Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, καθόσουνα στο διπλανό θρανίο κι όταν σου έδινα το βιβλίο, μου ‘λεγες «σ’ αγαπώ». Επίσης, παίζαμε μπάλα όλοι, κορίτσια κι αγόρια, σε αλάνες ή ακάλυπτους πολυκατοικιών• οι αρένες της νιότης μας κι οι αθλητικές μας περιπτύξεις με το αντίθετο φύλο, το οποίο τότε δε γινόταν αντιληπτό ως «αντίθετο φύλο» αλλά ως ενοχλητικό εμπόδιο μέσ’ στο γήπεδο που σκεδάζει μπαλιές προς κάθε κατεύθυνση. Αυτή πρέπει να υπήρξε και η πρώτη μας σεξουαλική διαπίστωση: τα αγόρια στοχοθετούν, τα κορίτσια ανακλούν.
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε,όμως η παιδική επισήμανση συνεχίζει να ισχύει. Οι άντρες είναι (γενετικά προδιατεθημένοι; κοινωνικά κατασκευασμένοι;) ρίπτες. Είναι εκ φύσεως/εκ κοινωνίας –βόλοι (σφαιροβόλοι, δισκοβόλοι κ.λπ.). Άντρας = η οργανική μηχανή που κατασκευάστηκε για να εκτοξεύει βλήματα προς στόχους, να τους προσδίδει ικανή κινητική ενέργεια ώστε να ξεπερνάνε την αντοχή ενός κρανιακού οστού ή τις αποκρουστικές δυνατότητες ενός τερματοφύλακα. Η αντρική πράξη επιδρά μονόδρομα στον εξωτερικό κόσμο μέσω ισχύος και χειρισμού του, βασίζεται κυρίως στα απαγωγά νεύρα από τον νωτιαίο μυελό στους γραμμωτούς μυς.
Οι γυναίκες όμως βγήκαν από διαφορετικό εργοστάσιο. Η θηλυκή πράξη έχει αμφίδρομη σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, τον επηρεάζει και επηρεάζεται από αυτόν στη βάση κιναισθητικής ανάδρασης (feedback), χρησιμοποιώντας τόσο τα επαγωγά όσο και τα απαγωγά νεύρα. Οι γυναίκες είναι εκ φύσεως/εκ κοινωνίας –ουργοί (ιερουργοί, τελετουργοί, δραματουργοί κ.λπ.). Γυναίκα = η οργανική μηχανή που κατασκευάστηκε για να ενορχηστρώνει τον εξωτερικό κόσμο, να τον χωροθετεί ώστε να τον κάνει περισσότερο εργονομικό. Ορισμένες υποκειμενικές και καθόλου επιστημονικές παρατηρήσεις:
1) Αντρικό βάδισμα. Ταχύ και –βολικό. Δεν είναι το ταξίδι για την Ιθάκη που μετράει, αλλά η ίδια η Ιθάκη. Το αριστερό πόδι είναι μια πρόκληση για το δεξί πόδι, το οποίο με τη σειρά του είναι μια άλλη πρόκληση για το αριστερό πόδι, το οποίο ξαναγίνεται μια πρόκληση για το δεξί πόδι κ.λπ. Βάδισμα προκειμένου να μετακινηθεί ένα σώμα στον χώρο. Ο βαδίζων ζει σ’ ένα σύμπαν γεμάτο προορισμούς, λειτουργεί με εργαλειακό τρόπο σκέψης και τα τρένα στον κόσμο του αναχωρούν πάντα πέντε λεπτά πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα ήθελε.
