Χώρα Χαμένη Στη Μετάφραση

Ο γραπτός λόγος δεν μπορεί ν’ αποδώσει τον νοηματικό πλούτο που προκύπτει από την πολυεπίπεδη επικοινωνία του προφορικού λόγου. Συχνά το νόημα είναι υπόρρητο και χάνεται. Του λόγου το αληθές:

Πολύυυυ... και... εμ, είναι συγκινητικές πολλές απ’ αυτές τις περιπτώσεις, πολλές απ’ αυτές τις γνωρίζω, άλλες όχι, εμμμμ, και... εμ, μάλιστα και την... κα Κούνεβα είχα την... ευκαιρία σχετικά γρήγορα μετά την... περιπέτειά της να πάω να την... επισκευτώ, τραγικήηηη η περίπτωση και η εικόνα και... το βασανιστήριο που περνάει – και που θα περάσει σ’ όλη τη ζωή της λόγω αυτής της, της υπόθεσης, εμμμμ (αδιάφορο μπλα-μπλα, λευκός θόρυβος: η ανθρωπιά, να φτιάξουμε πολύ πιο δίκαιη την κοινωνία μας, τη θυμάμαι αυτήν την υπόθεση με το φακελάκι, η γυναίκα νομίζω πέθανε, έτσι; είναι απαράδεκτο κ.λπ.)

Συγκρίνετέ το αυτό με μια τυπική δημοσιογραφική αναφορά: «Ερωτηθείς για τις υποθέσεις Κούνεβας και Αμαλίας, ο κ. Παπανδρέου εξέφρασε την οργή του και ζήτησε τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών και των πολιτών του διαδικτύου προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα στους τομείς των εργασιακών σχέσεων και της υγείας». Καμία σχέση, ε; Χάνεται εντελώς το πολυεπίπεδο νόημα. Χάνεται η εικόνα ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια ισχυρή οικογένεια, τα βρήκε όλα στρωμένα, οι πόρτες άνοιξαν γι’ αυτόν μόνο και μόνο επειδή λεγόταν «Παπανδρέου», συνήθισε μια ζωή να τον αυλοκολακεύουν και να γελάνε με τα αστεία του. Ενός ανθρώπου που σπούδασε, καλλιεργήθηκε, έμαθε ωραίες θεωρίες και ανέπτυξε την τέχνη να μιλάει για ώρες με αφηρημένα ουσιαστικά και πολυσύλλαβες λέξεις. Αντί όμως να γίνει πρόεδρος της Greenpeace ή της Α.Α.Α.Α. (= Ακαδημαϊκή Αριστερά Άνευ Αντικειμένου), να σταδιοδρομήσει δηλαδή σ’ ένα σοφιστικέ περιβάλλον χαμηλής αδρεναλίνης, ο άνθρωπος αυτός θέλησε ν’ αναλάβει το μαγαζί του μπαμπά του...

Από τότε φαινόταν, από αυτήν την προεκλογική συνέντευξη του Παπανδρέου, ότι θα γινόταν πυρηνική έκρηξη αν ένας τέτοιος χαϊδεμένος άφηνε το παράλληλό του σύμπαν κι ερχόταν σε επαφή με το δικό μας σύμπαν – και μάλιστα σε μια περίοδο σφοδρής κρίσης. Φαινόταν πως ήταν ένας άνθρωπος αμάθητος στην πίεση και την αμφισβήτηση, που δε συνειδητοποιούσε καν τι παίζει γύρω του. Νόμιζε ότι όλα μπορούν να γίνουν απλώς και μόνο κάνοντας είκοσι λεπτά διαλογισμό το πρωί, μια ώρα ποδήλατο το απόγευμα και κάνοντας ωραίες, τυπικές δηλώσεις. Δεν ξέρω πώς χειρίστηκε ο καθένας μας εξοργιστικές υποθέσεις όπως της Αμαλίας και της Κούνεβα, σίγουρα όμως όχι με πολιτικάντικη αφυδάτωση και με δυσκοιλιότητα Βουλής των Εφήβων.

Όλα αυτά ήταν εκεί, ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2009, όμως το πολυεπίπεδο νόημα χάθηκε στη μετάφραση και οι Έλληνες τον ψήφισαν για πρωθυπουργό. Με το σκεπτικό: «χειρότερος από τον Καραμανλή, αποκλείεται να είναι». Τον οποίον Καραμανλή είχαν ψηφίσει με το σκεπτικό: «χειρότερος από τον Σημίτη, αποκλείεται να είναι». Και τώρα οι ίδιοι Έλληνες ετοιμάζονται να ψηφίσουν Σαμαρά, με το σκεπτικό: «χειρότερος από τον Παπανδρέου, αποκλείεται να είναι». Και μετά από 4 (;) χρόνια, θα ξαναψηφίσουν κάποιον Χ με το σκεπτικό: «χειρότερος από τον Σαμαρά, αποκλείεται να είναι». Χώρα χαμένη στη μετάφραση.