Αρχαία Σύμβολα Ελπίδας

Είδα μέσω Buzz ότι η κα. Γιάννα Αγγελοπούλου, με την ιδιότητά της ως μέλος του παγκόσμιου Ολυμπιακού Κινήματος, έγραψε «άρθρο-φωτιά» στην Huffington Post, όπου εντοπίζει τη ρίζα του ελληνικού προβλήματος: η χώρα έχει ξεχάσει πώς να μαθαίνει από το παρελθόν της. Συγκεκριμένα, η χώρα έχει ξεχάσει να εμπνέεται από τους σπόρους βασιλικού («αρχαίο σύμβολο ελπίδας») που προσέφερε η ίδια στους δημότες της Αθήνας το 1986, από τον πατέρα της που πολέμησε στη μάχη της Κρήτης, αλλά κι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που η ίδια μαγείρεψε και σερβίρισε. Εδώ το άρθρο-φωτιά κι εδώ μια απόδοση-φωτιά στα ελληνικά (προσοχή όμως, μην παίζετε με τη φωτιά).

Να πω μια διάσταση των Ολυμπιακών της Αθήνας που δεν βλέπω να τονίζεται ιδιαίτερα: ότι οι υπερκοστολογήσεις των Αγώνων συντέλεσαν και στην πτώση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας. Αυτό το διάβασα πρώτη φορά στο Harvard Design Magazine (εδώ, σελ. 58: "the billion-dollar cost overrun of the 2004 Athens Olympics affected the credit rating of Greece"), είδα επίσης και μια δημοσίευση τον περασμένο Οκτώβριο (Real News), ότι η S&P είχε προειδοποιήσει τις ελληνικές κυβερνήσεις, τις ημέρες της Έναρξης, πως οι υπερκοστολογήσεις θα βουλιάξουν την πιστοληπτική ικανότητα της ελληνικής οικονομίας.

Για να το συνειδητοποιήσετε αυτό σε όλο του το μεγαλείο, θυμηθείτε ότι ΠΡΙΝ τους Ολυμπιακούς, οι ειδικοί εκτιμούσαν ακριβώς το αντίθετο, ότι οι Αγώνες μήπως και αναβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας.

Μπορεί να το έχετε ήδη υπόψη. Tο αναφέρω γιατί, προσωπικά, δεν ακούω να πολυτονίζεται. Δηλαδή, είναι ακόμα μεγαλύτερη η κατάρα των Αγώνων απ’ ό,τι συνήθως συνειδητοποιούμε, όχι μόνο τα συγκεκριμένα δισ. που σπαταλήθηκαν, αλλά και το ότι ήταν ζεστά δισ., τα οποία δεν περίσσευαν και καταβαράθρωσαν τη δυνατότητα της χώρας να δανείζεται. Ίσως, σκέφτομαι, γι' αυτό η Ελλάδα είναι τώρα στη χειρότερη κατάσταση από όλα τα PIGS: επειδή είχε την ατυχία να διοργανώσει τόσο πρόσφατα «τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας» (αυτή όμως είναι απλώς μια δική μου σκέψη).

Δηλαδή, η κυρία του εν λόγω άρθρου είναι ένας από τους πολύ βασικούς συντελεστές της ελληνικής συμφοράς. Για πες μας λοιπόν, Γιάννα, τις ιδρυτικές αξίες των Ελλήνων, δώσε μας αρχαία σύμβολα ελπίδας...

ΥΓ: Παραμυθάκι του Άμπροουζ Μπιρς, Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας:
Μια χειμωνιάτικη μέρα ένα πεινασμένο Τζιτζίκι ζήτησε από ένα Μυρμήγκι να του δώσει λίγο φαγητό από τη μυρμηγκαποθήκη. 
-- «Γιατί όμως», του είπε το Μυρμήγκι, «δεν αποθήκευες κι εσύ λίγο φαγητό να έχεις, αντί να τραγουδάς όλη την ώρα;» 
-- «Μα το ‘κανα!» είπε το Τζιτζίκι. «Το ‘κανα, πώς δεν το ‘κανα! Όμως εσείς, ρε παιδιά, μπήκατε και μου τα σηκώσατε όλα». 

* * * 

(διαβάστε όμως και τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις, κι ελάτε να κάνουμε ωραίες και παθιασμένες συζητήσεις για τη γλωσσολογία!)