Η Υπέρτατη Δημοκρατία
Υπάρχει ένας θρύλος, το Φλεγόμενο Άστρο, που αποδίδεται στους ινδιάνους Kiowa. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου, λέγεται ότι έλεγαν, βρίσκεται λίγο πάνω από τον αριστερό του ώμο, οπότε αν τεντώσει κάποιος το αριστερό του χέρι πίσω και προς τα πάνω, η παλάμη του θα βρεθεί μέσα στο θάνατό του. Όταν λοιπόν σε κάποιον εμφανιστεί ένα Φλεγόμενο Άστρο επάνω από τον αριστερό του ώμο, αυτό είναι προάγγελος θανάτου κι όλοι καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος βρίσκεται στα τελευταία του. Ο Elvis έχει τραγουδήσει αυτόν τον θρυλούμενο θρύλο στο ομώνυμό του τραγούδι.
Όταν ήμασταν είκοσι χρονών, θάνατος δεν υπήρχε – ή κι αν υπήρχε, αφορούσε κάποιους άλλους, κάπου αλλού, πολύ μακριά, σίγουρα όχι εμάς. Εμείς ήμασταν αθάνατοι. Μέχρι που μια μέρα συνειδητοποιήσαμε με τραγικό τρόπο ότι η ερμηνεία μας για την πραγματικότητα θα πρέπει να συμπεριλάβει και την υπέρτατη δημοκρατία του θανάτου. Κάπου εκεί πρέπει να ήταν που άρχισε ο καθένας μας να κάνει ορισμένες σκέψεις και για το μετά του θανάτου, αν υπάρχει κάποιου είδους συνέχεια της ύπαρξης πέρα από τον τάφο κ.λπ. Σχεδόν πάντα οι σκέψεις αυτές κατέληγαν στη διαπίστωση ότι όλα είναι θέμα πίστης και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει στα σίγουρα.
Ισχυρίζομαι ότι δεν είναι έτσι. Ισχυρίζομαι ότι όλοι μας πιστεύουμε σε κάποια συνέχεια μετά τον θάνατο, ακόμα κι αν δεν το ομολογούμε ούτε καν στους εαυτούς μας. Περισσότερα γι' αυτό παρακάτω.
Πρώτα μια παρένθεση. Συχνά ακούω το επιχείρημα: “Μετά το θάνατο, η ανυπαρξία. Όπως ακριβώς δεν υπήρχαμε πριν γεννηθούμε, έτσι και δε θα υπάρχουμε αφότου πεθάνουμε”. Δεν το βρίσκω καθόλου πειστικό. Αυτοί που το λένε, παραβλέπουν ένα απλό γεγονός, ότι όλοι ανακαλύψαμε τον εαυτό μας στην ηλικία των δύο, τριών, τεσσάρων χρονών, με τις πρώτες αναμνήσεις μας. Υπήρχαμε όμως και πριν, μπορεί μάλιστα να ήμασταν και πολύ ευτυχισμένα μωρά, αλλά δεν έχουμε αναμνήσεις από την εντελώς βρεφική μας ηλικία. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο λειτουργεί η μνήμη και η συνείδηση του εαυτού (ποιος ξέρει, αλήθεια;), όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι ναι, μπορείς να υπάρχεις και να μην το θυμάσαι αργότερα. Ίσως μάλιστα μπορείς να υπάρχεις και να μην το ξέρεις ούτε την ίδια στιγμή. Η σκέψη κι η μνήμη δεν είναι οι καλύτεροι οδηγοί για τα θέματα της ύπαρξης. Κάθε νεογέννητο μωρό αποτελεί και μια ασέβεια προς το καρτεσιανό Σκέφτομαι Άρα Υπάρχω. Όπως γνωρίζουν καλά όλες οι μαμάδες, για τα μωρά ισχύει Θηλάζω Άρα Υπάρχω.