2) Γυναικείο βάδισμα. Μετρημένο και –ουργικό. Δεν είναι η Ιθάκη που μετράει, αλλά το ταξίδι για την Ιθάκη. Το αριστερό πόδι ανοίγει δρόμο για το δεξί πόδι, το οποίο με τη σειρά του ανοίγει δρόμο για το αριστερό πόδι, το οποίο ξανανοίγει δρόμο για το δεξί πόδι κ.λπ. Βάδισμα που ελαχιστοποιεί την κατανάλωση ενέργειας και μεταφέρει ένα κέντρο βάρους στον χώρο, όχι όμως απαραίτητα κι ένα σώμα. Ο βαδίζων ζει σ' ένα σύμπαν γεμάτο χοροπραξίες, λειτουργεί με αξιακό τρόπο σκέψης και κάνει κάτι λοιπόν να χάσει το τρένο.
Έχω εντοπίσει κι ακόμα ένα:
3) Γιαπωνέζικο βάδισμα. Ανδρεοπαπανδρεϊκό και –γοτθικό (οστρογοτθικό, βησιγοτθικό κ.λπ.). Το αριστερό πόδι είναι η εμπροσθοφυλακή για το δεξί πόδι, το οποίο με τη σειρά του γίνεται η εμπροσθοφυλακή για το αριστερό πόδι, το οποίο ξαναγίνεται η εμπροσθοφυλακή για το δεξί πόδι κ.λπ. Βάδισμα που διεκδικεί χώρο, φυτεύει και μια προσωπική σημαία κυριαρχίας σε κάθε βήμα. Ο βαδίζων ζει σ' ένα σύμπαν γεμάτο εχθρούς, λειτουργεί με πασοκικό τρόπο σκέψης κι όποιου δεν του αρέσει, να κατέβει απ' το τρένο της Αλλαγής.
Σήμερα φτιάξαμε κοινωνίες στις οποίες η πρωτογενής αντρική πράξη, η ρίψη αντικειμένων προς στόχους, γίνεται όλο και λιγότερο απαραίτητη δεξιότητα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον χορό, την πρωτογενή θηλυκή πράξη: είναι μια 100% ζωτική συμπεριφορά, οι ιστορικοί και οι ανθρωπολόγοι δεν έχουν καταγράψει ούτε μία ανθρώπινη κοινότητα η οποία να μη χορεύει. Ο άνθρωπος είναι ζώο χορευτικό. Τους απαρχαιωμένους μας σωματικούς προγραμματισμούς τους διοχετεύουμε τώρα σε σπορ, τα οποία όσο πιο συναφή είναι με το παλαιολιθικό μοτίβο: κυνήγι – εντοπισμός θηράματος – επίθεση – εκτόξευση βλήματος, τόσο περισσότερο οι αντρικές επιδόσεις υπερτερούν των γυναικείων. Τα μόνα σπορ που οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άντρες είναι η κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων, η τοξοβολία ακριβείας, η ενόργανη και ρυθμική γυμναστική• σπορ τα οποία δεν βεβαιώνουν έναν εξωτερικό κόσμο γεμάτο στόχους που πρέπει να βληθούν με ορμή.
Οι καθαυτό πράξεις έχουν μεν από καιρό καταστεί αχρείαστες, όμως εμείς απομείναμε παλαιολιθικοί και ξεπερασμένοι, σαν αμετανόητοι βασιλόφρονες που δε βλέπουν τίποτα άλλο στη χώρα παρά κατάντια και ηθική σήψη. Θυμάμαι ότι από τότε ακόμα, στης νιότης μας τις αρένες, οι άρρενες κοροϊδεύαμε τους μη–άρρενες για τον τρόπο που σουτάρουν. Το κοριτσίστικο σουτ, στα δικά μας μάτια, δεν ήταν μια κίνηση για να εκτοξεύσει την μπάλα με ταχύτητα προς το τέρμα• ήταν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με ευχή, ένα τελετουργικό λάκτισμα προκειμένου να εκφράσει το σύμβολο του σουτ, όχι το σουτ καθαυτό. Έτσι το βλέπαμε. Όμως αρκεί να αφαιρέσεις τα τέρματα από το γήπεδο κι η παλιά αγορίστικη κοσμοθεώρηση καταρρέει. Ζούμε πλέον σε κοινωνίες υψηλής συμβολικής πυκνότητας κι ο χορός, αυτό το κοινοβούλιο συμβόλων που συγκροτείται σε σώμα από ένα σώμα, είναι πολύ πιο ταιριαστή συμπεριφορά απ’ ό,τι η ρίψη αντικειμένων• κι όταν αποτυγχάνουμε να δούμε τον εξωτερικό κόσμο σαν μια χορογραφία προς εκτέλεση, καταλήγουμε να βάζουμε γκολ εκεί που δε χρειάζεται, να σκοράρουμε χωρίς να υπάρχει τέρμα. Όλοι υποπίπτουμε κατά καιρούς σ’ αυτόν τον αντιληπτικό αταβισμό: άντρες, γυναίκες και Γιαπωνέζοι. Βρισκόμαστε στη μεταπολίτευση της Ιστορίας, στη μετάβαση από το παλαιολιθικό ποδόσφαιρο σε μια χορογραφική αντίληψη της ζωής. Αποτερματοποίηση του ποδοσφαίρου τώρα!
