Από τη βραβευμένη έρευνα της K. Monroe, The Heart of Altruism (1996), Κεφ. 10:
Μπέτε (Γερμανίδα που διέσωσε Εβραίους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο): Ξέραμε τι θα συνέβαινε αν μας ανακάλυπταν. Θα μας έπαιρναν για εκτέλεση, κι εμάς και τα παιδιά μας. Το ξέραμε καλά αυτό. Αλλά όταν στέκονται στην πόρτα σου, με τη ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή, τι άλλο να κάνεις; Δεν γίνεται να τους εγκαταλείψεις.
Μπερτ (Ολλανδός που διέσωσε Εβραίους): Βοηθάς τους ανθρώπους γιατί είσαι κι εσύ άνθρωπος και βλέπεις ότι υπάρχει ανάγκη. Υπάρχουν πράγματα σ’ αυτή τη ζωή που πρέπει να τα κάνεις και τα κάνεις.
Λεόνι (Ολλανδή που διέσωσε Εβραίους): Όταν ένας άνθρωπος είναι αιμόφυρτος στο χώμα, πας και βοηθάς.
Μαργκώ (Ολλανδή που διέσωσε Εβραίους): Είναι σχεδόν αδύνατο να μη βοηθήσεις. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, να εγκαταλείψεις κάποιον που κινδυνεύει. Δεν γίνεται.
Η K.Monroe επισημαίνει πως όλοι οι διασώστες όταν ρωτήθηκαν γιατί ριψοκινδύνευσαν τη ζωή τους να σώσουν αγνώστους, απάντησαν: «Μα τι άλλο να ‘κανα; Άνθρωποι ήταν, σαν κι εσένα, σαν κι εμένα».
Σε αντιδιαστολή, άλλοι που έβλεπαν τη δίωξη των Εβραίων και δεν έκαναν τίποτα, όταν ρωτήθηκαν σχετικά απάντησαν: «Μα τι να ‘κανα; Ήμουν μόνος απέναντι στους Ναζί».
Λοιπόν δεν είναι η νίκη, δεν αγωνιζόμαστε για τη νίκη. Είναι ότι ορισμένα πράγματα στη ζωή πρέπει να τα κάνεις. Άσχετα αν κερδίσεις, χάσεις ή τσακιστείς εντελώς. Αν αρχίσεις και σκέφτεσαι με όρους πιθανοτήτων και επιτυχίας, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κερδίσεις... άστα να παν. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα καταλήξεις στο: «Μα τι να ‘κανα; Ήμουν μόνος απέναντι στους Ναζί». Θα βρεις τρόπο να το εκλογικεύσεις.
Οι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που έχουν αξία. Όταν ξέρεις ότι το παιχνίδι είναι σικέ, το έστησε ο Αχιλλέας Μπέος, ο διαιτητής είναι πληρωμένος, κι όμως συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, τότε μόνο έχει αξία. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες.
Μετά από χρόνια, θα κοιτάμε πίσω τη ζωή μας και θα ανακαλύπτουμε ελάχιστα από αυτά που τώρα θεωρούμε σημαντικά και πολύτιμα. Θα χαθούν τα πάντα αφήνοντας μόνο μια φτωχή ανάμνηση. Όλα φεύγουν... Όμως οι χαμένοι αγώνες θα μείνουν! Οι στιγμές που συνέχισες να αγωνίζεσαι ενώ ήξερες ότι το παιχνίδι είναι χαμένο, θα ζούνε ολοζώντανες στη μνήμη, σαν να ‘ταν χθες. Θα γίνουν η δική σου προσωπική αιωνιότητα (αυτό που ο Κίρκεγκορ έλεγε κάπου: «να ζήσεις την αιωνιότητα εδώ, σ’ αυτή τη ζωή»).
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
...........................................