Ένα Τριήμερο Στη Βέροια
Ας επιστρέψουμε όμως στο αρχικό θέμα με ένα παράδειγμα: είχα αναφέρει σ' αυτήν την παλιά ανάρτηση (“Γιάννης Ντικ & Φίλιπ Σκαρίμπας”) για το σύνδρομο Capgras. Εν συντομία, πρόκειται για σύμπτωμα σχιζοφρένειας κατά το οποίο ο ασθενής θεωρεί ότι οικεία πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός του έχουν αντικατασταθεί από απατεώνες. Δεν είναι αυτός ο σύζυγος, αδερφός, γιος μου κ.λπ., κάποιος άλλος πήρε τη θέση του, κάποιος που του μοιάζει τέλεια. Η σύγχρονη νευρολογία ερμηνεύει το σύνδρομο C ως εγκεφαλική ασυνεννοησία: υπάρχει η οπτική αναγνώριση του οικείου προσώπου από τον βρεγματικό νεοφλοιό, όμως το λιμβικό σύστημα του εγκεφάλου (η αμυγδαλή κατά βάση) δεν πυροδοτεί τα θετικά συναισθήματα που κανονικά θα συνόδευαν αυτήν την αναγνώριση. Ή, αν αυτά πυροδοτούνται, καταπνίγονται και δε συνδυάζονται με την οπτική αναγνώριση. Κάτι που σημαίνει ότι βλέπουμε τον σύζυγο, αδερφό, γιο μας κ.λπ., δε νιώθουμε όμως τίποτα. Λες και βλέπουμε ένα αδιάφορο πρόσωπο στο δρόμο. Ένα μέρος του εαυτού μας καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά κι ο εγκέφαλος βολεύει αυτήν την ανησυχία με την “εύλογη” ερμηνεία, ότι αυτός που βλέπω δεν είναι στην πραγματικότητα ο γνωστός μου/φίλος μου/αδερφός μου/γιος μου/σύζυγός μου κ.λπ. Μπορεί εξωτερικά να είναι ίδιος, εσωτερικά όμως είναι κάποιος άλλος. Κάποιος που πήρε τη θέση του.
Αναφέρω το σύνδρομο C ως παράδειγμα και μόνο, για να δείξω ότι λειτουργούμε ως σύνθεση από στοιχειωδέστερες τάσεις, ορμές, αισθήματα κ.λπ. Είμαστε συνισταμένες από πολλές συνιστώσες. Η σκέψη και η αντίληψή μας δεν είναι κάτι ενιαίο και ομογενές. Όχι. Είμαστε ΣΥΡΙΖΑ, σύνθεση πολλών ανεξάρτητων τάσεων, κι όχι παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, ισοπέδωση εκ των άνω στην προεδρική γραμμή του νεοφλοιού.
Η συγκρότηση του μέσα ΣΥΡΙΖΑ ολονών μας μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη. Όταν σε κάποιον άνθρωπο, ο μέσα Κουβέλης αποχωρεί κι ανεξαρτητοποιείται από τον μέσα Τσίπρα, τότε λέμε ότι αυτός είναι “σχιζοφρενής” ή “νευρωτικός” ή παρουσιάζει κάποια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά. Σε αντίθεση μ' αυτόν, όλοι εμείς οι νορμάλ άνθρωποι (μη γελάς, σε βλέπω) καταφέρνουμε και κρατάμε τα εσωτερικά μας ξεκατινιάσματα εντός των συνεδριάσεων της μέσα Κουμουνδούρου, βγάζουμε τέλος πάντων προς τα έξω μια συνεπή εικόνα.
Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι υπάρχει μία συγκεκριμένη συνιστώσα μέσα μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας, για το οποίο είτε πεθάνουμε είτε πάμε ένα τριήμερο στη Βέροια, είναι ένα και το αυτό. Υπάρχει μέσα μας η πεποίθηση ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα, ότι κάτι συνεχίζει και πέραν του τάφου – όπως ακριβώς κι ένα τριήμερο στη Βέροια δεν είναι το τέρμα. Και φυσικά αυτό το κομμάτι του εαυτού μας, αυτή η συνιστώσα, παίζει το ρόλο της στη σύνθεση της τελικής συνισταμένης.