-βόλοι και -ουργοί
Don't Feed The Trolls
Διάβασα εδώ τον plagal, που κάνει ένα statement μιάσματος («μίασμα» = ό,τι ο χρυσαυγίτης θεωρεί πως δεν ανήκει στην Ελλάδα)• διάβασα κι εδώ έναν άλλον τύπο, που κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τη Χρυσή Αυγή και τους λόγους της επιτυχίας της, το χαλάει όμως στις τελευταίες παραγράφους που προτείνει βία στη βία της ΧΑ. Καλά το πήγαινε μέχρι ενός σημείου, όμως χάνει την ψυχραιμία του στο φινάλε. Διάβασα στο Twitter, όπου pidyo & talws ανάφεραν αυτή τη μετεκλογική δημοσκόπηση της MARC για τον ALPHA, η οποία υποδεικνύει ότι ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων ΧΑ (16%) λέει ότι μετάνιωσε για την ψήφο του και θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε λοιπόν, τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη;
Δεν πιστεύω ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν ήξεραν τι ψήφιζαν και θα σοκαριστούν τώρα που θα δουν τη Χρυσή Αυγή σε όλο της το μεγαλείο. Ούτε βλέπω την εκλογική της επιτυχία να σχετίζεται πρωτίστως με το μεταναστευτικό. Αρκετά ομοιόμορφα ήταν τα ποσοστά της σ' όλη την επικράτεια, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες, ενώ διέπρεψε στις μικρές ηλικίες. Αυτό το τελευταίο υποδεικνύει ότι ένας από τους σημαντικούς λόγους πίσω από την άνοδό της ήταν το 50% ανεργίας στους νέους. Άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι πιτσιρικάδες, που βλέπουν το μέλλον τους χαντακωμένο και τη ζωή τους μίζερη, θυμώνουν με όλους και με όλα, με «το σύστημα». Τη δεκαετία του ’70 στην Αγγλία, οι αντίστοιχοι χαντακωμένοι πιτσιρικάδες δημιούργησαν το κίνημα πανκ, εξέφρασαν έτσι τον θυμό τους. Το 2012 στην Ελλάδα, ψήφισαν ΧΑ. Ο καθείς και τα όπλα του. Μια κραυγή διαμαρτυρίας, αίσθηση αδιεξόδου και ματαιότητας, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» – δηλαδή, θα καταστραφώ που θα καταστραφώ, θα σας πάρω όμως κι εσάς μαζί μου ή θα σας σοκάρω όσο περισσότερο γίνεται. Η ψήφος στη ΧΑ, δηλαδή, ήταν μια τρολιά - και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένη, πράγματι, ο απελπισμένος νέος κόσμος τρόλαρε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ό,τι ήταν και το κίνημα πανκ, δηλαδή, αλλά στο πιο μιλιτέρ και μπρουτάλ.