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
Κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Μπέτε (Γερμανίδα που διέσωσε Εβραίους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο): Ξέραμε τι θα συνέβαινε αν μας ανακάλυπταν. Θα μας έπαιρναν για εκτέλεση, κι εμάς και τα παιδιά μας. Το ξέραμε καλά αυτό. Αλλά όταν στέκονται στην πόρτα σου, με τη ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή, τι άλλο να κάνεις; Δεν γίνεται να τους εγκαταλείψεις.
Μπερτ (Ολλανδός που διέσωσε Εβραίους): Βοηθάς τους ανθρώπους γιατί είσαι κι εσύ άνθρωπος και βλέπεις ότι υπάρχει ανάγκη. Υπάρχουν πράγματα σ’ αυτή τη ζωή που πρέπει να τα κάνεις και τα κάνεις.
Λεόνι (Ολλανδή που διέσωσε Εβραίους): Όταν ένας άνθρωπος είναι αιμόφυρτος στο χώμα, πας και βοηθάς.
Μαργκώ (Ολλανδή που διέσωσε Εβραίους): Είναι σχεδόν αδύνατο να μη βοηθήσεις. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, να εγκαταλείψεις κάποιον που κινδυνεύει. Δεν γίνεται.
Η K.Monroe επισημαίνει πως όλοι οι διασώστες όταν ρωτήθηκαν γιατί ριψοκινδύνευσαν τη ζωή τους να σώσουν αγνώστους, απάντησαν: «Μα τι άλλο να ‘κανα; Άνθρωποι ήταν, σαν κι εσένα, σαν κι εμένα».
Σε αντιδιαστολή, άλλοι που έβλεπαν τη δίωξη των Εβραίων και δεν έκαναν τίποτα, όταν ρωτήθηκαν σχετικά απάντησαν: «Μα τι να ‘κανα; Ήμουν μόνος απέναντι στους Ναζί».
Λοιπόν δεν είναι η νίκη, δεν αγωνιζόμαστε για τη νίκη. Είναι ότι ορισμένα πράγματα στη ζωή πρέπει να τα κάνεις. Άσχετα αν κερδίσεις, χάσεις ή τσακιστείς εντελώς. Αν αρχίσεις και σκέφτεσαι με όρους πιθανοτήτων και επιτυχίας, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κερδίσεις... άστα να παν. Δεν υπάρχει περίπτωση, θα καταλήξεις στο: «Μα τι να ‘κανα; Ήμουν μόνος απέναντι στους Ναζί». Θα βρεις τρόπο να το εκλογικεύσεις.
Οι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που έχουν αξία. Όταν ξέρεις ότι το παιχνίδι είναι σικέ, το έστησε ο Αχιλλέας Μπέος, ο διαιτητής είναι πληρωμένος, κι όμως συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, τότε μόνο έχει αξία. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες.
Μετά από χρόνια, θα κοιτάμε πίσω τη ζωή μας και θα ανακαλύπτουμε ελάχιστα από αυτά που τώρα θεωρούμε σημαντικά και πολύτιμα. Θα χαθούν τα πάντα αφήνοντας μόνο μια φτωχή ανάμνηση. Όλα φεύγουν... Όμως οι χαμένοι αγώνες θα μείνουν! Οι στιγμές που συνέχισες να αγωνίζεσαι ενώ ήξερες ότι το παιχνίδι είναι χαμένο, θα ζούνε ολοζώντανες στη μνήμη, σαν να ‘ταν χθες. Θα γίνουν η δική σου προσωπική αιωνιότητα (αυτό που ο Κίρκεγκορ έλεγε κάπου: «να ζήσεις την αιωνιότητα εδώ, σ’ αυτή τη ζωή»).
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
...........................................
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
Κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αδερφέ, δεν ξέρω τούτο το φεγγάρι
Στης καρδιάς της άδειας τη φυρονεριά
Πούθε τάχει φέρει, πούθε τάχει πάρει
Φωτεινά στην άμμο, χνάρια σαν κεριά.