Μικρά Γαλάζια Μυστικά

Από το ημερολόγιό μου:

*

Ηλίθιος: άνθρωπος του οποίου ο αυτοματισμός των συναισθημάτων είναι τόσο έντονος ώστε τον οδηγεί σε πράξεις μακροπρόθεσμα αντίθετες από το συμφέρον του.

*

Διαπαιδαγώγηση: δυστυχισμένοι άνθρωποι μεγαλώνουν δυστυχισμένα παιδιά και τα βγάζουν στην κοινωνία ευνουχισμένα κι ακρωτηριασμένα για να κάνουν δυστυχισμένη τη ζωή άλλων δυστυχισμένων υπάρξεων.

*

«Φιλόσοφος» δεν είναι όποιος αναπτύσσει έναν συστηματικό και βαθύ προβληματισμό γύρω από ορισμένα θεμελιακά υπαρξιακά μεγέθη. Είναι αυτός που μπορεί να πείσει κάποιους άλλους να τον πληρώνουν για να ασκεί τον εν λόγω προβληματισμό• αυτός που μπορεί να επιδίδεται στις μεθοδικές του αναλύσεις ανενόχλητος από μυωπικές ασχολίες όπως το νοίκι και οι λογαριασμοί.

*

Το Προσωπικό μου Κοράνι

Σούρα 11, Η Δημιουργία
Λα ιλαχά ιλαλλάχ
Ω, Απεσταλμένε, ανάγγειλε στους Ανθρώπους:
Ο Άνθρωπος είναι ένα υπερτιμημένο βιολογικό είδος.
Τα ζώα είναι πιο εξελιγμένα από τον Άνθρωπο.
Αλήθεια σας λέω, ο Άνθρωπος είναι ένα παραπροϊόν της εξέλιξης στην προσπάθειά της να φτιάξει πιθήκους.
Η Κοροϊδία της Δημιουργίας.
Λα ιλαχά ιλαλλάχ

*

Υλικός κόσμος: ακόμα και η τελειότερη ευτυχία του μπορεί να σπιλωθεί από την έλλειψη πρόσβασης σε τουαλέτα• ο ήχος από το καζανάκι μπορεί να καταστρέψει και την πιο ρομαντική στιγμή.

*

Τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, υπάρχουν στα διηγήματα του Σαμαράκη: ώριμα, με στρωτό λόγο, με κατανόηση και ευαισθησία, αγνά και αμόλυντα, καλοσυνάτα. Παιδιά που αντιπαραβάλλουν την αγαθή τους φύση στη διαστροφή των μεγάλων. Παιδιά που ξεπετάγονται σαν σιντριβάνια αγάπης μέσα σ' έναν κόσμο σκληρότητας. Παιδιά που κάθε γονιός θα τα ήθελε για δικά του. Παιδιά που υπάρχουν μόνο στα διηγήματα του Σαμαράκη.

*

Υπάρχει ένας ρομαντισμός στον ψυχασθενή που εκφράζεται ελεύθερα, λέει αυτά που αντιλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη και δε νοιάζεται για την εικόνα του.
Υπάρχει μια υποκρισία στον μεσοαστό γιατρό που δεν έχει ούτε το μισό σφρίγος από το μανιακό ασθενή του, που διαλέγει με προσοχή τις λέξεις του, που δεν τολμάει να τον κοιτάξει στα μάτια.

*

Όνειρα: το LSD του φτωχού.

*

Αν ένας σύγχρονος ψυχίατρος μελετούσε επαγγελματικά την περίπτωση του Χριστού όπως παρουσιάζεται στα Ευαγγέλια, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι το άτομο αυτό έπασχε από κλινική κατάθλιψη (ή μανιοκατάθλιψη, αν θυμηθούμε το περιστατικό της εκδίωξης των εμπόρων από το Ναό).

*

Η επανάσταση στην Ελλάδα, όταν γίνει, θα ξεκινήσει από ψαγμένα μπαράκια με ελαφρά jazz μουσική και καφέ-ρεστοράν με εξωτική κουζίνα, μελετημένη διακόσμηση, και 45άρες διαζευγμένες σερβιτόρες με φοιτητική θητεία στο ΕΚΚΕ ή στο ΚΚΕ Εσωτερικού.