Μου λείπει εδώ πέρα η φωνή των ψηφοφόρων ΧΑ, να καταλάβω γιατί έκαναν αυτό που έκαναν, πώς το ερμηνεύουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Είδα αυτόν τον μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόρο ΧΑ στον Σαραντάκο, lamproscrete (σχόλιο 66, 69, 72, 80, 81 κ.λπ.). Λέει ότι επαγγελματικά είναι διαλυμένος, εκφράζει οργή για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ειδικά για τον ΓΑΠ, και πιστεύει ότι η ΧΑ είναι η μόνη που θα αποδώσει δικαιοσύνη («Τους ψήφισα για να βάλουν φυλάκη τους προδότες που ειναι ακόμα στην εξουσία και χαμογελάνε με υφάκι»), όλους τους άλλους τους βλέπει «μέρος του συστήματος». Όσο μπορώ να κρίνω απ' αυτό, η χρυσαυγίτικη ψήφος μοιάζει αρκετά παρόμοια με ένα μεγάλο μέρος της συριζικής ψήφου: οργή για ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ψήφος σε κάποιον «αντισυστημικό» μπας και πραγματικά αλλάξει κάτι. Το θέμα είναι, τι αντιλαμβάνεται ο καθένας ως αντισυστημικό.
Είμαι ίσως ο μόνος που δε βλέπει την άνοδο της ΧΑ ως κάτι το αποκλειστικά αρνητικό. Δημιουργεί προβληματισμό. Και να μην υπήρχε η Χρυσή Αυγή, θα έπρεπε να την εφεύρουμε για να συγκρατήσουμε την υπερβολική αισιοδοξία που θα κυριαρχούσε από την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οτιδήποτε υπέρμετρο τώρα είναι σφάλμα, είτε υπέρμετρη αισιοδοξία είτε απαισιοδοξία, καλό είναι να υπάρχουν και κάποια μαύρα σύννεφα στον ουρανό. Επίσης, αν η παραπάνω ερμηνεία μου είναι σωστή, τότε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της δεν είναι καμένοι, σαν τους ίδιους τους χρυσαυγίτες, αλλά απλώς οργισμένοι κι απελπισμένοι. Τέλος, η άνοδος της ΧΑ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης στο πολιτικό παζάρι Αθήνας - Βρυξελλών - Βερολίνου το επόμενο διάστημα, «η λιτότητα έφερε τους νεοναζιστές στο κοινοβούλιο». Τους Γερμανούς ειδικά τους πονάει πολύ κάτι τέτοιο. Είδα ότι ο πρόεδρος του SPD χρεώνει τη Χρυσή Αυγή στην Μέρκελ και στην πολιτική της. Με λίγη εξυπνάδα κι ικανότητα, ακόμα και τα τρολ μπορεί να γίνουν χρήσιμα.
Οφειλέτες Του Δημοσίου
Όλοι όρθιοι: «Παρακαλώ, όταν εισέλθει ο αρχηγός να σηκωθείτε, έτσι; Σαν ένδειξη σεβασμού, το ‘χουμε αυτό εμείς, οι Χρυσηαυγίτες κ.λπ.». Και κατόπιν, ως γνωστόν, συγκρούστηκαν δύο μοντέλα νομιμοποίησης της εξουσίας, το ένα από την κορυφή προς τη βάση και το άλλο αντιστρόφως. Εντάξει, είναι εύκολο να κοροϊδεύουμε τη Χρυσή Αυγή για την αρχηγολατρεία της, σκεφτόμουν όμως...
Τώρα μπορείτε να καθίσετε.
