Οφειλέτες Του Δημοσίου

Όλοι όρθιοι: «Παρακαλώ, όταν εισέλθει ο αρχηγός να σηκωθείτε, έτσι; Σαν ένδειξη σεβασμού, το ‘χουμε αυτό εμείς, οι Χρυσηαυγίτες κ.λπ.». Και κατόπιν, ως γνωστόν, συγκρούστηκαν δύο μοντέλα νομιμοποίησης της εξουσίας, το ένα από την κορυφή προς τη βάση και το άλλο αντιστρόφως. Εντάξει, είναι εύκολο να κοροϊδεύουμε τη Χρυσή Αυγή για την αρχηγολατρεία της, σκεφτόμουν όμως...

Τώρα μπορείτε να καθίσετε.

... ότι κι εμείς έχουμε ένα εγέρθουτου στην οδωνυμία μας: υπερβολικά πολλοί δρόμοι έχουν ονόματα ηγετών. Οι ελληνικές πόλεις είναι γεμάτες με οδούς Βενιζέλου, Μαυροκορδάτου, Τρικούπη, Κολοκοτρώνη, Νικηφόρου Φωκά, Κουντουριώτου, Κωλέττη, Καραϊσκάκη, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κριεζή, Κανάρη κ.λπ. Για ποιο λόγο όμως θα πρέπει να μνημονεύουμε τον Ηγέτη, οποιονδήποτε Ηγέτη, στους δρόμους μας; Όσο σπουδαίες πράξεις κι αν έκανε, ήταν ή δεν ήταν ένας υπηρέτης στη δούλεψη του ανώνυμου πλήθους από πίσω του; Τα κατορθώματά του μπορεί να ήταν εμπνευσμένα και ηρωικά, σύμφωνοι, δεν παύουν όμως να ήταν και προσωπικές του οφειλές στον κάθε Γιάννη και στην κάθε Μαρία της εποχής του. Οπότε αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα είναι ότι ονομάζουμε τους δρόμους μας με οφειλέτες του Δημοσίου! Η λατρεία του Ηγέτη στην οδωνυμία, στην ιστορία, στην πολιτική, στη ρητορική κ.λπ. είναι μια πράξη αντιμετάθεσης, βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Εμείς είμαστε για τον Ηγέτη ή ο Ηγέτης για μας; Ποιος εγέρθουτου σε ποιον; Μήπως θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τον Ηγέτη ως ηγέτη;

Μη ρωτάς τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον ηγέτη, ρώτα τι μπορεί να κάνει ο ηγέτης για σένα.