Για να ανιχνεύσουμε αυτή τη συνιστώσα, δε χρειάζεται να καταφύγουμε σε έρευνες της νευροεπιστήμης αλλά απλώς να κοιτάξουμε γύρω μας. Κάνουμε ασφάλειες ζωής, ενώ από αρχαιοτάτων χρόνων κάνουμε διαθήκες κι αφήνουμε κληρονομιές. Μας ενδιαφέρει πεθαίνοντας να μείνουν τα πράγματα πίσω μας όσο το δυνατόν πιο τακτοποιημένα. Όπως ακριβώς όταν φεύγουμε για ένα τριήμερο στη Βέροια κι αφήνουμε τα πράγματά μας νοικοκυρεμένα, χωρίς εκκρεμότητες, το ίδιο συμβαίνει και με το θάνατό μας. Σκεφτείτε το λίγο. Το επιχείρημά μου είναι ότι αν πραγματικά πιστεύαμε με όλη την ύπαρξή μας πως ο θάνατος είναι το τέρμα και μετά η ανυπαρξία, δε θα νοιαζόμασταν να κάνουμε ασφάλειες ζωής και διαθήκες, δε θα μας περνούσε καν απ' το μυαλό ν' αφήσουμε περιουσία στους απογόνους και τα πράγματα πίσω μας όσο το δυνατόν πιο μαζεμένα. Δε θα νοιαζόμασταν καν για τη φήμη μας. Όχι, αυτά ταιριάζουν περισσότερο σε κάποιον που μεταναστεύει και δεν ξαναγυρίζει, one-way ticket. Εμείς όμως ενδιαφερόμαστα να φύγουμε και να μην αφήσουμε πίσω μας συντρίμια.
Το Μη-Μετρήσιμο
Ίσως με κατηγορήσετε ότι το επιχείρημά μου δεν έχει να κάνει με περιγράψιμα δεδομένα, μετρήσιμες ενδείξεις και φαινόμενα. Πράγματι, είναι αλήθεια! Σκεφτείτε όμως πόσα πολλά πράγματα στη ζωή μας δεν είναι περιγράψιμα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ασαφή και νεφελώδη. Προσπαθήστε να περιγράψετε πώς δένουμε τη γραβάτα μας ή τα κορδόνια των παπουτσιών μας. Πώς πιάνουμε μια μελωδία και την αναπαράγουμε τραγουδώντας την. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ σαφή, πολύ συγκεκριμένα, κι όμως δεν είναι καθόλου περιγράψιμα – ή, έστω, η περιγραφή έρχεται κατόπιν εορτής, δεν αποτελεί μέρος της φυσιολογικής σύλληψης αυτών των πραγμάτων. Πρώτα πιάνουμε τη μελωδία και την τραγουδάμε χωρίς να εξετάζουμε καθόλου όγδοα και παρεστιγμένα τέταρτα, χωρίς να σκεφτόμαστε καθόλου υφέσεις, διέσεις και ελλιπή μέτρα, και μετά τη γράφουμε σε παρτιτούρα. Πρώτα κατανοούμε τον κόμπο της γραβάτας και των παπουτσιών, και μετά τον σχεδιάζουμε στο χαρτί με οδηγίες και βελάκια. Το μη-περιγράψιμο, το μη-μετρήσιμο παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το επιχείρημά μου. Δε ζητώ να το ασπαστείτε άκριτα, αλλά παίξτε λίγο μαζί του, βάλτε το στην άκρη της γλώσσας σας και δοκιμάστε το, όπως ακριβώς δοκιμάζετε διάφορες μελωδίες μέχρι να πετύχετε τη σωστή. Αν πραγματικά πιστεύαμε με όλη την ύπαρξή μας ότι ο θάνατος είναι το τέρμα, τότε δε θα νοιαζόμασταν να κάνουμε ασφάλειες ζωής και διαθήκες, δε θα νοιαζόμασταν για το τι αφήνουμε πίσω μας, ούτε για τη φήμη μας θα νοιαζόμασταν, για τίποτα. Ίσως να μη μιλούσαμε καν για τον θάνατο, να ήταν ένα τυφλό σημείο στη σκέψη μας, με τον ίδιο τρόπο που και το σημείο των 10 περίπου εκατοστών μπροστά από τη μύτη μας, είναι ένα τυφλό σημείο για την όρασή μας. Δε θα είχαμε καν λέξη για τον θάνατο.