... ότι κι εμείς έχουμε ένα εγέρθουτου στην οδωνυμία μας: υπερβολικά πολλοί δρόμοι έχουν ονόματα ηγετών. Οι ελληνικές πόλεις είναι γεμάτες με οδούς Βενιζέλου, Μαυροκορδάτου, Τρικούπη, Κολοκοτρώνη, Νικηφόρου Φωκά, Κουντουριώτου, Κωλέττη, Καραϊσκάκη, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κριεζή, Κανάρη κ.λπ. Για ποιο λόγο όμως θα πρέπει να μνημονεύουμε τον Ηγέτη, οποιονδήποτε Ηγέτη, στους δρόμους μας; Όσο σπουδαίες πράξεις κι αν έκανε, ήταν ή δεν ήταν ένας υπηρέτης στη δούλεψη του ανώνυμου πλήθους από πίσω του; Τα κατορθώματά του μπορεί να ήταν εμπνευσμένα και ηρωικά, σύμφωνοι, δεν παύουν όμως να ήταν και προσωπικές του οφειλές στον κάθε Γιάννη και στην κάθε Μαρία της εποχής του. Οπότε αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα είναι ότι ονομάζουμε τους δρόμους μας με οφειλέτες του Δημοσίου! Η λατρεία του Ηγέτη στην οδωνυμία, στην ιστορία, στην πολιτική, στη ρητορική κ.λπ. είναι μια πράξη αντιμετάθεσης, βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Εμείς είμαστε για τον Ηγέτη ή ο Ηγέτης για μας; Ποιος εγέρθουτου σε ποιον; Μήπως θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τον Ηγέτη ως ηγέτη;
Μη ρωτάς τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον ηγέτη, ρώτα τι μπορεί να κάνει ο ηγέτης για σένα.
Μεταμεταπολίτευση
Εδώ λοιπόν, στη ρωγμή του χρόνου, στο ξεκίνημα της μεταμεταπολίτευσης, τώρα που ο δικομματισμός πέθανε, έφαγε τις σάρκες του κι οι σχολιαστές ψάχνουν να βρουν αν ήταν αυτοκτονία ή δολοφονία, μια ανάρτηση εκ δεξιών και ευωνύμων για φίλους και όχι μόνο.
Ας αρχίσουμε από τα ευώνυμα: συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ χαίρομαι που ένα κόμμα με τέτοιες θέσεις για το μεταναστευτικό, επιβραβεύτηκε τόσο ηχηρά στην κάλπη. Αν υπολογίσουμε και τον Κουβέλη και το ΚΚΕ που έχουν παρόμοιες θέσεις (αλλά δεν τις προβάλουν και τόσο εμφατικά), διάφορα μικρά κόμματα (Οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.), θέλω να πιστεύω κι ένα κάποιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, τότε μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε φοβική «λύση» για το μεταναστευτικό θα βρει απέναντί της τον ηθικό αποτροπιασμό της μισής χώρας τουλάχιστον (χώρια που θα βρει επίσης απέναντι την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, τα ξένα ΜΜΕ, την ξένη κοινή γνώμη, πολλές ΜΚΟ κ.ο.κ.).
Το άλλο πολύτιμο σημείο στο οποίο μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να σπάσει την κυρίαρχη αφήγηση, κυρίως στα μεγάλα ΜΜΕ, για τη «χώρα», την «Ελλάδα», την «πατρίδα» και τη σωτηρία της ή το μέλλον της κ.λπ. Λες κι η χώρα είναι κάτι μονολιθικό, μια κοινή κουβέρτα που σκεπάζει όλες τις διαφορές και τις υπαρκτές αδικίες. Πιστεύω/ελπίζω λοιπόν ότι μια ένεση ΣΥΡΙΖΑ τώρα θα είναι καλό τονωτικό ταξικότητας για όλες τις αφηγήσεις-μενίρ που παραβλέπουν τους μηχανισμούς της εκμετάλλευσης στο όνομα μιας «πατρίδας», έτσι γενικά, που πρέπει κάπως να «σωθεί».
