Η δική μου μεταστροφή δεν έγινε καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό, αλλά μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία πριν λίγους μήνες. Ήμασταν μερικές εκατοντάδες άτομα, μερικές εκατοντάδες χαρτάκια με τριψήφιους αριθμούς, και περιμέναμε τη LED επιγραφή να δείξει το δικό μας νούμερο και τους βασανιστές στα γραφεία να μας καταδεχθούν. Κούραση, μια κάποια ανησυχία κι ατέλειωτη πλήξη. Αρχικά νομίζαμε ότι εμείς κρατούσαμε τα χαρτάκια, μετά όμως καταλάβαμε ότι τα χαρτάκια κρατούσαν εμάς. Μια μεγάλη οθόνη τοίχου στο χώρο αναμονής μάς βομβάρδιζε με ταινίες χωρίς ήχο – στην αρχή δείξαν ένα καρτούν, κατόπιν το Καζινό Ρουαγιάλ – μπας και ξεγελαστούμε ότι είμαστε στο Σπήλαιο του Πλάτωνα και εκλάβουμε τα προϊόντα της βιομηχανίας του θεάματος ως πραγματικότητα. Μάταιος κόπος. Η ψευδαίσθηση δεν έπιανε, κανείς δεν ξεχνούσε στιγμή ότι βρισκόταν πιο χαμηλά κι από τον τελευταίο κύκλο της Κολάσεως: μέσα σε μια δημόσια υπηρεσία. Εξάλλου, η έλλειψη ήχου σαμποτάριζε το όλο εγχείρημα.
Εξαντλήσαμε όλα τα μέσα να κάνουμε την εμπειρία λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Και τι μπορείς να κάνεις; Ποιάνεις κουβέντα με τον διπλανό, πας στο κυλικείο για καφέ, διαβάζεις λίγες σελίδες από το βιβλίο που έφερες, ξαναπάς στο κυλικείο για καφέ, κοιτάζεις τις κοπέλες, βγαίνεις έξω να περπατήσεις λίγο, ξαναπάς στο κυλικείο για καφέ, ξαναλές δυο κουβέντες με τον διπλανό κ.λπ. Όμως μετά από ατέλειωτες ώρες αναμονής, όλα αυτά κατέρρευσαν κι απόμεινε ο καθένας με το χαρτάκι του να κάνει υπολογισμούς – πόσο χρόνο περίπου κρατάει κάθε αριθμός, πόσοι αριθμοί είναι ακόμα μπροστά, πολλαπλασιασμός. Τελεία και παύλα: ήμασταν ηττημένοι.
Μετά το Καζινό Ρουαγιάλ, η οθόνη το γύρισε στα βιντεοκλίπ – πάντα χωρίς ήχο. Κάπου εκεί λοιπόν, τότε που όλοι είχαμε πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αναχθήκαμε σε τριψήφιους αριθμούς χωρίς ταυτότητα, χωρίς ανθρώπινη υπόσταση... κάπου εκεί έγινε το θαύμα. Γιατί η οθόνη άρχισε να δείχνει το πιο σοκαριστικό, σεξουαλικό, φρικιαστικό βιντεοκλίπ που είδα ποτέ μου. Μια παρέλαση τεράτων, σωμάτων, μορφών, ταυτόχρονα τρομακτική κι ερωτική, που χόρευαν, γεννούσαν, συνουσιάζονταν, σκότωναν. Η αντίθεση με το καφκικό περιβάλλον της υπηρεσίας ήταν τέλεια. Δεν πίστευα στα μάτια μου, δεν ήξερα καν τι έβλεπα. Κοίταξα γύρω μου σε κάποια στιγμή• όλοι οι υπόλοιποι είχαν μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα, κολλημένοι στην οθόνη. Ώστε δεν ήταν υποκειμενική η εμπειρία, τη μοιραζόμουν με τους άλλους... Και τότε ξαφνικά είδα το όραμα! Παρουσιάστηκε μπροστά μου Αυτή με το θεϊκό-υπερβατικό Της σώμα, καλυμμένο με πράσινο ζελέ που ξεκινούσε από τα μαλλιά και κατέβαινε ως τη μέση Της αφήνοντας ακάλυπτο το αριστερό Της στήθος, το οποίο είχε ένα μάτι που με κοίταζε. Το δεξί Της χέρι στο ύψος του καρπού είχε έναν πειρατικό γάντζο. Όλα αυτά, βέβαια, ήταν συμβολικά. Κοιτάζοντάς με με τρία μάτια, αποδομημένη σαν πορτραίτο του Πικάσο κι όμως ερωτική, μίλησε μέσ’ στο μυαλό μου με ηλεκτρονική φωνή και είπε: Ηλία, Ηλία, διατί με απορρίπτεις ως κατασκεύασμα της show business;... Είδα το φως το αληθινό. Από τότε και μετά, έγινα πιστός. Γιατί κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν είναι απλά, εδώ υπάρχει μια μυστική δύναμη σε δράση, κάτι παίζει με τη Lady Gaga.