Για τον θάνατο; Ή μήπως για το τριήμερο ταξιδάκι στη Βέροια;...
Για να αποκομίσετε τη βέλτιστη αισθητική απόλαυση από την παρούσα ανάρτηση, συνιστάται Internet Explorer 6 ή μεγαλύτερη έκδοση και παράλληλη ακρόαση Νίκου Ζιώγαλα: Βέροια Πόλη Μαγική.
Παντως, οταν πηγαινω μικρα ταξιδια, μπορει να ξεχασω και το θερμοσιφωνο ανοιχτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω ότι έχεις καταπιαστεί με την παράδοση των Απάτσι. Κάτι που δεν έχω κάνει αν και οι μυθολογίες είναι αγαπημένη μου ασχολία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως φημολογείται πως ο Καρτέσιος είπε το "Σκέφτομαι άρα Υπάρχω" ενώ ήταν σε κόμμα. :Ρ
Όσον αφορά τις ψυχικές ασθένειες, είναι πολύ ενδιαφέρον το Διπολικό Σύνδρομο. Το οποίο πριν φτάσει - όχι πάντα από ότι έχω καταλάβει - στην σχιζοφρένεια/κατάθλιψη - έχει περάσει από στάδιο πνευματικού οργασμού κατά κάποιο τρόπο. Γεμάτος από αγάπη, κατανοείς τον διπλανό σου σε ένα επίπεδο που είσαι ικανός να τον κάνεις να κλάψει.
Από συζητήσεις και γνωρίζοντας περιπτώσεις, μπορείς να βιώσεις αυτή την κατάσταση νιρβάνας και να γίνεις από κει κι έπειτα άλλος άνθρωπος. Ενδεχομένως, οι άγιοι και πνευματικοί να είχανε βιώσει τέτοιες εμπειρίες.
Αυτή την εμπειρία και την ίδια ακριβώς πνευματική διαύγεια μπορείς να την βιώσεις μέσω του γιόγκα, μέσω της Μεσκαλίνης, μέσω των μανιταριών, του MDMA κι ακόμη μέσα από το χασίσι.
Πρακτικές θρησκειών δηλαδή ανά τον κόσμο, όπου για να αποκτήσεις επίγνωση, για να γίνεις ένα με τον κόσμο και να περάσεις την δοκιμασία να δείς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, επιστρατεύονταν ναρκωτικά και παραισθησιογόνα.
Βλέπε τους σαμάνους ανά τον κόσμο και τους ινδιάνους. Ενδιαφέρον έχει το έργο του Καστανέντα καθώς και οι κομικ αναζητήσεις εσωτερισμού του Jodorowsky, ο οποίος επηρέασε και τον Moebius. Όπου στην ταινία Blueberry - μυστικιστική μεταφορά της σειράς κόμικ του - ο ήρωας πρέπει να περάσει την εμπειρία των παραισθησιογώνων για ν' αντιμετωπίσει τους εχθρούς του, αφού έχει αντιμετωπίσει πρώτα τον εαυτό του.
Αλίμονο αν η σοφία και η πνευματική ωρίμανση δεν έρχονται από ντόπα αλλά πρέπει να υπάρχει η προδιάθεση.
Πρέπει να ήταν καλά στην Βέροια τελικά. Εγώ την κάνω για Αγκίστρι τώρα στο τσακ μπαμ για 3ήμερο.