*

Λατρεύω τα αεροπλάνα. Για μένα είναι σύμβολα ελευθερίας. Ένας λόγος που πονούσα όταν έβλεπα τις σκηνές από τους Δίδυμους Πύργους είναι ότι νιώθω σαν να φτωχαίνει ο κόσμος όσο μικραίνει ο αριθμός των αεροπλάνων.

*

Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Επίσης, άλλος ο Αντώνης Σαμαράς κι άλλος ο Αντώνης Σαμαράκης. Αυτός ο τελευταίος, ο «αιώνιος έφηβος», μάλλον δεν έχει υπάρξει ποτέ του παιδί (γεννήθηκε κατευθείαν ηλικιωμένος και πρεσβευτής καλής θέλησης της UNICEF). Αλλιώς θα γνώριζε ότι ο κόσμος τους είναι γεμάτος από κακία, ζήλια, μίσος, ωμότητα, τραμπουκισμούς, εκδικητικότητα και βία. Αν τα παιδιά είχαν τη σωματική δύναμη ενήλικα, ο πλανήτης θα ήταν Τέξας.

Αλίμονο αν τα σαμαράκεια παιδιά αποκτήσουν στρατό και όπλα• θα επιβάλλουν τη δικτατορία της ειρήνης με το ζόρι. Δεν ξέρω αν ο Αντώνης είχε οικογένεια, πάντως δε θα ήθελα να τον είχα για πατέρα.

*

Ορισμένοι άνθρωποι μού θυμίζουν τα πολυτελή δερμάτινα πορτοφόλια: το έξω είναι πιο ακριβό από το μέσα.

*

Το Πνεύμα (ή Ανώτερη Διάνοια) είναι αυτό που έχει ο άνθρωπος και υπερτερεί έναντι των ζώων που δεν το έχουν. Επίσης, αυτό που δεν έχουν οι χαζογκόμενες και υπερτερούν έναντι των έξυπνων γυναικών που το έχουν.
Οπότε, το να διαθέτεις δικαιοδοσία σε μια ανώτερη γνωστική διάσταση και πρόσβαση σε μια υψηλότερη οντολογική βαθμίδα δεν αποτελεί πάντα πλεονέκτημα - πιο σημαντικό είναι να έχεις ωραίο κώλο.

*

Το κάθε νεογέννητο είναι ένα τσεκ που αποκολλάται από το συμπαντικό μπλοκ επιταγών για να επιτελέσει τη δική του συναλλαγή με τη ζωή. Σε κάποιο σημείο, θα κληθεί να καταβάλλει το χρηματικό του αντίτιμο και ο λογαριασμός του θα είναι άδειος. Τότε θα ‘ρθει ο θάνατος και θα το σφραγίσει τελειωτικά.

*

Η ευτυχία είναι πτητική.

*

Με τον καιρό, ο γάμος γίνεται ένα είδος σχέσης σαν κι αυτήν που αναπτύσσουν οι ταξιδιώτες μιας πολύωρης πτήσης: προσπαθούν να ανεχτούν ο ένας τον άλλο για να σκοτώσουν την ώρα τους.

*

Έχει αποδειχθεί και επιστημονικά πως όταν κάποιος πεθαίνει, μετενσαρκώνεται μέσα στα αγαπημένα του φιλμ και ζει σ’ αυτά αιωνίως.
Έτσι κι εγώ ξέρω πως μετά το θάνατό μου θα γίνω σύμβουλος της Ελισάβετ της Α’, θα ψάξω για τον Συνταγματάρχη Κουρτζ στην Καμπότζη, θα σκοτώσω τον Λίμπερτυ Βάλανς.

*

Πρέπει διαρκώς να παρέχουμε στον εαυτό μας μια σταθερή δόση νοήματος για να αντέξουμε• πρέπει να του θυμίζουμε όλη την ώρα ότι «η ζωή έχει κάποιο σκοπό», ότι «είναι οι απλές, μικρές καθημερινές χαρές που κάνουν τη διαφορά», ότι «υπάρχει λόγος που τράβηξες αυτά που τράβηξες και δεν πάνε χαμένα» κ.λπ.
Αν επιχειρήσουμε να κοιτάξουμε έστω και για μια στιγμή τα πράγματα αφτιασίδωτα, θα τρελαθούμε.