Είναι δυνατόν; Υπάρχει ουσία στη Lady Gaga; Πέρα από τα τραγούδια της, έχει να προσφέρει κάτι άλλο στη ζωή μας; Μα δεν είναι μια ακόμα σαπουνόφουσκα της ποπ; Οι απαντήσεις: Ναι. Υπάρχει. Έχει να προσφέρει ακόμα και στην Αριστερά και στην παγκόσμια ειρήνη. Ναι, όμως αυτό δεν την κάνει λιγότερο ουσιαστική. Λοιπόν, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε την ανάγνωσή μας για τη Μητέρα Τέρας (Mother Monster) η οποία τόσο πολύ διχάζει τον κόσμο, καθότι επιστήμονες επιστήμην αιτούσιν, ψαγμένοι αβάν-γκαρντ ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Lady και αυτήν Gaga, επιστήμωσι μεν σκάνδαλον, ψαγμένοις δε μωρίαν (πριν από όλα όμως μην ξεχνάτε ότι έχετε homework: Telephone, Paparazzi, Bad Romance, Alejandro, Born This Way – διαβάστε καλά, θα μπει διαγώνισμα). Εν αρχή λοιπόν ήτο η μεσαία τάξη...
«Τα διηγήματά μου έχουν ως αφετηρία την πεποίθηση ότι αν συναντούσα μια ευφυή εξωγήινη μορφή ζωής, θα είχα να της πω πιο πολλά απ' όσα έχω να πω στους γείτονές μου», έλεγε σε μια συνέντευξη ο Φίλιπ Ντικ προς το τέλος της ζωής του. «Μπαίνουν σπίτι με την εφημερίδα και την αλληλογραφία, φεύγουν με το αυτοκίνητό τους, μόνο αυτό κάνουν. Δεν έχουν άλλες εξωτερικές ασχολίες εκτός από το κούρεμα του γκαζόν. Κάποτε επισκέφτηκα τους διπλανούς μου να δω με τι ασχολούνται στο σπίτι: έβλεπαν τηλεόραση».
Το παραπάνω απόσπασμα επισημαίνει το Νο 1 σύμβολο της μεσαίας τάξης παγκοσμίως, που είναι το γκαζόν. Η μεσαία τάξη θα μπορούσε μάλιστα να οριστεί ως το γύρω-γύρω του γκαζόν: όπου βρίσκεις μια επιφάνεια τουλάχιστον 50 m2 καλοκουρεμένης χλόης, κοίτα γύρω της κι ό,τι δεις, αυτό είναι η μεσαία τάξη. Την έκτη ημέρα ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, όμως την εβδόμη δημιούργησε τη μεσαία τάξη για να εξουσιάζει επάνω στο πολιτισμικά πρότυπα και στις επικρατούσες νοοτροπίες και στις αξιακές νόρμες. Και ευλόγησε ο Θεός τη μεσαία τάξη λέγοντας: «Αυξάνεστε και πληθύνεστε, παράδειγμα κοινωνικής καταξίωσης να είστε και να εκλαμβάνεστε από όλους ως κάτι το φυσικό, γνήσιο». Από τότε και μετά, όλοι ονειρευόμαστε να γίνουμε μεσαία τάξη, μας συνεπαίρνει η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εκλαμβάνουμε τις νοοτροπίες της, τις συμπεριφορές της, το ντύσιμό της, τα ιδανικά της, την αισθητική της ως φυσικά, ως τον στόχο προς τον οποίο κινείται ο πολιτισμός (αν όχι η εξέλιξη των ειδών). Tο νορμάλ, η φυσική τάξη πραγμάτων, είναι εφεύρημά της κι ό,τι είναι έξω από το μεσοταξικό σύμπαν – ιδεολογικά, αισθητικά, πολιτισμικά κ.λπ. – το ερμηνεύουμε ως σκουπίδι, τέρας ή ως τεχνητό.
