέστρεφαν τη χώρα. Ήταν καλό και σωστό να απομακρυνθούν πριν φέρουν τον τελειωτικό όλεθρο. Και καθότι οι μοναρχικοί δεν μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό με τις εκλογές και τις κάλπες, άρχισε να μην τους κακοφαίνεται πολύ το να κλέψουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Με τη στήριξη υψηλών πολιτικών θεσμών που, υποτίθεται, είναι ουδέτεροι, οι μοναρχικοί άρχισαν να αισθάνονται όλο και περισσότερο ότι πρόκειται για ειδική περίσταση που απαιτεί ειδικά μέσα, ότι δεν υπάρχει αντίφαση στο να ζητάς να σώσεις τη δημοκρατία βάζοντάς την στον γύψο, ούτε στο να γίνεσαι κάφρος για να υπερασπιστείς την ανώτερή σου καλλιέργεια, γνώση και μορφωτικό επίπεδο.

Στο κάτω-κάτω, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι δεν ήταν άνθρωποι που μπορείς να συζητήσεις μαζί τους, ήταν επικίνδυνοι ανόητοι που «δεν βλέπουν τα προφανή».