*

Τα φαντάσματα πρέπει να είναι αγγλική εφεύρεση. Από εκεί μάλλον ξεκίνησε αυτή η γνωστή εικόνα της ομιχλώδους παρουσίας μέσα σ’ ένα «στοιχειωμένο» σπίτι, καθώς και η ερμηνευτική θεωρία περί ανήσυχων ψυχών ήδη νεκρών ανθρώπων.
Το στοιχείο-κλειδί της φαντασματοσύνης υποθέτω πως είναι η παράδοση• πρέπει μία χώρα να έχει μακρόχρονη συνέχεια σε κοινωνικούς θεσμούς, έθιμα, νόμους, κυβερνητικό σύστημα, ώστε να γεννηθεί συνέχεια παραστάσεων.
Παντού υπάρχουν και υπήρξαν άνθρωποι που πέθαιναν ταραγμένα, που μισούσαν και αγαπούσαν σφοδρά, που σήκωναν αβάσταχτες ενοχές. Πρέπει όμως το βάρος της παράδοσης να πέφτει συντριπτικό στους ώμους σου για να διατηρηθούν τα πάθη σου ανήσυχα και μετά το φυσικό θάνατο. Ο αριθμός των φαντασμάτων μιας χώρας είναι δείκτης συντήρησης της γηγενούς κοινωνικής παράστασης.
(Βγαίνει νόημα από τα παραπάνω;)

*

Υπάρχουν δύο τραγούδια που έχουν μία παράξενη ομοιότητα μεταξύ τους. Το πρώτο δεν το ξέρει σχεδόν κανείς στον κόσμο, εκτός από τα 10 – 11 εκατομμύρια κατοίκους της Ελλάδας• «ν’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο / να δω τον κόσμο από πάνω» κ.λπ. Το δεύτερο το ξέρουν σχεδόν όλοι στον κόσμο, ακόμα και κάποιοι εντός Ελλάδας• είναι το Space Oddity του David Bowie.

Νομίζω ότι γράφτηκαν περίπου την ίδια περίοδο, στα τέλη του ‘60. Αν δεν κάνω λάθος, ο Bowie έγραψε το δικό του τραγούδι λίγο μετά την προσσελήνωση. Κι ο Χατζής πρέπει να έγραψε το Αεροπλάνο του κάπου εκεί κοντά, ίσως τότε που ο Ωνάσης πούλησε την Ολυμπιακή στο Ελληνικό Κράτος.

Μόνο φαινομενικά, όμως, μοιάζουν μεταξύ τους τα τραγούδια. Εκ πρώτης όψεως, περιγράφουν και τα δύο μία αφ’ υψηλού θεώρηση της Γης (μεταφορικά και κυριολεκτικά), και διδάσκουν ή υπονοούν ορισμένες στάσεις. Το συμπέρασμα του Χατζή είναι αφελέστατα αισιόδοξο: όλα σου τα προβλήματα, αν τα δεις αποστασιοποιημένος, γίνονται αστεία («κι εσύ τα πήρες σοβαρά»)• όταν συνειδητοποιήσεις την κλίμακα των κοσμικών μεγεθών και τη γήινη ασημαντότητα μέσα στο μεγάλο σύμπαν τότε θα γελάσεις ανακουφισμένος και θα πάρεις την αγαπημένη σου για μια βόλτα στο φεγγάρι, τον τόπο της λύτρωσης από τη γήινη μιζέρια.

Παραείναι βουδιστικό για να είναι αληθινό.

Από παλιά υφίσταμαι την τρομοκρατία του Αεροπλάνου. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές μου είπαν: «Να, όπως λέει και το τραγούδι, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι. Ξέρεις πόσες φορές το σκέφτηκα; Πολύ δίκιο έχει». Την επόμενη φορά που θα ‘ρθει κάποιος να μου αποκαλύψει το κλειδί της ευτυχίας στην αποστασιοποίηση μέσα από τους στίχους του Αεροπλάνου, θα του απαντήσω: «Οπότε, λοιπόν, άμα θα ‘χεις κάποιο λογαριασμό να πληρώσεις ή κάποια επιταγή να καλύψεις και δεν υπάρχει ρευστό, βάλτα σ’ ένα συρτάρι και ξέχασέ τα. Κι άμα σου ζητήσει εξηγήσεις η τράπεζα, απάντησέ της πως όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά. Πες το κι όταν θα σε βάζουν φυλακή».