Όποιος κατέχει το γκαζόν, κατέχει και την κοινωνική ισχύ. Η κατώτερη τάξη έχει αριθμούς αλλά δεν έχει χρήματα: συνολικά ελάχιστο γκαζόν θα βρεθεί στα διαμερίσματα και στις αυλές των σπιτιών της. Η ανώτερη τάξη έχει χρήματα αλλά δεν έχει αριθμούς: οι πολυστρεμματικές εκτάσεις χλόης στις βίλες της αθροίζονται συνολικά σε ένα μικρό κλάσμα του γκαζονοσυνόλου. Η μερίδα του λέοντος του κοινωνικού γκαζόν θα βρεθεί στα 50 m2, 100 m2... των κατοικιών της μεσαίας τάξης. Αυτοί κάνουν παιχνίδι, είναι οι μόνοι που έχουν και χρήματα και αριθμούς.
Όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος... Η μεσαία τάξη προβάλλει αξίωση φυσικότητας, προσπαθεί να επιβάλλει το γκαζόν της ως υπόδειγμα φύσης, όμως αυτό δεν παύει να είναι υποταγμένη, κομφορμιστική, ελεγχόμενη φύση. Πάνω εδώ, υπήρξαν τρία σημαντικά πολιτισμικά-πολιτικά κινήματα τις τελευταίες δεκαετίες που επιτέθηκαν στο γκαζόν της μεσαίας τάξης κι αμφισβήτησαν την έννοια του νορμάλ:
1) Το punk. Που εξ’ ορισμού ήταν οργισμένο και ασεβές. Το punk πήγε να ξεριζώσει το μεσοταξικό γκαζόν, να του ρίξει μύκητες για να μαραθεί. We are the poison in your human machine. Και μάλιστα επιδίωξε να το κάνει αυτό χωρίς απώτερο στόχο, χωρίς κάποιο μανιφέστο: η ίδια η πράξη του ξεριζώματος ήταν και το μανιφέστο της. Μέσο και σκοπός ταυτόχρονα. Don’t know what I want but I know how to get it.
2) H Αριστερά και ειδικά η κριτική θεωρία. Αυτή επιδίωξε να αποδομήσει το γκαζόν – για την ακρίβεια, δεν έβλεπε καν γκαζόν αλλά μετατροπή μη-παραγωγικού πλούτου σε σύμβολο στάτους, προκειμένου να ενισχύονται τα κοινωνικά στεγανά και να διαιωνίζονται οι ταξικές διαφορές.
3) Υπήρξε κι ένα τρίτο κίνημα, το οποίο δεν επιδίωξε ούτε να ξεριζώσει ούτε να αποδομήσει το μεσοταξικό γκαζόν, αλλά να το βάψει φούξια.
Το camp γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως μυστικός κώδικας επικοινωνίας μεταξύ ομοφυλόφυλων, κατόπιν θέριεψε και σταδιακά εξελίχθηκε σε ολοκληρωμένο αισθητικό κίνημα με πολιτικές προεκτάσεις. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς, ουδέποτε δημοσίευσε κάποιο καταστατικό ή διακήρυξη. Στο κάτω-κάτω μέθοδος επιβίωσης υπήρξε, συνθηματικό σινιάλο της ομοφυλόφυλης κοινότητας, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’60.
Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως υπερβολή, επιτήδευση, ακρότητα και στιλιζάρισμα. Είναι όμως και τρόπος αντίληψης: 1) να βλέπεις τον κόσμο ως τεχνητό. Η έννοια της φυσικότητας εξαφανίζεται τελείως, όλα είναι κατασκευάσματα, όλα παίζουν έναν ρόλο, 2) να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στη μορφή, στο εξωτερικό, χωρίς καμία αναφορά στο εσωτερικό.