Ελπίζω επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αρκετά τολμηρός για να ρίξει στο τραπέζι και θέματα-ταμπού. Να ζητήσει, ας πούμε, δημόσια και επίσημα από την Εκκλησία να κάνει μια γιγαντιαία δωρεά υπέρ Δημοσίου από την περιουσία της, καθώς και να παραιτηθεί οικειοθελώς από ένα μεγάλο μέρος των κρατικών απολαβών της• το βασίλειο το δικό μου δεν είναι του κόσμου τούτου κ.λπ. Ή τα στρατιωτικά θέματα: έχουμε άραγε τώρα τέτοιες πολυτέλειες για προαιώνιους εχθρούς κι αρπακτικούς γείτονες; Μήπως να μην έχουμε και τόσο προαιώνιους εχθρούς, είναι ακριβοί, κοστίζουν χρήματα για εξοπλισμούς (και μίζες), για μισθούς στρατιωτικών, κοστίζουν σε άπειρες χαμένες εργατοώρες μέσα στα στρατόπεδα – μήπως δε βγαίνει ο λογαριασμός και να ψωνίσουμε φτηνότερα; Δεν είναι η ώρα τα σπαθιά να γίνουν αλέτρια;
Ας πάμε και στα δεξιά: η ΔΡΑΣΗ/ΦιΣ μού θυμίζει αυτό το γνωστό φιλμάκι: δεν αρκεί να λες κάτι, πρέπει να βρεις και τον σωστό τρόπο να το πεις, εδώ είναι η τέχνη. Να το κάνεις υπόθεση πολλών ανθρώπων. Δηλαδή, είδα μέσω Buzz την καλογυρισμένη αλλά άνευρη ταινία που ετοίμασε ο Νίκος Περάκης κι έφριξα!... Παιδιά, συζητάτε για την κρίση, την ανεργία, τα λουκέτα, τις πιθανές διεξόδους κ.λπ. καθισμένοι στo Θησείο;! Το εφέκτ της ταινίας θα ήταν ασύγκριτα ισχυρότερο αν περπατούσατε και κοιτούσατε γύρω σας – κι ας λέγατε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν το καταλαβαίνετε ότι, καθισμένοι στην άνεση του Θησείου, ακυρώνετε ό,τι κι αν λέτε; Ο κόσμος καίγεται, φοβάται, αγωνιά, κι εσείς του δίνετε μια στατική εικόνα ολύμπιων θεών, απομακρυσμένων από τους κοινούς θνητούς, που συζητάνε ακαδημαϊκά και απερίσπαστα.
Το μήνυμα δεν είναι μόνο το περιεχόμενό του – άλλo είναι να πεις σ’ αγαπώ με e-mail, κι άλλο να το πεις με κραγιόν στον καθρέφτη.
Και τέλος, ας ηρεμήσουμε όλοι μας λίγο. Το μέλλον ούτως ή άλλως είναι αόρατο κι εξαρτάται από παράγοντες που δεν ελέγχονται από οποιαδήποτε διαδικασία εθνικών εκλογών, σε οποιαδήποτε χώρα. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Οποιαδήποτε «λύση» εφαρμοστεί είτε στο οικονομικό είτε στο μεταναστευτικό πρόβλημα, θα έχει οπωσδήποτε και απρόβλεπτες συνέπειες που θα πιάσουν όλους απροετοίμαστους. Κανείς δεν μπορεί να είναι 100% σίγουρος ότι κάτι που τώρα μοιάζει φάρμακο, δε θ’ αποδειχθεί τελικά αρρώστια• ή ότι κάτι που τώρα μοιάζει αρρώστια, δε θ’ αποδειχθεί τελικά φάρμακο. Ας μην έχουμε ισχυρές απόψεις και απόλυτες βεβαιότητες, ψηλαφητά θα προχωρήσουμε ούτως ή άλλως, και θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται τώρα και γιατί γίνεται. Το άλογο θα το αποδείξει ο δρόμος, τον άνθρωπο θα τον αποδείξει ο χρόνος. Ας χαλαρώσουμε λίγο όλοι μας κι ας απολαύσουμε το γέλιο που θα μας χαρίσει απλόχερα η Χρυσή Αυγή.
Παραδόξως όμως, όλα καλά θα πάνε στο φινάλε.