Δοκίμασα το επιχείρημα στην άκρη της γλώσσας, και έχει καλή γεύση. Ναι, προφανώς (προφανώς;) κάποια άκρη του μυαλού πιστεύει στην αθανασία. Από την άλλη, σκέφτομαι, δεν είναι η γνώση του θανάτου ακριβώς που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα; Δεν είναι αυτή στη βάση κάθε ηθικής, ας πούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα εγείρεται όταν ο μικρος ανθρωπος δεν εχει εξοικειωθει με το θανατο απο νωρις. Αυτο συμβαινει σε κοινωνιες που εχουν απομακρυνθει απο τη φυση, όπου τα νοσοκομεια ειναι εργαστηρια παραγωγης νεκρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις πρωτογονες κοινωνιες, απλως ο θανατος ηταν κατι τι ανεξηγητο και για τουτο μυστηριο, οπότε ηταν μια (ακομα) ευκαιρια χαλιναγωγησης των μαζων. Ενας φοβος ακομα, τον οποοιο εκμεταλλευτηκαν καταλληλα οι εξουσιες -κυριως η θρησκεια.
Το "μη-μετρησιμο" θα το ελεγα "απροσδιόριστο".
Εχω αναμνησεις απο πολυ πρώιμη βρεφικη ηλικια, αρα άκυρον το οτι τα μωρα δεν σκεφτονται. Σκεφτονται και αντιλαμβανονται αρκετα καθαρα, ολιγον τι απροσδιοριστα ομως... με πολλα ερωτηματικα, δλδ.
..επεται συνεχεια ΑΝ..
Συνεχιζω, παντως:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγωνια/φοβος του θανατου ως τελος, μπορει να αποβληθει και οταν συμβαινει αυτο, οταν σκεφτει το μυαλο πως "μετα" γινεται το κορμι τροφη για ζαρζαβατικα, όλα ειναι πολυ ξεκουραστα. Ολα στο μυαλο ειναι, αυτη ειναι η αληθεια την οποια "κατεκτησα" 4 χρονων νηπιο, χαρη στον πατερα μου. Βαριεμαι ομως να ξαναγραφω την ιστοριουλα... Οποιος δεν την ξερει, ας ενημερωσει.
Μακροπρόθεσμα, είμαστε όλοι ΚΟΔΗΣΟ και δεν το ξέρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εδώ είναι το πεδίο της τελευταίας σου μάχης", είπε. "Όπου κι αν βρίσκεσαι, εδώ είναι που θα 'ρθεις για να πεθάνεις. Κάθε πολεμιστής έχει έναν τόπο για να πεθάνει. Έναν τόπο για τον οποίο έχει μια προδιάθεση, που είναι γεμάτος από μνήμες που δεν μπορεί να ξεχάσει, όπου σημαντικά γεγονότα έχουν αφήσει το σημάδι τους, έναν τόπο όπου έχει γίνει μάρτυρας θαυμάτων, όπου του αποκαλύφθηκαν μυστικά, έναν τόπο όπου έχει φυλάξει την προσωπική του δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στο τέλος, μια μέρα που ο χρόνος του πάνω στη γη έχει τελειώσει και νοιώθει το χτύπημα του θάνατού του στον αριστερό του ώμο, το πνεύμα του, που είναι πάντα έτοιμο, πετάει στον τόπο της προδιάθεσής του κι εκεί ο πολεμιστής χορεύει για το θάνατό του.
(Mου το θύμισες με τον αριστερό ώμο).
Δε μου αρέσει αυτή η φράση: "ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα επειδή έχει γνώση του θανάτου του". Τα ζώα που έχω γνωρίσει, βλέπω ότι ασχολούνται συνεχώς με σοβαρά πράγματα. Τρώνε, κοιμούνται, παίζουν, κυνηγούν, οριοθετούν χώρους, ερωτοτροπούν, εξερευνούν κ.λπ. Σαν να μη θέλουν να σπαταλήσουν ούτε λεπτό σε βλακείες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άνθρωποι, από την άλλη, λειτουργούν σαν να είναι αθάνατοι. Βλέπουν TV, διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες, τσατίζονται με τον Άνθιμο και τον Πρετεντέρη, ασχολούνται με τον γείτονα που κατεβάζει τα σκουπίδια με τις παντόφλες, παίζουν με το κινητό τους, εξοργίζονται με το παραμικρό κ.λπ.