Τίποτα που να διατηρεί έστω κι ένα ίχνος σοβαρότητας δεν μπορεί να είναι camp. Εκφράζεται κυρίως με τα ρούχα, το ντεκόρ, οτιδήποτε έχει μια εξωτερική Μορφή και μια εσωτερική Ουσία, και σκοπός του είναι να κοροϊδέψει την Ουσία μέσω της Μορφής. Το camp λατρεύει να αντικαθιστά κάτι με κάτι άλλο σε βαθμό υπερβολής. Camp sees everything in quotation marks. It’s not a lamp, but a “lamp”; not a woman but a “woman” (Susan Sontag)
Εμείς οι νορμάλ αντιδρούμε στο camp και το ερμηνεύουμε συνήθως ως τεχνητό, θεατρικό, τόσο κιτς που πλέον γίνεται τέχνη. Camp είναι τα διακοσμητικά ροζ φλαμίνγκο στους κήπους, η Οικογένεια Άνταμς, οι drag queens. Δεν ταυτίζεται ακριβώς με το κιτς• camp είναι όταν χρησιμοποιείς συνειδητά το κιτς (και το τρας) προκειμένου να σαρκάσεις το ηγεμονικό νορμάλ. Αυτή είναι και η δύναμή του, ο λόγος που πήρε πολιτικές διαστάσεις: η ειρωνική αντίθεση με το στάτους κβο. Δεν αρνιέται ότι είναι τεχνητό, επισημαίνει όμως ότι κι εσύ, ο νορμάλ, είσαι τεχνητός.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τη Lady Gaga. Μπορούμε λοιπόν τώρα να τη διαβάσουμε σωστά:
«Δίνω παράσταση κάθε λεπτό της ζωής μου», λέει η ίδια και το αποδεικνύει συνεχώς. Εμφανίζεται και σου πετάει συνέχεια στα μούτρα ότι είναι φτιαχτή. Συνέχεια όμως! Δεν αισθάνεσαι ότι έχεις π.χ. μια σταρ που καβάλησε το καλάμι και βγάζει την εκκεντρικότητά της, αλλά κάτι διαφορετικό, κάποια που η ίδια η περσόνα της έχει ως συστατικό στοιχείο την τεχνητότητά της. Γιατί όταν βγαίνει με φόρεμα από ωμό κρέας ή φόρεμα από βατράχους–Κέρμιτ, όταν εμφανίζεται κάθε φορά και πιο υπερβολική, καρτουνίστικη, εξωγήινη... τότε κάτι θέλει να πει. Κάτι δηλώνει. Είναι τόσο κιτς που πλέον γίνεται τέχνη.
«Όλα στη ζωή είναι ρόλοι», έλεγε ο Ρασούλης και το υπογράφει η Lady Gaga. Όμως αυτή είναι μια αλήθεια του κοινωνικού περιθωρίου. Εμείς οι νορμάλ είμαστε τόσο συνηθισμένοι στο καθημερινό θέατρο που δεν το αντιλαμβανόμαστε, χρειάζεται να μας το υπενθυμίσουν οι μειονότητες, οι ομοφυλόφυλοι, οι παρίες, οι τραβεστί κ.λπ. Από τη δική τους σκοπιά μιλάει η Lady Gaga. Κι ο στόχος της δεν είναι να μας επιτεθεί θυμωμένα ή να μας αποδομήσει, αλλά να μας κάνει να αισθανθούμε ανήσυχα με την κανονικότητά μας.
Το δεύτερο στοιχείο του λεϊντιγκαγκαϊκού camp είναι η θηλυκότητα. Μια πολύ περίεργη θηλυκότητα όμως! Η Μητέρα Τέρας καταφέρνει συνεχώς να είναι ερωτική κι εξωφρενική ταυτόχρονα. Οι εμφανίσεις της απέχουν συνήθως ένα χιλιοστό από το πορνό, όμως πάντα αυτό συνοδεύεται από την εξτραβαγκάνσα και τη θεατρικότητα. Σε κάνει να νομίζεις ότι κάθε μέρα, εκτός από φόρεμα αλλάζει και σώμα. Στα βιντεοκλίπ, το αγαπημένο της σπορ είναι να σκοτώνει άντρες• κι ενώ τα περισσότερα τραγούδια της είναι απλές χορευτικές επιτυχίες, το βιντοκλίπ τα υπονομεύει διαρκώς! Τα μεταμορφώνει σε τέρατα! Γιατί όλοι είμαστε τέρατα, λέει η Lady Gaga, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Το νορμάλ είναι τερατώδες. Η γυναικεία εμπειρία ειδικά είναι μια τερατωδία. Όμως αυτό είναι κάτι καλό, είναι ελευθερία! «Unleash your inner monster!»