Ο ήρωας του Bowie, τουλάχιστον, σ’ άλλο συμπέρασμα καταλήγει όταν απογειώνεται στο σύμπαν: «Planet Earth is blue, and there’s nothing I can do». Και δεν ξαναγυρίζει πίσω.

Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την κατάλληλη νοητική στάση για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα, αυτά όμως έχουν τέτοια δύναμη που καταρρίπτουν οποιοδήποτε αεροπλάνο σκαρφιστούμε.

*

Με την επιχειρηματολογία μπορείς να αλλάξεις πολλές απόψεις κάποιου• με τίποτα όμως δεν μπορείς να αλλάξεις το σενάριο που έχει φτιάξει για την κινηματογραφική ταινία της ζωής του, τη βασική νοηματοδότηση με την οποία ερμηνεύει τις κακοτυχίες του, τα γεγονότα του παρελθόντος, τους μελλοντικούς του στόχους.

Αν δοκιμάσεις κάτι τέτοιο, θα μάθεις ότι 1+1=4, ότι η Γη είναι επίπεδη και οι αγελάδες πετάνε.

*

Υπάρχει ένα ζώο άγνωστο στη βιολογία: ο Άνθρωπος (με το Α κεφαλαίο). Παρεπιδημεί σε λόγους ουμανιστών, στα διηγήματα του Σαμαράκη, στα τραγούδια των Beatles κι αλλού. Πρωτοεμφανίστηκε στα έργα των Διαφωτιστών κι έκτοτε η εξέλιξή του υπήρξε ραγδαία. Πολλές φορές καμουφλάρεται πίσω από έννοιες όπως «ο λαός». Πάντα ατόφιος και άσπιλος, πάντα με το Α κεφαλαίο.

Σε αντιδιαστολή μ’ αυτόν, υπάρχουν οι άνθρωποι (με το Α μικρό) που συναντάμε καθημερινά: μικρόψυχοι, ανόητοι, δειλοί. Που σκαλίζουν τη μύτη τους στο λεωφορείο, σου σκάβουν το λάκκο πισώπλατα, παίζουν τις οικονομίες μιας χρονιάς στο καζίνο και κατουράνε στραβά στις δημόσιες τουαλέτες. Ο Άνθρωπος όμως (με το Α κεφαλαίο) ακόμα κι όταν κλάνει μυρίζει λεβάντα.

Είναι εύκολο να κηρύττεις (έτσι αφηρημένα) την αγάπη και τη συμπόνοια μεταξύ των ανθρώπων, να μισείς όμως θανάσιμα τον (συγκεκριμένο) αχώνευτο γείτονα.

*

Πολλές φορές η διαίσθηση δεν είναι να βλέπεις αόρατα πράγματα με κάποιο θαυμαστό τρόπο. Είναι να μπορείς να διακρίνεις τη σχέση ανάμεσα σε φαινομενικά αταίριαστα στοιχεία. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν διάσπαρτα αστέρια, εσύ βλέπεις τη Μεγάλη Άρκτο και τη Ζώνη του Ωρίωνα.

*

Το μόνο νόημα που βγαίνει από τη ζωή είναι ότι από τη ζωή δε βγαίνει κανένα νόημα.

*

Αν εξετάσει κάποιος την Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι το διαχρονικό όνειρο του Ανθρώπου, σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία, δεν είναι η οικοδόμηση του επίγειου παραδείσου, ούτε η κατανόηση της Αλήθειας, ούτε η ενάρετη ζωή, ούτε η κατάκτηση του διαστήματος, ούτε η φώτιση, ούτε η ανακούφιση της δυστυχίας, ούτε η ένωση με το Θεό, ούτε η επιστημονική πρόοδος• είναι να βγάζει λεφτά χωρίς να δουλεύει. Να βάλει κάποιους άλλους να δουλεύουν γι’ αυτόν.