Ποιος έχει επίγνωση του θανάτου και ποιος όχι;
Εξάλλου:
- Σκίουρος προστατεύει το σώμα του νεκρού του φίλου από τις κουρούνες (εδώ)
- Ελέφαντες επιδεικνύουν συμπεριφορά πένθους πάνω από τα οστά ενός πεθαμένου συντρόφου τους (εδώ)
- Ομοίως κι εδώ
- Γάτος προσπαθεί να συνεφέρει την τραυματισμένη (;) / νεκρή (;) του φίλη (εδώ)
- Χιμπαντζής πενθεί ένα νεκρό θηλυκό της αγέλης (εδώ) + ενδείξεις για ύπαρξη θρησκείας / θρησκευτικής σκέψης στα ζώα.
Τώρα, σε μένα είναι σαφές ότι υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μας για το οποίο θάνατος = τριήμερο ταξιδάκι. Προσπάθησα να παρουσιάσω το σκεπτικό μου. Δεν ξέρω, ο καθένας ας αναλογιστεί κι ας βγάλει τα συμπεράσματά του για το ότι νοιαζόμαστε να κάνουμε ασφάλειες ζωής, διαθήκες, νοιαζόμαστε για τη μεταθανάτια φήμη μας, να μην αφήσουμε πίσω μας συντρίμια όταν φύγουμε κ.λπ., τι σημαίνουν όλα αυτά (αν σημαίνουν κάτι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε πάντως ότι υπάρχουν και χειρότερα από το θάνατο.
Ναι, σχεδόν με έπεισες. Αλλά μιλούσα για τη γνώση του δικού μας θανάτου, όχι των άλλων. Βέβαια, ξανασκέφτομαι τώρα, μιλάμε για λίγο διαφορετικά πράγματα. Εσύ λες για τη βεβαιότητα του θανάτου ως τέλος, εγώ για τη γνώση του ερχομού του ως κάτι -κάτι που μπορεί και να ξεπερνιέται, ας πούμε, σε μια κάποια αιωνιότητα, ή μέσα από τη συνέχεια ας πούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, για παράδειγμα, θεωρώ ότι συμφιλιώθηκα *κάπως* με το θάνατο (των άλλων) σε έναν επιτάφιο στη Σάμο, όταν σταμάτησε για να ψάλλει προς τους νεκρούς στο κοιμητήρι. Δεν πίστεψα στη μετά θάνατον, απλά αισθάνθηκα την ατέλειωτη αλυσίδα των γενεών, ή κάτι τέτοιο.
Το Διπολικό Σύνδρομο είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση, κάτι σαν μια καταραμένη ευλογία. Ή μια ευλογημένη κατάρα. Δεν ξέρω κατά πόσο σχετίζεται με την αγιοσύνη, πάντως στις βαριές μορφές του, ο ασθενής τυραννιέται πολύ - ίσως όμως δεν πρέπει να μιλάμε για "ασθενή", παρά για έναν διαφορετικό άνθρωπο. Που συχνά αισθάνεται ΚΟΔΗΣΟ σ' έναν κόσμο αυριανιστών και λαϊκιστών. Τάδε έφη ένας διπολικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈριξα το I Ching και βγήκε το Εξάγραμμο 65, Το Δόλωμα: "Κοιτάζει το βουνό από την παραλία. Τα άλογα είναι δεμένα σε ζεύγη. Ο ανώτερος άνθρωπος βλέπει το Αγκίστρι αλλά δεν τρώει το δόλωμα. Καλά μπάνια".
Δώσε λίγο περιθώριο, κ. Δύτη, να τα σκεφτώ. Δικαίωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας από τους λόγους που γράφω τις σκέψεις μου στο μπλογκ, είναι και για να τις τακτοποιήσω καλύτερα στο μυαλό μου.
Σχετικά με τον θάνατο και η αντίληψή του από τα ζώα και τον άνθρωπο, υπάρχουν ασφαλώς ομοιότητες που δεν έχουν πολυεξεταστεί από τους περισσοτέρους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αλτρουϊσμός της αγέλης και μεταξύ -ζώων=οικογενειών έχει παρατηρηθεί πολλάκις.