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και καλά κάνει! Ζούμε ήδη στην μετά-Ταχρίρ εποχή, όπου καταλάβαμε ότι το Facebook, το Twitter, τα Blogs, το Google και το YouTube είναι παγκόσμιο και λαϊκό θέμα. Η ποπ κουλτούρα μπαίνει σε εκπληκτικά πολλά σπίτια παγκοσμίως και η Lady Gaga είναι υπόθεση δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Για να το βιώσετε αυτό, πηγαίνετε στο βίντεο του Bad Romance στο YouTube, με πάνω από 1.100.000 σχόλια και πάνω από 400.000.000 views. Διαβάστε τα τελευταία σχόλια, ακούστε το τραγούδι, και μόλις τελειώσει, κάντε refresh. Δείτε πόσο άλλαξαν τα views και διαβάστε τα καινούργια σχόλια που προστέθηκαν. Ξανακάντε refresh. Κατόπιν πηγαίνετε και στα υπόλοιπα τραγούδια της και κάντε τα ίδια. Η Lady Gaga είναι πλανητική όσο και το ποδόσφαιρο, διαταξική όσο και το σεξ.
Κάτι που μας φέρνει στο επόμενο θέμα μας. Αν είστε σαν κι εμένα και πρεσβεύετε ότι η επανάσταση, όταν γίνει, θα πρέπει οπωσδήποτε και να ερωτικοποιηθεί, τότε θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Αν πάλι έχετε κάποια ανάγνωση για την πραγματικότητα, κάποια θεωρία για την αλλαγή της κοινωνίας που δεν ασχολείται με τη σεξουαλική πλευρά της, τη θεωρεί δευτερεύουσα, αιτιατό κι όχι αίτιο... τότε δεν ξέρω αν έχει νόημα να κάνουμε συζήτηση: ούτε εσείς θα με πείσετε ούτε εγώ θα σας πείσω. Συνεχίστε πάντως την ανάγνωση από περιέργεια, να δείτε πώς σκέφτονται οι παραπλανημένοι.
Ομάδες της Αριστεράς, επιτροπές του ΟΗΕ, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – τόσοι και τόσοι άνθρωποι που μάχονται για να αλλάξουν τις νοοτροπίες και τις κοινωνίες, κι όλοι να παραπονιούνται ότι η θεωρία απέχει από την πράξη!... Την ίδια στιγμή, η Lady Gaga μπαίνει στα σπίτια όλου του πλανήτη και λέει: No matter gay, straight or bi / Lesbian, transgendered life / I'm on the right track, baby / I was born to survive.
Τόσοι και τόσοι άνθρωποι που μάχονται για την ισότητα των φύλων, την ενδυνάμωση των σεξουαλικών μειονοτήτων και το δικαίωμα των γυναικών στο σώμα τους! Υπάρχουν αποτελέσματα, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, όμως είναι πολύ πιο πενιχρά απ’ όσο όλοι αυτοί θα ήθελαν!... Την ίδια στιγμή, η Lady Gaga μπαίνει στα σπίτια όλου του πλανήτη και σου πετάει στα μούτρα τοκετούς, συνουσίες και δολοφονίες αντρών, εξοικειώνει όλη τη Γη με την εικόνα της δυναμικής γυναίκας, της γυναίκας γατούλας, της χαζής γυναίκας, της έξυπνης γυναίκας, της γυναίκας τέρας, της εκδικητικής γυναίκας – με όλη την γκάμα της γυναικείας εμπειρίας. Αν εσείς τα θεωρείτε ασήμαντα όλα αυτά, συγνώμη αλλά εδώ έχουμε διάσταση απόψεων: εγώ δεν τα θεωρώ καθόλου ασήμαντα.