Είναι τόσο καθολική αυτή η τάση, που προτείνω ότι θα πρέπει να εξετάζει κάποιος έναν πολιτισμό ξεκινώντας με το ερώτημα: ποιους θεσμούς και τρόπους, ποιες μεθόδους εφηύρε αυτός ο πολιτισμός για να οδηγεί ένα πληθυσμιακό τμήμα του στην ΟΕΑ (= Οικονομικά Επωφελή Αεργία);

Είναι ο αρχέγονος πόθος του Ανθρώπου, η Πρώτη Αρχή: από τότε που στάθηκε στα δυο του πόδια, ξεχώρισε από τα ζώα και κοίταξε τον ήλιο, οραματίστηκε τον εαυτό του Συνταξιούχο. Homo Leisurus.

*

Άντρας δε γίνεται κάποιος στα 18 του. Γίνεται όταν σταματήσει να κατηγορεί άλλους γι’ αυτά που του συμβαίνουν. Ακόμα κι όταν πράγματι φταίνε άλλοι γι’ αυτά που του συμβαίνουν.

*

Διάβασα τον «Κακό Δημιουργό» του Σιοράν. Δεν ξέρω πόσο καλή είναι η ελληνική μετάφραση, πάντως κάποια σημεία μού έκαναν εντύπωση και τα σημείωσα:

- Η εκλέπτυνση είναι σημάδι ανεπαρκούς ζωτικότητας• στην τέχνη, στον έρωτα, στα πάντα.

- Κάθε μορφή αδυναμίας και αποτυχίας εμπεριέχει ένα θετικό στοιχείο σε μεταφυσικό επίπεδο.

- Τη νύχτα που θα αποφασίσω ότι τα όνειρά μας δεν είχαν καμία σχέση με τη βαθύτερη ζωή μας και ότι προέρχονταν από τη χαμηλού επιπέδου λογοτεχνία [από τον κακής ποιότητας κινηματογράφο, θα λέγαμε σήμερα], την ίδια νύχτα θα κοιμηθώ μόνο και μόνο για να παρευρεθώ στην παρέλαση των πιο παλιών και πιο κρυφών μου τρόμων.

- Μόνο οι στιγμές που η επιθυμία σου να μείνεις με τον εαυτό σου είναι τόσο έντονη ώστε θα προτιμούσες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα παρά να ανταλλάξεις έστω και λίγες κουβέντες με κάποιον άλλο, μόνο αυτές μετράνε.

- Είναι σφάλμα να συνδέουμε την κατήφεια με τη σκέψη. Αν ήταν έτσι, ο πρώτος τυχών που θα κατέρρεε ψυχικά θα γινόταν αυτομάτως στοχαστής. Το επιστέγασμα είναι ότι πράγματι γίνεται.

- Βεβαιότητα ότι απέχω του καθήκοντός μου, ότι δεν εκπληρώνω αυτό για το οποίο έχω γεννηθεί, ότι αφήνω τις ώρες να περνούν χωρίς όφελος, έστω και αρνητικό. Αυτή η τελευταία κατηγορία όμως δεν είναι δικαιολογημένη, αφού η ανησυχία, το παράπονό μου είναι ακριβώς αυτό το παράδοξο όφελος.

*

Κανένας άντρας δεν μπορεί να παραμείνει ευφυής μέσα σε μια γυναικεία αγκαλιά.

*

Σκέφτομαι ότι το πλυντήριο πιάτων θα έπρεπε να ονομαστεί: Η Τεχνολογία του Μικροαστού. Υλοποιεί πανάρχαια όνειρα και υπαρξιακές ανάγκες όλων όσων,
- Μόλις αράξουν στο τραπέζι, δε θέλουν πια να σηκωθούν.
- Έχουν το φαγητό ως την πιο σημαντική στιγμή της ημέρας.
- Έχουν το φαγητό ως σκοπό, όχι ως μέσον.
- Δεν έχουν κίνητρο να φάνε λίγο.
- Η ενεργητικότητά τους σταματάει μετά το φαγητό.
- Βρίσκουν την ευτυχία στο φαγητό.
- Αν είχαν το τζίνι του Αλαντίν, θα του ζητούσαν να σηκώσει τα πιάτα από το τραπέζι.