Επιπλέον παραδείγματα:
Ο κυνηγός λέων έχει απομονώσει ένα αδύναμο μέλος της αγέλης των βουβαλιών και η αγέλη τρέχει σύσσωμη να το σώσει και τα καταφέρνει.
http://www.youtube.com/watch?v=cH5_QnIjyhg&feature=related
Ή η λεοπάρδαλη που ενώ σκοτώνει το θήραμά της, μία μπαμπουίνο, ενώ την μεταφέρει στην περιοχή της, πέφτει ένα νεογέννητο από την αγκαλιά της και η λεοπάρδαλη το υϊοθετεί σαν δικό της, το προστατεύει απέναντι στις ύαινες, που είχαν παρακολουθήσει το φονικό, και το φροντίζει σαν δικό της.
http://www.youtube.com/watch?v=ZLHY7Y9-O1E
Τα ζώα έχουν χαρακτηρισθεί περισσότερο ως έρμαια των ενστίκτων τους, παρά των συναισθημάτων τους. Ενώ στα κατοικίδια ίσως διακρίνουμε περισσότερη στοργή κι έκφραση θετικών συναισθημάτων, αφού όπως και ο άνθρωπος δεν ζουν κάθε μέρα με τον φόβο του θανάτου, αφού το φαγητό και η στέγη τους είναι ομοίως με τα αφεντικά τους εξασφαλισμένα. Δεν με ενδιαφέρει να εξετάσω επί τούτου, τους κακούς ιδιοκτήτες. Οι άνθρωποι έχουν άλλους φόβους αλλά ασφαλώς όχι εκείνον του θανάτου που παραμονεύει σε κάθε στιγμή.
Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη που παραθέτεις, αλλά όπως αναφέρει και η Barbara J. King δεν είναι θέμα θρησκείας αλλά κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προφιλοσοφία.
Ίσως, να μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι διαθέτουν όλα τα φόντα για να αρχίσουν κάποια στιγμή να πρωτοφιλοσοφούν.
Ο θάνατος έχει κατηγορηθεί επίσης ως σαδισμός της φύσης, ενώ τίθεται και το ερώτημα "ποιος θέλει να ζήσει για πάντα;", μα φυσικά όλοι μάλλον, εφόσον ζήσουν και οι αγαπημένοι τους για πάντα.
Μα οι βουλές της φύσης είναι ακόμη μυστηριώδεις και το Μεγάλο Σχέδιο ακατανόητα γοητευτικό.
Κάποιοι έπρεπε όμως απ' ότι φαίνεται να γίνουν υποχείρια των δεισιδαιμονιών, για να μπορέσουν οι επόμενοί τους να "δουν" τους θεούς και με την σειρά μας να "δούμε" κάτι διαφορετικό.
Έτσι το ερώτημα που πλανάται στις ηλεκτρικές εκκενώσεις/σκέψεις του εγκεφάλου μου είναι για το τι μπορεί να είναι αυτό που οι επόμενοι θα δουν, όταν η επιστήμη ξεπεραστεί; Και μάλιστα θα θεωρηθεί φαντασιοπληξία, όπως θεωρούνται οι θρησκείες σήμερα από πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους;
Τι διεργασίες θα χρειαστούν για να φτάσει η ανθρωπότητα σε αυτό το σημείο;
Και τι σημασία θα έχουν η ζωή κι ο θάνατος; Σίγουρα αντίστοιχες αποστάσεις όσο είχαν πριν 1000χρόνια ή βάλ 'τε ότι χρονικές ή τοπικές αποστάσεις επιθυμείτε.
Καλά; Το εξάγραμμο 65 γράφει "Καλά μπάνια;" Ποιον κοροϊδεύεις;
Μια χαρά ήτανε πάντως. Από μεθαύριο περισσότερα μπάνια ακόμη :)
Καλά, ας πούμε ότι με/μάς έπεισες για το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν σε μία συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό όμως δεν σημαίνι ότι υπάρχει πράγματι συνέχεια...
Εγώ πάντως είμαι σολιψιστής. Ντόμπρα πράγματα!...
:-))
Idom