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Και καλά κάνει! Η Ευρώπη κι η Αμερική δεν το καλαβαίνουν αυτό, βυθισμένες στις κρίσεις τους, όμως ένα τεράστιο μέρος του Τρίτου Κόσμου βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο. Mια καινούργια γενιά 10χρονων και 15χρονων μεγαλώνει παγκοσμίως που θέλει να ζήσει ανθρώπινα. Τίποτα (μα τίποτα!) δεν έχει μεγαλύτερη απήχηση σ’ αυτήν τη γενιά απ’ όσο η Lady Gaga. H τόσο περιφρονημένη διασκέδαση, το δικαίωμα στην ανεμελιά, πλέον αρχίζει να γίνεται παγκόσμιο αίτημα. Παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. «Μα γιατί έχουμε κολλήσει;», αναρωτιέται σ’ αυτό το άρθρο (Lady Gaga Meets Ban Ki-Moon) η Wendy Harcourt, για τις δράσεις του ΟΗΕ σε θέματα ισότητας. Το κείμενό της είναι μια τίμια ανασκόπηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα υψηλά ιερατεία τεχνοκρατών, ακόμα κι αν έχουν τους καλύτερους σκοπούς του κόσμου: «Φοβόμαστε να μιλήσουμε για σεξουαλικότητα και για σώματα, μη μας περικόψουν τη χρηματοδότηση ... δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε το τιτάνιο έργο ν’ αλλάξουμε ολόκληρες οικονομίες, κυβερνήσεις, θρησκείες, οικογενειακές δομές ... κοιμισμένοι σύνεδροι και βαρετές επιτροπές ... ψύχωση με τους αριθμούς και τα μετρήσιμα αποτελέσματα». Και την ίδια στιγμή, η Lady Gaga με το Telephone κάνει αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο ΟΗΕ: στέλνει εικόνες γυναικείας δύναμης, ασέβειας κι ελευθερίας στα πιτσιρίκια όλου του κόσμου. Πρόσφατα είχαμε την Αιγύπτια που ανήρτησε τη γυμνή της φωτογραφία στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έβαλε λίγο το χεράκι της και η Μητέρα Τέρας στην απόφαση της κοπέλας! Κάτι σαν: «Βγάλε το τέρας που κρύβεις μέσα σου κι άσε τους φανατικούς να σκυλιάσουν!»
Φαν της Lady Gaga, αποενοχοποιηθείτε! Δεν έχετε να χάσετε παρά μόνο την κανονικότητά σας! Έχετε όμως να κερδίσετε έναν ολόκληρο κόσμο! Αντίθετα μ’ αυτό που έλεγε ο Πρόεδρος Μάο, η επανάσταση πρέπει να είναι και πάρτι! Είναι απαραίτητο να έχει και την πλάκα της, τη διασκέδασή της, το κέφι της! Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία και καλά κάνει και θα μας προσπεράσει όλους! Έφτασε η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις: με τους νορμάλ ή με τα τέρατα;
Paws up!
Δε βαριέσαι, τα τέρατα θέλουμε να γίνουμε νορμάλ κι οι νορμάλ να γίνετε τέρατα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ναι, για τη Λαίδη ισχύει επίσης οτι εκτός ΗΒ, δεν θα υπήρχε. Είναι χαρακτηριστικά Αγγλική αυτή η τάση, γι' αυτό άλλωστε και το πανκ γεννήθηκε εκεί (εεεε, δηλαδή εδώ).
Αυτό θα σ' αρέσει σίγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού διάβασα τον Ασύνδετο χρόνο του PKD,είδα τα ''κολλήματα'' στις ΔΕΚΟ με άλλο μάτι.Για όσους δεν το έχουν διαβάσει,υπάρχει ενα σημειο που ο ήρωας προσπαθεί να δραπετεύσει απο την πόλη-κατασκεύασμα που τον εχουν βάλει και του ''τυχαίνουν'' διάφορα κολλήματα π.χ ενα ολόκληρο απόγευμα για να βγάλει ενα εισητήριο στα ΚΤΕΛ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκει λοιπόν που είσαι κολλημένος σε παρόμοιες καταστάσεις ενα μήνυμα του VALIS έρχεται μέσω της Τ.V.
Ηλια η lady Gaga ειναι η πραγματική μορφή του VALIS;
Πέρα απο την πλάκα,συμφωνώ με αυτά που γράφεις,πάντα αναρωτιόμουνα τι θα γινόταν αν διάβαζαν Ε.Φ π.χ στην Β.Κορέα,αλλα απο οτι βλέπω η ποπ κουλτούρα κάνει πιο άμεση δουλειά.
@Δύτης,
ΑπάντησηΔιαγραφήεμένα πάντως μου αρέσει αυτό.