*

Υπάρχουν οι πράξεις ενός ανθρώπου, υπάρχει κι ο μύθος που χτίζει για τον εαυτό του. Αν δοκιμάσουμε να βρούμε τι θέλει πραγματικά ο τάδε, τι πραγματικά έχει αξία για τον δείνα με βάση μόνο αυτά που κάνει, θα εκπλαγούμε. Καινούργιους ανθρώπους θα ανακαλύψουμε γύρω μας. Όλοι οι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, θα μεταμορφωθούν σε λέξεις μιας άγνωστης γλώσσας. Πρέπει όμως να τους αποσυνδέσουμε από τα λόγια τους, το μύθο που χτίζουν γύρω από τον εαυτό τους, τις προφάσεις που εφευρίσκουν, τις δικαιολογίες που επικαλούνται – άσχετα αν και οι ίδιοι αποτελούν θύματα του δικού τους μύθου. Ακόμα και στον εαυτό μας αν εφαρμόσουμε αυτό το κριτήριο, αν δηλαδή καταγράψουμε τις πράξεις μας ημερολογιακά, δημοσιογραφικά, χαρτογραφήσουμε τις ασχολίες στις οποίες αφιερώνουμε το χρόνο μας και βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα για το τι πραγματικά θέλουμε, ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι μας, τότε θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό.
Και θα απογοητευτούμε• ω ναι, θα απογοητευτούμε πολύ.

*

Ελληνάνθρωπος: Ενδιάμεσο προείδος στην εξέλιξη του Ανθρώπου, κατατάσσεται πριν από τον Αυστραλοπίθηκο και μετά από τις Αμοιβάδες (ή μήπως μετά από τα Ραδίκια; Δε θυμάμαι καλά τη Βιολογία).

*

Οι Μαρξ & Ένγκελς δίδαξαν ότι η Ιστορία μπορεί να ερμηνευτεί ως η διαρκής πάλη ανάμεσα στην αέναη τεχνολογική πρόοδο και τις παρωχημένες κοινωνικές σχέσεις που δεν μπορούν να την ενσωματώσουν αποτελεσματικά. Εγώ όμως βλέπω την Ιστορία ως τις πολυποίκιλες μεταλλάξεις της Πρώτης Αρχής του Ανθρώπου στη βάση γεωγραφικών, κλιματικών, πληθυσμιακών, τεχνικών, και οικονομικών δεδομένων.
Όπου η Πρώτη Αρχή είναι η ΟΕΑ: να έχει κάποιος εισόδημα χωρίς να δουλεύει. Να κάαααααααθεται...

*

Υπάρχει μία σύμβαση για να ζήσεις στην Ελλάδα: πρέπει να καμώνεσαι διαρκώς ότι αυτή η χώρα έχει ή είχε ή θα έχει κάτι σπουδαίο. Σπουδαία παράδοση, σπουδαία ιστορία, σπουδαίους ανθρώπους, σπουδαίο παρελθόν, σπουδαίο πεπρωμένο, σπουδαίες ακρογιαλιές κ.λπ. Κανείς δε θα μπορούσε ν’ αντέξει τον καθημερινό βιοπορισμό δίχως το όπιο της Ελληνικής Σύμβασης• θα τρελαινόταν ή θα μετανάστευε.

*

Ό,τι πιο πικρό έχω διαβάσει ποτέ το έγραψε ο Τζ. Μπ. Σω: «Γελάς με τα κείμενά μου γιατί νομίζεις ότι κοροϊδεύω το διπλανό σου. Αμ, δεν κοροϊδεύω το διπλανό σου, εσένα κοροϊδεύω».

*

Η Αριστερά, λένε, προδόθηκε τόσες πολλές φορές που είναι φυσιολογικό να έχει αναπτύξει ένα αίσθημα περιθωριοποίησης και ηττοπάθειας. Οι άνθρωποί της έχουν μάθει τι σημαίνει διάψευση γι’ αυτό και είναι μαζεμένοι, στωικοί κ.λπ., όπως τα ανθρωπάκια στις γελοιογραφίες του Στάθη.
Έχω δει όμως αμέτρητες φορές να συμβαίνει το αντίστροφο: άνθρωποι μικροί από τη φύση τους, πνευματικοί ραγιάδες και losers, επιλέγουν την Αριστερά ώστε να έχουν ένα ηθικό άλλοθι για την καρπαζοεισπρακτική τους ψυχή.

*

Το ηλιοβασίλεμα είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που συνέχεια μεταβάλλεται κι όμως συνέχεια είναι τέλειο.