Εκεί Που Τελειώνει Η Λογική Αρχίζει Ο ΓΑΠ

Ήταν ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι. Κουρασμένος και νυσταγμένος τέλειωνα ένα κείμενο, λίγες γραμμές μου μέναν ακόμα, ενώ την επόμενη μέρα έπρεπε να είμαι στο πόδι από πολύ πρωί. Πάνω εκεί, έκανα το λάθος να ρίξω μια τελευταία ματιά στις ειδήσεις του in.gr... «Τι πράμα; Δημοψήφισμα!;» Πάει κι η κούραση, πάει κι η νύστα. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα μία ώρα.

Λίγα 24ωρα μόνο πέρασαν, όμως από τότε κάτι έχει αλλάξει στη σχέση μου με τον πρωθυπουργό. Θέλω να πω, άμα ένα ολόκληρο βράδυ έστελνες e-mail, έκανες συνέχεια refresh να δεις τα τελευταία νέα, τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων, παρακολουθούσες το twitter που είχε πάρει φωτιά, περπατούσες πάνω-κάτω στο δωμάτιο να ηρεμήσεις... τότε δεν μπορεί, αρχίζεις να τοποθετείσαι διαφορετικά απέναντι στον άνθρωπο που σου προκάλεσε αυτόν τον υπαρξισμό. Έχεις πλέον προσωπική σχέση μαζί του. Οπότε λοιπόν και για τη συνέχεια του κειμένου, ούτε «Παπανδρέου» ούτε «ΓΑΠ», αλλά «Γιώργος».

Χθες βράδυ θυμήθηκα ξαφνικά ότι ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ έκανε ο Γιώργος και τον Σεπτέμβρη του 2007, τα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση. Προκειμένου να στριμώξει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, πέταξε έναν παρόμοιο κεραυνό απροειδοποίητα και κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Ο τρόπος με τον οποίο εκτονώθηκε η κατάσταση τότε – η διπλωματικότητα του Κακλαμάνη, η ζεστή κουβέντα του Ανδρουλάκη κ.λπ. – φανερώνει ότι αυτό που γύρευε κατά βάθος ο Γιώργος τότε ήταν δυο ζεστά λόγια, μια κουβέντα στήριξης, λίγη αγάπη. Σίγουρα το ίδιο ισχύει και για την τωρινή κίνηση-φωτοτυπία του Γιώργου - στον ίδιο μάλιστα χώρο όπως και τον Σεπτέμβρη του 2007, στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Ούτε σατανικά σχέδια ούτε μελετημένοι ελιγμοί ούτε τίποτα, απλώς ο άνθρωπος κουράστηκε δυο χρόνια τώρα να τον αμφισβητούνε οι πάντες. Απλώς τώρα δε βρέθηκε κανένας Κακλαμάνης να τον τουμπάρει και κανένας Ανδρουλάκης να του πει, "έλα, σ' αγαπάμε, ηρέμησε".

Μόνο σήμερα όμως, που οι σφυγμοί μου επανήλθαν στο κανονικό και κοιμήθηκα επιτέλους λίγες ώρες, μόνο σήμερα συνειδητοποίησα τις πραγματικές διαστάσεις αυτής της προχθεσινής ανακοίνωσης δημοψηφίσματος. Υπάρχει ένα μεγαλείο εδώ, μια δύναμη σε δράση... Πώς είχε δικαιολογηθεί τον Σεπτέμβρη του 2007; «Είναι προσωπική μου ανάγκη». Τότε κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, τώρα κοντεύει να διαλύσει την Ελλάδα και κάτι πέρα από αυτήν – την ευρωζώνη; Την Ευρώπη; Την παγκόσμια οικονομία; Μιλάμε για έναν απίστευτο άνθρωπο, που κατάφερε να διεθνοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες. Να πολιτικοποιήσει την ψυχολογία του. Να βάλει τον Ομπάμα και τη Μέρκελ να ανησυχούν για το αν ο Γιώργος δε θυμάται πού έβαλε τα κλειδιά του. Είναι απίστευτο αυτό που έκανε, είναι πέραν της έλλογης σκέψης. Θα τον γράψει η Ιστορία με τίτλο: «Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία». Δεν έχουν καθόλου δίκιο αυτοί που λένε ότι είναι ανόητος, όχι, τίποτα τέτοιο, ο Γιώργος είναι αδιανόητος. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, δεν προβλέπεται από καμία θεωρία.

