Le Héros Du Jour

«Αν έφευγα εκείνη τη βραδιά, θα γινόμουν ήρωας για δυο–τρεις μέρες». Εκείνη η βραδιά ήταν η 12η Ιουλίου του περασμένου καλοκαιριού και ο παρολίγον ήρωας ήταν ο πρωθυπουργός μας, εξομολογούμενος σε ντοκιμαντέρ του Paul Mason. «Θα ήταν καταστροφικό. Όχι μόνο για μένα αλλά για την πλειοψηφία των Ελλήνων. Η καρδιά μου είπε όχι αλλά το μυαλό μου έλεγε πως έπρεπε να βρούμε μια λύση. Αν έφευγα θα κατέρρεαν οι τράπεζες και η οικονομία» κ.λπ., γνωστά όλα αυτά.

Δεν ξέρω αν το παρατήρησε κανείς, όμως η συλλογιστική Τσίπρα είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Θούριο του Ρήγα (που τόσο πολύ υποστήκαμε στα χρόνια του σχολείου). Δηλαδή, σκεφτείτε λίγο τον Θούριο πάνω στη μενουμευρωπαϊκή νοοτροπία:

Κάλλιο σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή
Παρά για μία ώρα ελεύθερη ζωή.

Καλύτερα να ζήσεις κι ας είσαι στη σκλαβιά
Ακόμα κι αν σε ψένουν καθ’ ώραν στην φωτιά
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης, δανειστής
Να μείνεις στην Ευρώπη, να μην καταστραφείς.

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
Κι Αγράφων τα ξεφτέρια: σταθήτε φρόνιμοι
Καλύτερα οφφικιάλος σε ξένους βασιλείς
Παρά απ’ την Ευρώπη έξω να πεταχτείς.

Γιατί όσοι το τολμήσουν να τους αντισταθούν,
Εκείνοι, δίχως άλλο, θα εκπαραθυρωθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά,
Λουφάξτε σταις σπηλιές σας, μη βγάλετε μιλιά.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
Το αίμα σας κι αν βράζει με δίκαιον θυμόν,
Δουλέψτε όλη ημέρα και βγάλτε τον σκασμό,
Χρειάζονται θυσίες πολλές για το ευρώ.

Δεν κάνεις επανάσταση έτσι... Διότι περίπου όλες οι εξεγέρσεις κι οι επαναστάσεις της ιστορίας ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο: από μια χούφτα τρελούς που είπαν «ως εδώ!». Που πήραν μια απόφαση με την «καρδιά», όχι με το «μυαλό» (κατά την ορολογία Τσίπρα). Και κατόπιν τράβηξαν κόσμο στο εξεγερτικό–επαναστατικό όραμα όχι γιατί έπεισαν ότι υπάρχει εναλλακτική, αλλά γιατί τον συγκίνησαν και τον έκαναν να σκέφτεται, «εγώ παραμένω δούλος ενώ αυτοί είναι ελεύθεροι, έστω για δυο–τρεις μέρες...».

Οι εξεγέρσεις–επαναστάσεις ξεκινάνε από αντι-Τσίπρες. Σε όσες από αυτές τελικά πετυχαίνουν (διότι οι περισσότερες συνήθως πνίγονται στο αίμα), έρχεται κάποια στιγμή ένα Ντιεν Μπιεν Φου, μια κρίσιμη επιτυχία, η οποία δημιουργεί ορατή εναλλακτική. Από το Ντιεν Μπιεν Φου και μετά, αρχίζει να γίνεται και ορθολογική η ένταξη στο εξεγερτικό–επαναστατικό όραμα, απόφαση και του «μυαλού» πλέον, όχι μόνο της «καρδιάς» (πάντα με την ορολογία Τσίπρα). Στην αρχή όμως δεν υπάρχει εναλλακτική, δίνεις έναν χαμένο αγώνα. Και στην πορεία βρίσκεις κόσμο, βοήθεια, συμπαράσταση όχι επειδή πείθεις, αλλά επειδή συγκινείς.

Ένα μικρό δείγμα από αυτή τη μη–ορθολογική συγκίνηση που δημιουργούν οι (παραλίγο) ήρωες των τριών ημερών, αυτοί που δίνουν έναν χαμένο αγώνα:

- Συγκεντρώσεις συμπαράστασης σε όλη την Ευρώπη υπέρ της Ελλάδας του ΟΧΙ

- Σε όλο τον κόσμο συγκεντρώσεις συμπαράστασης υπέρ της Ελλάδας του ΟΧΙ

- Το ΟΧΙ γίνεται διεθνής λέξη (κυρίως ως Oxi στα αγγλικά)

- Διέκοψαν την ομιλία της Μέρκελ και είπαν ΟΧΙ

- Το ΟΧΙ πάνω στο γραφείο του Σόιμπλε

- Μηνύματα, συγκεντρώσεις συμπαράστασης και ψηφίσματα παντού υπέρ του ΟΧΙ

- Και ο ΠΑΟΚ ψηφίζει ΟΧΙ

The rest is history. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να δώσω στον Τσίπρα είναι ότι δεν βρήκε απέναντί του σφοδρές λαϊκές αντιδράσεις μετά τον «έντιμο συμβιβασμό» του. Ο κόσμος της Ελλάδας λούφαξε μαζί με τον πρωθυπουργό του. Έφτασαν πολύ κοντά όμως δεν έκαναν το καθοριστικό βήμα. Αν θέλω να είμαι δίκαιος, ό,τι πω για τον Τσίπρα θα πρέπει να το πω και για τους περισσότερους Έλληνες, για τον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο (κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτο).

Όμως έχει αξία να κάνεις άλμα στο κενό, να γίνεσαι ήρωας των τριών ημερών, να δίνεις χαμένους αγώνες όταν ξέρεις ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα το πληρώσεις ακριβά;... Απαντώ για μένα, για τον Ηλία και μόνο, δεν εμποδίζω τον αναγνώστη να δώσει διαφορετική απάντηση:

- Τι άλλο έχει αξία;

Ταιριάζει να κλείσω αυτήν την ανάρτηση με David Bowie, πέθανε και πρόσφατα: We can be heroes just for one day