Έχω προσωπική σχέση μαζί του και ξέρω πολύ καλά τι λέω. Με τον Γιώργο, η πολιτική αποκτά καινούργιο νόημα, γίνεται η συνέχιση της ψυχολογίας με άλλα μέσα. Ο κόσμος όλος αποκτά καινούργιο νόημα, γινόμαστε σκέψεις μέσα στο όνειρο του Γιώργου. Κι όταν σταματήσει να μας ονειρεύεται, τότε θα πάψουμε να υπάρχουμε. Εδώ μιλάμε για Χρήστο Γιανναρά και μεταφυσική του προσώπου - ή μάλλον, μεταφυσική του Γιώργου. Το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου 2011, ανατράπηκε όλος ο βουδισμός, διότι ο Γιώργος εντόπισε το πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης σε εξωτερικές, όχι εγγενείς αιτίες. Κι επειδή ξέρω ότι κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε είστε κρυπτοβουδιστές, ή και εκδηλωμένοι βουδιστές, επιτρέψτε μου να το αναλύσω. Ο Φωτισμένος κήρυξε τις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες:

1) Όλα είναι πόνος.
2) Πηγή του πόνου είναι η άγνοια
3)Ο πόνος εξαφανίζεται όταν εξαφανίζεται η πηγή του.
4) Η εξάλειψη της πηγής του πόνου γίνεται μέσω της Ευγενούς Οκταπλούς Ατραπού (ορθή αντίληψη, ορθή απόφαση, ορθή ομιλία κ.λπ.)

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι και το απόγευμα της 31ης Οκτωβρίου 2011. Στον μεταβουδισμό όμως που δίδαξε ο Γιώργος, ισχύει πλέον:

1) Όλα είναι πόνος (εδώ διατηρούμε την παράδοση).
2) Πηγή του πόνου είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
3) Ο πόνος εξαφανίζεται όταν ξεβρακώνεται η πηγή του.
4) Το ξεβράκωμα της πηγής του πόνου γίνεται με ανακοίνωση δημοψηφίσματος.

Εκεί που τελειώνει ο Βούδας, αρχίζει ο Γιώργος... Ο άνθρωπος αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού (ή μήπως ο Θεός αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Γιώργου;). Συνέθεσα μια ραψωδία και του την αφιερώνω με όλη την αγάπη μου. Ας εκφράσει η τέχνη αυτό που έχει μέσα της η καρδιά:

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
Τα νεύρα μου σμπαράλια από το σοκ
Περνάν απ’ έξω τα ασθενοφόρα
Και συ μου λες, «μας περιμένει μπόρα»
Παράνοια, φρίκη, τρόμος και αμόκ.

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
Όμως εσύ είσαι ο πρωθυπουργός
Κι όταν την ευρωζώνη αναστατώνεις
Και δημοψήφισμα ανακοινώνεις
Μου πέφτει στο κεφάλι ο ουρανός.

Τη συμφωνία παίζεις στη ρουλέτα
Σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
Έβαλες γκολ εφάμιλλο του Κούδα
Όμως εσύ φρικάρεις και τον Βούδα
Ρίγη δημιουργείς και πανικό.

Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία
Πώς η υστερία γίνεται δραχμή
Και σε κοιτάζω, Γιώργο, μουδιασμένος
Ξερός κι αποπροσανατολισμένος
Όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί.